Interpretacja indywidualna z dnia 12 czerwca 2023 r., Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, sygn. 0114-KDIP1-2.4012.109.2023.2.RST

Spółka nie posiada na terytorium Polski żadnych własnych zasobów osobowych ani technicznych. Ponadto nie posiada też kontroli nad zapleczem usługodawcy (tj. Podmiotu B) porównywalnej do tej, jaką sprawuje nad zapleczem własnym. W konsekwencji nie zostały / nie zostaną spełnione przez Spółkę podstawowe kryteria posiadania stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej.

Interpretacja indywidualna – stanowisko prawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego w podatku od towarów i usług jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

10 marca 2023 r. wpłynął Państwa wniosek z 7 marca 2023 r. o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy nieposiadania stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce oraz miejsca opodatkowania usług. Uzupełnili go Państwo – w odpowiedzi na wezwanie – pismami z 19 maja 2023 r. (wpływ 23 maja 2023 r.) oraz z 30 maja 2023 r. (wpływ 6 czerwca 2023 r.)

Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego

Podmiot A., należąca do grupy (…) (dalej „Wnioskodawca”) jest niemiecką spółką z ograniczoną odpowiedzialnością. Spółka jest dystrybutorem (…), sprzedawanych za pośrednictwem sieci sklepów – (…) - zlokalizowanych w Polsce i innych krajach Unii Europejskiej. Od roku 2018 Wnioskodawca jest podmiotem zarejestrowanym w Polsce na potrzeby podatku VAT.

Wnioskodawca nie posiada w Polsce własnych magazynów ani pracowników, w tym zakresie korzysta w 100% z magazynów znajdujących się w posiadaniu firmy logistycznej podmiotu B., z którą inna spółka z Grupy (…) (Podmiot C. GmbH) zawarła w 2018 umowę o świadczenie usług logistycznych w odniesieniu do towarów trzech podmiotów z grupy (…) - w tym Wnioskodawcy (rozliczenia pomiędzy trzema niemieckimi spółkami z tytułu zakupywanych od Podmiotu B usług odbywają się na podstawie stosownych faktur w Niemczech).

Zarząd (…) znajduje się na terenie Niemiec i wszystkie decyzje zarządcze podejmowane są wyłącznie w Niemczech.

Towary dystrybuowane przez Wnioskodawcę za pośrednictwem magazynów położonych w Polsce pochodzą z dostaw z innych krajów Unii Europejskiej lub z importu z krajów trzecich – USA, Chin (Hongkong) oraz Tajwanu; niewielka część towarów zakupywana jest też w Polsce. Towary (po ich odprawieniu w przypadku importu) - trafiają do magazynu firmy Podmiotu B (…).

W ramach magazynu - za pośrednictwem pracowników i infrastruktury technicznej firmy podmiotu B. - wykonywane są usługi związane z obrotem towarami, obejmujące przyjmowanie towarów, ich przechowywanie, kompletację dostaw, pakowanie oraz wysyłkę towarów do klientów. Usługi kompletacji zamawiane są również u innych usługodawców w Polsce (np. tworzenie zestawów towarów - np. kalendarzy adwentowych).

Klientami (odbiorcami towarów) Wnioskodawcy są podatnicy VAT (sklepy) - firmy zlokalizowane w Polsce oraz, przede wszystkim, na terenie innych krajów Unii Europejskiej (około 90% sprzedaży dokonywana jest w ramach dostaw wewnątrzwspólnotowych). Organizacja transportu do klientów również spoczywa na firmie Podmiotu B.

Podstawowe zasady i schemat współpracy Wnioskodawcy z dostawcą usług logistycznych - firmą Podmiot B. wygląda następująco:

‒umowa o świadczenie usług logistycznych z Podmiotem B. zawarta została (...) 2018 r. na czas określony do (…) 2025 r., z klauzulą automatycznego przedłużenia na kolejne 3 lata w przypadku niezłożenia wypowiedzenia przez żadną ze stron;

‒Podmiot B. jest międzynarodową firmą prowadzącą działalność w zakresie usług magazynowania i logistyki: inne spółki z grupy (…) również korzystają z usług firm z grupy Podmiotu B. w innych krajach Europy;

‒Wnioskodawca nie jest jedynym usługodawcą dla Podmiotu B.; ta ostatnia obsługuje również inne podmioty, niepowiązane z grupą (…);

‒Pomiędzy Wnioskodawcą a Podmiotem B. nie istnieją żadne powiązania kapitałowe ani powiązania o charakterze zarządczym;

‒Przedmiotem Umowy jest świadczenie przez Podmiot B zarządzania ogólnoeuropejską logistyką (przychodzącą i wychodzącą) dla produktów marek (…) i innych produktów, obejmującą w szczególności świadczenie usług magazynowania, logistyki oraz monitorowania jakości towarów w trakcie ich przechowywania;

‒Podmiot B. zobowiązany jest zapewnić odpowiednią infrastrukturę techniczną niezbędną do świadczenia usług (powierzchnie magazynowe, regały, przenośniki, skrzynie sortujące itp.), a także zagwarantować, że magazyn jest zgodny z ustalonymi z Wnioskodawcą specyfikacjami, zaś towary Wnioskodawcy są odpowiednio oddzielone od towarów osób trzecich przez cały czas przechowywania i obsługi;

‒Wnioskodawca nie posiada żadnych praw do powierzchni magazynowych ani wyposażenia magazynów, tudzież jakichkolwiek sprzętów, urządzeń czy maszyn wykorzystywanych w działalności Podmiotu B,;

‒Podmiot B, zobowiązany jest do zatrudniania wykwalifikowanego personelu; Wnioskodawca nie ma prawa nadzoru ani wydawania instrukcji pracownikom Podmiotu B, (nie istnieje tu żadna forma zależności służbowej lub faktycznej);

‒Zgodnie z wyraźnym zapisem umowy, jak i w praktyce, żadna ze stron nie jest uważana oraz nie pełni roli reprezentanta lub przedstawiciela drugiej strony;

‒Wynagrodzenie Podmiotu B., uzależnione jest od liczby godzin przepracowanych przez pracowników Podmiotu B, oraz wyliczonych za dany okres poziomów wydajności na podstawie informacji o przepracowanych godzinach i danych logistycznych pochodzących z systemu zarządzania magazynem Podmiotu B, oraz przewiduje określoną marżę od ponoszonych opłat;

‒Zasadniczo Podmiotu B. wystawia dwa rodzaje faktur na Wnioskodawcę: 1. za obsługę logistyczną stacjonarną oraz 2. za usługi transportowo-spedycyjne.

Firma Podmiot B. fakturuje zleceniodawcę (Podmiot C) z tytułu świadczonych usług z polskim VAT, wskazując na fakturze jej polski numer NIP. Podobną praktykę stosuje polska firma świadcząca dla Wnioskodawcy usługi rachunkowo-księgowe oraz niektóre firmy spedycyjne (wystawianie faktur na polski numer NIP Wnioskodawcy, z polskim VAT). Przyjęcie tego sposobu fakturowania związane było w dużej mierze z okolicznością, że na etapie rejestracji Wnioskodawcy na VAT w Polsce jego wniosek złożony pierwotnie do Urzędu Skarbowego (…) został przekierowany urzędowo do - właściwego ze względu na lokalizację magazynów Podmiotu B. - urzędu skarbowego (…). Część usługodawców stosuje jednak odmienne zasady - fakturując Wnioskodawcę na jego niemiecki numer VAT (z zastosowaniem odwrotnego obciążenia).

Uzupełnienie i doprecyzowanie opisu stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego

1.w jaki sposób jest realizowana/zorganizowana działalności gospodarcza Państwa Spółki w kraju siedziby działalności gospodarczej (należało ogólnie bez wskazywania szczegółów lecz w sposób niebudzący wątpliwości wskazać jak Państwa Spółka prowadzi działalność w Niemczech np. czy działalność w kraju siedziby ogranicza się tylko do posiadania biura, czy w kraju siedziby Spółka korzysta z jakichś magazynów, w sposób ogólny jakie zasoby osobowe i techniczne Spółka posiada w kraju siedziby itp.);

Działalność grupy (…) w Niemczech polega na współdziałaniu szeregu wyspecjalizowanych firm/filii: dla naświetlenia roli Wnioskodawcy w strukturze działalności grupy na terenie Niemiec, Wnioskodawca przedstawił następujące wyjaśnienia:

‒Właścicielem całej sieci stacjonarnych sklepów na terenie Niemiec jest spółka z Grupy (…) -Podmiot D; ta spółka dokonuje sprzedaży bezpośredniej na rzecz konsumentów;

‒Za sprzedaż internetową w Niemczech (sklep online) odpowiada natomiast spółka Podmiot E;

‒Główną spółką zakupową Grupy w Niemczech w zakresie towarów sprzedawanych pod markami producentów (nie zaś marką „(…)”) jest Podmiot F; spółka ta dysponuje centralnym magazynem w Niemczech (w miejscowości (…)); Podmiot F dokonuje zakupów towarów od różnych producentów do swojego magazynu, z którego następnie sprzedaje te towary do innych spółek z grupy w Niemczech i za granicą, w tym do:

‒Podmiot D i E,

‒Innych spółek z Grupy (…), z wyjątkiem (Podmiotu C i Podmiotu A).

Obrót dokonywany przez Podmiot F obejmuje zasadniczo towary luksusowe, które zbywane są następnie pod markami różnych producentów (np.(…) etc), nie zaś pod marką „(…)”. Prócz magazynu, Spółka posiada biuro w (…) i zatrudnia łącznie 8 osób (bezpośrednio); prócz tego na rzecz Podmiotu F (realizowanych przez nią funkcji) pracuje ok. 50-70 osób, które zatrudnione są w innych spółkach Grupy (spółki te rozliczają się z tytułu usług wspomnianych pracowników z Podmiotu F na podstawie stosownych umów).

‒Podmiot C jest spółką wyspecjalizowaną w zakresie zakupu i sprzedaży towarów, które dystrybuowane są pod marką „(…)”; Podmiot C zakupuje ww. towary od różnych producentów oraz sprzedaje je na rzecz Podmiotu F (która następnie dystrybuuje je na cały świat, poprzez sieć różnych spółek powiązanych), bądź bezpośrednio do innych spółek z Grupy. Spółka dysponuje biurem w (…), w którym zatrudnia 6 osób. Prócz tego na rzecz Podmiot C (realizowanych przez nią funkcji) pracuje ok. 15-20 osób, które zatrudnione są w innych spółkach Grupy (spółki te rozliczają się z tytułu usług wspomnianych pracowników z Podmiotu C na podstawie stosownych umów).

Spółka nie posiada własnego magazynu na terenie Niemiec, gdyż zakupywane przez nią towary trafiają bezpośrednio do magazynu Podmiotu F.

‒(Wnioskodawca) jest spółką wyspecjalizowaną w zakresie zakupu suplementów i preparatów zdrowotnych (różnego rodzaju odżywki i preparaty witaminowe); Wnioskodawca zakupuje ww. towary od różnych producentów oraz sprzedaje je na rzecz Podmiotu C. (która następnie dystrybuuje je na cały świat, poprzez sieć różnych spółek powiązanych) bądź innych spółek z Grupy. Spółka dysponuje biurem w (…), w którym zatrudnia 4 pracowników. Prócz tego na rzecz Wnioskodawcy (realizowanych przez nią funkcji) pracuje ok. 5-10 osób, które zatrudnione są w innych spółkach Grupy (spółki te rozliczają się z tytułu usług wspomnianych pracowników z Podmiotu A. na podstawie stosownych umów).

Spółka nie posiada własnego magazynu na terenie Niemiec, gdyż zakupywane przez nią towary trafiają bezpośrednio do magazynu Podmiotu F.

2.czy Podmiot B. realizuje na rzecz Państwa Spółki jedną kompleksową usługę logistyczną czy też świadczy szereg odrębnych usług w zakresie przyjmowania i przechowywania towarów, kompletacji dostaw, pakowania i wysyłki;

Tak, Podmiot B. realizuje na rzecz Podmiotu C. kompleksową usługę logistyczną, która obejmuje cały szereg usług - takich jak m.in. przyjmowanie i przechowywanie towarów, kompletacja dostaw, pakowanie, wysyłka, transport etc).

Podmiot B wystawia osobne faktury za:

‒Obsługę logistyczną - jedna faktura za dany okres dla Podmiotu C,

‒Transport - kilka faktur miesięcznie dla Podmiotu C,

‒Utylizację towarów nieprzydatnych - kilka faktur miesięcznie (dla Podmiotu A, C i F).

Powodem wydzielenia fakturowania usług transportowych jest okoliczność, że usługa ta realizowana jest przez odrębny/wydzielony pion działalności podmiotu B , zaś usług utylizacji - okoliczność, że są one zlecane przez Podmiot B firmom zewnętrznym.

Jak Spółka opisała w stanie faktycznym, Podmiot C - będący zleceniodawcą Podmiotu B w zakresie usług logistycznych obejmujących towary Podmiotu A,C i F, jednocześnie organizuje obsługę logistyczną pozostałych dwóch spółek niemieckich – Podmiot A i F (refakturowanie za te usługi odbywa się w Niemczech).

3.czy Państwa Spółka posiada w magazynie Podmiotu B jakieś wydzielone miejsce do składowania towarów, jeśli tak to:

‒kto ma wstęp do takich miejsc tj. Państwa pracownicy, wyznaczone przez Państwa osoby / inne podmioty,

‒czy Państwa Spółka posiada prawo decydowania o rozmieszczeniu Państwa towarów na określonej powierzchni magazynu;

Umowa zapewnia obowiązek oddzielenia towarów (…) od towarów innych spółek, w związku z czym część magazynu Podmiot B - ok 50.000 mkw - jest wydzielona dla towarów należących do spółek (…).

Do takich miejsc prawa wstępu mają tylko:

‒Pracownicy Podmiotu B,

‒Reprezentanci Podmiotu A. i ich audytora w ramach inwentaryzacji i audytów: w praktyce takie wizytacje odbywają się tylko 2 razy w roku w ramach inwentaryzacji Spółek (lipiec każdego roku) oraz audytu firm .

Żadne inne podmioty nie mają prawa wstępu do ww. pomieszczeń / ich części.

O rozmieszczeniu poszczególnych towarów na określonej powierzchni magazynu decyduje wyłącznie Podmiot B, na podstawie swoich optymalizacji procesów oraz respektując regulacje prawne (np. towary (…) muszą być w klatkach, etc).

4.czy Państwa Spółka posiada bezpośrednią kontrolę nad zasobami technicznymi / rzeczowymi Podmiot B wykorzystywanymi do świadczenia usług logistycznych, w tym należało wskazać/opisać na czym ta kontrola polega i w jaki sposób jest realizowana;

Spółki (…) nie mają żadnego wpływu ani kontroli nad zasobami technicznymi i rzeczowymi Podmiot B. Umowa z Podmiotem C określa, w jaki sposób Podmiot B ma wykonywać usługę i wykonuje ją on w całości własnymi zasobami oraz wg własnych standardów. Wszystkie zasoby techniczne są w gestii Podmiotu B.

W szczególności Podmiotu B posiada i wykorzystuje wyłącznie własny system informatyczny.

Podmiot A dostarcza w tym zakresie jedynie interfejs do przesyłania danych - tj. pomost pomiędzy systemem (…) (z którego korzysta Podmiot A) i systemem (…) (z którego korzysta Podmiotu B). Taki interfejs to nie jest program, a jedynie ścieżka do przesyłania danych.

5.czy Państwa Spółka ma wpływ jaka część zasobów technicznych/rzeczowych Podmiotu B jest wykorzystywana do świadczenia usług logistycznych, w tym należało wskazać / opisać na czym ten wpływ polega i w jaki sposób jest realizowany;

Spółki (…) nie mają żadnego wpływu na to jakie/jaka część zasobów technicznych i rzeczowych Podmiotu B jest wykorzystywana do świadczenia usług na rzecz Podmiotu A.

6.czy Państwa Spółka posiada na terytorium Polski jakiś personel, w tym przedstawicieli / handlowców (osoby pozyskujące nowych klientów) lub inne osoby działające na podstawie udzielonego przez Państwa pełnomocnictwa uprawnione do podpisywania umów w imieniu Państwa Spółki;

Wnioskodawca (ani pozostałe dwie niemieckie Spółki z Grupy (…) korzystające z magazynu Podmiotu B) nie ma żadnego personelu na terytorium Polski (w szczególności przedstawicieli / handlowców). Żadna osoba w Polsce nie jest uprawniona do pozyskiwania klientów dla Spółki i nie ma pełnomocnictwa do podpisywania umów w jej imieniu.

7.czy posiadają Państwo na terytorium Polski lub udostępniają jakiemuś podmiotowi na terytorium Polski jakiekolwiek zasoby (np. osobowe, urządzenia/sprzęt) jeśli tak należało wskazać jakiemu podmiotowi i jakie.

Wnioskodawca (ani pozostałe dwie niemieckie Spółki z Grupy (…) korzystające z magazynu Podmiotu B) nie posiadają na terytorium Polski żadnych zasobów (w szczególności osobowych, urządzeń /sprzętu). Nie udostępniają zatem takich zasobów innym podmiotom.

Ponadto w zakresie doprecyzowania pytania zawartego we wniosku poprzez wskazanie jakich „innych” usług nabywanych od polskich dostawców dotyczy Spółka wskazała, że:

Pytanie dotyczyło zasadniczo tylko takich usług świadczonych przez firmy polskie jak:

‒Usługi logistyczne świadczone przez firmę Podmiot B,

‒Usługi transportowe świadczone przez firmę Podmiot B (transport towarów w ramach Polski lub do innych krajów UE),

‒Usługi rachunkowo-księgowe oraz doradztwa podatkowego świadczone przez Kancelarię (..).

Chodzi o usługi polskich dostawców ww. trzech rodzajów usług, które - w ocenie Spółki - podlegają opodatkowaniu na „zasadach ogólnych”, czyli zgodnie z art. 28b Ustawy (w związku z czym istotne znaczenie ma kwestia ewentualnego posiadania stałego miejsca na terenie Polski i istnienia związku przedmiotowych usług z tym miejscem).

W celu naświetlenia stanu faktycznego Wnioskodawca wskazał jednak również, że Spółka otrzymuje faktury za usługi także od firm zagranicznych (w tym firm zagranicznych zarejestrowanych na polski VAT), z następujących tytułów:

‒Obsługa procedur celnych - głównie niemiecka firma Podmiot G (wystawia ona faktury z VAT niemieckim) i francuska firma Podmiot H (wystawiają faktury bez VAT, jako eksport usług - z odwrotnym obciążeniem). Nie było faktur za obsługę procedur celnych od polskich firm.

‒Usługi kompletowania towarów - składanie tzw. kalendarzy adwentowych z nabytych osobno pudełek (…) - tego rodzaju usługi świadczą dla Spółki różne firmy zagraniczne, w tym firmy zarejestrowane do VAT w Polsce.

Interpretacja co do kwestii posiadania (lub nie posiadania) przez Wnioskodawcę stałego miejsca prowadzenia działalności na terytorium Polski w odniesieniu do usług logistycznych, rachunkowo-księgowych i transportowych świadczonych przez usługobiorców polskich ułatwi Państwu z pewnością również rozstrzygnięcie co do właściwego sposobu opodatkowania nabycia wszelkich usług, do których stosuje się art. 28b, w tym - wymienionych powyżej usług zagranicznych usługobiorców; Spółka nie prosi jednak o odrębne ustosunkowanie się do tej kwestii.

Pytanie

Czy w związku z prowadzeniem działalności handlowej z wykorzystaniem opisanej w stanie faktycznym umowy o świadczenie usług logistycznych, dla Spółki powstało na terytorium Polski stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej dla celów stosowania art. 28b ust. 2 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2018 r. poz. 2174, z późn. zm.; dalej: „Ustawa o VAT”), w związku z czym usługi świadczone na jej rzecz przez dostawców usług (logistycznych, rachunkowo-księgowych, doradztwa podatkowego i innych) powinny być opodatkowane w Polsce?

Państwa stanowisko w sprawie

W Państwa ocenie, działalność handlowa Spółki prowadzona z wykorzystaniem umowy z firmą logistyczną nie powinna skutkować dla niej powstaniem na terytorium Polski stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej dla celów stosowania art. 28b ust. 2 Ustawy o VAT, w związku z czym miejsce opodatkowania tych usług nie powinno znajdować się na terytorium Polski.

Zgodnie z art. 28b ust. 1 Ustawy o VAT, miejscem świadczenia usług w przypadku świadczenia usług na rzecz podatnika jest miejsce, w którym podatnik będący usługobiorcą posiada siedzibę działalności gospodarczej, z zastrzeżeniem m.in. ust. 2-4. Zgodnie natomiast z ust. 2, w przypadku gdy usługi są świadczone dla stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej podatnika, które znajduje się w innym miejscu niż jego siedziba działalności gospodarczej, miejscem świadczenia tych usług jest to stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej.

Ww. regulacja Ustawy o VAT stanowi implementację art. 44 dyrektywy 2006/112/WE, której doprecyzowanie zawiera art. 11 ust. 1 rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) Nr 282/2011 (dalej „Rozporządzenie) stanowiący, że „Na użytek stosowania art. 44 dyrektywy 2006/112/WE „stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej” oznacza dowolne miejsce - inne niż miejsce siedziby działalności gospodarczej podatnika, o którym mowa w art. 10 niniejszego rozporządzenia - które charakteryzuje się wystarczającą stałością oraz odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, by umożliwić mu odbiór i wykorzystywanie usług świadczonych do własnych potrzeb tego stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej.” Dodatkowo, jak wynika z ustępu 3 Rozporządzenia, fakt posiadania numeru identyfikacyjnego VAT sam w sobie nie jest wystarczający, by uznać, że podatnik posiada stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej.

Przepis art. 11 ust. 1 rozporządzenia Rady (UE) Nr 282/2011 w zw. z art. 28b ust. 2 u.p.t.u. definiuje tym samym pojęcie „stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej” dla potrzeb nabywania usług za pośrednictwem takiego stałego miejsca prowadzenia działalności. Przepis ten pozwala rozstrzygnąć, czy dany podatnik (np. polski) świadcząc usługi na rzecz infrastruktury podatnika zagranicznego (np. niemieckiego) usytuowanej w Polsce czyni to dla „stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej” w rozumieniu tych przepisów, co oznacza że usługi te opodatkowane są w Polsce (w kraju, w którym położone jest miejsce stałego prowadzenia działalności gospodarczej), czy też miejsce to nie spełnia warunków „stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej”, co oznacza, że opodatkowane są w miejscu siedziby usługobiorcy, czyli w Niemczech.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach w wyroku z 28 października 2021 r. - I SA/GI 776/21 przytoczył w tym zakresie Opinię Rzecznika Generalnego z 15 maja 2014 r. w sprawie C-605/12 (dalej „Opinia”), z której wynika, że „do przyjęcia stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w danym państwie nie jest konieczne, aby podatnik dysponował personelem, który jest u niego zatrudniony, i zapleczem technicznym, które jest jego własnością. O ile jednak stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej niekoniecznie wymaga własnego zaplecza personalnego i technicznego, to podatnikowi musi jednak przysługiwać - na podstawie wymogu wystarczającej stałości miejsca działalności - porównywalna kontrola nad zapleczem personalnym i technicznym. Dlatego w szczególności konieczne są umowy o usługi lub umowy najmu dotyczące zaplecza personalnego i technicznego, które to zaplecze jest do dyspozycji podatnika jak własne, i które to umowy nie podlegają zatem rozwiązaniu w krótkim czasie. Jak dalej argumentuje WSA w Gliwicach w ww. wyroku, odwołując się również do wyroku NSA z dnia 29 lipca 2021 r. sygn. akt I FSK 660/18. Z powyższej Opini wynika, że w przypadku, gdy przedsiębiorca zagraniczny wykorzystuje znajdujące się w kraju zaplecze personalne i techniczne innego podmiotu, dla wypełnienia kryterium „stałości” przy ocenie istnienia stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej konieczne jest:

a.zawarcie umów o świadczeniu usług lub umów najmu dotyczących zaplecza technicznego i personalnego, które nie podlegają rozwiązaniu w krótkim czasie, oraz

b.posiadanie przez zagraniczny podmiot kontroli nad zapleczem personalnym i technicznym oraz dysponowanie nim w sposób porównywalny do sytuacji, w której zaplecze personalne i techniczne stanowiłoby własność zagranicznego podatnika.

Jak wynika z uzasadnienia przytoczonego powyżej wyroku NSA, aby spółkę niemiecką, w okolicznościach przedstawionych we wniosku o interpretację, można było uważać za posiadającą w Polsce stałe miejsce prowadzenia działalności w rozumieniu art. 28b ust. 2 u.p.t.u., powinna ona dysponować w Polsce nie tylko strukturą charakteryzującą się wystarczającą stałością, lecz także, aby ta struktura umożliwiała w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, odbiór w Polsce i wykorzystywanie usług świadczonych przez spółkę polską do własnych potrzeb działalności gospodarczej tego stałego miejsca (konsumpcja nabytych usług w Polsce).

Stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej podatnika charakteryzuje bowiem wystarczającą stałością oraz odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, by umożliwić mu odbiór i wykorzystywanie usług świadczonych na własne potrzeby tego stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej, a nie fakt, że owa struktura uprawniona jest do podejmowania decyzji - w tym zakresie NSA odwołał się do wyroku TSUE z dnia 7 kwietnia 2022 r. w sprawie C-333/20 B., pkt 53. Z przytoczonego orzeczenia TSUE wynika również, że nie można mówić o „stałym miejscu prowadzenia działalności gospodarczej” zagranicznego usługobiorcy w rozumieniu art. 11 ust. 1 rozporządzenia Rady (UE) Nr 282/2011 w zw. z art. 28b ust. 2 u.p.t.u., jeżeli to samo zaplecze personalne i techniczne, które ma zostać udostępnione spółce zagranicznej przez spółkę krajową, i które zdaniem organów podatkowych pozwala na wykazanie istnienia stałego miejsca prowadzenia działalności spółki zagranicznej w kraju, stanowi również zaplecze, dzięki któremu spółka krajowa świadczy usługi na rzecz spółki zagranicznej (w tej sprawie spółki niemieckiej). To samo bowiem zaplecze personalne i techniczne nie może być wykorzystywane jednocześnie do świadczenia i odbioru tych samych usług.

Podobna teza wynika z uzasadnienia wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 19 maja 2022 r. I FSK 968/20. Nie można mówić o „stałym miejscu prowadzenia działalności gospodarczej” zagranicznego usługobiorcy w rozumieniu art. 11 ust. 1 rozporządzenia Rady (UE) Nr 282/2011 w zw. z art. 28b ust. 2 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług, jeżeli to samo zaplecze personalne i techniczne, które ma zostać udostępnione spółce zagranicznej przez spółkę krajową i które zdaniem organów podatkowych pozwala na wykazanie istnienia stałego miejsca prowadzenia działalności spółki zagranicznej w kraju, stanowi również zaplecze, dzięki któremu spółka krajowa świadczy usługi na rzecz spółki zagranicznej.

Wnioskodawca nie zatrudnia w Polsce pracowników, a wszelkie kluczowe decyzje odnośnie jego działalności w Polsce są podejmowane w siedzibie Wnioskodawcy, która znajduje się w Niemczech. Spełniona jest wprawdzie przesłanka zawarcia długoterminowej umowy o świadczenie usług logistycznych z podmiotem zewnętrznym w Polsce, w oparciu o usługi której realizowana jest większość usług związanych z obrotem towarowym na terenie Polski.

Usługi te realizowane są jednak przez ww. firmę logistyczną w oparciu wyłącznie o jej własny personel, wobec którego Wnioskodawca nie ma żadnych kompetencji kontrolnych. Wnioskodawca nie ma też prawa do własności, czy jakiegokolwiek dysponowania infrastrukturą techniczną polskiego zleceniobiorcy. Pomiędzy Wnioskodawcą a firmą logistyczną nie zachodzą żadne powiązania o charakterze udziałowym czy zarządczym. Uważamy zatem, że warunek istnienia wystarczającej kontroli nad personelem i infrastrukturą techniczną dostawcy usług nie jest spełniony. Należy też zauważyć, że personel i infrastruktura techniczna, wykorzystywana do świadczenia usług na rzecz (…) jest przede wszystkim własnym zapleczem personalno-technicznym dostawcy usług logistycznych do prowadzenia jego własnej działalności gospodarczej, obejmującej świadczenie usług na rzecz różnych podmiotów. Uznanie tego samego zaplecza polskiego usługobiorcy jako uzasadnienie istnienia stałego miejsca prowadzenia działalności usługodawcy byłoby sprzeczne z przytoczonym wyrokiem NSA (z 19 maja 2022 r. I FSK 968/20), bowiem oznaczałoby tożsamość zaplecza do wykonywania działalności przez obie strony umowy.

Podsumowując, Państwa zdaniem, Spółka nie posiada w Polsce stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w rozumieniu art. 28b ust. 2, z uwagi na brak odpowiedniej struktury w zakresie zaplecza personalnego, brak odpowiedniej struktury w zakresie zaplecza technicznego oraz brak niezależności decyzyjnej. Stosownie zatem do zasady zawartej w art. 28b ust. 1, usługi logistyczne, spedycyjne, doradztwa podatkowego i rachunkowo-księgowe powinny być fakturowane na Wnioskodawcy niemiecki numer NIP i podlegać opodatkowaniu w Niemczech za zasadzie odwrotnego obciążenia (nie zaś w Polsce).

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawiliście Państwo we wniosku jest prawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t. j. Dz. U. z 2022 r. poz. 931 ze zm.) – zwanej dalej ustawą:

opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają:

1.odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju;

2.eksport towarów;

3.import towarów na terytorium kraju;

4.wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju;

5.wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.

Z powołanego przepisu wynika tzw. zasada terytorialności, zgodnie z którą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają wymienione czynności, ale tylko w sytuacji, gdy miejscem ich świadczenia jest terytorium kraju, przez które - w myśl definicji zawartej w art. 2 pkt 1 ustawy:

rozumie się terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, z zastrzeżeniem art. 2a.

Na podstawie art. 7 ust. 1 ustawy:

przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Zgodnie z art. 8 ust. 1 ustawy:

przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

1) przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;

2) zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;

3) świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.

Kwestie dotyczące miejsca świadczenia przy świadczeniu usług uregulowane zostały w rozdziale 3 działu V ustawy.

Stosownie do art. 28a ustawy:

na potrzeby stosowania ww. rozdziału:

1.ilekroć jest mowa o podatniku - rozumie się przez to:

a.podmioty, które wykonują samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w art. 15 ust. 2, lub działalność gospodarczą odpowiadającą tej działalności, bez względu na cel czy rezultat takiej działalności, z uwzględnieniem art. 15 ust. 6,

b.osobę prawną niebędącą podatnikiem na podstawie lit. a, która jest zidentyfikowana lub obowiązana do identyfikacji do celów podatku lub podatku od wartości dodanej;

2.podatnika, który prowadzi również działalność lub dokonuje transakcji nieuznawanych za podlegające opodatkowaniu dostawy towarów lub świadczenia usług zgodnie z art. 5 ust. 1, uznaje się za podatnika w odniesieniu do wszystkich świadczonych na jego rzecz usług.

Wskazany powyżej art. 28a ustawy wprowadza drugą definicję podatnika do ustawy. Definicja ta ma zastosowanie tylko w przypadku ustalenia miejsca świadczenia usług. Podatnikiem według tej regulacji jest osoba wykonująca samodzielnie działalność gospodarczą. Ustawodawca odwołuje się w tym celu do definicji działalności gospodarczej ustalonej w art. 15 ust. 2 ustawy. Za podatników są uznawane również podmioty wykonujące działalność gospodarczą zgodnie z regulacjami innych państw członkowskich oraz państw trzecich.

Zgodnie z ogólną zasadą wyrażoną w art. 28b ust. 1 ustawy:

miejscem świadczenia usług w przypadku świadczenia usług na rzecz podatnika jest miejsce, w którym podatnik będący usługobiorcą posiada siedzibę działalności gospodarczej, z zastrzeżeniem ust. 2-4 oraz art. 28e, art. 28f ust. 1 i 1a, art. 28g ust. 1, art. 28i, art. 28j ust. 1 i 2 oraz art. 28n.

Natomiast jak stanowi ust. 2 art. 28b ustawy:

w przypadku, gdy usługi są świadczone dla stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej podatnika, które znajduje się w innym miejscu niż jego siedziba działalności gospodarczej, miejscem świadczenia tych usług jest to stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej.

Z niniejszych przepisów ustawy wynika zatem, że co do zasady, usługa świadczona na rzecz podatnika w rozumieniu art. 28a ustawy inna niż wskazana w art. 28e, art. 28f ust. 1 i 1a, art. 28g ust. 1, art. 28i, art. 28j ust. 1 i 2 oraz art. 28n ustawy podlega opodatkowaniu w miejscu siedziby działalności gospodarczej usługobiorcy, chyba że jest świadczona dla stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej usługobiorcy, które znajduje się w innym miejscu niż jego siedziba działalności gospodarczej, wówczas miejscem świadczenia tej usługi jest stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej, dla którego ta usługa jest świadczona.

Z treści wniosku wynika, że Spółka specjalizuje się w zakresie zakupu suplementów i preparatów zdrowotnych (…). Spółka zakupuje ww. towary od różnych producentów oraz sprzedaje je na rzecz spółki Podmiotu F (która następnie dystrybuuje je na cały świat, poprzez sieć różnych spółek powiązanych) bądź innych spółek z Grupy. Spółka dysponuje biurem w Niemczech, natomiast nie posiada własnego magazynu na terenie Niemiec, gdyż zakupywane przez nią towary trafiają bezpośrednio do magazynu Podmiotu F. Na terytorium Polski Spółka korzysta z magazynów znajdujących się w posiadaniu firmy logistycznej Podmiotu B, z którą inna spółka z Grupy (…) zawarła (…) umowę o świadczenie usług logistycznych w odniesieniu do towarów trzech podmiotów z grupy (…) - w tym Wnioskodawcy. Towary dystrybuowane przez Wnioskodawcę za pośrednictwem magazynów położonych w Polsce pochodzą z dostaw z innych krajów Unii Europejskiej lub z importu z krajów trzecich – USA, Chin (Hongkongu) oraz Tajwanu; niewielka część towarów zakupywana jest też w Polsce. Towary (po ich odprawieniu w przypadku importu) - trafiają do magazynu firmy Podmiotu B. Klientami (odbiorcami towarów) (…) są podatnicy VAT (sklepy) - firmy zlokalizowane w Polsce oraz, przede wszystkim, na terenie innych krajów Unii Europejskiej (około 90% sprzedaży dokonywana jest w ramach dostaw wewnątrzwspólnotowych). Organizacja transportu do klientów również spoczywa na firmie Podmiotu B.

Państwa wątpliwości dotyczą ustalenia czy w związku z prowadzeniem działalności handlowej z wykorzystaniem opisanej w stanie faktycznym umowy o świadczenie usług logistycznych dla Spółki powstało na terytorium Polski stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej dla celów stosowania art. 28b ust. 2 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług, w związku z czym usługi świadczone na jej rzecz przez dostawców usług (logistycznych, rachunkowo-księgowych, doradztwa podatkowego i innych) powinny być opodatkowane w Polsce.

Odnosząc się do przedmiotowej kwestii należy wskazać, że dla ujednolicenia stosowanych zasad dotyczących miejsca opodatkowania transakcji podlegających opodatkowaniu definicja „stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej” została zawarta w rozporządzeniu 282/2011.

Z części wstępnej (preambuły) - punkt (4) wynika, że podstawowym celem niniejszego rozporządzenia 282/2011 jest zapewnienie jednolitego stosowania obecnego systemu VAT, poprzez określenie przepisów wykonawczych do dyrektywy 2006/112/WE, w szczególności w odniesieniu do podatników, dostawy towarów i świadczenia usług oraz miejsca transakcji podlegających opodatkowaniu. Zgodnie z zasadą proporcjonalności określoną w art. 5 ust. 4 Traktatu o Unii Europejskiej niniejsze rozporządzenie nie wykracza poza to, co jest konieczne do osiągnięcia tego celu. Przyjęcie rozporządzenia, jako wiążącego i mającego bezpośrednie zastosowanie we wszystkich państwach członkowskich, w sposób najpełniejszy zapewnia jednolite stosowanie.

Natomiast w punkcie (14) stwierdzono, że:

aby zapewnić jednolite stosowanie zasad dotyczących miejsca dokonania transakcji podlegających opodatkowaniu, należy wyjaśnić pojęcia, takie jak: siedziba działalności gospodarczej podatnika, stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej, stałe miejsce zamieszkania oraz zwykłe miejsce pobytu. Stosowanie możliwie jak najbardziej precyzyjnych i obiektywnych kryteriów powinno ułatwić stosowanie tych pojęć w praktyce; należy przy tym uwzględniać orzecznictwo Trybunału Sprawiedliwości.

W myśl art. 11 ust. 1 rozporządzenia 282/2011:

na użytek stosowania art. 44 dyrektywy 2006/112/WE „stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej” oznacza dowolne miejsce - inne niż miejsce siedziby działalności gospodarczej podatnika, o którym mowa w art. 10 niniejszego rozporządzenia - które charakteryzuje się wystarczającą stałością oraz odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, by umożliwić mu odbiór i wykorzystywanie usług świadczonych do własnych potrzeb tego stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej.

Zgodnie z art. 11 ust. 2 rozporządzenia 282/2011:

na użytek stosowania następujących artykułów stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej oznacza dowolne miejsce - inne niż miejsce siedziby działalności gospodarczej podatnika, o którym mowa w art. 10 niniejszego rozporządzenia - które charakteryzuje się wystarczającą stałością oraz odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, by umożliwić mu świadczenie usług, które wykonuje:

a)art. 45 dyrektywy 2006/112/WE;

b)począwszy od 1 stycznia 2013 r. - art. 56 ust. 2 akapit drugi dyrektywy 2006/112/WE;

c)do 31 grudnia 2014 r. - art. 58 dyrektywy 2006/112/WE;

d)art. 192a dyrektywy 2006/112/WE.

Jak stanowi art. 11 ust. 3 rozporządzenia 282/2011:

fakt posiadania numeru identyfikacyjnego VAT sam w sobie nie jest wystarczający, by uznać, że podatnik posiada stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej.

Na podstawie art. 53 ust. 1 rozporządzenia 282/2011:

na użytek stosowania art. 192a dyrektywy 2006/112/WE stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej podatnika jest brane pod uwagę wyłącznie wtedy, gdy charakteryzuje się ono wystarczającą stałością oraz odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, by umożliwić mu dokonanie dostawy towarów lub świadczenie usług, w których uczestniczy.

Przy wykładni pojęcia „stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej”, odwołując się do orzeczeń TSUE, należy wskazać, że o ww. miejscu można mówić jeżeli występuje odpowiednia struktura w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, niezbędna do prowadzenia działalności gospodarczej oraz istnieje pewna minimalna skala działalności gospodarczej, która pozwala na uznanie, że działalność podatnika w tym miejscu nie jest prowadzona w sposób okresowy, jak również działalność z tego miejsca jest prowadzona w sposób samodzielny w stosunku do działalności siedziby przedsiębiorstwa. W tym zakresie aktualne jest orzecznictwo TSUE, m.in. wyrok C-168/84 Gunter Berkholz, C-231/94 Faaborg-Gelting Linien A/S, C-190/95 ARO Lease By, C-260/95 Commissioners of Customs and Excise v. DFDS A/S, C-390/96 Lease Plan Luxembourg SA, jak również C-605/12 Welmory Sp. z o.o.

Z uwagi na definicję stałego miejsca prowadzenia działalności wynikającą z przedmiotowego rozporządzenia 282/2011, jak również utrwalone orzecznictwo Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej oraz orzecznictwo polskich sądów administracyjnych w powyższym zakresie, wymienić można kilka przesłanek, których zaistnienie powoduje, że można mówić o „stałym miejscu prowadzenia działalności”. Jak wynika z samej nazwy „stały”, to trwale związany z danym miejscem, nieprzenośny, niezmienny. Powyższe wskazuje, że stałe miejsce prowadzenia działalności charakteryzować się musi pewnym określonym stopniem zaangażowania, które pozwala na uznanie, że działalność prowadzona jest w tym miejscu nie w sposób przemijający, czy też okresowy. Konieczna jest zatem pewna określona minimalna skala działalności, która stanowi zewnętrzną oznakę, że działalność w tym miejscu prowadzona jest stale. Zaangażowanie, o którym mowa powinno również przybrać konkretny wymiar osobowo-rzeczowy, pozwalający na świadczenie usług w sposób niezależny. Innymi słowy, dla uznania, że określone miejsce prowadzenia działalności ma charakter stały, konieczne jest istnienie w tym miejscu infrastruktury technicznej oraz personelu ludzkiego, który samodzielnie może świadczyć określone czynności. Taka osobowo-rzeczowa struktura w stałym miejscu prowadzenia działalności powinna występować w sposób stały, tzn. powtarzalny i nieprzemijający.

Pojęcie stałego miejsca prowadzenia działalności nie sposób również rozpatrywać w oderwaniu od definicji działalności gospodarczej, o której mowa w art. 15 ust. 2 ustawy. Zgodnie z tym przepisem:

działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Z uwagi na wskazane w powołanym wyżej przepisie kryteria, stwierdzić należy, że podmiot posiada stałe miejsce prowadzenia działalności na terytorium kraju, jeżeli przy wykorzystaniu na jego terytorium infrastruktury oraz personelu, w sposób zorganizowany oraz ciągły, prowadzi działalność, w ramach której dokonuje czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług. Przyjąć zatem należy, że infrastruktura techniczna i zaangażowanie osobowe musi pozostawać w ścisłym związku z dokonywaniem czynności podlegających opodatkowaniu. Zatem koniecznym jest dla uznania za stałe miejsce prowadzenia działalności aby to miejsce nie tylko wykorzystywało towary i usługi, lecz także samo mogło wykonywać czynności podlegające opodatkowaniu zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy. Przy czym, nie jest konieczne dla uznania działalności podmiotu za stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce, aby przy wykorzystaniu wystarczających środków sam podmiot świadczył usługi czy też dokonywał dostaw towarów. Ważne również aby stworzona struktura działalności podmiotu miała możliwość odbioru i korzystania z usług dostarczonych na własne potrzeby.

Jednocześnie do przyjęcia stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w danym państwie nie jest konieczne posiadanie własnego zaplecza personalnego i technicznego, podatnikowi musi jednak przysługiwać - na podstawie wymogu wystarczającej stałości miejsca działalności - porównywalna kontrola nad zapleczem personalnym i technicznym.

Na podstawie wymienionych przesłanek można uznać, że jeżeli dany podmiot posiada w danym państwie personel oraz strukturę (w tym infrastrukturę techniczną), cechującą się odpowiednią stałością, to posiada stałe miejsce prowadzenia działalności w tym państwie. Bez znaczenia pozostaje natomiast - co należy podkreślić - czy są to pracownicy zatrudnieni bezpośrednio przez ten podmiot, czy też „własna” infrastruktura. Orzecznictwo TSUE wskazuje bowiem, że także korzystanie z zasobów ludzkich i technicznych innego podmiotu może prowadzić do powstania stałego miejsca prowadzenia działalności w innym kraju.

Należy zwrócić uwagę na wyrok TSUE z 3 czerwca 2021 r., w sprawie C-931/19 (Titanium), w którym Sąd uznał, że brak własnego personelu w kraju, w którym znajduje się wynajmowana przez podmiot nieruchomość, wyklucza uznanie posiadania przez wynajmującego stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej. Zatem nieruchomość, która nie ma żadnych zasobów ludzkich umożliwiających samodzielne działanie, w sposób oczywisty nie spełnia ustanowionych w orzecznictwie kryteriów uznania za stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej (…).

Ponadto orzeczenie NSA z 3 października 2019 r. (I FSK 980/17) porusza kwestię „samowystarczalności” stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej: „To, czy posiadane w danym miejscu siły i środki są odpowiednie, powinno być oceniane każdorazowo w kontekście konkretnych usług. Pamiętać bowiem należy, że owe siły i środki mają być odpowiednie do tego, aby umożliwić albo odbiór i wykorzystanie nabywanych usług, albo świadczenie usług. Innymi słowy, powinno być tak, że to ta właśnie struktura faktycznie konsumuje, zużywa usługi. Jeśli nie jest możliwe, aby dana struktura (z uwagi na swoje zaplecze personalne i techniczne) była w stanie skonsumować nabywane usługi, to należy ją uznać za niebędącą w tym przypadku stałym miejscem prowadzenia działalności. Odpowiednio - stałe miejsce prowadzenia działalności powinno mieć w dyspozycji takie siły i środki, aby było w stanie wyświadczyć usługi, które sprzedaje. Tylko wówczas w odniesieniu do sprzedawanych usług może być ono uznane za stałe miejsce prowadzenia działalności”.

Mając na uwadze orzecznictwo TSUE i NSA, powyższe przepisy prawa oraz okoliczności rozpoznawanej sprawy należy stwierdzić, że Spółka nie posiada / nie będzie posiadała w Polsce stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej. Spółka nie zorganizuje bowiem na terytorium kraju w sposób stały odpowiednich zasobów ludzkich i technicznych umożliwiających samodzielne prowadzenie działalności. Jak wynika z wniosku Spółka specjalizuje się w zakresie zakupu suplementów i preparatów zdrowotnych. Spółka zakupuje ww. towary od różnych producentów oraz sprzedaje je na rzecz spółki Podmiot F (która następnie dystrybuuje je na cały świat, poprzez sieć różnych spółek powiązanych) bądź innych spółek z Grupy. Spółka dysponuje biurem w Niemczech, natomiast nie posiada własnego magazynu na terenie Niemiec, gdyż zakupywane przez nią towary trafiają bezpośrednio do magazynu Podmiotu F. Natomiast na terytorium Polski Spółka korzysta z magazynów znajdujących się w posiadaniu firmy logistycznej Podmiotu B, z którą inna spółka z Grupy (…) zawarła w (…) umowę o świadczenie usług logistycznych w odniesieniu do towarów trzech podmiotów z grupy (…) - w tym Wnioskodawcy.

Należy wskazać, że aby dane miejsce można było uznać za „stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej” powinno ono posiadać odpowiednie zaplecze personalne oraz techniczne. Zaplecze to powinno przybrać konkretny wymiar osobowo-rzeczowy w kontekście prowadzonej działalności gospodarczej. W analizowanej sprawie Spółka nie posiada na terytorium Polski własnych magazynów, w tym zakresie korzysta z magazynów firmy logistycznej. Spółka nie posiada także w Polsce żadnych innych zasobów w szczególności urządzeń /sprzętu. Nie udostępnia zatem także takich zasobów innym podmiotom na terytorium Polski. Ponadto Spółka nie ma żadnego personelu na terytorium Polski (w szczególności przedstawicieli/ handlowców). Żadna osoba w Polsce nie jest uprawniona do pozyskiwania klientów dla Spółki i nie ma pełnomocnictwa do podpisywania umów w jej imieniu. Również Zarząd (…) znajduje się na terenie Niemiec i wszystkie decyzje zarządcze podejmowane są wyłącznie w Niemczech.

Należy jednak zauważyć, że dla istnienia stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej nie jest konieczne posiadanie własnego zaplecza personalnego oraz technicznego i kryterium to może być spełnione również w przypadku korzystania przez usługobiorcę z personelu i infrastruktury technicznej usługodawcy. Jednak w takim przypadku zaplecze to musi być dostępne dla usługobiorcy jak jego własne tj. usługobiorca musi sprawować nad nim kontrolę porównywalną do tej, jaką sprawuje nad zapleczem własnym. W analizowanej sprawie Spółka nie ma żadnego wpływu ani kontroli nad zasobami technicznymi i rzeczowymi Podmiotu B. Umowa z podmiotem F określa, w jaki sposób Podmiot B ma wykonywać usługę i wykonuje ją on w całości własnymi zasobami oraz wg własnych standardów. Wszystkie zasoby techniczne są w gestii Podmiotu B. Ponadto Podmiot B zobowiązany jest do zatrudniania wykwalifikowanego personelu. Wnioskodawca nie ma prawa nadzoru ani wydawania instrukcji pracownikom Podmiotu B (nie istnieje tu żadna forma zależności służbowej lub faktycznej). Spółka nie ma również żadnego wpływu na to jakie/jaka część zasobów technicznych i rzeczowych Podmiotu B jest wykorzystywana do świadczenia usług na rzecz Podmiotu A.

W konsekwencji, Spółka nie posiada na terytorium Polski żadnych własnych zasobów osobowych ani technicznych. Ponadto nie posiada też kontroli nad zapleczem usługodawcy (tj. Podmiotu B) porównywalnej do tej, jaką sprawuje nad zapleczem własnym. W konsekwencji nie zostały / nie zostaną spełnione przez Spółkę podstawowe kryteria posiadania stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej.

Podsumowując, oceniając całokształt okoliczności niniejszej sprawy należy stwierdzić, iż mimo tego, że zaprezentowana współpraca ma charakter długoterminowy to nie zostały spełnione przesłanki posiadania odpowiedniego zaplecza personalnego oraz technicznego na terytorium Polski, tym samym Spółka nie posiada/ nie będzie posiadać w Polsce stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej.

Odnosząc się natomiast do kwestii miejsca opodatkowania usług należy wskazać, że usługi nabywane przez Spółkę od polskich usługodawców (usługi logistyczne, usługi transportowe oraz usługi rachunkowo-księgowe oraz doradztwa podatkowego) stanowią, jak wynika z wniosku, usługi do których znajduje zastosowanie art. 28b ustawy. Natomiast Spółka posiada siedzibę działalności gospodarczej w Niemczech i jednocześnie, w niniejszej interpretacji wskazano, że nie posiada w Polsce stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej. W konsekwencji ww. usługi nie są / nie będą opodatkowane na terytorium Polski stosownie do art. 28b ust. 2 ustawy. W analizowanej sprawie miejsce opodatkowania ww. usług należy ustalić zgodnie z ogólną zasadą dotyczącą ustalania miejsca świadczenia usług, o której mowa w art. 28b ust. 1 ustawy. Tym samym usługi logistyczne, transportowe oraz usługi rachunkowo-księgowe i doradztwa podatkowego nabywane od polskich usługodawców będą opodatkowane w kraju siedziby Spółki. Zatem, wystawione przez usługodawców faktury nie powinny zawierać polskiej stawki podatku VAT, tylko adnotację „odwrotne obciążenie”.

W konsekwencji, stanowisko Wnioskującej należało uznać za prawidłowe.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy:

‒stanu faktycznego, który Państwo przedstawiliście i stanu prawnego, który obowiązywał w dacie zaistnienia zdarzenia, oraz

‒zdarzenia przyszłego, które Państwo przedstawiliście i stanu prawnego, który obowiązuje w dniu wydania interpretacji.

Jednocześnie wskazujemy, że interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego podanym przez Państwa w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

‒Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2022 r. poz. 2651 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli: Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego i zastosujecie się Państwo do interpretacji.

‒Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem czynności, które są przedmiotem decyzji wydanej:

1)z zastosowaniem art. 119a;

2)w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;

3)z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi –(t. j. Dz. U. z 2022 r. poz. 329 ze zm.; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

‒w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

‒w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2022 r. poz. 2651 ze zm.).