Postanowienie SN z dnia 13 grudnia 2022 r., sygn. II PSK 69/22

Sąd Najwyższy w składzie:

SSN Jarosław Sobutka

w sprawie z odwołania C.S.
‎przeciwko K. spółce z ograniczoną odpowiedzialnością w Z.
‎o zapłatę,
‎po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w dniu 13 grudnia 2022 r.,
‎skargi kasacyjnej powoda od wyroku Sądu Okręgowego w Zielonej Górze
‎z dnia 7 lutego 2022 r., sygn. akt IV Pa 83/21,

1. odmawia przyjęcia skargi kasacyjnej do rozpoznania,

2. zasądza od C.S. na rzecz K. Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w Z. kwotę 1.350,00 (jeden tysiąc trzysta pięćdziesiąt) złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu kasacyjnym.

UZASADNIENIE

Wyrokiem z 14 października 2021 r., sygn. akt IV P 260/20, Sąd Rejonowy w Zielonej Górze zasądził od pozwanej K. Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w Z. na rzecz powoda C.S.: a) 18.735,00 zł. brutto tytułem odszkodowania związanego z umową o zakazie konkurencji, z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od kwot wymienionych w sentencji; b) 597,12 zł. brutto tytułem ekwiwalentu za 2 dni urlopu wypoczynkowego, z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od 15.10.2020 r. do dnia zapłaty (pkt I); w pozostałym zakresie oddalił powództwo (pkt II); zasądził od powoda na rzecz pozwanego kwotę 648,00 zł. tytułem zwrotu kosztów procesu (pkt III); nakazał ściągnąć od pozwanego na rzecz Skarbu Państwa (Sąd Rejonowy w Zielonej Górze) kwotę 949,00 zł. tytułem opłaty (pkt IV); wyrokowi w punkcie I nadał rygor natychmiastowej wykonalności do kwoty 6.245,00 zł. (pkt V). Sąd Rejonowy stwierdził, że powództwo okazało się zasadne w części. Spośród zgłoszonych trzech roszczeń na uwzględnienie w całości zasługiwało wyłącznie powództwo o zapłatę odszkodowania z tytułu zakazu konkurencji, w nieznacznej części powództwo o zapłatę ekwiwalentu za urlop wypoczynkowy, zaś niezasadne w całości okazało się żądanie zapłaty odprawy. Odnosząc się do żądania zapłaty ekwiwalentu za urlop wypoczynkowy, Sąd pierwszej instancji uznał, że trafny okazał się podniesiony przez pozwaną zarzut przedawnienia. Zakładając, że na 11.08.2016 r. powód posiadał 82 dni urlopu wypoczynkowego (zgodnie z zestawieniem z 11.08.2016 r., na które powoływał się powód i które Sąd Rejonowy uznał za wiarygodne), obejmował on rok 2016 i lata poprzedzające. Tymczasem urlop wypoczynkowy powoda za rok 2016 (czyli najpóźniejszy z ujętego w tym zestawieniu) przedawnił się w dniu 30.09.2020 r. Bieg terminu przedawnienia nie został wcześniej przerwany, albowiem pozew w niniejszej sprawie został wniesiony 03.11.2020 r. Żądanie zapłaty ekwiwalentu za urlop wypoczynkowy mogło więc dotyczyć wyłącznie lat 2017-2018 (za 2019 r. powód otrzymał ekwiwalent proporcjonalnie do naliczonych 3 dni urlopu). Z dokonanych ustaleń (wynikających z dokumentów stworzonych również przez pozwanego) wynikało jednoznacznie, że powód wykorzystał 6 dni urlopu wypoczynkowego w 2017 r. i 44 dni urlopu w 2018 r. Łącznie wykorzystał więc 50 dni urlopu, z 52 dni do których miał prawo. Tym samym ekwiwalent za nieprzedawniony okres obejmował wyłącznie 2 dni urlopu wypoczynkowego i tylko w tym zakresie żądanie okazało się zasadne. Sąd I instancji zauważył, że przy uwzględnieniu przedawnienia urlopu wypoczynkowego powoda za rok 2016 i lata poprzedzające, logicznie można wyjaśnić rozbieżność pomiędzy zestawieniem sporządzonym przez biuro rachunkowe obsługujące spółkę pozwanego 11.08.2016 r. (gdzie wskazano na 82 dni), a zestawieniem z 21.09.2016 r. (gdzie wykazano 19 dni). Otóż w ocenie Sądu Rejonowego, nie wynika ono z „weryfikacji” wniosków urlopowych powoda (jak podniesiono w odpowiedzi na pozew), lecz objęcia tym ostatnim zestawieniem wyłącznie okresu nieprzedawnionego. Wyłączając lata 2016 i wcześniejsze, służby kadrowe zapewne ustaliły, że powód nabył prawo do 52 dni urlopu wypoczynkowego za lata 2017-2018 (po 26 dni za każdy rok), a do dnia sporządzenia zestawienia wykorzystał 33 dni (tj. 6 w 2017 r. i 27 dni w 2018 r.), co dało wskazaną w ostatnim zestawieniu liczbę 19 dni dotyczącą wyłącznie lat 2017-2018.