Postanowienie SN z dnia 20 października 2022 r., sygn. I CSK 4702/22

Sąd Najwyższy w składzie:

SSN Marcin Łochowski

w sprawie z powództwa J. R. i E. S.
‎przeciwko Bank w W.
‎o zapłatę ewentualnie o ustalenie,
‎na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej w dniu 20 października 2022 r.,
‎na skutek skargi kasacyjnej pozwanego

od wyroku Sądu Apelacyjnego w Warszawie
‎z dnia 25 stycznia 2022 r., sygn. akt I ACa 665/21,

1. odmawia przyjęcia skargi kasacyjnej do rozpoznania;

2. zasądza od Bank w W. na rzecz J. R. i E. S. kwoty po 1350 (tysiąc trzysta pięćdziesiąt) zł tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.

UZASADNIENIE

Pozwany Bank w W. wniósł skargę kasacyjną od wyroku Sądu Apelacyjnego w Warszawie z 25 stycznia 2022 r., zaskarżając ten wyrok w części, tj. co do punktu I zd. 2 oraz pkt II i III, wnosząc o jego uchylenie w zaskarżonej części, jak również o uchylenie w części wyroku Sądu Okręgowego w Warszawie z 10 czerwca 2021 r., tj. w zakresie pkt 1 i 3 i orzeczenie co do istoty sprawy przez oddalenie powództwa w zaskarżonej części, ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku w zaskarżonej części, jak również uchylenie w części wyroku Sądu Okręgowego w Warszawie z 10 czerwca 2021 r., tj. w zakresie pkt 1 i 3 i przekazanie sprawy Sądowi pierwszej instancji do ponownego rozpoznania, ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku w zaskarżonej części i przekazanie sprawy Sądowi drugiej instancji do ponownego rozpoznania.

W uzasadnieniu wniosku o przyjęcie skargi kasacyjnej do rozpoznania skarżący wskazał na potrzebę wykładni przepisów prawnych budzących poważne wątpliwości i wywołujących rozbieżności w orzecznictwie sądów, tj. art. 4 ust. 2, 6 ust. 1 dyrektywy Rady 93/13/EWG z dnia 5 kwietnia 1993 r. w sprawie nieuczciwych warunków w umowach konsumenckich (Dz.Urz. UE L nr 95 z 21 kwietnia 1993 r.), art. 65, 358 § 2, art. 385 § 1 i § 2, art. 385 k.c., art. 69 ust. 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Prawo bankowe (tekst jedn. Dz.U. z 2021 r. poz. 2439 ze zm., dalej: „pr.bank.”) a ponadto art. 496 w zw. z art. 497 w zw. z art. 455 w zw. z art. 481 § 1 k.c., sprowadzającą się do odpowiedzi na pytanie, czy w razie skutecznego podniesienia zarzutu zatrzymania przez bank odsetki za opóźnienie nie są kredytobiorcy należne czy też są one należne od daty podniesienia zarzutu zatrzymania.