Interpretacja indywidualna z dnia 26 maja 2023 r., Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, sygn. 0111-KDIB1-1.4010.189.2023.1.AND

Wydatki poniesione przez Wnioskodawcę w związku z wymianą stolarki okiennej (koszt prac związanych z demontażem stolarki okiennej i montażem nowej stolarki okiennej, a także koszt nabycia nowej stolarki okiennej) są wydatkami remontowymi i stanowią koszty uzyskania przychodu, o których mowa w art. 15 ust. 4d ustawy o CIT oraz podlegają zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów w rozliczeniu za okres w jakim są poniesione, tj. na zasadzie przepisu art. 15 ust. 4e. .

Interpretacja indywidualna – stanowisko prawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego w podatku dochodowym od osób prawnych jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

30 marca 2023 roku wpłynął Państwa wniosek z 27 marca 2023 roku o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy ustalenia czy:

-wydatki poniesione przez Wnioskodawcę w związku z wymianą stolarki okiennej (koszt prac związanych z demontażem stolarki okiennej i montażem nowej stolarki okiennej, a także koszt nabycia nowej stolarki okiennej) są wydatkami remontowymi, czy też należy je uznać za inwestycję w obcym środku trwałym, o której mowa w art. 16a ust. 2 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych,

-wydatki poniesione przez Wnioskodawcę w związku z wymianą stolarki okiennej (koszt prac związanych z demontażem stolarki okiennej i montażem nowej stolarki okiennej, a także koszt nabycia nowej stolarki okiennej) stanowią koszty uzyskania przychodu, o których mowa w art. 15 ust. 4d ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych i podlegają zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów w rozliczeniu za okres w jakim są poniesione, tj. na zasadzie przepisu art. 15 ust. 4e ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych?

Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego

Wnioskodawca jest:

(i)czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług;

(ii)podatnikiem podatku dochodowego od osób prawnych podlegającym opodatkowaniu od całości swoich dochodów w Polsce na zasadzie przepisu art. 3 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz. U. z 2022 r. poz. 2587 ze zm., dalej: Ustawa CIT).

Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą m.in. w zakresie PKD 68.20.Z – wynajem i zarządzanie nieruchomościami własnymi lub dzierżawionymi.

W ramach tej działalności Wnioskodawca zawarł 29 stycznia 2016r. umowę o współpracy na zasadach najmu (dalej: „Umowa”), w wykonaniu której Wnioskodawca wziął w najem nieruchomość położną w (…) przy ul. (…) zabudowaną budynkami (dalej: „Budynki”).

Umowa została zawarta na czas nieoznaczony.

Powierzchnia Budynków jest przedmiotem odpłatnych umów podnajmu zawieranych przez Wnioskodawcę we własnym imieniu i na własny rachunek w ramach prowadzonej działalności gospodarczej. Z tytułu tych podnajmów Wnioskodawca osiąga przychód podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym pod osób prawnych (dalej: „podatek CIT”).

Stosownie do postanowień Umowy, Wnioskodawca jest zobowiązany do dokonywania na własny koszt i ryzyko wszelkiego rodzaju remontów, napraw, modernizacji i ulepszeń dotyczących Budynków.

Wnioskodawca w wykonaniu ww. obowiązku przystąpił do realizacji prac budowlanych w zakresie objętym projektem budowlanym dotyczącym termomodernizacji, przebudowy i rozbudowy wraz ze zmianą sposobu użytkowania Budynków (dalej „Projekt budowlany”).

Budynki stanowią część zespołu zabudowy pofabrycznej dawnej Fabryki C. wpisanego do gminnej ewidencji zabytków oraz są zlokalizowane na obszarze historycznego układu urbanistycznego i krajobrazu kulturowego (…), wpisanego do gminnej ewidencji zabytków.

Z racji na powyższe, Projekt budowlany został uzgodniony i zatwierdzony przez nadzór konserwatorski wykonywanym przez Prezydenta Miasta (…), odpowiednio do porozumienia z dnia 30 grudnia 2011 r. zawartego pomiędzy Wojewodą (…) a Miastem (…).

Zakres prac przewidzianych w Projekcie budowlanym obejmuje m.in. wymianę stolarki okiennej.

Prace dotyczące wymiany stolarki okiennej polegają wyłącznie na demontażu starej stolarki okiennej i montażu nowej. Montaż nowej stolarki okiennej nie wymaga uprzedniego dokonania zmian w wymiarach otworów okiennych (powiększenia lub zmniejszenia otworów okiennych).

Przed przystąpieniem do prac związanych z wymianą stolarki okiennej, wykonując swoje zobowiązania wynikające z Umowy w zakresie dokonywania na własny koszt i ryzyko wszelkiego rodzaju remontów, napraw, modernizacji i ulepszeń dotyczących Budynków, Wnioskodawca ponosił wydatki (inne niż związane z wymianą stolarki okiennej), które traktował jako stanowiące dla Wnioskodawcy inwestycję w obcym środku trwałym, o której mowa w art. 16a ust. 2 pkt 1 Ustawy CIT.

Pytania

1.Czy wydatki poniesione przez Wnioskodawcę w związku z wymianą stolarki okiennej (koszt prac związanych z demontażem stolarki okiennej i montażem nowej stolarki okiennej, a także koszt nabycia nowej stolarki okiennej) są wydatkami remontowymi, czy też należy je uznać za inwestycję w obcym środku trwałym, o której mowa w art. 16a ust. 2 pkt 1 Ustawy CIT?

2.Czy wydatki poniesione przez Wnioskodawcę w związku z wymianą stolarki okiennej (koszt prac związanych z demontażem stolarki okiennej i montażem nowej stolarki okiennej, a także koszt nabycia nowej stolarki okiennej) stanowią koszty uzyskania przychodu, o których mowa w art. 15 ust. 4d Ustawy CIT i podlegają zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów w rozliczeniu za okres w jakim są poniesione, tj. na zasadzie przepisu art. 15 ust. 4e Ustawy CIT?

Państwa stanowisko w sprawie

Ad 1

Zdaniem Wnioskodawcy, wydatki poniesione przez Wnioskodawcę w związku z wymianą stolarki okiennej (koszty prac związanych z demontażem stolarki okiennej i montażem nowej stolarki okiennej, a także koszt nabycia nowej stolarki okiennej) są wydatkami remontowymi, a tym samym nie mogą być uznane za inwestycję w obcym środku trwałym, o której mowa w art. 16a ust. 2 pkt 1 Ustawy CIT.

Stosownie do przepisu art. 15 ust. 1 Ustawy CIT: „Kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1. Koszty poniesione w walutach obcych przeliczą się na złote według kursu średniego ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski z ostatniego dnia roboczego poprzedzającego dzień poniesienia kosztu”.

Zgodnie z utrwalonym orzecznictwem sądów administracyjnych oraz stanowiskiem prezentowanym w interpretacjach indywidualnych, aby wydatek poniesiony przez podatnika CIT stanowił jego koszt uzyskania przychodu, muszą być spełnione łącznie następujące warunki:

1)musi być poniesiony przez tego podatnika CIT, tj. w ostatecznym rozrachunku wydatek musi zostać pokryty z zasobów majątkowych tego podatnika CIT;

2)musi być definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie zostaje zwrócona temu podatnikowi CIT w jakikolwiek sposób;

3)pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika CIT działalnością gospodarczą;

4)jest poniesiony w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów;

5)został właściwie udokumentowany;

6)nie może znajdować się w grupie wydatków, których nie uważa się za koszty uzyskania przychodów zgodnie z art. 16 ust. 1 Ustawy CIT.

Przepis art. 16 ust. 1 Ustawy CIT stanowi, że nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków m.in. na:

(i)nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie innych niż wymienione w art. 16 ust. 1 pkt 1 lit. a) Ustawy CIT środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, w tym również wchodzących w skład nabytego przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanych części (art. 16 ust. 1 pkt 1 lit. b));

(ii)ulepszenie środków trwałych, które zgodnie z art. 16g ust. 13 Ustawy CIT powiększają wartość środków trwałych, stanowiącą podstawę naliczania odpisów amortyzacyjnych (art. 16 ust. 1 pkt 1 lit. c))

zastrzegając jednocześnie, że takie wydatki, zaktualizowane zgodnie z odrębnymi przepisami, pomniejszone o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 16h ust. 1 pkt 1 Ustawy CIT, są jednak kosztem uzyskania przychodów, w przypadku odpłatnego zbycia środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na czas ich poniesienia.

Jednocześnie odpowiednio do przepisu art. 15 ust. 6 Ustawy CIT: „Kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane zgodnie z art. i 16a-16m, przy czym w przypadku spółek nieruchomościowych odpisy dotyczące środków trwałych zaliczanych do grupy 1 Klasyfikacji nie mogą być w roku podatkowym wyższe niż dokonywane zgodnie z przepisami o rachunkowości odpisy amortyzacyjne lub umorzeniowe z tytułu zużycia środków trwałych, obciążające w tym roku podatkowym wynik finansowy jednostki”.

Z powołanych przepisów, w ocenie Wnioskodawcy, wynika, że wydatki spełniające warunki z art. 15 ust. 1 Ustawy CIT, które:

(i)nie są wymienione w art. 16 ust. 1 tejże — są kosztem uzyskania przychodów;

(ii)są wymienione w art. 16 ust. 1 tejże — nie są kosztem uzyskania przychodów (kosztem uzyskania są odpisy amortyzacyjne), chyba że następuje odpłatne zbycie środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych.

Konsekwentnie, dla określenia charakteru wydatków poniesionych przez Wnioskodawcę w związku z wymianą stolarki okiennej (w kontekście sposobu rozliczenia ich w kosztach uzyskania przychodów), koniecznym jest ustalenie czy w związku z tymi wydatkami został wytworzony środek trwały podlegający amortyzacji, alternatywnie czy wydatki te zwiększają wartość początkową środka trwałego.

Odpowiednio do przepisu art. 16a ust. 1 Ustawy CIT „Amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 16c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1) budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,

2) maszyny, urządzenia i środki transportu,

3) inne przedmioty

- o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1, zwane środkami trwałymi”.

Natomiast, zgodnie z przepisem art. 16a ust. 2 Ustawy CIT: „Amortyzacji podlegają również z zastrzeżeniem art. 16c, niezależnie od przewidywanego okresu używania:

1)przyjęte do używania inwestycje w obcych środkach trwałych, zwane dalej „inwestycjami w obcych środkach trwałych”,

2)budynki i budowle wybudowane na cudzym gruncie,

3)składniki majątku, wymienione w ust. 1, niestanowiące własności lub współwłasności podatnika, wykorzystywane przez niego na potrzeby związane z prowadzoną działalnością na podstawie umowy określonej w art. 17a pkt 1, zawartej z właścicielem lub współwłaścicielami tych składników - jeżeli zgodnie z przepisami rozdziału 4a odpisów amortyzacyjnych dokonuje korzystający

- zwane także środkami trwałymi”.

Odnosząc powyższe do przedstawionego opisu stanu faktycznego stwierdzić należy, że z racji na to, iż Wnioskodawcy nie przysługuje prawo własności/współwłasności do Budynków, ale prawo korzystania wynikające z Umowy, w wykonaniu której Wnioskodawca wziął te Budynki w najem, kwalifikacja wydatków poniesionych na wymianę stolarki okiennej winna być dokonywana z uwzględnieniem przepisów Ustawy CIT dotyczących tzw. inwestycji w obcym środku trwałym.

Odpowiednio do przepisu art. 16g ust. 7 Ustawy CIT: „Wartość początkową inwestycji w obcych środkach trwałych oraz budynków i budowli wybudowanych na obcym gruncie ustala się stosując odpowiednio ust. 3-5”.

Jednocześnie zgodnie z przepisem art. 16g ust 13 Ustawy CIT: „Jeżeli środki trwałe uległy ulepszeniu w wyniku przebudowy, rozbudowy, rekonstrukcji, adaptacji lub modernizacji, wartość początkową tych środków, ustaloną zgodnie z ust. 1 i 3-11, powiększa się o sumę wydatków na ich ulepszenie, w tym także o wydatki na nabycie części składowych lub peryferyjnych, których jednostkowa cena nabycia przekracza 10 000 zł. Środki trwałe uważa się za ulepszone, gdy suma wydatków poniesionych na ich przebudowę, rozbudowę, rekonstrukcję, adaptację lub modernizację w danym roku podatkowym przekracza 10 000 zł i wydatki te powodują wzrost wartości użytkowej w stosunku do wartości z dnia przyjęcia środków trwałych do używania, mierzonej w szczególności okresem używania, zdolnością wytwórczą, jakością produktów uzyskiwanych za pomocą ulepszonych środków trwałych i kosztami ich eksploatacji”.

Zdaniem Wnioskodawcy, Ustawa CIT nie definiuje wprost, co należy rozumieć przez inwestycje w obcych środkach trwałych w rozumieniu przepisu art. 16a ust. 2 pkt 1. Jakkolwiek uwzględniając definicję „inwestycji” zawartą w przepisie art. 4a pkt 1 Ustawy CIT, zgodnie z którą „(...) oznacza to środki trwałe w budowie w rozumieniu ustawy dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (Dz.U. z 2021 r. poz. 217, 2105 i 2106 oraz z 2022 r. poz. 1488), zwanej dalej „ustawą o rachunkowości”, w ocenie Wnioskodawcy, za „inwestycje w obcych środkach trwałych” należy uznać ogół działań (nakładów) podatnika CIT dotyczących niestanowiącego jego własności środka trwałego, które zmierzają do jego ulepszenia (tj. polegające na jego przebudowie, rozbudowie, rekonstrukcji, adaptacji lub modernizacji).

Tym samym za inwestycję w obcym środku trwałym nie mogą być uznane wydatki ponoszone przez podatnika CIT odnoszące się do niestanowiącego jego własności środka trwałego, które nie powodują ulepszenia tego środka trwałego. Tego rodzaju wydatki są wydatkami remontowymi.

Ustawa CIT nie definiuje pojęcia „ulepszenie”, jak również nie definiuje pojęcia „remont”.

Zgodnie z orzecznictwem sądów administracyjnych, a także stanowiskiem prezentowanym w interpretacjach indywidualnych, przez ulepszenie rozumie się trwałe unowocześnienie środka trwałego, które podnosi jego wartość techniczną, przystosowanie składnika majątkowego do wykorzystania go w innym celu niż pierwotne jego przeznaczenie albo nadanie temu składnikowi nowych cech użytkowych, wyrażające się w poprawie standardu użytkowego lub technicznego.

Ulepszeniem nie są natomiast prace, które nie skutkują nadaniem nowych cech użytkowych czy też poprawie standardu użytkowego i technicznego, a jedynie zachowanie dotychczasowej funkcji danej nieruchomości czy lokalu. Prace, które nie są ulepszeniem są pracami remontowymi.

Innymi słowy, zdaniem Wnioskodawcy, za inwestycję w obcym środku trwałym nie można uznać remontu. W przypadku, gdy podatnik CIT dokonuje remontu, a nakłady poniesione na ten cel mają charakter odtworzeniowy, mający na celu przywrócenie pierwotnego stanu technicznego nie będącego jego własnością środka trwałego, tego typu koszty nie powinny zostać zaliczone do inwestycji w obcym środku trwałym.

Prawidłowość stanowiska Wnioskodawcy znajduje potwierdzenie przykładowo w interpretacji indywidualnej Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 25 marca 2019 r. (Znak: 0111-KDIB1-3.4010.27.2019.1.BM) — „Z przedstawionego zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawca zamierza wynająć budynek, w którym będzie prowadzić działalność hotelarską. Budynek uległ już pewnemu zużyciu i wymaga poniesienia wydatków na naprawę, wymianę, a także odnowienie niektórych elementów obiektu. Wnioskodawca w wynajmowanym budynku poniesie wydatki w związku z wymianą skrzydeł i futryn drzwi frontowych i wewnętrznych, wymianą wykładzin podłogowych, wymianą okien, odmalowaniem elewacji budynku, wygładzeniem i odmalowaniem ścian wewnętrznych, wymianą boazerii, wymianą grzejników, wymianą glazury i terakoty, a także urządzeń sanitarnych.

W wyniku dokonanej analizy sprawy w odniesieniu do przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych nie ulega wątpliwości, że budynek, w którym Wnioskodawca zamierza prowadzić działalność hotelarską będący własnością innego podmiotu, nie stanowi środka trwałego Wnioskodawcy. Wydatków poniesionych przez Wnioskodawcę nie można również zakwalifikować jako inwestycji w obcym środku trwałym, o której mowa w art. 16a ust. 2 pkt 1 u.p.d.o.p. W świetle powyższego, ww. wydatki mogą zostać zaliczone do kosztów uzyskania przychodów jako wydatki o charakterze remontowym potrącane w dacie ich poniesienia, przez co należy rozumieć dzień, o którym mowa w art. 15 ust. 4e u.p.d.o.p.

Reasumując, stanowisko Wnioskodawcy, że opisane we wniosku wydatki należy zaliczyć bezpośrednio do kosztów uzyskania przychodów w miesiącu ich poniesienia jest prawidłowe”.

Przenosząc to na przedstawiony opis stanu faktycznego stwierdzić należy, że wskutek wymiany stolarki okiennej nie dojedzie do ulepszenia Budynków, niezależnie od tego, że nowa stolarka okienna ma inne (wyższe) parametry techniczne.

Prawidłowość stanowiska Wnioskodawcy znajduje potwierdzenie przykładowo w interpretacji indywidualnej Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 28 kwietnia 2022 r. (Znak: 0111-KDIB2-1.4010.24.2022.2.PB): „Modernizacją jest trwałe unowocześnienie środka trwałego, które podnosi jego wartość techniczną, jak i przystosowanie składnika majątkowego do wykorzystania go w innym celu niż pierwotne jego przeznaczenie lub nadanie temu składnikowi nowych cech użytkowych, wyrażające się w poprawie standardu użytkowego lub technicznego, ewentualnie obniżce kosztów eksploatacji.

Przy czym efektem ulepszenia środka trwałego w rozumieniu omawianego przepisu ma być ponadto zwiększenie jego wartości użytkowej w stosunku do wartości z dnia przyjęcia środka trwałego do używania, wyrażające się przykładowo wydłużeniem okresu jego używania.

O tym czy poniesione nakłady stanowią wydatki na remont bezpośrednio zaliczane do kosztów uzyskania przychodów, czy też uznane zostaną za nakłady na ulepszenie środka trwałego i będą zaliczane do kosztów uzyskania przychodów poprzez odpisy amortyzacyjne – zgodnie z obowiązującymi w tym zakresie przepisami – decyduje zakres przeprowadzonych robót.

Od ww. prac o charakterze ulepszeniowym, należy rozróżnić prace o charakterze remontowym. Pojęcie remontu definiują przepisy prawa budowlanego.

Zgodnie z art. 3 pkt 8 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. - Prawo budowlane (Dz. U. z 2021 r. poz. 2351 z późn. zm.), ilekroć w ustawie jest mowa o remoncie – należy przez to rozumieć wykonywanie w istniejącym obiekcie budowlanym robót budowlanych polegających na odtworzeniu stanu pierwotnego, a niestanowiących bieżącej konserwacji, przy czym dopuszcza się stosowanie wyrobów budowlanych innych niż użyto w stanie pierwotnym.

Remont ma zatem na celu przywrócenie pierwotnego stanu technicznego i użytkowego środka trwałego wraz z wymianą zużytych składników technicznych, nie zmieniając przy tym jego charakteru i funkcji. Remont następuje w toku eksploatacji środka trwałego przez podatnika i jest wynikiem tej eksploatacji (zużycia). Wymiana zużytych elementów środka trwałego na nowe ma charakter odtworzeniowy, przywracający jedynie jego pierwotną wartość użytkową i niezmieniający jego charakteru. Podkreślenia wymaga fakt, że przy remoncie mogą być stosowane materiały odpowiadające aktualnym standardom technologicznym. Przy ocenie wydatków – czy są to wydatki na remont – należy  bowiem brać pod uwagę zmieniającą się rzeczywistość gospodarczą i postęp techniczny, mające wpływ na sposób i środki realizowania robót tym pojęciem objętych.

Różnica między nakładami na remont a nakładami na modernizację środków trwałych polega głównie na tym, że pierwsze z nich zmierzają do podtrzymania, odtworzenia wartości użytkowej środków trwałych, a drugie do podwyższenia bądź istotnej zmiany cech użytkowych tego składnika majątkowego”.

Reasumując, w przedstawionym opisie stanu faktycznego wydatki poniesione przez Wnioskodawcę w związku z wymianą stolarki okiennej (koszt prac związanych z demontażem stolarki okiennej i montażem nowej stolarki okiennej, a także koszt nabycia nowej stolarki okiennej) są wydatkami remontowymi i jako takie nie mieszczą się w zakresie przepisu art. 16a ust. 2 pkt 1 Ustawy CIT.

Ad 2

Zdaniem Wnioskodawcy, wydatki poniesione przez Wnioskodawcę w związku z wymianą stolarki okiennej (koszty prac związanych z demontażem stolarki okiennej i montażem nowej stolarki okiennej, a także koszt nabycia nowej stolarki okiennej) stanowią koszty uzyskania przychodu, o których mowa w art. 15 ust. 4d Ustawy CIT i podlegają zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów w rozliczeniu za okres w jakim są poniesione, tj. na zasadzie przepisu art. 15 ust. 4e Ustawy CIT.

Zgodnie z przepisem art. 15 ust. 4 Ustawy CIT „Koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami, poniesione w latach poprzedzających rok podatkowy oraz w roku podatkowym, są potrącalne w tym roku podatkowym, w którym osiągnięte zostały odpowiadające im przychody, z zastrzeżeniem ust. 4b i 4c”.

Jednocześnie odpowiednio do przepisu art. 15 ust. 4d Ustawy CIT: „Koszty uzyskania przychodów, inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami, są potrącalne w dacie ich poniesienia. Jeżeli koszty te dotyczą okresu przekraczającego rok podatkowy, a nie jest możliwe określenie, jaka ich część dotyczy danego roku podatkowego, w takim przypadku stanowią koszty uzyskania przychodów proporcjonalnie do długości okresu, którego dotyczą”.

Z powołanych powyżej przepisów wynika, zdaniem Wnioskodawcy, że na gruncie Ustawy CIT występują dwa rodzaje kosztów uzyskania przychodów, tj.:

(i)koszty bezpośrednie;

(ii)koszty pośrednie.

Zgodnie z ugruntowanym stanowiskiem sądów administracyjnych i organów podatkowych kosztami bezpośrednimi, tj. kosztami uzyskania przychodów bezpośrednio związanymi z przychodami, są takie wydatki, których poniesienie przekłada się wprost (w sposób bezpośredni) na uzyskanie konkretnych przychodów. Innymi słowy są to takie wydatki, które można przypisać do konkretnego przychodu, a tym samym dokonać identyfikacji i konkretyzacji przychodu uzyskanego w następstwie poniesienia takiego wydatku.

Natomiast, do kosztów pośrednich zalicza się wydatki, które nie mają bezpośredniego odzwierciedlenia w osiąganych przychodach. Takimi wydatkami są te, którym nie można przypisać konkretnego przychodu, jakkolwiek ich ponoszenie warunkuje uzyskanie przychodu. Tego rodzaju koszty, chociaż niewątpliwie związane są z osiąganymi przychodami, nie pozostają w uchwytnym związku z konkretnymi przychodami, a tym samym nie jest możliwe ustalenie, w którym okresie rozliczeniowym wystąpi przychód uzasadniający potrącenie takich kosztów.

W ocenie Wnioskodawcy, wydatki poniesione w związku z wymianą stolarki okiennej (koszty prac związanych z demontażem stolarki okiennej i montażem nowej stolarki okiennej, a także koszt nabycia nowej stolarki okiennej) należy uznać za koszty pośrednie. Niezależnie od tego, że można je powiązać z przychodami uzyskiwanymi przez Wnioskodawcę z najmu powierzchni Budynków (co do zasady), to nie ma możliwości powiązania tych wydatków z konkretnymi przychodami uzyskiwanymi z tego tytułu.

Z tych też względów wydatki te podlegają zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów jednorazowo, w dacie ustalonej zgodnie z przepisem art. 15 ust. 4e Ustawy CIT stosownie do którego: „Za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów, z zastrzeżeniem ust. 4a i 4f-4h, uważa się dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie otrzymanej faktury (rachunku), albo dzień, na który ujęto koszt na podstawie innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku), z wyjątkiem sytuacji, gdy dotyczyłoby to ujętych jako koszty rezerw albo biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów”.

Prawidłowość stanowiska Wnioskodawcy znajduje potwierdzenie w interpretacjach indywidualnych Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej.

Przykładowo w interpretacji indywidualnej z 28 kwietnia 2022 r. (Znak: 0111-KDIB2-1. 4010. 24.2022.2.PB) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej wskazał: „Zatem, mając na uwadze powyższe przepisy oraz przedstawiony we wniosku i jego uzupełnieniu opis sprawy należy stwierdzić, że wskazane przez Państwa wydatki dotyczące:

budynku przy ul. (…) poniesione na:

-wymianę systemu grzewczego poprzez wymianę starego pieca na nowy kocioł na pellet, wymianę pionów i poziomów instalacji c.o., zdemontowanie starych oraz zakup i montaż grzejników z zaworami termostatycznymi,

-wymianę starego systemu ciepłej wody użytkowej poprzez zakup i montaż wymiennika ciepła wyposażonego w grzałkę elektryczną, zakup i montaż pionów i poziomów instalacji ciepłej wody użytkowej,

-redukcję wycieków sprężonego powietrza,

-wymianę okna zewnętrznego, wymianę drzwi, wymianę okna połaciowego (świetlika dachowego)

budynku przy ul. (…) poniesione na:

-wymianę systemu grzewczego poprzez wymianę starego pieca, na nowy kocioł na pellet, wymianę starych rur instalacji grzewczej, wykonanie nowej instalacji c.o., wymianę starych grzejników i montaż nowych grzejników z zaworami termostatycznymi,

-wymianę starego systemu cieplej wody użytkowej poprzez zakup i montaż pionów i poziomów cieplej wody użytkowej,

-wymianę przegrody ściany zewnętrznej – rozbiórka rur spustowych, rozbiórka rynien, uzupełnienie ścian lub zamurowanie otworów w ścianach z cegły na zaprawie cementowo-wapiennej, obudowa ścian z płyt warstwowych z rdzeniem poliuretanowym, ponowny montaż rur spustowych i rynien,

-wymianę starej przegrody drzwi zewnętrznych „wentylacja grawitacyjna”, wymianę drzwi zewnętrznych na nowe

należy uznać za wydatki na działania, które zmierzają jedynie do podtrzymania, odtworzenia wartości użytkowej środków trwałych. W związku z tym, wskazane wydatki mają charakter remontowy i należy je zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów w dacie ich poniesienia na podstawie art. 15 ust. 4d ustawy o CIT”.

Podobnie Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej rozstrzygnął w interpretacji indywidualnej z 4 stycznia 2023r. (Znak: 0111-KDIB1-1.4010.814.2022.1.AND) - „W nawiązaniu do zadanego we wniosku pytania zauważyć należy, że wydatki na przeprowadzone prace dostosowujące przełożą się na osiąganie przychodów z najmu, natomiast nie można ich przypisać w sposób bezpośredni do uzyskanego konkretnego przychodu.

W związku y tym wydatki te nie stanowią wydatków na ulepszenie środka trwałego (budynku) zwiększających jego wartość początkową, o których mowa w art. 16g ust. 13 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych ani nie stanowią wydatków na składniki majątkowe, które stanowią środki trwałe, natomiast powinny tyć zaliczane do kosztów uzyskania przychodu jako tzw. koszty pośrednie (inne niż bezpośrednio związane z przychodami), o których mowa wart. 15 ust. 4dustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. W konsekwencji koszty te powinny zostać wyliczone na zasadach wynikających z art. 15 ust. 4d ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Zauważyć należy, że przepisy wskazują, iż - co do zasady - koszty pośrednie potrąca się w roku poniesienia. W przypadku, gdy dotyczą one okresu dłuższego niż 1 rok, rozlicza się je proporcjonalnie. Jednak o tym czy dany wydatek z uwagi na swój charakter nie może zostać przyporządkowany do długości okresu, którego dotyczy, decydować będą przepisy prawa podatkowego.

W świetle przytoczonych przepisów wydatki stanowiące koszty pośrednie, o których mowa we wniosku nie są kosztami przekraczającymi rok podatkowy, dotyczą one nie tyle samego trwania umowy najmu, lecz w ogóle możliwości zawarcia umowy najmu. Wydatki stanowiące koszty pośrednie, o których mowa we wniosku mają charakter samoistny, jednorazowy, definitywny i nie są przypisane do opłat uiszczanych przez Najemców w trakcie obowiązywania umowy najmu. W związku z tym nie należy wiązać ww. wydatków z całym okresem obowiązywania umowy najmu, ale w ogóle z możliwością zawarcia umowy najmu.

Wobec tego, wydatki stanowiące koszty pośrednie, o których mowa we wniosku nie są kosztami przekraczający rok podatkowy i powinny zostać zaliczone do kosztów uzyskania przychodów na podstawie art. 15 ust. 4d ustawy o podatku odchodowym od osób prawnych, tj. jednorazowo w dacie ich poniesienia, bez konieczności proporcjonalnego rozliczania w stosunku do czasu trwania poszczególnych umów najmu”.

Reasumując, w przedstawionym opisie stanu faktycznego wydatki poniesione przez Wnioskodawcę w związku z wymianą stolarki okiennej (koszt prac związanych z demontażem stolarki okiennej i montażem nowej stolarki okiennej, a także koszt nabycia nowej stolarki okiennej) stanowią koszty uzyskania przychodu, o których mowa w art. 15 ust. 4d Ustawy CIT i podlegają zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów w rozliczeniu za okres w jakim są poniesione, tj. na zasadzie przepisu art. 15 ust. 4e Ustawy CIT.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest prawidłowe.

Odstępuję od uzasadnienia prawnego tej oceny.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego, który Państwo przedstawili i stanu prawnego, który obowiązywał w dacie zaistnienia zdarzenia.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku.

W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu opisu sprawy przedstawionego we wniosku, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Odnosząc się do powołanych we wniosku interpretacji indywidualnych oraz wyroków sądów administracyjnych stwierdzić należy, że zostały one wydane w indywidualnych sprawach innych podmiotów i nie wiążą Organu w sprawie będącej przedmiotem wniosku.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

- Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2022 r. poz. 2651 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli: Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i zastosują się Państwo do interpretacji.

- Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

- Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz.U. z 2023 r. poz. 259; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

- w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

- w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2022 r. poz. 2651 ze zm.).

Podstawą prawną dla odstąpienia od uzasadnienia interpretacji jest art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej.