Postanowienie SN z dnia 16 grudnia 2022 r., sygn. III KK 169/22

Sąd Najwyższy w składzie:

SSN Antoni Bojańczyk

po rozpoznaniu w dniu 16 grudnia 2022 r.

w Izbie Karnej na posiedzeniu bez udziału stron

(art. 535 § 3 k.p.k.),

sprawy B. S.,

skazanego z art. 207 § 1 k.k. i in.,

z powodu kasacji wniesionej przez obrońcę

od wyroku Sądu Okręgowego w Kielcach

z dnia 29 października 2021 r., sygn. IX Ka 646/21,

zmieniającego wyrok Sądu Rejonowego

w Skarżysku-Kamiennej

z dnia 4 marca 2021 r., sygn. II K 169/20,

p o s t a n o w i ł:

1. oddalić kasację jako oczywiście bezzasadną;

2. zwolnić skazanego B. S. od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych postępowania kasacyjnego;

3. zasądzić od Skarbu Państwa na rzecz obrońcy z urzędu adw. Ł. D. - Kancelaria Adwokacka w K. - kwotę 442,80 zł (czterysta czterdzieści dwa złote i osiemdziesiąt groszy), w tym 23% VAT, tytułem wynagrodzenia za sporządzenie i wniesienie kasacji na rzecz skazanego B. S.

UZASADNIENIE

Wyrokiem Sądu Rejonowego w Skarżysku – Kamiennej z dnia 4 marca 2021 r., sygn. akt II K 169/20 B. S. został skazany za czyn z art. 207 § 1 k.k. i art. 157 § 1 k.k. i art. 197 § 1 k.k. w zw. z art. 12 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. i art. 64 § 1 k.k. na karę 4 lat pozbawienia wolności. Ponadto Sąd orzekł wobec oskarżonego środek karny w postaci zakazu kontaktowania się z pokrzywdzoną M. K., z wyjątkiem spraw dotyczących wspólnych dzieci oraz zakazu zbliżania się do pokrzywdzonej na odległość mniejszą niż 50 metrów przez okres 5 lat (art. 41a § 1 i 4 k.k. w zw. z art. 43 § 1 k.k.), a także nawiązkę w kwocie 3.000 zł (art. 46 § 2 k.k.). Sąd również orzekł w przedmiocie kosztów pomocy prawnej, udzielonej oskarżonemu z urzędu i kosztów sądowych.

Po rozpoznaniu apelacji wniesionej m.in. przez obrońcę oskarżonego, Sąd Okręgowy w Kielcach wyrokiem z dnia 29 października 2021 r., sygn. akt IX Ka 646/21, zmienił zaskarżony wyrok w ten sposób, że zmienił opis czynu przypisanego oskarżonemu (w miejsce „w krótkich odstępach czasu z góry powziętym zamiarem” przyjął „w krótkich odstępach czasu w wykonaniu z góry powziętego zamiaru”), zakwalifikował przypisany oskarżonemu czyn jako przestępstwo z art. 207 § 1 k.k. i art. 157 § 1 k.k. i art. 197 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. w zw. z art. 4 § 1 k.k., a z podstawy prawnej wymiaru kary wyeliminował przepis art. 57b k.k., zaś w pozostałym zakresie zaskarżony wyrok utrzymał w mocy.