Postanowienie SN z dnia 30 listopada 2022 r., sygn. I CSK 3335/22

Sąd Najwyższy w składzie:

SSN Monika Koba

w sprawie ze skargi A. S.
‎przeciwko "V." spółce z ograniczoną odpowiedzialnością w W.
‎o uchylenie wyroku Sądu Arbitrażowego przy K.,
‎na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej

w dniu 30 listopada 2022 r.,
‎na skutek skargi kasacyjnej skarżącej

od wyroku Sądu Apelacyjnego w Warszawie
‎z dnia 10 grudnia 2021 r., sygn. akt VII AGa 3/21,

1) odmawia przyjęcia skargi kasacyjnej do rozpoznania,

2) zasądza od skarżącej A.S. na rzecz
‎przeciwnika skargi "V." spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w W. kwotę 1200 (jeden tysiąc dwieście) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.

UZASADNIENIE

Postanowieniem z dnia 10 grudnia 2021 r. Sąd Apelacyjny w Warszawie oddalił skargę A. S. przeciwko „V.” spółce z ograniczoną odpowiedzialnością w W. o uchylenie wyroku Sądu Arbitrażowego przy K. wydanego w dniu 9 października 2020 r. w sprawie […]. U podstaw oddalenia skargi legło stwierdzenie, że okoliczności niniejszej sprawy nie pozwalają na uznanie, że zachodzą wskazane przez skarżącą podstawy uchylenia wyroku sądu polubownego.

Orzeczenie to zostało zaskarżone skargą kasacyjną przez A. S.. Skarżąca we wniosku o przyjęcie skargi do rozpoznania powołała się na przesłanki z art. 398⁹ § 1 pkt 1,2 i 4 k.p.c.

Jej zdaniem w sprawie występuje istotne zagadnienie prawne sprowadzające się do następujących pytań: (1) czy sąd polubowny może powołać biegłego z urzędu w przypadku braku wniosku dowodowego stron oraz w sytuacji, gdy w ocenie samego sądu polubownego dowód z opinii biegłego jest dowodem kluczowym dla rozstrzygnięcia sprawy; (2) czy niepowołanie biegłego z powodu nieuiszczenia zaliczki, w przypadku gdy w ocenie sądu polubownego dowód z opinii biegłego jest kluczowy dla rozstrzygnięcia sprawy, stanowi błąd sądu polubownego skutkujący nieustaleniem stanu faktycznego i w efekcie nierozstrzygnięciem istoty sprawy; (3) czy sąd polubowny może przerzucić ciężar dowodu na jedną ze stron (tutaj: udowodnienie przez skarżącą wysokości należnego jej świadczenia po dokonaniu nieznanych skarżącej odliczeń, pomimo że skarżąca wykazała wysokość należnego jej świadczenia przed takimi odliczeniami), wbrew przepisom k.p.c.; (4) czy osoba prawna (pozwana) może zostać skutecznie zobowiązana do świadczenia wobec osoby trzeciej (F.) przez swojego pośrednika (powódka) nieposiadającego odpowiednich umocowań do działania w imieniu i na rzecz tej osoby prawnej; (5) czy osoba trzecia (F.) powinna zwrócić świadczenie spełnione przez osobę prawną (pozwana) w wyniku działania pośrednika (powódka), jako świadczenie nienależne (bezpodstawne wzbogacenie); (6) czy błąd popełniony przez sąd polubowny polegający na sprzeczności ustaleń tego sądu z zasadami logiki (odliczenia od wynagrodzenia skarżącej powinny zostać dokonane od podstawy obliczenia prowizji, nie zaś od samej prowizji, co jednoznacznie wynika z dokumentacji sprawy) powinien zostać naprawiony przez sąd apelacyjny; (7) czy brak postanowień w umowie dotyczących prowizji del credere powoduje, że współpracownik ponosi ryzyko transakcji osoby prawnej.