Wyrok SN z dnia 16 marca 2023 r., sygn. III PSKP 14/22

1. Dla uznania zachowania pracownika za ciężkie naruszenie podstawowych obowiązków pracowniczych muszą wystąpić łącznie trzy elementy: bezprawność zachowania (naruszenie podstawowego obowiązku pracowniczego), naruszenie lub zagrożenie interesów pracodawcy, oraz zawinienie obejmujące zarówno winę umyślną, jak i rażące niedbalstwo.

2. Brak reakcji pracodawcy na opóźnienia w informowaniu o nieobecności nie może być traktowany jako akceptacja takiego zachowania, zwłaszcza gdy pracownik nie podejmuje żadnych działań w celu usprawiedliwienia swojej nieobecności. 

3. Niewywiązanie się przez pracownika z obowiązku zawiadomienia pracodawcy o nieobecności w pracy niezwłocznie, najpóźniej w drugim dniu nieobecności, stanowi naruszenie obowiązków pracowniczych, uzasadniające rozwiązanie umowy o pracę bez wypowiedzenia z winy pracownika na podstawie art. 52 § 1 pkt 1 Kodeksu pracy.

Sąd Najwyższy w składzie:

SSN Maciej Pacuda (przewodniczący, sprawozdawca)

‎SSN Bohdan Bieniek

‎SSN Halina Kiryło

w sprawie z powództwa R. M.
‎przeciwko Urzędowi Miasta w J.
‎o przywrócenie do pracy i zapłatę,
‎po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w dniu 16 marca 2023 r.,
‎skargi kasacyjnej powoda od wyroku Sądu Okręgowego - Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Krośnie
‎z dnia 27 października 2020 r., sygn. akt IV Pa 82/20,

1) oddala skargę kasacyjną,

2) zasądza od powoda na rzecz pozwanego kwotę 240 (dwieście czterdzieści) złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu kasacyjnym.

UZASADNIENIE

Sąd Rejonowy w Krośnie wyrokiem z dnia 13 września 2017 r. przywrócił powoda R. M. do pracy w pozwanym Urzędzie Miasta w J. na poprzednich warunkach pracy i płacy.

Sąd pierwszej instancji uznał, że powód nie naruszył w sposób ciężki podstawowych obowiązków pracowniczych przez niezawiadomienie pracodawcy w terminie wymaganym przepisami prawa o przyczynie nieobecności w pracy i przewidywanym czasie jej trwania oraz w konsekwencji stwierdził, że rozwiązanie przez pozwanego umowy o pracę z powodem bez wypowiedzenia z winy powoda nastąpiło z naruszeniem art. 52 § 1 pkt 1 k.p.