Interpretacja indywidualna z dnia 7 lipca 2023 r., Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, sygn. 0111-KDIB2-1.4010.180.2023.2.DD

Czy wynagrodzenie za przejęcie bazy klienckiej Sprzedającego powinno być rozpoznawane dla celów podatku dochodowego od osób prawnych jako wartość niematerialna i prawna i alokowana w koszty podatkowe Spółki poprzez odpisy amortyzacyjne jako know-how.

Interpretacja indywidualna – stanowisko prawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego zdarzenia przyszłego w podatku dochodowym od osób prawnych jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

26 kwietnia 2023 r. wpłynął Państwa wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej z 24 kwietnia 2023 r., który dotyczy podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia czy wynagrodzenie za przejęcie bazy klienckiej Sprzedającego powinno być rozpoznawane dla celów podatku dochodowego od osób prawnych jako wartość niematerialna i prawna i alokowana w koszty podatkowe Spółki poprzez odpisy amortyzacyjne jako know-how.

Z uwagi na braki formalne wniosku, wezwaliśmy Państwa, pismem z 23 czerwca 2023 r., o ich uzupełnienie. Wezwanie zostało odebrane 29 czerwca 2023 r., uzupełnienie do ww. wniosku wpłynęło 5 lipca 2023 r.

Treść wniosku jest następująca:

 Opis zdarzenia przyszłego

Spółka zajmuje się dzierżawą i serwisem dystrybutorów filtrujących wodę wodociągową (Środki Trwałe, ŚT). Obsługuje klientów prywatnych, biznesowych i instytucjonalnych w oparciu o umowy najmu ŚT. Firma pozostaje właścicielem ŚT, jego jednostkowa wartość waha się od 700 do 5.000 PLN. W ramach umowy Spółka utrzymuje odpowiedni stan higieniczny i techniczny ŚT poprzez przeprowadzanie serwisu okresowego co 6 miesięcy, dokonywanie bieżących napraw a w przypadku urządzeń gazujących dostarcza i wymienia butle z gazem. Umowy zawierane są na czas określony 24 lub 36 miesięcy z opcją automatycznego przedłużenia o 12 miesięcy oraz na czas nieokreślony.

Spółka (Kupujący) planuje nabycie od innej spółki (Sprzedający) jej aktywów, które obejmują środki trwałe (część materialna) oraz bazę klientów (część niematerialna) w ramach umowy, która może przybrać różną nazwę. Część niematerialna transakcji składa się z:

i. kapitału klienckiego, tj. w szczególności między innymi Umów Najmu środków trwałych, relacji z klientami, historii współpracy, a w niektórych przypadkach ich planów rozwojowych (np. poszerzenie działalności, uruchomienie nowych oddziałów, itp.),

ii. bazy danych, w której znajduje się lista klientów z wykazem używanych przez Klienta środków trwałych Sprzedającego, wszelkie dane niezbędne do prawidłowej obsługi klienta o charakterze operacyjnym, handlowym i finansowym,

iii. przeniesienia (cesji) praw i obowiązków i wynikających z zawartych z Klientem Umów Najmu ze Sprzedającego na Kupującego.

Przejęcie klientów nie będzie dotyczyło zdefiniowanego okresu. Przedmiotowa transakcja nie będzie prowadzić do przeniesienia na Spółkę przedsiębiorstwa w rozumieniu przepisu art. 4a pkt 3 ustawy o CIT, jak również nie będzie prowadzić do przeniesienia na Spółkę zorganizowanej części przedsiębiorstwa w rozumieniu art. 4a pkt 4 ustawy o CIT.

Dodatkowo Spółka (Kupujący) informuje, że wyjaśnienia oraz informacje jakie uzyska będą spełniały następujące warunki:

- są wynikiem wypracowanego doświadczenia przez Sprzedającego, będącego wypracowaniem określonych standardów jakości obsługi klientów wraz z bazą ich kontaktów,

- są poufne, czyli nie zostały ujawnione oraz nie są powszechnie znane ani łatwo dostępne,

- są objęte tajemnicą przedsiębiorstwa oraz nie są znane konkurencji,

- będą istotne, czyli ważne dla całości/części prowadzonej przez Spółkę sprzedaży,

- będą zidentyfikowane we właściwej formie, czyli opisane/utrwalone w formie materialnej, tj. między innymi w formie umowy oraz w wystarczająco zrozumiały i czytelny sposób pozwalający dokonać sprawdzenia kryteriów poufności oraz istotności.

Całkowita wartość transakcji wyniesie ok. 2.300.000 PLN+VAT. Obecne, miesięczne przychody Spółki to około 140.000 PLN+VAT. W wyniku transakcji przychód Spółki zwiększy się o 90.000PLN+VAT miesięcznie.

W piśmie z 4 lipca 2023 r., stanowiącym uzupełnienie wniosku, wskazali Państwo m.in., że

 1. Nabywana część niematerialna transakcji stanowią know-how, czyli zestaw informacji praktycznych wynikających z wieloletniego doświadczenia o niejawnym, istotnym i określonym charakterze.

 2. Informacje te są związane z wiedzą o charakterze handlowym, technicznym i organizacyjnym.

Podstawową cechą przejęcia jest powtarzalność przychodu wynikająca z lojalności klienta, która jest wynikiem relacji między Sprzedającym a klientem i satysfakcji klienta z świadczonych mu usług. Satysfakcja ta wynika z umiejętności Sprzedającego utrzymania odpowiedniego stanu technicznego i higienicznego urządzeń, wypracowanej w okresie wielu lat funkcjonowania w rynku. Jest ona także rezultatem właściwego zarządzania zasobami, z jednej strony ich efektywności, a z drugiej szybkiego reagowania na zgłaszane przez klienta problemy w sposób zaspokajający jego potrzeby.

 3. Informacje w postaci bazy klientów nie stanowią u Sprzedającego wartości niematerialnej i prawnej.

Pytanie (ostatecznie sformułowane w piśmie z 4 lipca 2023 r.)

Czy w opisanym stanie faktycznym (winno być: zdarzeniu przyszłym) wynagrodzenie za przejęcie bazy klienckiej Sprzedającego powinno być rozpoznawane dla celów podatku dochodowego od osób prawnych jako wartość niematerialna i prawna i alokowana w koszty podatkowe Spółki poprzez odpisy amortyzacyjne jako know-how?

Państwa stanowisko w sprawie (ostatecznie sformułowane w piśmie z 4 lipca 2023 r.)

Państwa zdaniem, niematerialna część transakcji może zostać uznana za wartość niematerialną i prawną i zgodnie z art. 16m ustawy o podatku od osób prawnych podlegać amortyzacji stawką 20% w skali roku. Wynika to z faktu, że dystrybutory, będące jednocześnie środkami trwałymi, są źródłem przychodu wyłącznie wraz zawartymi umowami a pożytki z transakcji, czyli ten właśnie przychód, będą rozłożone w czasie. Poniesione koszty zakupu, zatem, zgodnie ze zasadą współmierności, także powinny zostać rozłożone w czasie. Nadmieniamy, że Dystrybutory są amortyzowane w okresie 10 lat a średnia lojalność klienta to minimum 5 lat.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest prawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zasady kwalifikowania wydatków jako kosztów uzyskania przychodów określają przepisy art. 15 i 16 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz. U. z 2022 r. poz. 2587 ze zm. dalej: „ustawa o CIT”).

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o CIT,

kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1. Koszty poniesione w walutach obcych przelicza się na złote według kursu średniego ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski z ostatniego dnia roboczego poprzedzającego dzień poniesienia kosztu.

Definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest jedynie sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach należy natomiast zbadać istnienie związku przyczynowego pomiędzy poniesieniem kosztu a powstaniem przychodu ze źródła przychodu lub realną szansą powstania przychodu podatkowego bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła jego uzyskiwania.

Innymi słowy oznacza to, że dla kwalifikacji prawnej danego kosztu istotne znaczenie ma cel, w jakim został poniesiony. Wydatek zostanie uznany za koszt uzyskania przychodów, jeżeli pomiędzy jego poniesieniem a powstaniem, zwiększeniem bądź też możliwością powstania przychodu istnieje związek przyczynowy.

W świetle powyższego, aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodu, muszą być spełnione następujące warunki:

- został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),

- jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,

- pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,

- poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,

- został właściwie udokumentowany,

- nie może znajdować się w grupie wydatków, których nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Powyższe oznacza, że wszystkie poniesione wydatki, po wyłączeniu enumeratywnie wymienionych w stosownych przepisach ustawy o CIT, mogą stanowić koszt uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z osiągniętymi przychodami, w tym służą zachowaniu albo zabezpieczeniu funkcjonowania źródła przychodów.

Zatem do kosztów uzyskania przychodów podatnik ma prawo zaliczyć wszystkie koszty, zarówno te bezpośrednio, jak i pośrednio związane z przychodami, o ile zostały prawidłowo udokumentowane, za wyjątkiem kosztów ustawowo uznanych za niestanowiące kosztów uzyskania przychodów. Podatnik, zaliczając dany wydatek do kosztów uzyskania przychodów, winien wykazać jego związek z prowadzoną działalnością gospodarczą oraz to, że poniesienie wydatku ma lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu lub że wydatek ten jest związany z konkretnym przedsięwzięciem gospodarczym.

Kwestię kosztów ujmowanych w formie odpisów amortyzacyjnych reguluje art. 15 ust. 6 updop, zgodnie z którym kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane zgodnie z art. 16a-16m, przy czym w przypadku spółek nieruchomościowych odpisy dotyczące środków trwałych zaliczonych do grupy 1 Klasyfikacji nie mogą być w roku podatkowym wyższe niż dokonywane zgodnie z przepisami o rachunkowości odpisy amortyzacyjne lub umorzeniowe z tytułu zużycia środków trwałych, obciążające w tym roku podatkowym wynik finansowy jednostki.

W art. 16 określono jakie wydatki nie uważa się za koszty uzyskania przychodów, natomiast art. 16a-16m określają zasady dokonywania odpisów amortyzacyjnych.

Na podstawie art. 16b ust. 1 updop,

amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 16c, nabyte od innego podmiotu, nadające się do gospodarczego wykorzystania w dniu przyjęcia do używania:

1) (uchylony)

2) spółdzielcze prawo do lokalu użytkowego,

3) (uchylony)

4) autorskie lub pokrewne prawa majątkowe,

5) licencje,

6) prawa określone w ustawie z dnia 30 czerwca 2000 r. - Prawo własności przemysłowej,

7) wartość stanowiącą równowartość uzyskanych informacji związanych z wiedzą w dziedzinie przemysłowej, handlowej, naukowej lub organizacyjnej (know-how)

- o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane przez niego do używania na podstawie umowy licencyjnej (sublicencji), umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1, zwane wartościami niematerialnymi i prawnymi.

Zgodnie z art. 16 m ust. 1 updop,

z zastrzeżeniem ust. 2 i 3 oraz art. 16ł ust. 1-3, okres dokonywania odpisów amortyzacyjnych od wartości niematerialnych i prawnych nie może być krótszy niż:

1) od licencji (sublicencji) na programy komputerowe oraz od praw autorskich – 24 miesiące;

2) od licencji na wyświetlanie filmów oraz na emisję programów radiowych i telewizyjnych – 24 miesiące;

3) od poniesionych kosztów zakończonych prac rozwojowych – 12 miesięcy;

4) od pozostałych wartości niematerialnych i prawnych – 60 miesięcy.

Stosownie do treści art. 16m ust. 2 updop,

jeżeli wynikający z umowy okres używania praw majątkowych, o których mowa w ust. 1 pkt 2, jest krótszy od okresu ustalonego w tym przepisie, podatnicy mogą dokonywać odpisów amortyzacyjnych w okresie wynikającym z umowy.

Treść art. 16m ust. 3 updop wskazuje, że

podatnicy ustalają stawki amortyzacyjne dla poszczególnych wartości niematerialnych i prawnych na cały okres amortyzacji przed rozpoczęciem dokonywania odpisów amortyzacyjnych.

Z przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego wynika, że planujecie Państwo nabycie od Sprzedającego jego aktywów, które obejmują środki trwałe (część materialna) oraz bazę klientów (część niematerialna) w ramach umowy, która może przybrać różną nazwę. Część niematerialna transakcji składa się z kapitału klienckiego, tj. w szczególności między innymi Umów Najmu środków trwałych, relacji z klientami, historii współpracy, a w niektórych przypadkach ich planów rozwojowych (np. poszerzenie działalności, uruchomienie nowych oddziałów, itp.), bazy danych, w której znajduje się lista klientów z wykazem używanych przez Klienta środków trwałych Sprzedającego, wszelkie dane niezbędne do prawidłowej obsługi klienta o charakterze operacyjnym, handlowym i finansowym oraz przeniesienia (cesji) praw i obowiązków i wynikających z zawartych z Klientem Umów Najmu ze Sprzedającego na Kupującego. Całkowita wartość transakcji wyniesie ok. 2.300.000 PLN+VAT.

Informacje jakie uzyskacie Państwo będą spełniały następujące warunki:

- są wynikiem wypracowanego doświadczenia przez Sprzedającego, będącego wypracowaniem określonych standardów jakości obsługi klientów wraz z bazą ich kontaktów,

- są poufne, czyli nie zostały ujawnione oraz nie są powszechnie znane ani łatwo dostępne,

- są objęte tajemnicą przedsiębiorstwa oraz nie są znane konkurencji,

- będą istotne, czyli ważne dla całości/części prowadzonej przez Spółkę sprzedaży,

- będą zidentyfikowane we właściwej formie, czyli opisane/utrwalone w formie materialnej, tj. między innymi w formie umowy oraz w wystarczająco zrozumiały i czytelny sposób pozwalający dokonać sprawdzenia kryteriów poufności oraz istotności.

Nabywana część niematerialna transakcji stanowią know-how, czyli zestaw informacji praktycznych wynikających z wieloletniego doświadczenia o niejawnym, istotnym i określonym charakterze. Informacje te są związane z wiedzą o charakterze handlowym, technicznym i organizacyjnym. Podstawową cechą przejęcia jest powtarzalność przychodu wynikająca z lojalności klienta, która jest wynikiem relacji między Sprzedającym a klientem i satysfakcji klienta z świadczonych mu usług. Satysfakcja ta wynika z umiejętności Sprzedającego utrzymania odpowiedniego stanu technicznego i higienicznego urządzeń, wypracowanej w okresie wielu lat funkcjonowania w rynku. Jest ona także rezultatem właściwego zarządzania zasobami, z jednej strony ich efektywności, a z drugiej szybkiego reagowania na zgłaszane przez klienta problemy w sposób zaspokajający jego potrzeby.

Państwa wątpliwość budzi kwestia czy wynagrodzenie za przejęcie bazy klienckiej Sprzedającego powinno być rozpoznawane dla celów podatku dochodowego od osób prawnych jako wartość niematerialna i prawna i alokowana w koszty podatkowe Spółki poprzez odpisy amortyzacyjne jako know-how.

Z art. 16b ust. 1 updop wynika, iż amortyzacji podlega m.in. know-how rozumiane jako wartość stanowiąca równowartość uzyskanych informacji związanych z wiedzą w dziedzinie przemysłowej, handlowej, naukowej lub organizacyjnej. Przy czym składnik ten powinien spełniać następujące warunki:

- być nabyty,

- nadawać się do gospodarczego wykorzystania w dniu przyjęcia do używania,

- przewidywany okres jego używania powinien być dłuższy niż rok,

- być wykorzystywany przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną działalnością gospodarczą albo oddany przez niego do używania na podstawie umowy licencyjnej (sublicencji), umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1 updop.

W tym miejscu warto zauważyć, że w określonych sytuacjach przewidzianych prawem podatkowym, koszty dotyczące wartości niematerialnych i prawnych mogą być potrącalne w formie odpisów amortyzacyjnych. Ustawodawca nie pozwala bowiem kosztów tych zaliczyć bezpośrednio do kosztów uzyskania przychodów, pozwala natomiast na stopniowe zaliczanie ich do kosztów uzyskania przychodów poprzez dokonywanie odpisów amortyzacyjnych.

W prawie bilansowym i podatkowym amortyzacja oznacza koszt związany ze stopniowym zużywaniem się środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych. Amortyzacja to zatem stopniowe a więc rozciągnięte w czasie wliczanie w koszty działalności firmy jej wydatków inwestycyjnych.

Prawo polskie nie zawiera jednoznacznej definicji pojęcia know-how. Można wesprzeć się w tym zakresie przepisami prawa europejskiego. Rozporządzenie Nr 772/2004 w sprawie stosowania art. 81 ust. 3 Traktatu do kategorii porozumień o transferze technologii (Dz. U. L. 123 z 27 kwietnia 2004 r.) stanowi, że know-how to pakiet nieopatentowanych informacji praktycznych, wynikających z doświadczenia i badań, które są:

- niejawne, czyli nie są powszechnie znane lub łatwo dostępne,

- istotne, czyli ważne i użyteczne z punktu widzenia wytwarzania produktów objętych umową, oraz

- zidentyfikowane, czyli opisane w wystarczająco zrozumiały sposób, aby można było sprawdzić czy spełniają kryteria niejawności i istotności.

Słownik Języka Polskiego (Wydawnictwo Naukowe PWN S.A. wersja internetowa) definiuje pojęcie know-how jako «praktyczna umiejętności lub wiedza w zakresie technologii produkcji lub technik zarządzania».

Termin know-how oznacza więc zdolność, wiedzę lub umiejętność uzyskania określonego rezultatu lub prowadzenia jakiejś działalności. Know-how składa się z wiadomości i doświadczeń o charakterze technicznym, administracyjnym, finansowym albo innego rodzaju, nadających się do stosowania w pracy przedsiębiorstwa lub do wykonywania zawodu. Pojęcie know-how obejmuje doświadczenia o charakterze technicznym i techniczno-organizacyjnym oraz doświadczenia o charakterze organizacyjnym, finansowym i handlowym przydatne do prowadzenia przedsiębiorstwa, które nie są związane z cyklem produkcyjnym. Z szerokiej definicji know-how można zatem wyodrębnić kategorię know-how technicznego oraz know-how nietechnicznego, obejmującego wiedzę organizacyjną lub handlową przydatną nie tylko w procesie produkcji.

Know-how techniczne jest pojęciem zbliżonym do projektów wynalazczych. Należą tu wszelkie kategorie rozwiązań technicznych, łącznie z wynalazkami, którym przysługuje zdolność patentowa. Za przedmiot know-how uznane mogą być również doświadczenia techniczno-organizacyjne dotyczące wynalazków i wzorów użytkowych, jeśli ze względu na brak którejkolwiek przesłanki zdolności patentowej albo zdolności rejestracyjnej nie są ani wynalazkami, ani wzorami użytkowymi, ani projektami racjonalizatorskimi w rozumieniu przepisów o prawie własności przemysłowej, a przedstawiają jednak znaczną wartość ekonomiczną i użyteczną. Przedmiotem know-how nietechnicznego są z kolei informacje o charakterze organizacyjnym, finansowym lub handlowym przydatne do prowadzenia przedsiębiorstwa (np. projekty/informacje usprawniające organizację i zbyt w handlu).

W orzecznictwie sądowo-administracyjnym (m.in. wyrok NSA z 15 marca 2012 r. sygn. akt I FSK 973/11) przyjmuje się, że know-how nietechniczne obejmuje wszelkiego rodzaju wiadomości i doświadczenia o charakterze nietechnicznym, które nadają się do wykorzystania w działalności przedsiębiorstwa lub wykonywania zawodu. Zdaniem sądów administracyjnych cechy know-how technicznego odnoszą się także do know-how nietechnicznego. Według stanowiska sądów powyższe cechy należy rozumieć następująco:

- cecha poufności powoduje, że know-how mogą stanowić jedynie informacje, które nie zostały ujawnione, nie są powszechnie znane, czy też łatwo dostępne. Przesłanka ta nie musi oznaczać wymogu bezwzględnej tajemnicy, wystarczy, by informacja nie była dostępna osobom zainteresowanym w sposób zwykły i dozwolony,

- istotność know-how oznacza, iż są to informacje ważne dla całości lub zasadniczej części sposobu wytwarzania produktu lub świadczenia usług, muszą także spełniać u nabywcy określoną funkcję, czyli być użyteczne,

- identyfikowalność know-how oznacza, iż zostało ono opisane lub utrwalone, czyli zmaterializowane, i to w taki sposób, iż możliwe jest sprawdzenie posiadania przez nie pozostałych cech oraz powoduje, iż nabywca nie jest ,,nadmiernie ograniczony w wykorzystaniu nabytych informacji”.

Know-how jest zbywalne i może być udostępniane na podstawie umów upoważniających do korzystania, np. z poufnych projektów wynalazczych umów licencji know-how oraz umów przenoszących know-how. Zaś rozumiane jako pewien zakres wiedzy i doświadczeń może być także przedmiotem umowy sprzedaży. W takiej sytuacji nastąpi przeniesienie na nabywcę praw, które służyły wyłącznie dysponentowi know-how. Zbywca, przenosząc know-how, jest zobowiązany zapewnić prawną i faktyczną możliwość korzystania z pewnej wiedzy oraz do powstrzymywania się od jednoczesnego korzystania z tej wiedzy, jak również do nieujawniania know-how, jeżeli jest ono tajemnicą. Podstawowym obowiązkiem przekazującego know-how jest przekazanie odbiorcy określonych w umowie poufnych informacji. Dysponent jest natomiast zobowiązany do podejmowania starań o utrzymanie przedmiotu know-how w tajemnicy.

Reasumując powyższe, informacje mogą być uznane za know-how jeżeli:

- stanowią dobro niematerialne występujące w postaci wiedzy, zebranych doświadczeń, danych z kluczami ich zastosowań, pozwalające na osiągnięcie określonego efektu gospodarczego,

- można je przeliczyć na rzeczywistą wartość materialną,

- powinny być zdobyte w ramach wypracowanego doświadczenia,

- powinny mieć charakter poufny i istotny,

- powinna być to wiedza zidentyfikowana, utrwalona we właściwy sposób i dająca się przekazać.

Biorąc pod uwagę powyższe uregulowania oraz informacje zawarte we wniosku należy stwierdzić, że zakupiona przez Państwa baza klientów, będzie obejmowała:

- kapitał kliencki, tj. w szczególności między innymi Umowy Najmu środków trwałych, relacje z klientami, historię współpracy, a w niektórych przypadkach ich plany rozwojowy (np. poszerzenie działalności, uruchomienie nowych oddziałów, itp.),

- bazy danych, w której znajduje się lista klientów z wykazem używanych przez Klienta środków trwałych Sprzedającego, wszelkie dane niezbędne do prawidłowej obsługi klienta o charakterze operacyjnym, handlowym i finansowym,

- przeniesienia (cesji) praw i obowiązków i wynikających z zawartych z Klientem Umów Najmu ze Sprzedającego na Kupującego

będzie posiadała cechy charakterystyczne dla know-how. Będzie posiadała przy tym określoną w umowie konkretną wartość materialną. Wskazana we wniosku wiedza na temat klientów i relacji handlowych niewątpliwie jest zidentyfikowana, ma charakter poufny, oraz pozwala na osiągnięcie określonego efektu gospodarczego poprzez uzyskanie większego poziomu sprzedaży. Zatem ww. bazę klientów będzie można uznać za wartość niematerialną i prawną know-how wskazaną w art. 16b ust. 1 pkt 7 updop. W związku z powyższym wydatki na nabycie przedstawionej we wniosku bazy klientów, jako know-how, będziecie mogli Państwo zaliczać do kosztów podatkowych poprzez odpisy amortyzacyjne.

Reasumując, Państwa stanowisko należy uznać za prawidłowe.

Zauważyć należy, że Państwa stanowisko oceniono wyłącznie w kontekście zadanego we wniosku pytania wyznaczającego granice rozpatrzenia wniosku.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Państwa i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze zdarzeniem przyszłym podanym przez Państwa w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Końcowo należy zaznaczyć, że pytanie przedstawione przez Państwa we wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej wyznacza zakres przedmiotowy tego wniosku. W związku z powyższym, wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (Państwa zapytania). Zatem, inne kwestie wynikające z opisu sprawy i własnego stanowiska, nieobjęte pytaniem, nie zostały rozpatrzone w niniejszej interpretacji.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2022 r. poz. 2651 ze zm.). Aby interpretacja mogła pełnić funkcję ochronną: Państwa sytuacja musi być zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i muszą się Państwo zastosować do interpretacji.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem czynności, które są przedmiotem decyzji wydanej:

1) z zastosowaniem art. 119a;

2) w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;

3) z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego …. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t. j. Dz. U. z 2022 r. poz. 329 ze zm.; dalej jako „PPSA”.

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA).

Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

- w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

- w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2022 r. poz. 2651 ze zm.).