Interpretacja indywidualna z dnia 4 kwietnia 2023 r., Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, sygn. 0113-KDIPT2-2.4011.52.2023.2.SR

Skutki podatkowe przedawnienia zobowiązania kredytowego oraz ewentualne przedawnienie zobowiązania podatkowego.

Interpretacja indywidualna – stanowisko nieprawidłowe

Szanowna Pani,

stwierdzam, że Pani stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

24 stycznia 2023 r. złożyła Pani wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych przedawnienia zobowiązania kredytowego oraz w zakresie przedawnienia zobowiązania podatkowego. Uzupełniła go Pani – w odpowiedzi na wezwanie – pismem złożonym 21 marca 2023 r.

Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego

Umową z dnia 13 października 2010 r. zawarła Pani umowę kredytową z … S.A. z siedzibą w … (dalej: „Bank”), na mocy której Bank udzielił Pani kredytu w kwocie 165 000 zł na okres kredytowania 120 miesięcy. Kredyt był kredytem konsumenckim w rozumieniu ustawy o kredycie konsumenckim.

Pismem z dnia 14 maja 2012 r. Bank wezwał Panią do zapłaty w terminie 7 dni od dnia otrzymania pisma m.in. kwoty....zł. W tym piśmie Bank wskazał, że „wraz z upływem tego terminu (…) wypowiada umowę kredytową”. Termin wypowiedzenia wynosi 30 dni. Nie pamięta Pani kiedy zapoznała się z tym pismem.

Nie mniej jednak pismem z dnia 17 lipca 2012 r. Bank wezwał Panią do zapłaty m.in. kwoty .... zł w terminie 7 dni od doręczenia „niniejszego wezwania” oraz wskazał, że niespłacenie należności w podanym wyżej terminie spowoduje wszczęcie postępowania egzekucyjnego. Pismo to Pani siostra odebrała w dniu 23 lipca 2012 r. Dla Pani jest to termin wymagalności roszczenia, gdyż nie pamięta Pani kiedy zapoznała się z pismem Banku z dnia 14 maja 2012 r.

Bank pismem z dnia 31 grudnia 2012 r. poinformował Panią, że w związku z wypowiedzeniem warunków spłaty kredytu wystąpił do sądu z pozwem o zapłatę. Nie pamięta Pani kiedy zapoznała się z tym pismem.

Pismem z dnia 3 października 2013 r. stwierdzono, że na dzień 3 października 2013 r. na podstawie ksiąg figuruje u nich wymagalne zadłużenie m.in. Pani w wysokości należności głównej w kwocie 151 608,68 zł oraz wskazano tam, że odsetki liczone są od dnia 4 października 2013 r. Pismo to pochodziło od Banku.

Pozwem z dnia 7 października 2013 r. Bank pozwał m.in. Panią o zapłatę m.in. kwoty .... zł. Nakazem zapłaty w postępowaniu upominawczym z dnia 31 stycznia 2014 r., sygn. akt …, Sąd Rejonowy … w … nakazał Pani w ciągu 2 tygodni zapłacić solidarnie z inną osobą kwotę łączną .... zł, w tym kwotę .... zł z odsetkami umownymi w wysokości 4-krotości stopy lombardowej NBP od dnia 4 października 2013 r. do dnia zapłaty, kwotę ... zł, kwotę ... zł oraz kwotę.... zł (…) albo w tym terminie wnieść sprzeciw do Sądu od doręczenia nakazu zapłaty. Wniosła Pani sprzeciw i sprawa została przekazana do Sądu Okręgowego w ….

Postanowieniem z dnia 17 czerwca 2014 r., sygn. akt  …, Sąd Okręgowy w … umorzył postępowanie, które uprawomocniło się w dniu 11 lipca 2014 r.

Pismem z dnia 1 grudnia 2016 r. Bank wypowiedział warunki spłaty kredytu z terminem wypowiedzenia 30 dni. Pismo to odebrał Pani brat w dniu 6 grudnia 2016 r.

W dniu 13 sierpnia 2019 r. Bank pozwał Panią o zapłatę m.in. kwoty ....zł do Sądu Rejonowego … w …, który w dniu 24 września 2019 r. wydał zakaz zapłaty, sygn. akt. …, gdzie nakazał Pani zapłacić na rzecz Banku łączną kwotę .... zł, w tym kwotę .... zł z odsetkami (…) kwotę .... zł oraz kwotę .... zł (…) albo w tym terminie wnieść sprzeciw do Sądu, co Pani uczyniła i sprawę przekazano do Sądu Okręgowego w …, sygn. akt …. W toku sprawy został podniesiony zarzut przedawnienia.

Wyrokiem z dnia 17 czerwca 2021 r. Sąd Okręgowy w …, sygn. akt …, m.in. oddalił powództwo Banku wobec Pani z powodu przedawnienia. W uzasadnieniu wyroku Sąd Okręgowy w …, sygn. akt …, wskazał, że roszczenie uległo przedawnieniu z dniem 11 lipca 2017 r., zatem pozew wniesiony w dniu 13 sierpnia 2019 r. był spóźniony. Przez co Sąd oddalił powództwo z powodu przedawnienia. Sąd przyjął, że wystąpienie przez Bank z pozwem w dniu 7 października 2013 r. przerwało bieg przedawnienia, ale od momentu zakończenia tego postępowania, tj. od dnia 11 lipca 2014 r. biegło od początku i przedawniło się w dniu 11 lipca 2017 r., licząc 3 letni okres przedawnienia. Licząc od dnia 11 lipca 2014 r. + 3 lata = 11 lipca 2017 r.

W zakresie daty przedawnienia roszczenia wykładnia Sądu jest nieprawidłowa, bo umorzenie postępowania nie wywołuje skutków prawnych przerwania biegu przedawnienia. Pani zdaniem, roszczenie przedawniło się po upływie 3 lat licząc od dnia 23 lipca 2012 r. + 3 lata = 23 lipca 2015 r. Roszczenie przedawniło się z dniem 23 lipca 2015 r. Ewentualnie licząc od dnia wymagalności roszczenia wskazanego przez Sąd, tj. 3 października 2013 r. (jako data wymagalności roszczenia) + 3 lata = 3 października 2016 r.

Bank uznał zarzut przedawnienia i zaprzestał dochodzenia roszczenia. Pismem z dnia 17 października 2021 r. Bank wysłał Pani PIT-11. Bank nie zwolnił Pani z długu i nie umorzył należności.

W uzupełnieniu wniosku wskazała Pani, że:

-Kredyt „…” z dnia 13 października 2010 r., nr …, był wzięty przez Panią. Umowa była zawarta z … Spółką Akcyjną z siedzibą w …. Zgodnie z przedmiotową umową kredytową celem zaciągnięcia tego kredytu była spłata kredytów gotówkowych w … S.A. udzielonych na podstawie umowy nr … z dnia 9 czerwca 2010 r. i umowy nr … z dnia 30 lipca 2010 r. oraz na finansowanie bieżących potrzeb. Wskazuje Pani, że przedmiotowy kredyt nie wzięła Pani na działalność gospodarczą, gdyż nigdy jej Pani nie prowadziła. Również te wcześniejsze kredyty, które zostały spłacone kredytem z dnia 13 października 2010 r., nr …, nie były związane z Pani działalnością gospodarczą ani nie były wzięte na działalność gospodarczą, gdyż nigdy nie prowadziła Pani działalności gospodarczej.

-Początkowo zobowiązanie było spłacane terminowo, ale później nie, gdyż nie miała Pani pieniędzy.

-Nie prowadziła Pani nigdy działalności gospodarczej. Przedmiotowy kredyt nie był wzięty i nie był związany z działalnością gospodarczą, bo jej nigdy Pani nie prowadziła.

-Przed Sądem Pani pełnomocnik podniósł zarzut przedawnienia, a co z tym się wiąże brak było Pani woli spłaty długu z uwagi na jego przedawnienie.

-Rodzajem przychodu, który Bank wskazał w wystawionej Pani informacji na druku PIT-11 dot. podatku dochodowego za 2021 r. jest: „Inne: przedawnienie …” w wysokości przychodu ....zł, o którym mowa w art. 20 ust. 1 w zw. z art. 10 ust. 1 pkt 9 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Pytania (sformułowane w uzupełnieniu wniosku)

1.Czy przychód wpisany w PIT-11 dot. roku podatkowego 2021 jako „Inne: przedawnienie …” w kwocie „.... zł” jest przychodem w rozumieniu art. 20 ust. 1 w zw. z art. 10 ust. 1 pkt 9 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, który wiąże się z zapłatą podatku dochodowego w rozumieniu przepisów tej ustawy? Ewentualnie z ostrożności procesowej, czy jest przychodem w rozumieniu art. 11 ust. 1 ww. ustawy, który wiąże się z opłaceniem podatku dochodowego w rozumieniu tej ustawy?

2.Z ostrożności procesowej w razie uznania przez Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej, że jest to przychód, o którym mowa w pytaniu nr 1, w rozumieniu art. 20 ust. 1 w zw. z art. 10 ust. 1 pkt 9 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ewentualnie w związku z art. 11 ust. 1 ww. ustawy, w kwocie „170 658,00 zł”, czy zobowiązana jest Pani do opłacenia podatku dochodowego według tej ustawy biorąc pod uwagę, że zobowiązanie kredytowe z tego kredytu przedawniło się z dniem 23 lipca 2015 r., ewentualnie najpóźniej z dniem 3 października 2016 r., mając na uwadze art. 70 ust. 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa?

Pani stanowisko w sprawie (przedstawione ostatecznie w uzupełnieniu wniosku)

Ad 1

Uważa Pani, że przychód wskazany w PIT-11 dot. 2021 r. jako „Inne: przedawnienie …” w kwocie „.... zł” nie jest przychodem w rozumieniu art. 20 ust. 1 w zw. z art. 10 ust. 1 pkt 9 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ewentualnie z ostrożności prawnej nie jest również przychodem na podstawie art. 11 ust. 1 ww. ustawy, gdyż zgodnie z wyrokiem WSA w Łodzi, sygn. akt I SA/Łd 724/21, który należy zastosować w niniejszej sprawie w drodze analogii, gdzie wskazane jest, że „skoro zobowiązania cywilnoprawne nie wygasają na wskutek przedawnienia, to nie można uznać, że dłużnik uzyskuje wymierną korzyść (...). Tym samym u dłużnika nie powstaje przychód opodatkowany podatkiem od osób fizycznych”, a co za tym idzie nie powinna Pani płacić od tego podatku dochodowego od osób fizycznych w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Ad 2

W razie uznania przez Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej, że jest to przychód, o którym mowa w pytaniu nr 1, w rozumieniu art. 20 ust. 1 w zw. z art. 10 ust. 1 pkt 9 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ewentualnie w związku z art. 11 ust. 1 ww. ustawy w kwocie „.... zł”, uważa Pani, że nie jest Pani zobowiązana płacić od tego podatku dochodowego w rozumieniu ww. ustawy, gdyż zobowiązanie kredytowe z tego kredytu przedawniło się z dniem 23 lipca 2015 r., ewentualnie najpóźniej z dniem 3 października 2016 r., a co za tym idzie zobowiązanie podatkowe wygasło najpóźniej z końcem 2021 r., ewentualnie z końcem 2022 r., biorąc pod uwagę art. 70 ust. 1 ustawy Ordynacja podatkowa.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawiła Pani we wniosku jest nieprawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2022 r. poz. 2647 ze zm.):

Stosownie do art. 10 ust. 1 pkt 9 ww. ustawy:

Zgodnie z art. 20 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

Jak dowodzi użycie sformułowania „w szczególności” definicja przychodów z innych źródeł ma charakter otwarty i nie ma przeszkód, aby do tej kategorii zaliczyć również przychody inne niż wymienione wprost w przepisie art. 20 ust. 1 ww. ustawy, a które mieszczą się w ogólnej definicji przychodów, zawartej w art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. O przychodzie podatkowym z innych źródeł będziemy mówić zatem w każdym przypadku, kiedy u podatnika wystąpią realne korzyści majątkowe.

Jak stanowi art. 11 ust. 1 ww. ustawy:

O uzyskaniu przychodu w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych można więc mówić w każdej sytuacji, gdy podatnik na skutek otrzymania określonych wartości majątkowych (środków pieniężnych, świadczeń w naturze czy też innych nieodpłatnych świadczeń), jak również na skutek określonego zdarzenia powodującego zmniejszenie jego zobowiązań wobec innych podmiotów, uzyskuje określone przysporzenie majątkowe.

Na podstawie art. 69 ust. 1 ustawy z dnia 9 października 2017 r. Prawo bankowe (t. j. Dz. U. z 2022 r. poz. 2324 ze zm.):

Zgodnie z art. 117 § 1 i § 2 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (t. j. Dz. U. z 2022 r. poz. 1360 ze zm.):

W myśl natomiast art. 117 § 2¹ ww. Kodeksu:

Z art. 117¹ ww. Kodeksu wynika, że:

Stosownie do art. 118 ww. Kodeksu:

Zgodnie z art. 120 § 1 ww. Kodeksu:

Natomiast zgodnie z art. 123 § 1 pkt 1 ww. Kodeksu:

W myśl art. 124 ww. Kodeksu (w brzmieniu obowiązującym do dnia 29 czerwca 2022 r.):

Przedawnienie zobowiązania jest zdarzeniem prawnym, powodującym określone skutki w zakresie możliwości dochodzenia zobowiązań.

Istota przedawnienia polega na tym, że po upływie określonego w ustawie terminu, ten przeciwko komu kieruje się roszczenie (dłużnik) może uchylić się od jego zaspokojenia. Skutkiem tego roszczenie przedawnione nie gaśnie, a jedynie nie będzie mogło być przymusowo zrealizowane; sąd bowiem oddali powództwo uprawnionego w razie upływu terminu przedawnienia i gdy dłużnik podniesie zarzut przedawnienia. Jednakże roszczenie takie nadal uznawane jest za prawnie istniejące. Znajduje to przede wszystkim wyraz w tym, że dłużnik, który po upływie terminu przedawnienia spełnił świadczenie, nie może następnie żądać jego zwrotu, chociażby nie był świadomy upływu terminu przedawnienia i związanych z tym skutków prawnych. Spełnił on bowiem należne w świetle prawa zobowiązanie.

Podkreślić także trzeba, że w przypadku konsumentów „(...) ustawodawca wprowadził również do porządku prawnego art. 117 § 2¹ Kc, który stanowi, że po upływie terminu przedawnienia nie można domagać się zaspokojenia roszczenia przysługującego przeciwko konsumentowi. (...) Z powyższego wynika zatem, że jeśli wierzyciel będący przedsiębiorcą występuje z pozwem przeciwko konsumentowi, sąd ma obowiązek z urzędu – czyli bez zarzutu, czy wniosku ze strony konsumenta – zbadać, czy dług jest przedawniony i jeśli doszło do przedawnienia – powództwo co do zasady oddalić” (wyrok Sądu Rejonowego w Człuchowie z dnia 8 maja 2019 r., I C 138/19, LEX nr 2665833). Nie ma zatem znaczenia, czy pozwany dłużnik – konsument zgłosi zarzut przedawnienia.

W świetle powyższego zauważyć należy, że zobowiązanie przedawnione przekształca się w tzw. zobowiązanie naturalne. Nie może ono być wyegzekwowane pod przymusem ani też zasądzone przez sąd powszechny, jeżeli dłużnik powoła się na upływ terminu przedawnienia. Niemniej jednak, w sytuacji gdy występuje niemożność przymusowego wyegzekwowania zobowiązania mimo braku jego faktycznego wykonania, dłużnik uzyskuje pewną korzyść majątkową, przejawiającą się w tym, że nie musi realnie wykonać zobowiązania. Zasadnicze znaczenie ma bowiem to, że w następstwie przedawnienia dłużnik zostaje zwolniony z obowiązku spłaty zadłużenia (ustaje obowiązek spełnienia świadczenia). Skutki finansowe przedawnienia zobowiązania z tytułu kredytu dla kredytobiorcy oraz kredytodawcy są zatem takie same jak przy jego umorzeniu. Kredytobiorca kosztem kredytodawcy osiąga realne przysporzenie majątkowe.

Przychód podatkowy z tytułu przedawnionego zobowiązania powstaje w momencie upływu terminu przedawnienia.

W konsekwencji, jeżeli kredytobiorca, powołując się na przedawnienie zobowiązania z tytułu zaciągniętego kredytu, odmawia jego spłacenia, wówczas kredytobiorca osiąga realne przysporzenie majątkowe, które – jako przychód z innych źródeł – podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym.

Stanowisko to znajduje potwierdzenie w orzecznictwie sądowym (m.in. w wyrokach WSA w Gliwicach: z dnia 23 listopada 2017 r., sygn. akt I SA/GI 834/17 oraz z dnia 14 lutego 2018 r., sygn. akt I SA/GI 1152/17, a także w wyroku WSA w Poznaniu z dnia 21 grudnia 2017 r., sygn. akt I SA/Po 966/17). Przy czym jak stwierdził Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach w ww. wyroku z dnia 14 lutego 2018 r. „(…) sytuacja ekonomiczna dłużnika, któremu został dług umorzony a dłużnika, którego należność się przedawniła, jest tożsama. W obu bowiem przypadkach dłużnik nie ma obowiązku uregulowania należności. Przyjęcie zatem, że w jednym przypadku ciąży na podatniku obowiązek podatkowy, w drugim zaś nie – w sytuacji, gdy zarówno kredyt umorzony, jak i kredyt przedawniony, nie podlegają uregulowaniu – w sposób wyraźny naruszałoby zasadę równości wobec prawa i zasadę powszechności opodatkowania. Nie można, jak czyni to strona skarżąca, ograniczyć hipotezy art. 11 ust. 1 ustawy podatkowej tylko do wartości umorzonych wierzytelności. To, że – jak wskazała skarżąca – korzyść nie ma charakteru trwałego, gdyż dłużnik może dobrowolnie wykonać przedawnione zobowiązanie, nie ma istotnego wpływu na ocenę, czy przedawniona należność stanowi przychód podatkowy. Z chwilą bowiem upływu terminu przedawnienia obowiązek spełnienia świadczenia nie istnieje, a to oznacza, że otrzymany i niespłacony kredyt stanowi przychód podatkowy, gdyż „nieodpłatne świadczenie” określa się według kryteriów ustawy podatkowej, a nie według przepisów Kodeksu cywilnego. Należałoby dodatkowo podnieść, że dobrowolne wykonanie zobowiązania – na gruncie niniejszej sprawy – jest mało prawdopodobne”.

Mając na uwadze opisany we wniosku stan faktyczny, powołane przepisy prawa podatkowego oraz orzecznictwo sądów administracyjnych należy stwierdzić, że jeżeli Pani, powołując się na przedawnienie zobowiązania z tytułu zaciągniętego kredytu, odmówiła jego spłacenia, wówczas osiągnęła w świetle art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych realne przysporzenie majątkowe (przychód). Przychód ten stanowi przychód z innych źródeł w rozumieniu art. 20 ust. 1 w zw. z art. 10 ust. 1 pkt 9 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym. Przychód ten powstał w momencie przedawnienia zobowiązania kredytowego – tj. w dniu 11 lipca 2017 r. (jak wskazałSąd Okręgowy w … w wyroku z dnia 17 czerwca 2021 r., sygn. akt …), w wysokości zadłużenia z tytułu należności głównej oraz odsetek za zwłokę, które były wymagalne na moment przedawnienia. Zatem, skoro przedawnienie przedmiotowego zobowiązania kredytowego nastąpiło w 2017 r., to po Pani stronie powstał w tym roku podatkowym przychód z innych źródeł.

Odnosząc się natomiast do kwestii przedawnienia zobowiązania podatkowego, wskazać należy, że zagadnienie to regulują przepisy ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2022 r. poz. 2651 ze zm.).

Jak stanowi art. 70 § 1 ww. ustawy:

Okoliczności skutkujące przerwaniem lub zawieszeniem biegu przedawnienia wymienione zostały w art. 70 i art. 70a ww. ustawy.

Termin przedawnienia zobowiązania podatkowego zaczyna biec od końca roku kalendarzowego, w którym upłynął termin płatności, czyli z pierwszym dniem następnego roku, a kończy się z upływem 5 lat. Zatem, termin początkowy i końcowy przedawnienia podatkowego wyznacza termin płatności tegoż zobowiązania (z zastrzeżeniem instytucji zawieszenia i przerwania biegu przedawnienia, które wpływają na końcowy termin przedawnienia).

Przedawnienie oznacza, że po upływie określonego czasu od momentu powstania zobowiązania podatkowego zobowiązanie to wygasa, a organ podatkowy, po upływie terminu przedawnienia, nie może domagać się uregulowania (nie ma możliwości wyegzekwowania) należnego świadczenia. Należy przy tym zauważyć, że przedawnienie następuje z mocy prawa.

Skoro w przedmiotowej sprawie termin na rozliczenie przychodu z tytułu przedawnienia zobowiązania podatkowego upłynął z dniem 30 kwietnia 2018 r., to okres przedawnienia upływa po 5 latach, licząc od końca roku kalendarzowego w którym upłynął termin płatności, tj. z dniem 31 grudnia 2023 r.

W tym miejscu wskazać należy, że zgodnie z treścią art. 81 § 1 ustawy Ordynacja podatkowa:

Przy czym, zgodnie z art. 3 pkt 5 ww. ustawy:

W myśl art. 81 § 2 ww. ustawy:

Korekta deklaracji ma na celu poprawienie błędu, który został popełniony przy poprzednim jej sporządzeniu i może dotyczyć każdej jej pozycji – o ile odrębne przepisy nie stanowią inaczej. Skorygowanie deklaracji polega więc na ponownym – poprawnym już – wypełnieniu jej formularza z zaznaczeniem, że w tym przypadku mamy do czynienia z korektą uprzednio złożonej deklaracji. Przepisy Ordynacji podatkowej nie określają szczególnych terminów, w których przysługuje powyższe uprawnienie. Należy więc powiązać tę możliwość z zobowiązaniem podatkowym, którego deklaracja (zeznanie) dotyczy. Prawo do korekty deklaracji (zeznania) istnieje tak długo, jak długo istnieje zobowiązanie podatkowe, czyli 5 lat od końca roku kalendarzowego, w którym upłynął termin płatności podatku (art. 70 § 1 Ordynacji podatkowej.

Zatem, w sytuacji złożenia błędnie wypełnionego zeznania za 2017 r., w którym nie ujęła Pani przychodu z tytułu przedawnionego zobowiązania kredytowego, ciąży na Pani obowiązek złożenia korekty zeznania podatkowego za 2017 r. i uwzględnienia w nim ww. przychodu.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Panią i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Organ podkreśla, że procedura wydawania indywidualnych interpretacji przepisów prawa podatkowego nie podlega regułom przewidzianym dla postępowania podatkowego, czy kontrolnego. Organ wydający interpretacje opiera się wyłącznie na opisie stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego przedstawionego we wniosku – nie prowadzi postępowania dowodowego w związku z czym nie jest obowiązany, ani uprawniony do analizy czy oceny dołączonych do wniosku dokumentów. Postępowanie w sprawie wydania interpretacji indywidualnej ma na celu wyjaśnienie wątpliwości co do sposobu zastosowania przepisów prawa podatkowego materialnego do określonego stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego. Przedmiotem interpretacji wydanej na podstawie art. 14b ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2022 r. poz. 2651 ze zm.) jest sam przepis prawa. Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów podatkowych nie jest ustalanie stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego), stanowi to bowiem domenę ewentualnego postępowania podatkowego. To na podatniku ciąży obowiązek udowodnienia w toku tego postępowania okoliczności faktycznych, z których wywodzi on dla siebie korzystne skutki prawne. Organ nie prowadzi postępowania dowodowego, ograniczając się do analizy okoliczności podanych we wniosku. W stosunku do tych okoliczności wyraża swoje stanowisko, które zawsze musi być jednak ustosunkowaniem się do poglądu (stanowiska) prezentowanego w danej sprawie przez wnioskodawcę. Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem stanu faktycznego podanym przez Panią w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu opisu sprawy przedstawionego we wniosku, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

·Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2022 r. poz. 2651 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli: Pani sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i zastosuje się Pani do interpretacji.

·Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Ma Pani prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w …. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 259; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

·w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

·w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2022 r. poz. 2651 ze zm.).