Interpretacja indywidualna z dnia 3 kwietnia 2023 r., Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, sygn. 0115-KDIT1.4011.68.2023.2.MR

• Spełnienie warunków ustawowych do zakwalifikowania wydatku z tytułu zapłaty równowartości renty planistycznej do kosztu uzyskania przychodu. • Zapłata równowartości renty planistycznej stanowiąca część ceny zakupu nieruchomości powinna zostać ujęta w kolumnie 10 księgi przychodów i rozchodów.

Interpretacja indywidualna

– stanowisko w części prawidłowe i w części nieprawidłowe

Szanowny Panie,

stwierdzam, że Pana stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych stanu faktycznego:

•jest nieprawidłowe w zakresie kwalifikacji poniesionego wydatku w podatkowej księdze przychodów i rozchodów;

•jest prawidłowe w pozostałym zakresie.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

24 stycznia 2023 r. wpłynął Pana wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy kosztów uzyskania przychodu. Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego

Wnioskodawca prowadzi jednoosobową działalność gospodarczą od 2 listopada 1991 r. Przedmiotem prowadzonej działalności gospodarczej jest m.in. kupno i sprzedaż nieruchomości na własny rachunek – co stanowi przeważające PKD działalności 68.10.Z.

Wnioskodawca prowadzi podatkową księgę przychodów i rozchodów i rozlicza się podatkiem liniowym.

Wnioskodawca prowadzi działalność na terenie Polski. Podlega nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce w rozumieniu art. 3 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W dniu 13 marca 2020 roku Wnioskodawca, zgodnie z umową sprzedaży zawartą w formie aktu notarialnego Rep. A XXX, kupił udziały w nieruchomości niezabudowanej, stanowiące działki gruntu o łącznej powierzchni 1,2385 ha, położonej w A., od osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej w zakresie sprzedaży tej nieruchomości.

W § 3 aktu notarialnego dotyczącego zakupu wspomnianej działki gruntu Wnioskodawca oświadczył, iż przedmiotową nieruchomość nabywa w ramach prowadzonej działalności gospodarczej pod firmą X z siedzibą w B., NIP: (...).

Wnioskodawca zadecydował, że zakupione działki będą przeznaczone do odsprzedaży i zaklasyfikował zakup nieruchomości do towarów handlowych. Działki te nie zostały sprzedane do końca 2022 roku i w związku z tym były wykazywane w spisach z natury sporządzanych na koniec każdego roku podatkowego.

W § 7 ww. aktu notarialnego Rep. A XXX z dnia 13 marca 2020 r. Wnioskodawca oświadczył, że w przypadku wystąpienia obowiązku zapłaty renty planistycznej, zobowiązuje się on pokryć jej koszty.

Na podstawie art. 36 ust. 4 i art. 37 ust. 1 i 6 Ustawy z dnia 27 marca 2003 roku o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. Nr 80, poz. 717 z późn. zm.), jeżeli w związku z uchwaleniem planu miejscowego albo jego zmianą wartość nieruchomości wzrosła, a właściciel lub użytkownik wieczysty zbywa tę nieruchomość, wójt, burmistrz albo prezydent miasta pobiera jednorazową opłatę ustaloną w tym planie, określoną w stosunku procentowym do wzrostu wartości nieruchomości.

W dniu 30 września 2022 roku Burmistrz A. wydał decyzję XYZ o ustaleniu renty planistycznej dotyczącej ww. nieruchomości w łącznej kwocie 352.407 PLN zobowiązując do jej zapłaty osoby, od których Wnioskodawca kupił przedmiotową nieruchomość.

W dniu 5 listopada 2022 r. sprzedający powołując się na zapis w § 7 ww. aktu notarialnego Rep. A XXX zwróciły się na piśmie do Wnioskodawcy o wpłatę równowartości renty planistycznej na podane w piśmie numery rachunków bankowych z uwagi na nałożenie na nich ww. decyzją obowiązku zapłaty renty planistycznej.

Wnioskodawca wypełniając zatem prawidłowo warunek ww. umowy sprzedaży (akt notarialny Rep. A nr XXX z 13 marca 2020 r.) przelał w listopadzie 2022 r. sprzedającym na wskazane przez nie rachunki sprzedających równowartość renty planistycznej, którą to sprzedający musieli zapłacić na podstawie decyzji Burmistrza Miasta A.

Pytanie

Czy wydatek poniesiony przez Wnioskodawcę na zapłacenie równowartości renty planistycznej, do czego zobowiązał się w akcie notarialnym dokonując zakupu nieruchomości niezabudowanej, stanowiącej jego towar handlowy, można zaklasyfikować do kosztów pośrednich i zaksięgować w kolumnie 13 podatkowej księgi przychodów i rozchodów w dacie poniesienia czyli w 2022 roku?

Pana stanowisko w sprawie

Zdaniem Wnioskodawcy, prawidłowym jest zaliczenie poniesionej opłaty planistycznej do kategorii „pozostałych wydatków” i ujęcie jej w podatkowej księdze przychodów i rozchodów w kolumnie 13 w dacie jej poniesienia, czyli w listopadzie 2022 r.

W myśl art. 22 ust 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Aby zatem dany wydatek mógł zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodu musi spełniać łącznie następujące przesłanki:

1.musi być poniesiony przez podatnika, czyli w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),

2.musi być definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,

3.winien pozostawać w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,

4.musi być poniesiony w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,

5.musi być właściwie udokumentowany,

6.nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 23 ust. 1 ustawy o podatku od osób fizycznych nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Przesłankę celowości kosztu uważa się za spełnioną, gdy istnieje związek przyczynowy pomiędzy poniesieniem danego kosztu a powstaniem lub realną szansą powstania przychodów podatkowych, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania. Nie ma przy tym znaczenia, czy dany wydatek przyniósł oczekiwany skutek w postaci osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenie ich źródła. Istotne jest, czy w momencie jego ponoszenia podatnik mógł – obiektywnie oceniając – oczekiwać takiego efektu.

Zatem kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, której celem jest osiągnięcie przychodów bądź zabezpieczenie i zachowanie źródła przychodów, z wyjątkiem wymienionych w art. 21 ust. 1 ustawy o podatku od osób fizycznych.

Kierując się kryterium charakteru powiązania istniejącego pomiędzy kosztem a celem, jakiemu ma służyć, ustawodawca wyróżnia:

1.koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami, tj. takie wydatki, których poniesienie przekłada się wprost (w sposób bezpośredni) na uzyskanie konkretnych przychodów – w ich przypadku możliwe jest ustalenie, w jakim okresie i w jakiej wysokości powstał związany z nimi przychód (np. wydatki na nabycie lub wytworzenie jednostki towaru handlowego);

2.koszty uzyskania przychodów inne niż bezpośrednio związane z przychodami (tzw. koszty pośrednie), tj. takie wydatki, których nie da się przypisać wprost do określonych przychodów, ale są racjonalnie uzasadnione jako prowadzące do ich osiągnięcia – są to wydatki związane z działalnością prowadzoną przez podatnika i przyczyniające się w sposób ogólny do osiągania przez niego przychodów, w przypadku których nie można jednak ustalić, uzyskaniu jakiego konkretnego przychodu dany wydatek służy (np. koszty ogólnego zarządu, koszty administracyjne, wydatki na utrzymanie obiektów, obsługę prawną).

Zgodnie z § 3 pkt 1 Rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 23 grudnia 2019 r. w sprawie prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów (Dz. U. z 2019 r. poz. 2544), pod pojęciem towary należy rozumieć: towary handlowe, materiały podstawowe i pomocnicze, produkcję niezakończoną, wyroby gotowe, braki i odpady oraz materiały przyjęte od zamawiających do przerobu lub obróbki.

Jak stanowi § 3 pkt 1 lit. a ww. rozporządzenia, towarami handlowymi są wyroby przeznaczone do sprzedaży w stanie nieprzerobionym; towarami handlowymi są również produkty uboczne uzyskiwane przy prowadzeniu działów specjalnych produkcji rolnej.

Z definicji towarów handlowych zawartej w cyt. wyżej przepisie wynika, że towary handlowe nabywane są z zamiarem ich sprzedaży w stanie nieprzerobionym.

Zasady i sposób prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów określają przepisy rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 23 grudnia 2019 r. w sprawie prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów.

Ujęte w załączniku Nr 1 do rozporządzenia „Objaśnienia do podatkowej księgi przychodów i rozchodów” wskazują w jakich kolumnach należy wpisywać określone przychody i rozchody. Zgodnie z pkt 10 Objaśnień: kolumna 10 jest przeznaczona do wpisywania zakupu materiałów oraz towarów handlowych według cen zakupu.

Przy czym zgodnie z § 3 pkt 2 ww. rozporządzenia ceną zakupu jest cena, jaką nabywca płaci za zakupione składniki majątku, pomniejszoną o podatek od towarów i usług, podlegający odliczeniu zgodnie z odrębnymi przepisami, a przy imporcie powiększoną o należne cło, podatek akcyzowy oraz opłaty celne dodatkowe, obniżoną o rabaty, opusty, inne podobne obniżenia, w przypadku zaś otrzymania składnika majątku w drodze darowizny lub spadku – wartość odpowiadającą cenie zakupu takiego samego lub podobnego składnika.

Z tego względu zakup gruntu do dalszej odprzedaży został zaklasyfikowany do towarów handlowych i zaksięgowany w kolumnie 10 podatkowej księgi przychodów i rozchodów w cenie zakupu.

Zgodnie z pkt 11 Objaśnień: Kolumna 13 jest przeznaczona do wpisywania pozostałych kosztów (poza wymienionymi w kolumnach 10-12), z wyjątkiem kosztów, których zgodnie z art. 23 ustawy o podatku dochodowym nie uznaje się za koszty uzyskania przychodów. W kolumnie tej wpisuje się w szczególności takie wydatki, jak: czynsz za lokal, opłatę za energię elektryczną, gaz, wodę, c.o., opłatę za telefon, zakup paliw, wydatki dotyczące remontów, amortyzację środków trwałych, składki na ubezpieczenie emerytalne i rentowe pracowników w części finansowanej przez pracodawcę, składki na ubezpieczenie wypadkowe pracowników, wartość zakupionego wyposażenia, to jest rzeczowych składników majątku związanych z wykonywaną działalnością, niezaliczonych, zgodnie z przepisami ustawy o podatku dochodowym, do środków trwałych.

Przykładowe wymienienie wydatków, jakie należy zaksięgować w kolumnie 13 wskazuje na ujęcie w tej pozycji tzw. kosztów pośrednich.

Wydatki takie jak oplata planistyczna powinny być – zdaniem Wnioskodawcy – traktowane dla celów podatkowych, co do zasady, również jako tzw. koszty pośrednie.

Tego rodzaju wydatki nie są wprost, celowo ukierunkowane na osiągnięcie konkretnego przychodu w przyszłości, lecz wynikają ze statusu Wnioskodawcy jako właściciela nieruchomości gruntowej, czy jako użytkownika wieczystego gruntu. Jako konieczne do poniesienia w konkretnie, normatywnie określonym czasie wiążą się z konkretnym rokiem podatkowym. Z punktu widzenia właściciela nieruchomości gruntowej, a także z punktu widzenia prawa podatkowego jest kwestią obojętną jakie jest przeznaczenie gruntu - obowiązek ponoszenia renty planistycznej wynika już z samego faktu sprzedaży posiadanej nieruchomości. Uwidacznia to zatem, że koszty tego rodzaju nie są ściśle, intencjonalnie związane z konkretnym przychodem pochodzącym ze zbycia nieruchomości. Nie istnieje w tym przypadku ścisły związek finansowy pomiędzy nimi a ewentualnie osiągniętym przychodem, należy je ponosić nawet wówczas gdyby nie pojawił się żaden przychód.

Zatem koszty ponoszone na zapłatę renty planistycznej nie stanowią tym samym elementu procesu budowy nieruchomości celem ich sprzedaży. Wydatki Wnioskodawcy z tytułu zapłacenia sprzedającym renty planistycznej należy zakwalifikować jako tzw. pośrednie koszty uzyskania przychodów. Są to bowiem ogólne, stałe koszty związane z prowadzeniem przez niego działalności gospodarczej w zakresie obrotu nieruchomościami. Powinny być zatem zaksięgowane w kolumnie 13 podatkowej księgi przychodów i rozchodów w dacie ich poniesienia. Co prawda obowiązek zapłaty renty planistycznej nie ciążył na Wnioskodawcy lecz na osobach, od których Wnioskodawca kupił nieruchomość. Jednakże Wnioskodawca zobowiązany był do zapłaty równowartości tej renty na podstawie umowy sprzedaży tych nieruchomości. Gdyby Wnioskodawca nie zgodził się na wprowadzenie tego warunku do umowy sprzedaży to nie doszłoby do zawarcia umowy sprzedaży, bowiem dla sprzedających tego typu zobowiązanie było istotnym kryterium przy decyzji o sprzedaży nieruchomości.

Zatem Wnioskodawca wkalkulował w ryzyko prowadzenia działalności gospodarczej fakt, że w przypadku gdy Burmistrz Miasta A. nałoży decyzją obowiązek zapłaty renty planistycznej to on pokryje jej równowartość.

Gdyby Wnioskodawca odmówił wypłaty tej kwoty to naraziłby własną firmę na proces sądowy i dodatkowe koszty sądowe, bowiem sprawa jego zobowiązania jest oczywista.

W ocenie Wnioskodawcy zapłacenie sprzedającym równowartości renty planistycznej mimo, że nastąpiło po około 2 latach od zakupu nieruchomości stanowi wypełnienie zobowiązania umownego i ma związek z uzyskiwanym przez niego przychodem z działalności gospodarczej. Przedmiotowe nieruchomości bowiem w dalszym ciągu są na stanie towarów handlowych jego firmy i obecnie negocjuje transakcje ich sprzedaży z potencjalnym klientem, a sprzedaż ta zostanie zakwalifikowana do przychodów z działalności gospodarczej.

Dlatego też w jego przekonaniu opłaty związane z tym towarem handlowym i wynikające z umowy zakupu tego towaru handlowego należy zaliczyć do kosztów podatkowych jego działalności gospodarczej. Tym samym zapłata w listopadzie 2022 r. na rzecz sprzedających kwoty równowartości renty planistycznej powinna stanowić koszt podatkowy w roku 2022.

Wnioskodawca jeszcze nie zaliczył do kosztów podatkowych roku 2022 tej opłaty z ostrożności, na wypadek gdyby organ podatkowy uznał, że zapłata ta nie stanowi kosztu roku 2022. Wnioskodawca bowiem brał pod uwagę, że opłata ta może zostać uznana za podwyższenie wartości nieruchomości jako towaru handlowego i tym samym na spisie z natury na dzień 31 grudnia 2022 r. należałoby wykazać wartość zakupu nieruchomości wynikającą z aktu notarialnego z 2020 r. powiększoną o opłatę równowartości renty planistycznej uiszczoną w listopadzie 2022 r.

Jednakże uważa, że opłata z listopada 2022 r. powinna być zaliczona do tzw. kosztów pośrednich 2022 roku i tym samym zaksięgowana w podatkowej księdze przychodów i rozchodów w kolumnie wydatki w 2022 roku. Wnioskodawca zamierza zatem skorygować zapisy księgowe za rok 2022 i zaliczyć do kosztów podatkowych roku 2022 przedmiotowej opłaty z listopada 2022 r. Uznał jednak, że z przezorności, przed wykonaniem korekt zapisów księgowych i rozliczeń podatkowych najpierw wystąpi z wnioskiem o interpretację indywidualną.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawił Pan we wniosku jest w części prawidłowe i w części nieprawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Stosownie do postanowień art. 22 ust. 1 ustawy z 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2022 r. poz. 2647 ze zm.):

Kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Z powyższego wynika, że przesłanką konieczną do zaliczenia określonego wydatku do kosztów uzyskania przychodów jest wykazanie związku przyczynowego pomiędzy poniesionym kosztem a uzyskanym przychodem, bądź zachowaniem lub zabezpieczeniem źródła przychodów. Związek ten wykazać musi zarówno podatnik prowadzący księgi rachunkowe, jak i ten prowadzący podatkową księgę przychodów i rozchodów.

Opłata z tytułu wzrostu wartości nieruchomości w związku z uchwaleniem planu miejscowego określona jest w przepisach ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (t. j. Dz. U. z 2022 r. poz. 503 ze zm.).

Stosownie do art. 36 ust. 4 tej ustawy:

Jeżeli w związku z uchwaleniem planu miejscowego albo jego zmianą wartość nieruchomości wzrosła, a właściciel lub użytkownik wieczysty zbywa tę nieruchomość, wójt, burmistrz albo prezydent miasta pobiera jednorazową opłatę ustaloną w tym planie, określoną w stosunku procentowym do wzrostu wartości nieruchomości. Opłata ta jest dochodem własnym gminy. Wysokość opłaty nie może być wyższa niż 30% wzrostu wartości nieruchomości.

Wójt, burmistrz albo prezydent miasta ustala opłatę, o której mowa w art. 36 ust. 4, w drodze decyzji, bezzwłocznie po otrzymaniu wypisu z aktu notarialnego, o którym mowa w ust. 5 (art. 37 ust. 6 tej ustawy).

Wobec powyższego konieczność zapłaty renty planistycznej wynika tylko i wyłącznie z decyzji administracyjnej. Ponadto ma ona związek ze zbyciem nieruchomości, której wartość wzrosła. Należność z tytułu opłaty planistycznej może powstać wyłącznie po dacie uzyskania przychodu z odpłatnego zbycia. Na dzień uzyskania przychodu z odpłatnego zbycia nieruchomości opłata planistyczna nie jest jeszcze należna, ani wymagalna. Zatem odpłatne zbycie nieruchomości nie daje automatycznie podstaw do poboru opłaty planistycznej. U jej podstaw leży wzrost wartości nieruchomości położonej na obszarze objętym miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego, w związku z jego uchwaleniem lub zmianą ustaleń zawartych w tym planie. Zatem uiszczenie opłaty planistycznej nie jest warunkiem do zawarcia transakcji odpłatnego zbycia nieruchomości.

Na mocy art. 24a ust. 1 ustawy:

Osoby fizyczne, przedsiębiorstwa w spadku, spółki cywilne osób fizycznych, spółki cywilne osób fizycznych i przedsiębiorstwa w spadku, spółki jawne osób fizycznych oraz spółki partnerskie, wykonujące działalność gospodarczą, są obowiązane prowadzić podatkową księgę przychodów i rozchodów, zwaną dalej ,,księgą'', z zastrzeżeniem ust. 3, 5 i 5a, albo księgi rachunkowe, zgodnie z odrębnymi przepisami, w sposób zapewniający ustalenie dochodu (straty), podstawy opodatkowania i wysokości należnego podatku za rok podatkowy, w tym za okres sprawozdawczy, a także uwzględniać w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych informacje niezbędne do obliczenia wysokości odpisów amortyzacyjnych zgodnie z przepisami art. 22a-22o.

W przypadku podatników prowadzących podatkową księgę przychodów i rozchodów dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodu określa art. 22 ust. 6b ustawy. Zgodnie z tym przepisem:

Za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów w przypadku podatników, o których mowa w ust. 6, z zastrzeżeniem ust. 5e, 6ba, 6bb i 7b, uważa się dzień wystawienia faktury (rachunku) lub innego dowodu stanowiącego podstawę do zaksięgowania (ujęcia) kosztu.

Odrębną kwestią jest natomiast prawidłowe udokumentowanie poniesionego wydatku i jego ujęcie w prowadzonej podatkowej księdze przychodów i rozchodów, zgodnie z przepisami rozporządzenie Ministra Finansów w sprawie prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów (Dz. U. z 2019 r. poz. 2544 ze zm.).

Według § 3 ww. rozporządzenia:

Określenia użyte w rozporządzeniu oznaczają:

2)cena zakupu - cenę, jaką nabywca płaci za zakupione składniki majątku, pomniejszoną o podatek od towarów i usług, podlegający odliczeniu zgodnie z odrębnymi przepisami, a przy imporcie powiększoną o należne cło, podatek akcyzowy oraz opłaty celne dodatkowe, obniżoną o rabaty, opusty, inne podobne obniżenia, w przypadku zaś otrzymania składnika majątku w drodze darowizny lub spadku - wartość odpowiadającą cenie zakupu takiego samego lub podobnego składnika;

3)cena nabycia - cenę zakupu składnika majątku powiększoną o koszty uboczne związane z zakupem towarów i składników majątku do chwili złożenia w magazynie według ich cen zakupu, a w szczególności koszty transportu, załadunku i wyładunku oraz ubezpieczenia w drodze.

Ujęte w załączniku Nr 1 do rozporządzenia „Objaśnienia do podatkowej księgi przychodów i rozchodów” wskazują w jakich kolumnach należy wpisywać określone przychody i rozchody.

Zgodnie z pkt 10 Objaśnień, kolumna 10 jest przeznaczona do wpisywania zakupu materiałów oraz towarów handlowych wg cen zakupu. Przy czym ceną zakupu jest cena jaką nabywca płaci za zakupione składniki majątku, pomniejszona o podatek od towarów i usług, podlegający odliczeniu zgodnie z odrębnymi przepisami, a przy imporcie powiększona o należne cło, podatek akcyzowy oraz opłaty celne dodatkowe, obniżona o rabaty, opusty, inne podobne obniżenia (…) (§ 3 pkt 2 ww. rozporządzenia).

Stosownie do pkt 11 tych Objaśnień, kolumna 11 przeznaczona jest do wpisywania kosztów ubocznych związanych z zakupem, np. kosztów dotyczących transportu, załadunku i wyładunku, ubezpieczenia w drodze.

Natomiast zgodnie z pkt 13 tych Objaśnień, kolumna 13 jest przeznaczona do wpisywania pozostałych kosztów (poza wymienionymi w kolumnach 10-12), z wyjątkiem kosztów, których zgodnie z art. 23 ustawy o podatku dochodowym nie uznaje się za koszty uzyskania przychodów. W kolumnie tej wpisuje się w szczególności takie wydatki, jak: czynsz za lokal, opłatę za energię elektryczną, gaz, wodę, c.o., opłatę za telefon, zakup paliw, wydatki dotyczące remontów, amortyzację środków trwałych, składki na ubezpieczenie emerytalne i rentowe pracowników w części finansowanej przez pracodawcę, składki na ubezpieczenie wypadkowe pracowników, wartość zakupionego wyposażenia (…).

Określenie „w szczególności” oznacza, że w punkcie tym nie wymieniono wszystkich pozostałych kosztów, które należy wpisać w kolumnie 13 podatkowej księgi przychodów i rozchodów.

Ocena skutków podatkowych Pana sytuacji

W opisanym zdarzeniu wydatek z tytułu zapłaty równowartości renty planistycznej poniesiony przez Pana spełnia warunki ustawowe do zakwalifikowania go jako kosztu podatkowego. Jest to bowiem koszt związany z prowadzoną przez Pana działalnością gospodarczą, którego związek z uzyskiwanymi przychodami jest pośredni. Zobowiązanie do poniesienia tego wydatku wynika z aktu notarialnego, który dokumentuje nabycie nieruchomości – towaru handlowego.

Jednocześnie wydatek ten – jak słusznie Pan uważa – należy naliczyć do kosztów uzyskania przychodu w momencie poniesienia, tj. w 2022 roku.

Natomiast błędnie Pan sądzi, że omawiany wydatek należy ująć w podatkowej księdze przychodów i rozchodów w kolumnie nr 13. Dla Pana zapłata równowartości renty planistycznej stanowi część ceny zakupu przedmiotowej nieruchomości, dlatego też powinna zostać ujęta w kolumnie 10 księgi.

W akcie notarialnym zobowiązał się Pan bowiem do pokrycia renty planistycznej, jednakże opłata ta nie jest dla Pana wydatkiem z tytułu renty planistycznej, a elementem ceny, który w momencie podpisywania aktu nie mógł zostać wyrażony w konkretnej wartości, ale był wymagany dla zawarcia transakcji. Ustaloną przez Burmistrza kwotę przekazał Pan zbywcom, którzy z kolei uiścili płatność do organu, gdyż na nich spoczywał obowiązek uregulowania renty planistycznej, dla nich wydana została decyzja.

Ujęcie zapłaconej kwoty – równowartości renty planistycznej – w kolumnie 10 księgi odzwierciedla więc rzeczywisty charakter tego wydatku. W sytuacji opisanej we wniosku stanowi on bowiem niewątpliwie element ceny za zakupioną nieruchomość.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego, który Pan przedstawił i stanu prawnego, który obowiązywał w dacie zaistnienia zdarzenia.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

•Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2022 r. poz. 2651 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Pana sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego i zastosuje się Pan do interpretacji.

•Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem czynności, które są przedmiotem decyzji wydanej:

1)z zastosowaniem art. 119a;

2)w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;

3)z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

•Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Ma Pan prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 259; dalej jako „PPSA”.

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

•w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

•w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2022 r. poz. 2651 ze zm.).