Postanowienie SN z dnia 16 listopada 2022 r., sygn. III USK 15/22

Sąd Najwyższy w składzie:

SSN Bohdan Bieniek

w sprawie z odwołania I. Sp. z o.o. w W.
‎od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału we Wrocławiu
‎z udziałem K. P. i M. P.
‎o podstawę wymiaru składek,
‎na posiedzeniu niejawnym w Izbie Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w dniu 16 listopada 2022 r.,
‎na skutek skargi kasacyjnej odwołującej się od wyroku Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu
‎z dnia 15 czerwca 2021 r., sygn. akt III AUa 71/21,

odmawia przyjęcia skargi kasacyjnej do rozpoznania.

UZASADNIENIE

Sąd Apelacyjny we Wrocławiu, wyrokiem z dnia 15 czerwca 2021 r., oddalił apelację I. Sp. z o.o. w W. od wyroku Sądu Okręgowego we Wrocławiu z dnia 17 listopada 2020 r., mocą którego oddalono odwołanie Spółki od decyzji organu rentowego z dnia 20 kwietnia 2018 r., stwierdzających, że podstawa wymiaru składek na ubezpieczenie społeczne K. P. i M. P. (dalej jako ubezpieczeni) wykonujących pracę na podstawie umowy zlecenia u płatnika składek I. Sp. z o.o. w okresie od sierpnia 2014 r. do października 2014 r. i od sierpnia 2014 r. do grudnia 2015 r., obejmuje należności szczegółowo wskazane w treści zaskarżonych decyzji.

Wyrok Sądu Apelacyjnego zaskarżył w całości skargą kasacyjną pełnomocnik I. Sp. z o.o. z siedzibą w W. (dalej jako Spółka). We wniosku o przyjęcie skargi kasacyjnej do rozpoznania podniósł, że w sprawie konieczna jest potrzeba wykładni przepisów prawnych wywołujących rozbieżności w orzecznictwie sądów, a mianowicie art. 58 § 1 k.c. w związku z art. 6 ust. 1 pkt 4 i art. 9 ust. 2 ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych (jednolity tekst: Dz.U. z 2022 r., poz. 1009, dalej ustawa systemowa), gdzie na tle analogicznych lub podobnych stanów faktycznych, zgodnie z ugruntowanym orzecznictwem sądów, jak i organu rentowego, w sytuacji zawarcia przez ubezpieczonego dwóch umów zlecenia z różnymi podmiotami, na podobny lub tożsamy zakres czynności, i objęcia ubezpieczeniami społecznymi z umowy zlecenia z niższym wynagrodzeniem, podczas gdy przy faktycznym zaistnieniu przesłanek pozwalających na zastosowanie art. 58 § 1 k.c., odmiennie od rozstrzygnięcia zapadłego w niniejszej sprawie, to umowa wcześniej zawarta i z niższym wynagrodzeniem była uznawana przez organ rentowy za nieważną w rozumieniu art. 58 § 1 k.c. i jako taka nie mogła stanowić tytułu do ubezpieczeń (ponieważ została zawarta w celu obejścia prawa).