Postanowienie SN z dnia 16 listopada 2022 r., sygn. III UZ 28/22

Sąd Najwyższy w składzie:

SSN Bohdan Bieniek (przewodniczący)
‎SSN Halina Kiryło (sprawozdawca)
‎SSN Maciej Pacuda

w sprawie z odwołania Z.
‎od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w Koszalinie
‎o wysokość stopy procentowej składki na ubezpieczenie wypadkowe,
‎po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w dniu 16 listopada 2022 r.,
‎zażalenia organu rentowego na wyrok Sądu Apelacyjnego w Szczecinie
‎z dnia 27 kwietnia 2022 r., sygn. akt III AUa 111/21,

1. oddala zażalenie,

2. zasądza od organu rentowego na rzecz odwołującego się kwotę 240 (dwieście czterdzieści) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania zażaleniowego.

UZASADNIENIE

Sąd Apelacyjny w Szczecinie wyrokiem z dnia 27 kwietnia 2022 r. uchylił w całości wyrok Sądu Okręgowego w Koszalinie z dnia 23 grudnia 2020 r. oraz poprzedzające go decyzje organu rentowego i przekazał sprawę do rozpoznania Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi w Koszalinie.

W uzasadnieniu Sąd wskazał, że Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w Koszalinie dwoma decyzjami z 29 marca 2018 r. oraz decyzją z 4 kwietnia 2018 r., wydanymi na podstawie art. 34 ustawy z dnia 30 października 2002 r. o ubezpieczeniu społecznym z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych oraz art. 83 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych, stwierdził, że stopę procentową składki na ubezpieczenie wypadkowe obowiązującą płatnika składek Z., w roku składkowym obejmującym okresy od 1 kwietnia 2009 r. do 31 marca 2010 r., od 1 kwietnia 2010 r. do 31 marca 2011 r. oraz od 1 kwietnia 2015 r. do 31 marca 2016 r., podwyższa się o 50%.

Sąd Okręgowy w Koszalinie wyrokiem z dnia 23 grudnia 2020 r. oddalił odwołania płatnika składek o tychże decyzji.

Powyższe rozstrzygnięcie zostało poprzedzone ustaleniami faktycznymi, z których wynikało, że od 20 października 1980 r. płatnik składek Z. prowadzi pozarolniczą działalność gospodarczą pod firmą: Z. z siedzibą w S. Głównym przedmiotem prowadzonej działalności jest produkcja wyrobów stolarskich i ciesielskich dla budownictwa. Przez ostatnie lata Z. K. zatrudniał w swoim zakładzie w granicach 250-350 pracowników. Siedziba przedsiębiorstwa składa się z kilku hal, w których prowadzony jest proces przetwarzania drewna, począwszy od wstępnej obróbki drewna do produkcji gotowych wyrobów. Na terenie zakładu występują czynniki szkodliwe dla zdrowia pracowników związane z procesem produkcji drewna: zapylenie oraz hałas i wibracje emitowane przez urządzenia produkcyjne. Natężenie hałasu przekraczało dopuszczalną normę wynoszącą 85 dB. W związku z tym płatnik wyposażał swoich pracowników w środki ochrony indywidualnej słuchu w postaci nauszników ochronnych (słuchawek dźwiękochłonnych) oraz zatyczek do uszu, których konstrukcja zgodna z atestami powodowała obniżenie hałasu realnie oddziałującego na pracowników poniżej wskazanego wyżej poziomu granicznego. W imieniu płatnika składek, w latach 2003-2016 sporządzano i przekazywano do ZUS deklaracje ZUS IWA informujące o liczbie pracowników zatrudnionych w warunkach zagrożenia, które występują w razie przekroczenia najwyższych dopuszczalnych stężeń lub natężeń czynników szkodliwych dla zdrowia w środowisku pracy. W informacji wykazano: za 2003 r. - 58 osób, za 2004 r. - 81 osób, za 2005 r. - 86 osób, za 2006 r. - 93 osoby, za 2007 r. - 103 osoby, za 2008 r. - 93 osoby, za 2009 r. - 99 osób, za 2010 r. - 108 osób, za 2011 r. - 80 osób, za 2012 r. - 80 osób, za 2013 r. - 80 osób, za 2014 r. - 98 osób, za 2015 r. - 116 osób, za 2016 r. - 116 osób. W informacjach tych płatnik wykazywał pierwotnie liczbę osób zatrudnianych na stanowiskach pracy, na których na podstawie pomiarów stwierdzono przekroczenia dopuszczalnej normy czynników szkodliwych dla zdrowia, mimo że wyposażał tych pracowników w środki ochrony indywidualnej słuchu. W imieniu płatnika opłacono składki w wysokości określonej przez ZUS za wymienione lata, obliczone w oparciu o wskazane wyżej liczby pracowników.