Postanowienie SN z dnia 17 listopada 2022 r., sygn. III USK 59/22

Sąd Najwyższy w składzie:

SSN Jolanta Frańczak

w sprawie z odwołania D. Z.
‎od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w Opolu
‎o składki,
‎na posiedzeniu niejawnym w Izbie Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w dniu 17 listopada 2022 r.,
‎na skutek skargi kasacyjnej odwołującego się od wyroku Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu
‎z dnia 15 czerwca 2021 r., sygn. akt III AUa 1745/20,

odmawia przyjęcia skargi kasacyjnej do rozpoznania.

UZASADNIENIE

Sąd Apelacyjny we Wrocławiu wyrokiem z dnia 15 czerwca 2021 r. oddalił apelację odwołującego się D. Z. od wyroku Sądu Okręgowego w Opolu z dnia 9 lipca 2020 r., którym oddalono odwołanie od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w Opolu z dnia 15 lipca 2019 r. stwierdzającej, że odwołujący się jest dłużnikiem organu rentowego z tytułu nieopłaconych składek na ubezpieczenia społeczne, ubezpieczenie zdrowotne, Fundusz Pracy za okres od września 2015 r. do stycznia 2018 r., a jego zadłużenie wraz z należnymi odsetkami za zwłokę naliczonymi na dzień wydania decyzji wynosi łącznie kwotę 31.364,77 zł.

Sąd Apelacyjny przyjął za własne ustalenia faktyczne Sądu pierwszej instancji, jak również dokonaną przez ten Sąd ocenę prawną. Stwierdził, że próby podważania w niniejszym postępowaniu podlegania przez odwołującego się ustawodawstwu polskiemu nie mogły być skuteczne, ponieważ kwestia ta została przesądzona odrębnymi orzeczeniami sądowymi i decyzjami organu rentowego. Organ rentowy zastosował ponadto prawidłowo procedurę współpracy z instytucjami państw członkowskich Unii Europejskiej, o której jest mowa w art. 16 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady nr 987/2009 z dnia 16 września 2009 r. dotyczącego wykonywania rozporządzenia (WE) nr 883/2004 w sprawie koordynacji systemów zabezpieczenia społecznego (Dz.U.UE.L.2009.284.1 ze zm.; dalej: rozporządzenie wykonawcze). Wydanie zaskarżonej decyzji, określającej wysokość należności składkowych odwołującego się, było konsekwencją ustalenia w stosunku do niego jako właściwego, ustawodawstwa polskiego, a ponadto nie sformułował on żadnych zarzutów w odniesieniu do określonego przez organ rentowy wysokości zadłużenia.