Wyrok SN z dnia 27 października 2022 r., sygn. I KK 173/22

Sygn. akt I KK 173/22

Sąd Najwyższy w składzie:

SSN Dariusz Świecki (przewodniczący)
‎SSN Piotr Mirek
‎SSN Marek Pietruszyński (sprawozdawca)

Protokolant Ewa Śliwa

przy udziale prokuratora Prokuratury Krajowej Józefa Gemry
‎w sprawie A. C. (C.)
‎skazanego z art. 156 § 1 pkt 2 k.k.
‎po rozpoznaniu w Izbie Karnej na rozprawie
‎w dniu 27 października 2022 r.,
‎kasacji, wniesionej przez Prokuratora Generalnego- na niekorzyść
‎od wyroku Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu
‎z dnia 26 maja 2021 r., sygn. akt II AKa 78/21
‎zmieniającego wyrok Sądu Okręgowego we Wrocławiu
‎z dnia 17 grudnia 2020 r., sygn. akt III K 317/19,

1. uchyla zaskarżony wyrok w zakresie orzeczenia o karze i sprawę w tej części przekazuje Sądowi Apelacyjnemu we Wrocławiu do ponownego rozpoznania;

2. w pozostałym zakresie oddala kasację jako oczywiście bezzasadną.

UZASADNIENIE

A. C. został oskarżony o to, że w dniu 27 kwietnia 2019 r. w W. w Parku […] działając w zamiarze pozbawienia życia jadącego rowerem Y. H., motywowany wcześniejszą kolizją z pojazdem pokrzywdzonego, prowadził za nim pościg, kierując samochodem osobowym marki […] o numerze rejestracyjnym […], a następnie umyślnie potrącił pokrzywdzonego i przejechał przednią osią kierowanego pojazdu po jego ciele, powodując u niego obrażenia ciała w postaci tępego zmiażdżeniowego urazu klatki piersiowej z następczą odmą tkanek miękkich w zakresie szyi i klatki piersiowej, odmą podskórną, odmą opłucnową obustronną oraz złamaniem żeber I-V lewych (w tym II-IV dwumiejscowo) oraz prawych (w tym III-IV z istotnym przemieszczeniem), co doprowadziło u niego do ostrej niewydolności oddechowej, co należy uznać za ciężki uszczerbek na zdrowiu w postaci choroby realnie zagrażającej życiu, lecz zamierzonego celu nie osiągnął z uwagi na interwencje przechodniów, tj. o przestępstwo z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 148 § 1 k.k. w zw. z art. 156 § 1 pkt 2 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.

Sąd Okręgowy we Wrocławiu, wyrokiem z dnia 17 grudnia 2020 r., sygn. akt. III K 317/19 uznał oskarżonego A. C. za winnego popełnienia czynu opisanego w części wstępnej wyroku, przyjmując że działał z zamiarem ewentualnym, tj. zbrodni z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 148 § 1 k.k. w zw. z art. 156 § 1 pkt 2 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. i za to na podstawie art. 14 § 1 k.k. w zw. z art. 148 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 3 k.k. przy zastosowaniu art. 60 § 2 pkt 1 i § 6 pkt 2 k.k. wymierzył mu karę 3 lat pozbawienia wolności. Ponadto na podstawie art. 46 § 1 k.k. orzekł od oskarżonego A. C. na rzecz Y. H. kwotę 20.000 zł tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę, a na podstawie art. 41 § 2 k.k. orzekł wobec oskarżonego A. C. zakaz wykonywania działalności gospodarczej i zawodowej związanej z prowadzeniem pojazdów mechanicznych w celach zarobkowych przez okres 10 lat. Wyrok zawierał również dalsze rozstrzygnięcia – w przedmiocie zaliczenia na poczet kary okresu rzeczywistego pozbawienia wolności, o dowodach rzeczowych oraz kosztach procesu.