Postanowienie SN z dnia 7 grudnia 2022 r., sygn. III USK 11/22

Sąd Najwyższy w składzie:

SSN Krzysztof Rączka

w sprawie z odwołania D. K.
‎od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w Lublinie
‎o prawo do renty,
‎na posiedzeniu niejawnym w Izbie Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w dniu 7 grudnia 2022 r.,
‎na skutek skargi kasacyjnej odwołującego się od wyroku Sądu Apelacyjnego w Lublinie
‎z dnia 1 lipca 2021 r., sygn. akt III AUa 128/21,

1. odmawia przyjęcia skargi kasacyjnej do rozpoznania;

2. zasądza od Skarbu Państwa (kasa Sądu Apelacyjnego w Lublinie) na rzecz adw. E. J. kwotę 240 (dwieście czterdzieści) zł podwyższoną o stawkę podatku VAT tytułem zwrotu kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu.

UZASADNIENIE

Wyrokiem z 1 lipca 2021 r., sygn. akt III AUa 128/21 Sąd Apelacyjny w Lublinie oddalił apelację odwołującego się D. K. od wyroku Sądu Okręgowego w Lublinie z 16 grudnia 2020 r., sygn. akt VIII U 3191/16, którym Sąd pierwszej instancji oddalił odwołanie od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w Lublinie z 12 sierpnia 2016 r.

Decyzją z 12 sierpnia 2016 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w Lublinie odmówił D. K. prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy, ponieważ komisja lekarska ZUS w orzeczeniu z 11 sierpnia 2016 r. stwierdziła, że wnioskodawca nie jest niezdolny do pracy.

Odwołanie od wskazanej decyzji złożył ubezpieczony, domagając się jej zmiany i przyznana mu prawa do renty. Podniósł, że badanie przeprowadzone przez Komisję Lekarską było nierzetelne, a wydane orzeczenie nie znajduje oparcia w przedstawionej przez niego dokumentacji lekarskiej.

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wniósł o jego oddalenie.

Wyrokiem z 16 grudnia 2020 r., sygn. akt VIII U 3191/16 Sąd Okręgowy w Lublinie oddalił odwołanie.

Apelację od tego wyroku wniósł odwołujący się, który zaskarżonemu wyrokowi zarzucił błąd w ustaleniach faktycznych oraz naruszenie art. 233 § 1 k.p.c.

Sąd Apelacyjny oddalił apelację jako niezasadną.

Sąd drugiej instancji wskazał, że w pełni podzielił i przyjął za własne, zarówno poczynione przez Sąd pierwszej instancji ustalenia faktyczne, jak i rozważania prawne zawarte w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, czyniąc je stosownie do art. 387 § 2 k.p.c. podstawą własnego rozstrzygnięcia, wobec czego zbędne jest ponowne ich przedstawianie.