Postanowienie SN z dnia 16 listopada 2022 r., sygn. III USK 568/21

Sąd Najwyższy w składzie:

SSN Halina Kiryło

w sprawie z odwołania K. K.
‎od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w Opolu
‎o rekompensatę z tytułu pracy w warunkach szczególnych,
‎na posiedzeniu niejawnym w Izbie Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w dniu 16 listopada 2022 r.,
‎na skutek skargi kasacyjnej odwołującego się od wyroku Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu
‎z dnia 29 października 2020 r., sygn. akt III AUa 574/20,

odmawia przyjęcia skargi kasacyjnej do rozpoznania.

UZASADNIENIE

Sąd Apelacyjny we Wrocławiu wyrokiem z dnia 29 października 2020 r. oddalił apelację K. K. od wyroku Sądu Okręgowego w Opolu z dnia 22 stycznia 2020 r., oddalającego jego odwołanie od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w Opolu z dnia 11 grudnia 2018 r., odmawiającej wnioskodawcy przyznania prawa do rekompensaty z tytułu pracy w szczególnych warunkach.

W wywiedzionej od powyższego wyroku skardze kasacyjnej odwołujący się podniósł zarzut naruszenia przepisów: 1) prawa procesowego, których uchybienie miało istotny wpływ na wynik sprawy: (-) art. 473 § 1 w związku z art. 247 k.p.c., przez ich niewłaściwe zastosowanie i błędne uznanie, że zeznania świadków mogą jedynie uzupełnić, uszczegółowić informacje zawarte w dokumentach pracowniczych oraz przyjęcie gradacji mocy dowodowej polegającej na tym, że dokumentacja pracownicza stanowi podstawę weryfikacji pozostałych dowodów, podczas gdy ustawodawca w sprawach z zakresu ubezpieczeń społecznych nie przewidział prymatu dowodu z dokumentów nad dowodem z zeznań świadków czy stron, a zatem możliwe jest dowodzenie okoliczności korzystnych, istotnych dla wnioskodawcy, gdy zostały przez niego przedłożone dokumenty lub uzyskane w toku postępowania sądowego, a kwestionowana jest ich treść; (-) art. 473 § 1 w związku z art. 247 k.p.c., przez ich niewłaściwe zastosowanie i błędne przyjęcie, że nie jest dopuszczalne oparcie się wyłącznie na zeznaniach świadków, gdy z dokumentów wynikają okoliczności przeciwne; (-) art. 378 § 1 k.p.c., przez nierozpoznanie sprawy w graniach apelacji, mimo podniesienia przez skarżącego zarzutu naruszenia art. 473 § 1 w związku z art. 247 k.p.c. i jego obszernego uzasadnienia; (-) art. 387 § 2 k.p.c., przez błędne przyjęcie przez Sąd drugiej instancji, że nie zawarcie w uzasadnieniu wyroku podstawy faktycznej rozstrzygnięcia w zakresie dotyczącym charakteru zatrudnienia w okresie od 1 listopada 1974 r. do 28 lutego 1978 r. w Komendzie Rejonowej Straży Pożarnej w R., a także w okresie od 15 grudnia 1988 r. do 8 września 1993 r. w Zakładzie Gospodarki Komunalnej i Mieszkaniowej z/s w K. jest prawidłowe, gdyż te okresy miałyby być niewystarczające do spełnienia przesłanki posiadania 15 lat pracy w warunkach szczególnych, podczas gdy ocenie winny podlegać wszystkie podnoszone przez wnioskodawcę okresy pracy w warunkach szczególnych; 2) prawa materialnego: (-) art. 21 ust. 1 ustawy z dnia 19 grudnia 2008 r. o emeryturach pomostowych (jednolity tekst: Dz.U. z 2018 r., poz. 1924, ze zm.), przez jego niewłaściwe zastosowanie polegające na jego niezastosowaniu, a w konsekwencji nieprzyznaniu wnioskodawcy rekompensaty, mimo że spełnił przesłanki wymagane do przyznania takiego prawa; (-) art. 32 ust. 2 i 4 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 o emeryturach i rentach z FUS (jednolity tekst: Dz.U. z 2020 r., poz. 53, ze zm.) w związku z § 2 ust. 1 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego oraz wzrostu emerytur i rent inwalidzkich dla pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze w związku z załącznikiem A do tego rozporządzenia, dział XIV poz. 12, przez ich niewłaściwe zastosowanie i błędne przyjęcie, że wnioskodawca w okresie od 1 października 1979 r. do 30 września 1988 r. w Państwowym Ośrodku Maszynowym w D. nie wykonywał, stale i w pełnym wymiarze czasu pracy, pracy w szczególnych warunkach jako spawacz; (-) art. 32 ust. 2 i 4 ustawy o emeryturach i rentach z w związku z § 2 ust. 1 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego oraz wzrostu emerytur i rent inwalidzkich dla pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze w związku z załącznikiem A do tego rozporządzenia, dział XIV poz. 23, dział VIII poz. 2, przez ich niewłaściwe zastosowanie i błędne zaniechanie przyjęcia, że w okresie od 1 listopada 1974 r. do 28 lutego 1978 r. w Komendzie Rejonowej Straży Pożarnej w R. wykonywał, stale i w pełnym wymiarze czasu pracy, pracę w szczególnych warunkach jako kierowca pojazdu uprzywilejowanego w ruchu na drogach publicznych - wóz strażacki powyżej 3,5 t., a także jako funkcjonariusz pożarnictwa; (-) art. 32 ust. 2 i 4 ustawy o emeryturach i rentach w związku z § 2 ust. 1 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego oraz wzrostu emerytur i rent inwalidzkich dla pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze w związku z załącznikiem A do tego rozporządzenia, dział VIII poz. 2, przez ich niewłaściwe zastosowanie i błędne zaniechanie przyjęcia, że w okresie od 15 grudnia 1988 r. do 8 września 1993 r. w Zakładzie Gospodarki Komunalnej i Mieszkaniowej z/s w K. wykonywał, stałe i w pełnym wymiarze czasu pracy, pracę w szczególnych warunkach jako kierowca pojazdu ciężarowego powyżej 3,5 t.