Postanowienie SN z dnia 16 listopada 2022 r., sygn. III PSK 252/21

Sąd Najwyższy w składzie:

SSN Halina Kiryło

w sprawie z powództwa J. L.
‎przeciwko Pogotowiu w L.
‎o odszkodowanie,
‎na posiedzeniu niejawnym w Izbie Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w dniu 16 listopada 2022 r.,
‎na skutek skargi kasacyjnej strony pozwanej od wyroku Sądu Okręgowego - Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Legnicy
‎z dnia 27 maja 2021 r., sygn. akt V Pa 36/21,

odmawia przyjęcia skargi kasacyjnej do rozpoznania.

UZASADNIENIE

Sąd Okręgowy w Legnicy wyrokiem z dnia 27 maja 2021 r., na skutek apelacji powoda J. L. od wyroku Sądu Rejonowego w Legnicy z dnia 8 marca 2021 r., zmienił zaskarżone orzeczenie w ten sposób, że zasądził od strony pozwanej Pogotowia w L. na rzecz powoda kwotę 18.000 zł tytułem odszkodowania za sprzeczne z zasadami współżycia społecznego wypowiedzenie umowy o prace na czas określony.

W wywiedzionej od powyższego wyroku skardze kasacyjnej strona pozwana podniosła zarzut naruszenia przepisów postępowania, mającego istotny wpływ na wynik sprawy, a mianowicie: 1) art. 233 k.p.c., przez dowolną ocenę dowodów, co doprowadziło Sąd do błędnego ustalenia stanu faktycznego w sprawie w postaci: (-) uznania, że powód wysłał pierwsze zawiadomienie do prokuratury przed wysłaniem maila do dyrektora jednostki w dniu 22 czerwca br., podczas gdy wysyłka poczty w jednostce odbywa się około 14:00, zatem pierwsze zawiadomienie zostało wysłane przez powoda już po odebraniu polecenia od dyrektora jednostki o niewysyłaniu pism na zewnątrz, które to polecenie powód zrozumiał i postanowił zignorować; (-) całkowitego zignorowania faktu, że drugie zawiadomienie do prokuratury zostało wysłane dwa dni po otrzymaniu polecenia niewysyłania żadnych pism ani maili do podmiotów zewnętrznych, które to polecenie powód otrzymał, zrozumiał i jak zeznał przed Sądem pierwszej instancji - postanowił zignorować; 2) art. 233 k.p.c., przez dowolną ocenę dowodów, co doprowadziło Sąd Okręgowy w Legnicy do wydania wyroku nie w oparciu o całokształt zgromadzonego materiału dowodowego, a w oparciu o niewłaściwie nadane znaczenie wypranym arbitralnie przez Sąd faktom w postaci: (-) uznania, że wywiad dla portalu internetowego jest dowodem na arbitralność podanej podstawy wypowiedzenia, podczas gdy między oboma zdarzeniami, to jest wypowiedzeniem umowy o pracę powoda oraz wywiadem dla portalu internetowego, nie zachodzi żaden związek przyczynowo - skutkowy; (-) uznania, że tożsama treść złożonych zawiadomień o możliwości popełnienia przestępstwa powoduje, że ucierpiała jakość podejmowanych przez powoda działań, podczas gdy pozwana w żadnym miejscu nie zgłosiła takiego zastrzeżenia i takowa ocena zachowania powoda nie była przedmiotem rozstrzygnięcia w sprawie; 3) art. 232 k.p.c., przez jego zastosowanie w sprawie i oczekiwanie, że pozwany przedstawi kolejne wnioski dowodowe w sprawie, podczas gdy nie było to konieczne, a przyczyny rozwiązania umowy o pracę zostały prawidłowo i wyczerpująco określone w wypowiedzeniu umowy o pracę powoda. Skarżący wskazał również na naruszenie prawa materialnego przy ferowaniu zaskarżonego wyroku, to jest: 1) art. 8 k.p., przez jego zastosowanie w sprawie i uznanie, że pozwany wypowiedzeniem umowy o pracę złożonym powodowi naruszył zasady współżycia społecznego, podczas gdy norma tego przepisu nie miała znaczenia w sprawie, gdyż przyczyny wypowiedzenia umowy o pracę - jakkolwiek niestanowiące niezbędnego elementu wypowiedzenia terminowej umowy o pracę - zostały precyzyjnie i jednoznacznie określone, a bezpośrednią przyczyną rozwiązania umowy o pracę była utrata zaufania do pracownika w wyniku intencjonalnego zignorowania otrzymanego polecenia przez powoda od swojego bezpośredniego przełożonego; 2) art. 304 k.p.k., przez jego błędną wykładnię i uznanie, że kodeksowe pojęcie „każdy” odnosi się również do powoda w niniejszej sprawie, podczas gdy powód nie zgłosił zawiadomienia jako prywatna osoba fizyczna (ustawowy „każdy”), ale jako osoba zastępujący dyrektora jednostki - jedyną osobę uprawnioną do reprezentowania pozwanej - a jednocześnie osoba podległa dyrektorowi, która w realiach sprawy intencjonalnie zignorowała otrzymane polecenie.