Postanowienie SN z dnia 28 grudnia 2022 r., sygn. III KK 387/22

Sąd Najwyższy w składzie:

SSN Marek Siwek

na posiedzeniu w trybie art. 535 § 3 k.p.k.

po rozpoznaniu w Izbie Karnej w dniu 28 grudnia 2022 r.,

sprawy M. W.

skazanego z art. 296 § 1 i 2 k.k.

z powodu kasacji wniesionej przez obrońcę,

od wyroku Sądu Okręgowego w Szczecinie

z dnia 14 marca 2022 r., sygn. akt IV Ka 2194/21

zmieniającego wyrok Sądu Rejonowego Szczecin Prawobrzeże i Zachód w Szczecinie

z dnia 20 września 2021 r., sygn. akt VI K 983/19

p o s t a n o w i ł

I. oddalić kasację jako oczywiście bezzasadną;

II. kosztami sądowymi postępowania kasacyjnego obciążyć skazanego.

UZASADNIENIE

Sąd Rejonowy Szczecin Prawobrzeże i Zachód w Szczecinie wyrokiem z 20 września 2021 r., sygn. akt VI K 983/19, uznał M. W. za winnego popełnienia przestępstwa z art. 296 § 2 k.k., za który wymierzył mu karę 1 roku i 10 miesięcy pozbawienia wolności oraz karę 150 stawek dziennych grzywny po przyjęciu jednej stawki na kwotę 50 zł (pkt 1); na podstawie art. 46 § 1 k.k. orzekł obowiązek naprawienia szkody w całości poprzez zapłatę na rzecz spółki K. z o.o. kwoty 986.728,08 zł (pkt 2); rozstrzygnął w przedmiocie kosztów sądowych (pkt 3).

Sąd Okręgowy w Szczecinie, po rozpoznaniu apelacji prokuratora oraz obrońcy oskarżonego, wyrokiem z 14 marca 2022 r., sygn. akt IV Ka 2194/21, zmienił zaskarżony wyrok w ten sposób, że wymierzoną oskarżonemu za przypisany czyn karę pozbawienia wolności podwyższył do 3 lat (pkt I), w pozostałym zakresie zaskarżony wyrok utrzymał w mocy (pkt II), rozstrzygając o kosztach postępowania odwoławczego (pkt III).

Kasację od wyroku Sądu odwoławczego wniósł obrońca M. W., który zarzucił:

1.rażące naruszenie prawa, które mogło mieć istotny wpływ na treść orzeczenia, a mianowicie rażące naruszenie prawa procesowego, tj. art. 433 § 2 k.p.k. w zw. z art. 457 § 3 k.p.k. polegające na nierozważeniu zarzutu apelacji dotyczącego obrazy art. 7 k.p.k. i art. 5 § 2 k.p.k., która polegała na tym, że Sąd odwoławczy nie wnikając w wątpliwości nakreślone przez obronę, powielił za Sądem I instancji uchybienie w postaci dowolnej, a nie swobodnej, niezgodnej z zasadami prawidłowego rozumowania oraz wskazaniami wiedzy, a przede wszystkim niekorespondującej ze zgromadzonym materiałem dowodowym oceny wyjaśnień oskarżonego M.W., w ramach której to oceny Sąd odwoławczy uznał jego wyjaśnienia za niewiarygodne i nie rozważył wszystkich zarzutów i wniosków oraz nie odniósł się w uzasadnieniu przy tym do licznych wątpliwości podniesionych w apelacji a wynikających ze zgromadzonego materiału dowodowego, i na tej podstawie podtrzymał stanowisko Sądu I instancji, iż jakoby oskarżony zamawiał palety, kartony i folie nie na potrzeby bieżącej działalności spółki K. sp. z o.o., jak również Sąd odwoławczy w ślad za Sądem I instancji błędnie uznał, iż te produkty oskarżony mógł wykorzystywać na cele prywatne, podczas gdy na podstawie zgromadzonego materiału dowodowego, z uwagi na liczne wątpliwości nakreślone przez obronę, nie sposób ustalić ponad wszelką wątpliwość, iż oskarżony mógł działać z pokrzywdzeniem spółki K. sp. z o.o., zwłaszcza, że przesłuchani w pierwszej instancji świadkowie, w tym osoby odpowiedzialne za księgowość, dostawy, magazyny nie wykluczyły twierdzeń oskarżonego odnośnie do tego, iż nabywał on wyżej wymienione towary i wykorzystywał je wyłącznie na potrzeby działalności spółki K. sp. z o.o., a nieporozumienia pomiędzy oskarżonym a osobami sprawującymi zarząd, co do samego sposobu i procedury zamawiania tych towarów, wynikły na gruncie tego, iż brak było w spółce sformalizowanej, jednoznacznej i transparentnej dla wszystkich pracowników procedury zamówień, która została ustalona dopiero po zwolnieniu oskarżonego z pracy;