Wyrok SN z dnia 22 czerwca 2023 r., sygn. II CSKP 1484/22

Umowa kredytu indeksowanego do waluty obcej, która zawiera abuzywne klauzule przeliczeniowe, nie może być uważana za ważną i wiążącą strony, zgodnie z Dyrektywą 93/13, ponieważ eliminacja tych klauzul może prowadzić do deformacji umowy, która nie pozwala na odtworzenie treści praw i obowiązków stron.

Sąd Najwyższy w Izbie Cywilnej w składzie:

SSN Ewa Stefańska (przewodniczący)

‎SSN Leszek Bosek

‎SSN Aleksander Stępkowski (sprawozdawca)

po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym 22 czerwca 2023 r. w Warszawie,
‎na skutek skargi kasacyjnej Bank Spółki Akcyjnej w W.
‎od wyroku Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu
‎z 23 listopada 2020 r., I ACa 594/20,
‎w sprawie z powództwa Bank Spółki Akcyjnej w W.
‎przeciwko J.D. i G.D.
‎o zapłatę,

1. oddala skargę kasacyjną,

2. zasądza od powoda na rzecz pozwanych kwotę 5400 (pięć tysięcy czterysta) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.

UZASADNIENIE

Wyrokiem z 30 stycznia 2020 r. Sąd Okręgowy we Wrocławiu oddalił powództwo Bank S.A. z siedzibą w W. (dalej: „bank” lub „powód” lub „skarżący”) przeciwko J.D. i G.D. (dalej: pozwani) o zapłatę poszczególnych kwot z tytułu zaległości w spłacie kredytu hipotecznego wynikającego z umowy z 8 lutego 2007 r. zawartej pomiędzy bankiem i pozwanymi (dalej: „umowa”) (pkt I) oraz zasądził od powoda na rzecz pozwanych solidarnie 10834 złote tytułem zwrotu kosztów procesu (pkt II).

Powód wniósł apelację od powyższego wyroku zaskarżając go w całości.

Wyrokiem z 23 listopada 2020 r. Sąd Apelacyjny we Wrocławiu oddalił apelację (pkt 1) oraz zasądził od powoda na rzecz pozwanych 8100 zł kosztów postępowania apelacyjnego.

Sąd Apelacyjny oparł swe rozstrzygnięcie na ustaleniach faktycznych poczynionych przez Sąd Okręgowy, które przyjął za własne, jak i na uzupełniających ustaleniach poczynionych w postępowaniu odwoławczym. W ocenie Sądu Apelacyjnego na aprobatę zasługiwały również rozważania prawne Sądu pierwszej instancji.

Sąd Apelacyjny wskazał, że na gruncie niniejszej sprawy Bank nie określił w sposób precyzyjny i kompleksowy na czym polegał kwestionowany mechanizm i ryzyko jakie za sobą niesie. Nie wykonał więc powyższego obowiązku w sposób dający pozwanym pełne rozeznanie co do istoty ich transakcji. Sąd Apelacyjny, podobnie jak Sąd Okręgowy, przyjął, że pozwani nie mieli możliwości negocjowania indywidualnie postanowień umowy, a tym samym także klauzula indeksacyjna nie była uzgodniona przez nich indywidualnie. Sąd Apelacyjny podzielił więc ocenę dokonaną przez Sąd I instancji uznając klauzule indeksacyjną za niejednoznaczna w swej treści. Na jej podstawie pozwani nie byli w stanie oszacować kwoty, którą mieli faktycznie otrzymać, ani też kwoty jaką mieli obowiązek w przyszłości świadczyć, a zasady przewalutowania określał jednostronnie Bank. Warunki związane z mechanizmem indeksacyjnym nie zostały pozwanym zakomunikowane w sposób prosty i zrozumiały, tak aby byli w stanie oszacować wypływające z umowy konsekwencje ekonomiczne. W tym stanie rzeczy Sąd Apelacyjny uznał, że powyższa klauzula podlega ocenie w świetle art. 385 k.c. i stwierdził, że kształtuje ona prawa i obowiązki konsumenta – kredytobiorcy w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami przez uzależnienie warunków waloryzacji świadczenia od kompetencji silniejszej strony umowy (banku), co narusza dobre obyczaje i równowagę stron stosunku zobowiązaniowego. Sąd Apelacyjny stwierdził zatem, że przesłanka uznania powyższej klauzuli za niedozwoloną została spełniona, przez co zasadnie Sąd Okręgowy uznał ją za nieobowiązującą względem pozwanych na podstawie art. 385 k.c.