Interpretacja indywidualna z dnia 14 kwietnia 2023 r., Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, sygn. 0111-KDIB1-1.4010.69.2023.2.RH

Dotyczy ustalenia, czy Wnioskodawca uprawniony jest do amortyzowania Obiektu dla celów podatkowych i zaliczania odpisów amortyzacyjnych do kosztów uzyskania przychodów.

Interpretacja indywidualna – stanowisko prawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

2 lutego 2023 r. wpłynął Państwa wniosek z 26 stycznia 2023 r. o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy ustalenia, czy Wnioskodawca uprawniony jest do amortyzowania Obiektu dla celów podatkowych i zaliczania odpisów amortyzacyjnych do kosztów uzyskania przychodów.

Uzupełnili go Państwo – w odpowiedzi na wezwanie – pismem z 5 kwietnia 2023 r. (data wpływu 11 kwietnia 2023 r.).

Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego

Wnioskodawca jest właścicielem budynku oddanego do użytkowania w listopadzie 2011 roku. Zgodnie z decyzję o pozwoleniu na użytkowanie budynek stanowi budynek wielorodzinny z lokalami biurowo-handlowo-usługowymi (pow. komercyjne) z instalacjami wewnętrznymi oraz przynależnym garażem podziemnym, drogami wewnętrznymi, chodnikami, murem oporowym i naziemnymi miejscami postojowymi (dalej: „Obiekt”).

W Obiekcie od samego początku prowadzony jest aparthotel. Obiekt nie jest wpisany do Centralnego Rejestru Obiektów Hotelarskich prowadzonego przez Ministerstwo Turystyki i Sportu, niemniej spełnia funkcje identyczne jak każdy obiekt hotelowy. Obiekt wpisany jest do ewidencji obiektów świadczących usługi hotelarskie, tzw. niekategoryzowanych, niebędących obiektami hotelarskimi, prowadzonej przez Prezydenta Miasta K. (art. 38 ust. 3 ustawy z 29 sierpnia 1997 r. o usługach hotelarskich oraz usługach pilotów wycieczek i przewodników turystycznych). Obiekt oferuje ok. 100 miejsc noclegowych.

W Obiekcie znajduje się m.in.:

- Recepcja, w której rejestruje się każdy gość uzyskując kartę magnetyczną do swojego pokoju;

- Pokoje z osobną łazienką i aneksem kuchennym. Pokoje oferowane są w 3 standardach: classic, exclusive i modern;

- Restauracja;

- Palarnia cygar;

- Sala konferencyjna na kilkadziesiąt osób.

Pokoje są codziennie sprzątane i wymieniane są w nich ręczniki oraz środki kosmetyczne (mydełka, płyny, szampony).

Prowadzona jest osobna strona internetowa, na której goście sprawdzić mogą dostępność pokojów i zarezerwować swój pobyt w Obiekcie. Miejsca w Obiekcie oferowane są również na popularnych portalach rezerwacyjnych (www.booking.com). Cena za pobyt określana jest w odniesieniu do doby hotelowej. Możliwe jest również wynajęcie pokoju na okres dłuższy (nawet kilku miesięcy). Cena w tym wypadku podlega odrębnej kalkulacji.

Obiekt działa pod nazwą handlową X. i zdefiniowanym znakiem towarowym, który wpisany jest do rejestru znaków towarowych prowadzonego przez Urząd Patentowy.

Wnioskodawca opłaca od Obiektu podatek od nieruchomości związanych z prowadzoną działalnością gospodarczą.

Obiekt podlega amortyzacji metodą liniową przy zastosowaniu 2,5% stawki amortyzacyjnej.

Wnioskodawca z racji prowadzonej działalności jest członkiem: (…) Organizacji Turystycznej, (…) Izby Turystyki i Izby Gospodarczej Hotelarstwa Polskiego.

W uzupełnieniu wniosku ujętym w piśmie z dnia 24 marca 2023 r. Wnioskodawca wskazał m.in., że:

- cała powierzchnia użytkowa Budynku (oprócz parteru) wykorzystywana jest na potrzeby aparthotelu do świadczenia usług noclegowych nie zaś na potrzeby stałego zamieszkania (żadna z jego części nie może być wykorzystywana w celach mieszkaniowych z zamiarem stałego pobytu). Oprócz tego w Budynku znajdują się lokale na parterze wynajmowane zewnętrznym podmiotom (restauracja, supermarket xxx, drogeria xxx);

- Budynek aparthotelu został wprowadzony do ewidencji środków trwałych i WNiP wg KŚT jako Grupa 1, podgrupa 10, symbol 109 – „pozostałe budynki niemieszkalne – hotele i podobne budynki krótkotrwałego zakwaterowania”.

Pytanie

Czy Wnioskodawca uprawniony jest do amortyzowania Obiektu dla celów podatkowych i zaliczania odpisów amortyzacyjnych do kosztów uzyskania przychodów?

Państwa stanowisko w sprawie

Wnioskodawca stoi na stanowisku, że przysługuje mu prawo dokonywania odpisów amortyzacyjnych od Obiektu i zaliczania ich do kosztów uzyskania przychodów.

Uzasadnienie stanowiska Wnioskodawcy:

Zgodnie z art. 16c pkt 2a ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2022 r. poz. 2587, dalej: „ustawa CIT”) amortyzacji nie podlegają budynki mieszkalne, lokale mieszkalne stanowiące odrębną nieruchomość, spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu mieszkalnego oraz prawo do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej.

Zdaniem Wnioskodawcy z uwagi na przeznaczenie Obiektu (w całości dla potrzeb świadczenia usług hotelarskich), tj. prowadzenia w nim aparthotelu, powyższe wyłączenie nie znajduje jednak zastosowania.

Według Klasyfikacji Środków Trwałych hotele i podobne budynki krótkotrwałego zakwaterowania, z wyjątkiem hoteli robotniczych sklasyfikowanych w rodzaju 110, mieszczą się w grupie 10 - budynki niemieszkalne, rodzaj 109.

Również na gruncie Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych do budynków niemieszkalnych zalicza się hotele i budynki zakwaterowania turystycznego (Grupa 121).

Powyższa klasyfikacja znajduje również uzasadnienie w przepisach rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie, które wprowadza odrębną od budynków mieszkalnych kategorię budynków zamieszkania zbiorowego. Zgodnie § 3 pkt 5 Rozporządzenia, przez budynek zamieszkania zbiorowego należy rozumieć budynek przeznaczony do okresowego pobytu ludzi, w szczególności hotel, motel, pensjonat, dom wypoczynkowy, dom wycieczkowy, schronisko młodzieżowe, schronisko, internat, dom studencki, budynek koszarowy, budynek zakwaterowania na terenie zakładu karnego, aresztu śledczego, zakładu poprawczego, schroniska dla nieletnich, a także budynek do stałego pobytu ludzi, w szczególności dom dziecka, dom rencistów i dom zakonny.

Jak zaznaczono w opisie stanu faktycznego, Obiekt de facto niczym nie różni się od zwykłego hotelu i wykorzystywany jest do prowadzenia działalności polegającej na krótkoterminowym zakwaterowaniu. Odpisy amortyzacyjne od Obiektu pozostają w ścisłym związku z uzyskiwanymi przychodami.

W interpretacji indywidualnej z dnia 9 listopada 2022 r., Znak: 0115-KDIT3.4011.703.2022. 1.AWO, Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, odnosząc się do możliwości dokonywania odpisów amortyzacyjnych od pensjonatów, nabytych jako budynki niemieszkalne, stanowiących środki trwałe zaklasyfikowane w ramach Klasyfikacji Środków Trwałych pod symbolem KŚT: 109, wskazał, że:

„znowelizowany art. 22c pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie ma zastosowania do budynków niemieszkalnych. Z tej też przyczyny, obecnie obowiązujące brzmienie przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych umożliwia (...):

- uwzględnianie odpisów amortyzacyjnych od wskazanych we wniosku pensjonatów (symbol klasyfikacji środków trwałych (KŚT): 109) w kosztach podatkowych, oraz

- dokonywanie odpisów amortyzacyjnych w 2022 r. i „w kolejnych okresach rozliczeniowych” na zasadach obowiązujących przed 1 stycznia 2022 r.”

Z kolei w interpretacji z dnia 19 sierpnia 2022 r., Znak: 0112-KDIL2-2.4011.542.2022.1.IM, Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej uznał, że:

„w przypadku nieruchomości niemieszkalnych opisanych we wniosku jako lokale zamieszkania zbiorowego oraz budynki rekreacji indywidualnej, odpisy amortyzacyjne od tych nieruchomości będą mogły zostać zaliczone do kosztów uzyskania przychodów (...)”

Ponadto w interpretacji z dnia 4 października 2022 r., Znak: 0111-KDIB1-2.4010.481. 2022.1.AW Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej uznał, że: „w przypadku nieruchomości niemieszkalnych opisanych we wniosku jako lokale zamieszkania zbiorowego oraz budynki rekreacji indywidualnej, odpisy amortyzacyjne od tych nieruchomości będą mogły zostać zaliczone do kosztów uzyskania przychodów proporcjonalnie do prawa do udziału Wnioskodawcy w zyskach Spółki”.

W konsekwencji Wnioskodawca stoi na stanowisku, że przysługuje mu prawo dokonywania odpisów amortyzacyjnych od Obiektu i zaliczania ich do kosztów uzyskania przychodów.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest prawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2022 r. poz. 2587 ze zm., dalej: „ustawa o CIT”):

Stosownie do art. 15 ust. 6 ustawy o CIT (w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2022 r.):

W myśl art. 16 ust. 1 ustawy o CIT:

Nie uważa się za koszty uzyskania przychodów:

1) wydatków na:

 a) nabycie gruntów lub prawa wieczystego użytkowania gruntów, z wyjątkiem opłat za wieczyste użytkowanie gruntów,

 b) nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie innych niż wymienione w lit. a środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, w tym również wchodzących w skład nabytego przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanych części,

 c) ulepszenie środków trwałych, które zgodnie z art. 16g ust. 13 powiększają wartość środków trwałych, stanowiącą podstawę naliczania odpisów amortyzacyjnych

- wydatki te, zaktualizowane zgodnie z odrębnymi przepisami, pomniejszone o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 16h ust. 1 pkt 1, są jednak kosztem uzyskania przychodów, w przypadku odpłatnego zbycia środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na czas ich poniesienia.

Zasady dotyczące dokonywania odpisów z tytułu zużycia środków trwałych (odpisów amortyzacyjnych) zawarte zostały w art. 16a-16m ww. ustawy.

Zgodnie z art. 16a ust. 1 ustawy o CIT:

Amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 16c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1) budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,

2) maszyny, urządzenia i środki transportu,

3) inne przedmioty

- o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Z powyższego wynika, że środki trwałe podlegają amortyzacji o ile spełniają następujące warunki:

- stanowią własność lub współwłasność podatnika,

- są kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania,

- przewidywany okres ich używania jest dłuższy niż rok,

- są wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością

Treść powołanych wyżej przepisów oznacza, że amortyzacja podatkowa stanowi formę rozłożonego w czasie, obniżenia kosztów podatkowych wartością używanych w prowadzonej działalności gospodarczej przedmiotów, które zużywają się w dłuższym okresie. Okres amortyzacji jest zwykle zbliżony do standardowego okresu użytkowania danego rodzaju środków trwałych, co znajduje odzwierciedlenie w wysokości stawek amortyzacyjnych wskazanych w Wykazie Stawek Amortyzacyjnych.

Zgodnie z art. 16c ustawy o CIT:

Amortyzacji nie podlegają:

 1) grunty i prawa wieczystego użytkowania gruntów,

 2) budynki, lokale, budowle i urządzenia zaliczane do spółdzielczych zasobów mieszkaniowych lub służących działalności społeczno-wychowawczej prowadzonej przez spółdzielnie mieszkaniowe,

2a) budynki mieszkalne, lokale mieszkalne stanowiące odrębną nieruchomość, spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu mieszkalnego oraz prawo do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej,

 3) dzieła sztuki i eksponaty muzealne,

 4) wartość firmy, jeżeli wartość ta powstała w inny sposób niż określony w art. 16b ust. 2 pkt 2 i 2a,

 5) składniki majątku, które nie są używane na skutek zawieszenia wykonywania działalności gospodarczej na podstawie przepisów dotyczących zawieszenia wykonywania działalności gospodarczej albo zaprzestania działalności, w której te składniki były używane; w tym przypadku składniki te nie podlegają amortyzacji od miesiąca następującego po miesiącu, w którym zawieszono albo zaprzestano tej działalności

- zwane odpowiednio środkami trwałymi lub wartościami niematerialnymi i prawnymi.

Wskazany powyżej pkt 2a do art. 16c został dodany do ustawy o CIT na mocy art. 2 pkt 33 ustawy z dnia 29 października 2021 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz niektórych innych ustaw (t.j. Dz.U. z 2021 r. poz. 2105 ze zm.; dalej: „ustawa Polski Ład”) i co do zasady ma zastosowanie do amortyzacji podatkowej nieruchomości mieszkalnych.

Z okoliczności sprawy wynika m.in., że Wnioskodawca jest właścicielem Budynku wielorodzinnego z lokalami biurowo-handlowo-usługowymi (budynku aparthotelu), który został oddany do użytkowania w 2011 r., na co Spółka otrzymała decyzję o pozwoleniu na użytkowanie. Obiekt oferuje ok. 100 miejsc noclegowych. Obiekt podlega amortyzacji metodą liniową przy zastosowaniu 2,5% stawki amortyzacyjnej. Przy czym cała powierzchnia użytkowa Budynku (oprócz parteru) wykorzystywana jest na potrzeby aparthotelu do świadczenia usług noclegowych nie zaś na potrzeby stałego zamieszkania (żadna z jego części nie może być wykorzystywana w celach mieszkaniowych z zamiarem stałego pobytu). Oprócz tego w Budynku znajdują się lokale na parterze wynajmowane zewnętrznym podmiotom (restauracja, supermarket xxx, drogeria xxx). Budynek aparthotelu został wprowadzony przez Wnioskodawcę do ewidencji środków trwałych i WNiP wg KŚT jako Grupa 1, podgrupa 10, symbol 109 – „pozostałe budynki niemieszkalne – hotele i podobne budynki krótkotrwałego zakwaterowania”.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą ustalenia, czy Wnioskodawca uprawniony jest do amortyzowania Obiektu dla celów podatkowych i zaliczania odpisów amortyzacyjnych do kosztów uzyskania przychodów.

Odnosząc się do powyższego wskazać należy, że zasady klasyfikacji danego środka trwałego zostały unormowane w rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 3 października 2016 r. w sprawie Klasyfikacji Środków Trwałych (KŚT) (t.j. Dz.U. z 2016 r. poz. 1864 ). Klasyfikacja ta jest usystematyzowanym zbiorem obiektów majątku trwałego służącym m.in. do celów ewidencyjnych, ustalania stawek odpisów amortyzacyjnych oraz badań statystycznych. O zaliczeniu budynku (lokalu) do właściwej podgrupy i rodzaju decyduje jego przeznaczenie oraz związana z tym konstrukcja i wyposażenie, a nie sposób użytkowania, który w praktyce bywa czasem niezgodny z przeznaczeniem. O zmianie pierwotnego przeznaczenia na stałe, decyduje każdorazowo wykonanie odpowiednich robót budowlano-adaptacyjnych. W przypadku budynków (lokali) o różnym przeznaczeniu o zaliczeniu obiektu do właściwej podgrupy i rodzaju decyduje główne jego przeznaczenie (uwagi szczegółowe do Grupy I w KŚT). Organem uprawnionym do orzekania w zakresie Klasyfikacji Środków Trwałych jest Urząd Statystyczny.

Należy dodać, że podział budynków na mieszkalne i niemieszkalne w Klasyfikacji Środków Trwałych oparty jest na Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych (PKOB). Według Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych budynki mieszkalne to obiekty budowlane, których co najmniej połowa całkowitej powierzchni użytkowej wykorzystywana jest do celów mieszkalnych. W przypadku, gdy mniej niż połowa całkowitej powierzchni użytkowej wykorzystywana jest na cele mieszkalne, wówczas budynek klasyfikowany jest jako niemieszkalny. Budynki niemieszkalne to obiekty budowlane wykorzystywane głównie dla potrzeb niemieszkalnych.

W związku z powyższym, przedmiotem niniejszej interpretacji nie jest ocena prawidłowości dokonanej przez Wnioskodawcę klasyfikacji Budynku wskazanego we wniosku do odpowiedniej grupy klasyfikacji środków trwałych, który Wnioskodawca zaklasyfikował jako niemieszkalny. Dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy Organ przyjął za Wnioskodawcą, jako niepodlegający ocenie element opisu stanu faktycznego, wskazaną przez Wnioskodawcę kwalifikację ww. Budynku jako budynku niemieszkalnego, zakwalifikowanego do KŚT pod symbolem 109.

Odnosząc powyższe na grunt rozpatrywanej sprawy, podkreślenia wymaga fakt, iż zmiana wprowadzona omawianą wyżej ustawą Polski Ład nie objęła budynków i lokali niemieszkalnych, które nadal podlegają amortyzacji podatkowej i do których przytoczony wyżej art. 16c pkt 2a ustawy o CIT nie ma zastosowania.

Biorąc pod uwagę przedstawiony przez Wnioskodawcę opis sprawy oraz obowiązujące w tym zakresie przepisy prawa podatkowego, stwierdzić należy, że skoro będący własnością Wnioskodawcy budynek:

- stanowi środek trwały wykorzystywany przez Wnioskodawcę do prowadzenia działalności gospodarczej,

- służy Wnioskodawcy, w części do świadczenia usług noclegowych nie zaś na potrzeby stałego zamieszkania, a w części do świadczenia usług wynajmu powierzchni innym podmiotom (parter budynku) do prowadzenia przez te podmioty działalności gospodarczej,

- został wprowadzony przez Wnioskodawcę do ewidencji środków trwałych i WNiP wg KŚT jako Grupa 1, podgrupa 10, symbol 109 – „pozostałe budynki niemieszkalne – hotele i podobne budynki krótkotrwałego zakwaterowania

to tym samym Wnioskodawca uprawniony jest do dokonywania odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej wskazanego powyżej środka trwałego wg stosowanej dotychczas metody amortyzacji i zaliczania odpisów amortyzacyjnych w ciężar kosztów podatkowych, ponieważ wyłączenie określone w obowiązującym od 1 stycznia 2022 r. art. 16c pkt 2a ustawy o CIT nie dotyczy budynków niemieszkalnych, nawet jeśli w budynku prowadzona jest działalność usługowa polegająca na oferowaniu usług noclegowych.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy, że przysługuje mu prawo dokonywania odpisów amortyzacyjnych od Obiektu i zaliczania ich do kosztów uzyskania przychodów należało uznać za prawidłowe.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego, który Państwo przedstawili i stanu prawnego, obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem stanu faktycznego podanego przez Państwa w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Niniejsza interpretacja została wydana w oparciu o przedstawiony we wniosku oraz w jego uzupełnieniu opis stanu faktycznego, co oznacza, że w przypadku, gdy w toku postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, bądź skarbowej zostanie ustalony odmienny stan faktyczny, interpretacja nie będzie chroniła Wnioskodawcy.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2022 r. poz. 2651 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli: Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i zastosują się Państwo do interpretacji.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz.U. z 2023 r. poz. 259; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

- w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

- w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2022 r. poz. 2651 ze zm.).