Postanowienie SN z dnia 13 grudnia 2022 r., sygn. II USK 209/22

Sąd Najwyższy w składzie:

SSN Jarosław Sobutka

w sprawie z odwołania M.M.
‎przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych […] Oddziałowi w Poznaniu
‎o podleganie ubezpieczeniom społecznym,
‎po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w dniu 13 grudnia 2022 r.,
‎skargi kasacyjnej odwołującego się od wyroku Sądu Apelacyjnego w Poznaniu
‎z dnia 18 listopada 2021 r., sygn. akt III AUa 1187/19,

1. odmawia przyjęcia skargi kasacyjnej do rozpoznania,

2. przyznaje r.pr. A.K., prowadzącej K. z siedzibą w P. od Skarbu Państwa - Sądu Apelacyjnego w Poznaniu kwotę 120,00 (sto dwadzieścia) złotych, powiększoną o należny podatek od towarów i usług - tytułem kosztów pomocy prawnej udzielonej skarżącemu z urzędu w postępowaniu kasacyjnym.

UZASADNIENIE

Decyzją z 22 marca 2019 r. nr 135/2019 Zakład Ubezpieczeń Społecznych I Oddział w Poznaniu stwierdził, iż M.M., jako osoba prowadząca pozarolniczą działalność gospodarczą, nie podlega obowiązkowo ubezpieczeniom: emerytalnemu, rentowym, wypadkowemu oraz dobrowolnie ubezpieczeniu chorobowemu od 27 listopada 2012 r.

Na skutek odwołania M.M. od powyższej decyzji, wyrokiem z 30 lipca 2019 r., Sąd Okręgowy w Poznaniu VIII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych, w sprawie o sygn. akt VIII U 839/19, oddalił odwołanie oraz zasądził od odwołującego na rzecz pozwanego 180 zł, tytułem zwrotu kosztów procesu.

Rozpoznając apelację odwołującego się od wyroku Sądu Okręgowego w Poznaniu Sąd Apelacyjny w Poznaniu, wyrokiem z 18 listopada 2021 r. oddalił apelację, nie obciążył odwołującego kosztami zastępstwa procesowego należnymi pozwanemu w postępowaniu apelacyjnym oraz przyznał adwokatowi z urzędu od Skarbu Państwa - Sądu Apelacyjnego w Poznaniu kwotę 147,60 zł tytułem nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej odwołującemu. Sąd Apelacyjny uznał, że Sąd Okręgowy wydał trafne rozstrzygnięcie, które znajduje uzasadnienie w całokształcie okoliczności faktycznych sprawy oraz w treści obowiązujących przepisów prawa, a w swych ustaleniach i wnioskach nie wykroczył poza ramy swobodnej oceny wiarygodności i mocy dowodów, nie popełnił też uchybień w zakresie kwalifikacji prawnej ustalonych faktów, które mogłyby uzasadnić ingerencję w treść zaskarżonego orzeczenia. W konsekwencji, Sąd odwoławczy, oceniając jako prawidłowe ustalenia faktyczne i rozważania prawne dokonane przez Sąd pierwszej instancji, przyjął je za własne. Sąd II instancji podkreślił, że zeznania odwołującego, iż w latach 2012-2018 dokonywał sprzedaży w ramach prowadzonej działalności jedynie przez 4-5 dni w roku, nie mogły prowadzić do oczekiwanych przez niego wniosków, że M.M. w latach tych działalność faktycznie prowadził. Z jego zeznań wynika, że nie prowadził żadnej ewidencji przychodów i kosztów, jak również nie wykazywał sprzedaży w urzędzie skarbowym, bo nie zarabiał. Według jego zeznań w maju i czerwcu 2013r. wykonywał działalność przez 4-5 dni, ale nie pamięta ile przychodu osiągnął. Ponadto Sąd Apelacyjny zwrócił uwagę, że w sprawie brak jest jakichkolwiek dowodów na to, że w okresie spornym, w czasie przerw pomiędzy kolejnymi okresami zasiłków chorobowych lub świadczeń rehabilitacyjnych, odwołujący podejmował jakiekolwiek czynności związane bezpośrednio z wykonywaniem działalności. Wobec powyższego prawidłowo Sąd Okręgowy uznał, że same twierdzenia odwołującego nie poparte innymi dowodami, nie mogły być wystarczające do uznania prowadzenia przez M.M. działalności gospodarczej w spornym okresie. Odwołujący w niniejszej sprawie nie wykazał zatem, że w sposób zorganizowany i ciągły prowadził zawodową działalność gospodarczą w celach zarobkowych. Z tego względu Sąd Apelacyjny podzielił stanowisko Sądu Okręgowego, że od dnia objętego zaskarżoną decyzją, tj. od dnia 27 listopada 2012 r., odwołujący nie zamierzał prowadzić i nie prowadził zawodowej działalności gospodarczej w rozumieniu art. 2 ustawy z 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej oraz art. 3 prawo przedsiębiorców i z tego tytułu nie podlegała obowiązkowym ubezpieczeniom emerytalnemu, rentowym i wypadkowemu oraz dobrowolnemu ubezpieczeniu chorobowemu, o których mowa w art. 6 ust. 1 pkt 5, art. 11 ust. 2, art. 12 ust. 1 i art. 13 pkt 4 ustawy z 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych.