Interpretacja indywidualna z dnia 30 maja 2023 r., Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, sygn. 0111-KDIB1-1.4010.143.2023.2.RH

Dotyczy ustalenia, czy zapłacona przez Spółkę kara umowna z tytułu braku odbiorów uzgodnionej ilości surowca na podstawie klauzuli TOP zawartej w umowie, stanowi dla Spółki koszt uzyskania przychodów na gruncie przepisów ustawy o CIT oraz czy w przypadku uzyskania przez Spółkę twierdzącej odpowiedzi na pytanie nr 1, zapłacona przez Spółkę kara umowna z tytułu braku odbiorów uzgodnionej ilości surowca na podstawie klauzuli TOP zawartej w umowie, stanowi dla Spółki koszt uzyskania przychodów w momencie jej poniesienia, tj. ujęcia w księgach not debetowych.

Interpretacja indywidualna – stanowisko prawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

9 marca 2023 r. wpłynął Państwa wniosek z 6 marca 2023 r. o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy ustalenia:

- czy zapłacona przez Spółkę kara umowna z tytułu braku odbiorów uzgodnionej ilości surowca na podstawie klauzuli TOP zawartej w umowie, stanowi dla Spółki koszt uzyskania przychodów na gruncie przepisów ustawy o CIT,

- czy w przypadku uzyskania przez Spółkę twierdzącej odpowiedzi na pytanie nr 1, zapłacona przez Spółkę kara umowna z tytułu braku odbiorów uzgodnionej ilości surowca na podstawie klauzuli TOP zawartej w umowie, stanowi dla Spółki koszt uzyskania przychodów w momencie jej poniesienia tj. ujęcia w księgach not debetowych.

Uzupełnili go Państwo, w odpowiedzi na wezwanie pismem z 11 maja 2023 r., (data wpływu 17 maja 2023 r.).

Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego

A Spółka akcyjna (zwana dalej: „Spółka”, „Wnioskodawca”) należy do grona (…) przedsiębiorstw (…) w Polsce. Spółka specjalizuje się w produkcji (…).

(…)

W 2018 roku Wnioskodawca zawarł z kontrahentem zagranicznym z siedzibą w S. umowę na zakup (…). W grudniu 2020 roku zawarto aneks do tej umowy. Zgodnie z zapisami umowy, podlega ona prawu (…) i będzie interpretowana zgodnie z tym prawem, natomiast wyłącznym miejscem rozpatrywania wszelkich sporów między stronami, których nie można rozstrzygnąć polubownie, jest (…).

Przedmiotem umowy było kupno przez Spółkę od sprzedającego, produktów takich jak (…) w określonych ilościach w sposób równomierny, rozłożony na cały rok. Przy tym, umowa została pierwotnie zawarta na okres od 1 stycznia 2019 roku do 31 grudnia 2020 roku. Aneksem z grudnia 2020 roku, zmieniono okres jej obowiązywania i uzgodniono, że umowa będzie łączyła jej strony do 31 grudnia 2022 roku.

Na mocy umowy uzgodniono, że Wnioskodawca będzie kupować co najmniej uzgodnioną ilość (…) rocznie. Ilość kupowanego produktu, na podstawie oceny sytuacji rynkowej, zwiększono na podstawie ww. aneksu z 2020 roku.

Strony Umowy postanowiły również, że na wypadek braku zakupu uzgodnionej ilości towaru w roku kalendarzowym, Wnioskodawca zobowiązany będzie zapłacić na rzecz dostawcy zagranicznego kwotę, która odpowiada wartości niezakupionego towaru (wartość liczona dla różnicy, pomiędzy ilością towaru faktycznie zakupioną, a uzgodnioną ilością minimalną - tzw. roczny niedobór).

Umowa zawierała więc tzw. klauzulę take-or-pay (dalej: „klauzula TOP”). Treść klauzuli TOP jest następująca: „Bierz i płać. Jeżeli z dowolnego powodu Kupujący nie dokona w roku kalendarzowym zakupu Produktu w ilości, jaką zgodził się kupić w ciągu roku kalendarzowego na mocy niniejszej Umowy („ilość roczna”), tak że spowoduje Roczny Niedobór, Kupujący zapłaci na rzecz Sprzedającego za każdy taki rok kalendarzowy kwotę równą (a) odpowiedniemu Rocznemu Niedoborowi, pomnożonemu przez (b) Cenę (w każdym przypadku daje to kwotę Rocznego Niedoboru). Strony niniejszej Umowy rozumieją i zgadzają się, że prawo sprzedającego do naliczania kwoty rocznego niedoboru, stanowi wyłączny środek naprawczy przysługujący w przypadku niedokonania przez kupującego zakupu rocznej ilości oraz w żadnym wypadku kupujący nie będzie zobowiązany do zapłaty większej kwoty niż kwota rocznego niedoboru w odniesieniu do ilości produktu, jaka nie została faktycznie zakupiona przez kupującego w danym roku kalendarzowym. Kwota rocznego niedoboru stanowi uzasadnione i prawdziwe oszacowanie strat, jakie zostaną poniesione przez Sprzedającego, jeżeli kupujący nie dokona zakupu rocznej ilości i nie stanowi ona żadnej kary. Ilość rocznego niedoboru oznacza ilość w tonach metrycznych, o jaką ilość Produktu faktycznie zakupionego przez Kupującego w ciągu roku kalendarzowego jest mniejsza od ilości Rocznej”.

Na mocy wskazanego powyżej postanowienia umowy, strony zastrzegły dodatkowe zobowiązanie na wypadek niezrealizowania przez Spółkę w danym roku kalendarzowym, zamówienia w określonej wysokości. Strony uzgodniły, że wysokość tego dodatkowego świadczenia będzie równa tzw. rocznemu niedoborowi. Spełnione są wszystkie elementy, które pozwalają na podstawie umowy precyzyjnie określić wartość kwoty, jaką Wnioskodawca zobowiązany będzie zapłacić na rzecz sprzedawcy. Takie dodatkowe zobowiązanie umowne, według opinii prawnej pozyskanej przez Spółkę, zgodnie z regulacją prawa szwajcarskiego, uznano za karę umowną. W tym wypadku sprzedający nie spełnia na rzecz Spółki żadnego świadczenia, za które Wnioskodawca miałby wypłacić sprzedającemu określone wynagrodzenie. Spółka była zatem zobowiązana na podstawie zapisów umowy, do zapłaty na rzecz sprzedającego kary umownej, a nie wynagrodzenia uzupełniającego.

Z uwagi na sytuację gospodarczą i zmianę warunków ekonomicznych, Wnioskodawca w 2022 roku nie odebrał od sprzedającego ilości surowca określonego w umowie.

Brak realizacji w 2022 roku zamówień w określonej wysokości było spowodowane bardzo trudną sytuacją rynkową. Przyczyną problemu z odbiorami (…) od kontrahenta zagranicznego, było gwałtowne załamanie się rynku (…). Zakupy takich ilości surowców słały się zbędne, ponieważ produkcja (…) przez A S.A. była niższa, niż pierwotnie zakładano w planach. Załamanie się rynku (…) zmusiło Spółkę do zmniejszenia wolumenu produkcji, a co za tym idzie zmniejszenia zakupu (…). Zamawianie (…) (oraz magazynowanie zapasów) przez Spółkę przy braku jego zużycia do produkcji, byłoby więc działaniem nieracjonalnym. Dodatkowo możliwość magazynowania zapasów tego (…) w Spółce jest ograniczona (operacyjnie Spółka nie dysponuje pojemnościami, które pozwoliłyby przechować ilość nieodebraną w 2022 r.).

Powołując się na długoletnią dobrą współpracę z kontrahentem, Wnioskodawca podjął negocjacje z dostawcą (…), aby obniżyć wysokość kwoty wynikającej z zastosowania klauzuli TOP. Dodatkowo Spółka, zwróciła się również z propozycją do innej spółki z (…), aby ta kupiła ilości (…), których Spółka nie była w stanie odebrać. Niestety wskazane działania Spółki nie przyniosły rezultatu.

Zgodnie z klauzulą TOP określoną w umowie, kontrahent wystawił w grudniu 2022 roku dwie noty debetowe uwzględniające ilość nieodebranego surowca.

Kwoty wynikające z ww. dokumentów została zapłacona przez Wnioskodawcę w styczniu 2023 roku.

W uzupełnieniu wniosku ujętym w piśmie z dnia 11 maja 2023 r. Wnioskodawca wskazał m.in. dane kontrahenta zagranicznego.

Pytania

1. Czy zapłacona przez Spółkę kara umowna z tytułu braku odbiorów uzgodnionej ilości surowca na podstawie klauzuli TOP zawartej w umowie, stanowi dla Spółki koszt uzyskania przychodów na gruncie przepisów ustawy o CIT?
2. Czy w przypadku uzyskania przez Spółkę twierdzącej odpowiedzi na pytanie nr 1, zapłacona przez Spółkę kara umowna z tytułu braku odbiorów uzgodnionej ilości surowca na podstawie klauzuli TOP zawartej w umowie, stanowi dla Spółki koszt uzyskania przychodów w momencie jej poniesienia, tj. ujęcia w księgach not debetowych?

Państwa stanowisko w sprawie

Zdaniem Wnioskodawcy, zapłata kary umownej z tytułu braku odbiorów uzgodnionej ilości surowca na podstawie klauzuli TOP zawartej w umowie, stanowi dla Spółki koszt uzyskania przychodu, ponieważ nie jest wymieniona w art. 16 1 ust. 22 (winno być: art. 16 ust. 1 pkt 22) ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2022 r., poz. 2587 ze zm., dalej: „ustawa o CIT”).

Kara umowna naliczona na podstawie klauzuli TOP stanowi dla Spółki koszt uzyskania przychodów w momencie jej poniesienia tj. ujęcia w księgach not debetowych.

Uzasadnienie stanowiska Wnioskodawcy

Zdaniem Wnioskodawcy, kary umowne zapłacone z tytułu braku odbiorów przez Spółkę w danym roku kalendarzowym zamówienia towarów w określonej wysokości, stanowią dla Spółki koszty uzyskania przychodów w momencie ich poniesienia zgodnie z przepisami ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Zasady kwalifikowania wydatków do kosztów uzyskania przychodów określają przepisy art. 15 oraz art. 16 ustawy o CIT.

Dokonując kwalifikacji kar umownych w kontekście ich zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów należy zatem w pierwszej kolejności ocenić je w świetle wykładni normy zawartej w art. 15 ust. 1 ustawy o CIT, nakazującej uznanie za koszty uzyskania przychodów wszystkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione oraz definitywnie poniesione wydatki, których celem jest osiągnięcie przychodów lub zachowanie albo zabezpieczenie ich źródła, związane z prowadzoną działalnością gospodarczą. W następnej kolejności należy dokonać oceny, czy kary umowne nie stanowią wydatku wymienionego w katalogu kosztów (wydatków) art. 16 ust. 1 ustawy o CIT podlegających wyłączeniu z kosztów uzyskania przychodów.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o CIT kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Oznacza to, że dla kwalifikacji prawnej danego kosztu istotne znaczenie ma cel, w jakim został poniesiony. Wydatek zostanie uznany za koszt uzyskania przychodów, jeżeli pomiędzy jego poniesieniem, a powstaniem, zwiększeniem bądź też możliwością powstania przychodu istnieje związek przyczynowy.

W świetle powyższego, aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodu, muszą być spełnione następujące warunki:

- został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika,

- jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,

- pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,

- poniesiony został w celu uzyskania przychodów, zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów,

- został właściwie udokumentowany,

- nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ustawy o CIT, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

W przedstawionym przez Spółkę opisie, wydatek został faktycznie poniesiony przez A S.A. i pozostaje w związku z jego działalnością gospodarczą (został poniesiony w toku tej działalności gospodarczej). Ponadto, z prawidłowo i rzetelnie udokumentowanych zdarzeń wynika, że jest to wydatek celowy i racjonalnie uzasadniony.

Co istotne jednak, niewywiązanie się Spółki ze zobowiązania do zamówienia określonej ilości surowców nie wynikało z braku należytej staranności lub niegospodarności, lecz było następstwem załamania się rynku PCW i koniecznością niższej produkcji przez Spółkę. Nabycie od dostawcy surowców ponad aktualne potrzeby Spółki byłoby działaniem nieracjonalnym, wiązałoby się z dodatkowymi kosztami transportu i magazynowania (w ramach posiadanych pojemności magazynowych) oraz spowodowałoby zamrożenie środków pieniężnych niezbędnych do prowadzenia działalności gospodarczej mającej na celu uzyskanie przychodów. Ponadto Spółka podjęła działania zmierzające do wyeliminowania lub zmniejszenia wysokości kary.

Zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 22 ustawy o CIT nie uważa się za koszty uzyskania przychodów kar umownych i odszkodowań z tytułu wad dostarczonych towarów, wykonanych robót i usług oraz zwłoki w dostarczeniu towaru wolnego od wad albo zwłoki w usunięciu wad towarów albo wykonanych robót i usług.

Norma wyrażona w art. 16 ust. 1 pkt 22 ustawy o CIT stanowiąc wyjątek od zasady określonej w art. 15 ust. 1 tej ustawy winna być interpretowana ściśle, to jest powinna być rozumiana jako przepis wyłączający możność uznania za koszty uzyskania przychodów kar umownych i odszkodowań wskazanych expressis verbis w art. 16 ust. 1 pkt 22 ustawy o CIT. Nie chodzi bowiem o pozbawienie podatnika możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wszelkich kar umownych, lecz jedynie tych związanych z wadami dostarczonych towarów, robót lub usług albo ze zwłoką w usunięciu wad.

Wymienione w treści ww. regulacji kary umowne i odszkodowania stanowią katalog zamknięty i wiążą się z nienależytym wykonaniem zobowiązań przez dostawców lub usługodawców. Celem tego przepisu jest zatem uniemożliwienie pomniejszenia podstawy opodatkowania o koszty poniesione w związku z nienależytym wykonaniem zobowiązania.

Rozwiązanie takie ma na celu zapobieżenie kwalifikacji do kosztów uzyskania przychodów wydatków, będących następstwem niewłaściwego lub nieracjonalnego działania podatnika, bądź jego niedbałości w prowadzeniu działalności gospodarczej. Ustawodawca zadecydował, aby ryzyko prowadzonej działalności gospodarczej ponosił podatnik i nie było możliwości przenoszenia tego ryzyka na budżet państwa. Wyjątkiem jednak mogą być nieprzewidywalne sytuacje, których uniknięcie kar było niemożliwe, pomimo podjęcia przez podatnika wszelkich koniecznych działań w celu zapobieżenia im.

Mając to na uwadze - zdaniem Wnioskodawcy - kara umowna opisana w stanie faktycznym, którą został obciążony przez sprzedającego, nie mieści się w dyspozycji art. 16 ust. 1 pkt 22 ustawy o CIT. Kara umowna, którą obciążona została Spółka nie jest karą, która została wprost wymieniona w katalogu kosztów, które nie mogą stanowić kosztu uzyskania przychodu, ponieważ nie jest ona ponoszona z tytułu wad dostarczonych towarów, wykonanych robót i usług oraz zwłoki w dostarczeniu towaru wolnego od wad albo zwłoki w usunięciu wad towarów albo wykonanych robót i usług. Przyczyna nałożenia kary jest inna - jest ona związana z niewypełnieniem warunków Umowy i niezamówieniem wymaganej ilości surowców w związku ze zmianą sytuacji rynkowej na rynku PCW.

W konsekwencji, przy spełnieniu pozostałych warunków, należy uznać, że spełnia ona definicję kosztu wskazaną w art. 15 ust. 1 ustawy o CIT i może ona stanowić koszt podatkowy.

Mając to na uwadze należy zauważyć, że warunkiem kwalifikowania określonego wydatku jako kosztu podatkowego, poza kwestią jego faktycznego poniesienia jest jego cel. Ustawodawca wyraźnie wiąże koszty uzyskania przychodów z celem ich poniesienia, jakim jest osiągnięcie przychodu lub zachowanie albo zabezpieczenie źródła przychodów. Kara umowna poniesiona przez Wnioskodawcę jest efektem działań podjętych w celu zabezpieczenia jego źródła przychodów.

Spółka zaznacza, że zawarcie Umowy z dostawcą jest niezbędne do prowadzenia przez nią działalności gospodarczej (tj. zapewnia dostawę surowca wykorzystywanego w działalności). W ocenie Wnioskodawcy, związek przyczynowo - skutkowy pomiędzy wydatkiem a uzyskanym przychodem pozostaje bezsporny, ponieważ nałożona na niego kara umowna stanowi w istocie cenę, którą Wnioskodawca musiał zapłacić za nieodebrane surowce w ramach zawartej umowy. Na powyższe wskazuje też sama nazwa, albowiem kara umowna została nałożona z uwagi na niepobranie kontraktowych ilości obowiązkowych, co oznacza, że ilości te nie mogą nigdy ulec zmniejszeniu.

Nadmienić w tym miejscu również należy, że niezapłacenie zobowiązania wynikającego z umowy wiąże się z ryzykiem utraty dostawcy oraz potencjalnie z koniecznością poniesienia innych dodatkowych kosztów, takich jak odsetki czy koszty sądowe. Podkreślenia również wymaga, że postanowienia umowy dotyczące kar umownych stanowią standardowy przejaw współpracy pomiędzy podmiotami prowadzącymi działalność gospodarczą. Również klauzule TOP są często spotykanym rozwiązaniem w umowach dotyczących dostaw masowych.

Biorąc pod uwagę powyższe, należy uznać, że kara umowna stanowić będzie wydatek, który uznać można za koszt uzyskania przychodu, ponieważ:

- został poniesiony przez Spółkę, tj. został zapłacony w 2023 roku z zasobów majątkowych Spółki,

- jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została Spółce w jakikolwiek sposób zwrócona,

- pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą (surowce do produkcji towarów),

- poniesiony został w celu uzyskania przychodów, zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów,

- został właściwie udokumentowany (została udokumentowana przez kontrahenta stosownym dowodem księgowym - notami obciążeniowymi),

- nie został wyłączony z kosztów uzyskania przychodów na podstawie art. 16 ust. 1 ustawy o CIT.

Odnosząc się natomiast do momentu zaliczenia wydatków w ciężar kosztów uzyskania przychodów wskazać należy, iż podatnik powinien rozpoznać rodzaj powiązania kosztów z przychodami, tj. ustalić czy są to koszty uzyskania przychodu bezpośrednio związane z przychodami czy też są to koszty uzyskania przychodu inne niż bezpośrednio związane przychodami.

Zgodnie z art. 15 ust. 4 ustawy o CIT, koszty uzyskania przychodu bezpośrednio związane z przychodami, poniesione w latach poprzedzających rok podatkowy oraz w roku podatkowym, co do zasady są potrącalne w roku podatkowym, w którym został osiągnięty odpowiadający im przychód.

Zgodnie natomiast z art. 15 ust. 4d ww. ustawy, koszty uzyskania przychodów, inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami, są potrącalne w dacie ich poniesienia. Jeżeli koszty te dotyczą okresu przekraczającego rok podatkowy, a nie jest możliwe określenie, jaka ich część dotyczy danego roku podatkowego, w takim przypadku stanowią koszty uzyskania przychodów proporcjonalnie do długości okresu, którego dotyczą.

Z kolei zgodnie z art. 15 ust. 4e ustawy o CIT, za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów (innego niż bezpośrednio związanego z przychodem) uważa się dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie otrzymanej faktury (rachunku), albo dzień, na który ujęto koszt na podstawie innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku).

W przedstawionym stanie faktycznym, kara umowna zapłacona przez Spółkę nie może zostać przypisana do konkretnych przychodów. Z uwagi na brak bezpośredniego związku tego wydatku z konkretnymi przychodami Spółki karę umowną należy uznać za pośrednie koszty uzyskania przychodów. Tym samym, wydatek związany z zapłatą kary umownej podlega zaliczeniu do koszów uzyskania przychodów w dacie jego poniesienia, w rozumieniu cytowanego powyżej art. 15 ust. 4e ustawy o CIT.

Reasumując, zapłacona przez Spółkę kara umowna z tytułu niezamówienia uzgodnionej ilości surowca na podstawie klauzuli TOP zawartej w umowie, stanowi dla Spółki koszt uzyskania przychodów na gruncie przepisów ustawy o CIT w momencie jej poniesienia (jako koszt pośredni).

Ocena stanowiska

Stanowisko, które Państwo przedstawili we wniosku jest prawidłowe.

Odstępuję od uzasadnienia prawnego tej oceny.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego, które Państwo przedstawili i stanu prawnego, który obowiązuje w dniu wydania interpretacji.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem stanu faktycznego podanego przez Państwa w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Niniejsza interpretacja została wydana w oparciu o przedstawiony we wniosku opis stanu faktycznego, co oznacza, że w przypadku, gdy w toku postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, bądź skarbowej zostanie ustalony odmienny stan faktyczny, interpretacja nie wywoła w tym zakresie skutków prawnych.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

- Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2022 r. poz. 2651 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli: Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i zastosują się Państwo do interpretacji.

- Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w (...). Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz.U. z 2023 r. poz. 259; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

- w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

- w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2022 r. poz. 2651 ze zm.).

Podstawą prawną dla odstąpienia od uzasadnienia interpretacji jest art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, zgodnie z którym