Wyrok SN z dnia 28 października 2022 r., sygn. III KK 285/21

Sygn. akt III KK 285/21

Sąd Najwyższy w składzie:

SSN Dariusz Kala (przewodniczący)
‎SSN Marek Motuk
‎SSN Marek Siwek (sprawozdawca)

w sprawie T. B.

oskarżonego z art. 158 § 1 k.k.

po rozpoznaniu w Izbie Karnej na posiedzeniu

w dniu 28 października 2022 r.

kasacji obrońcy,

od wyroku Sądu Okręgowego w Elblągu

z dnia 3 marca 2021 r., sygn. akt VI Ka 8/21

utrzymującego w mocy wyrok Sądu Rejonowego w Ostródzie

z dnia 8 października 2020 r., sygn. akt II K 368/19.

uchyla zaskarżony wyrok Sądu Okręgowego w Elblągu i sprawę przekazuje temu sądowi do ponownego rozpoznania w postępowaniu odwoławczym.

UZASADNIENIE

Sąd Rejonowy w Ostródzie wyrokiem z 8 października 2020 r., sygn. akt II K 368/19, uznał m. in. T. B. za winnego popełnienia przestępstwa z art. 158 § 1 k.k., za co wymierzył mu karę 6 miesięcy pozbawienia wolności (pkt VI). Wyrokiem tym rozstrzygnięto jednocześnie o kosztach postępowania (pkt VII).

Apelację od wyroku Sądu I instancji, na korzyść T. B., wniósł jego obrońca, który zaskarżając w całości to rozstrzygniecie podniósł zarzuty:

1.naruszenia art. 7 k.p.k. poprzez zupełnie dowolną ocenę materiału dowodowego tj. zeznań M. G., M. B., K. B. (S.), A. P., L. N., M. K., R. O., A. S. i wyjaśnień T. B., K. W., D. O. - w części dotyczącej rzekomego udziału T. B. w pobiciu M. B. - poprzez totalne zignorowanie przez Sąd I instancji relacji wskazanych osób złożonych na rozprawie, z których jednoznacznie wynika, że T. B. nie uczestniczył w pobiciu i zupełnie nieudowodnionym uznaniu, że tak pokrzywdzony jak i M. G., K. B., M. K. na rozprawie nieudolnie próbowali uwolnić od odpowiedzialności T. B., pozostając pod wpływem obawy przed oskarżonym, choć nie ma takowe ustalenie jakiegokolwiek oparcia w faktach. Zachowanie wskazanych świadków na rozprawie z pewnością nie stanowiło obawy przed oskarżonym, a było wynikiem natarczywości ze strony Sądu, który takową atmosferę na sali sądowej wywołał, wielokrotnie pouczając świadków o odpowiedzialności na składanie fałszywych zeznań, automatycznie zaprzestając takiej postawy, jeżeli tylko świadek potwierdził choćby zdawkowy fakt, który miałby potwierdzać sprawstwo T. B.. Sąd I instancji nie wyciągnął odpowiednich wniosków z ewidentnie sprzecznych relacji M. G., M. B., M. K. i K. B. z postępowania przygotowawczego i rozprawy - w sposób zupełnie bezkrytyczny przyjmując depozycje z postępowania przygotowawczego, choć wymienieni świadkowie w sposób jednoznaczny wskazali okoliczności przeprowadzenia czynności okazania wizerunków potencjalnych sprawców, logicznie tłumacząc pierwotne wskazanie T. B., co Sąd a quo zupełnie zbagatelizował. Relacje wskazanych świadków z rozprawy korespondują natomiast z zeznaniami R. O., A. P., A. S. i wyjaśnieniami oskarżonych w aspekcie nieobecności oskarżonego przy pobiciu;