Interpretacja indywidualna z dnia 30 marca 2023 r., Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, sygn. 0111-KDSB2-2.4011.100.2023.1.KG
Możliwość skorzystania z ulgi rehabilitacyjnej - karnet na siłownię.
Interpretacja indywidualna – stanowisko nieprawidłowe
Szanowna Pani,
stwierdzam, że Pani stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego w podatku dochodowym od osób fizycznych jest nieprawidłowe.
Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej
9 marca 2023 r. wpłynął Pani wniosek z 6 marca 2023 r. o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy możliwości skorzystania z ulgi rehabilitacyjnej.
Treść wniosku jest następująca:
Opis stanu faktycznego
Prosi Pani o interpretację przepisu odnośnie ulgi rehabilitacyjnej.
Ma Pani grupę inwalidzką w stopniu lekkim do końca życia. Jest Pani po trzech operacjach stawu biodrowego. Pierwsza operacja (...), druga (...) trzecia (...). Z tego tytułu nie pobierała Pani żadnych świadczeń rentowych, ponieważ pracowała Pani do emerytury.
Przez lata zmagała się Pani z bardzo silnymi bólami nogi, dopiero po trzeciej operacji trafiła Pani na właściwą rehabilitację i bóle ustąpiły.
Zarówno lekarz, jak i fizjoterapeuci zgodnie twierdzą, że aby być sprawną musi Pani ćwiczyć do końca życia. W domu nie ma Pani warunków do ćwiczeń, ponieważ Pani mieszkanie ma (...), nie stać Pani też na sprzęty do ćwiczeń. Wszystko to jest na siłowni, włącznie z trenerami, którzy prowadzą zajęcia grupowe i się na tym znają. Dla Pani codzienne ćwiczenia są lekiem i fizjoterapią w jednym.
Mimo (...) codziennych ćwiczeń operowana noga wciąż jest słabsza, ale dzięki ćwiczeniom nie boli i może Pani chodzić bez kul. (...).
Pytanie
Czy może Pani odpisać karnety na siłownię, jako ulgę rehabilitacyjną?
Pani stanowisko w sprawie
Uważa Pani, że mając grupę inwalidzką i zalecenie od lekarza ortopedy oraz od fizjoterapeutów, aby do końca życia ćwiczyć może Pani odliczyć siłownię, ponieważ dla Pani zajęcia na siłowni są codzienną rehabilitacją. Jest tam sprzęt potrzebny do ćwiczeń, którego w domu Pani nie posiada oraz wykwalifikowani fizjoterapeuci i trenerzy, którzy służą pomocą w razie jakichkolwiek wątpliwości odnośnie ćwiczeń. Dzięki ćwiczeniom może Pani funkcjonować bez bólu i nie musi korzystać z kul (przez kilkadziesiąt lat żyła Pani z koszmarnymi bólami nogi, bo ćwiczenia w domu usprawniały nogę, ale jej nie wzmacniały, do tego potrzebne były ćwiczenia w obciążeniu, które teraz wykonuje Pani na maszynach).
Tak więc dla Pani ćwiczenia na siłowni są wyłącznie rehabilitacją.
Ocena stanowiska
Stanowisko, które przedstawiła Pani we wniosku jest nieprawidłowe.
Uzasadnienie interpretacji indywidualnej
Zgodnie z art. 26 ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz. U. z 2022 r. poz. 2647 ze zm.).:
Podstawę obliczenia podatku, z zastrzeżeniem art. 29-30cb, art. 30da-30dh, art. 30e-30g i art. 30j-30p, stanowi dochód ustalony zgodnie z art. 9, art. 23o, art. 23u, art. 24 ust. 1, 2, 3b‑3e, 4-4e, 6 i 21 lub art. 24b ust. 1 i 2, po odliczeniu kwot wydatków na cele rehabilitacyjne oraz wydatków związanych z ułatwieniem wykonywania czynności życiowych, poniesionych w roku podatkowym przez podatnika będącego osobą niepełnosprawną lub podatnika, na którego utrzymaniu są osoby niepełnosprawne.
Zasady i warunki dokonywania tych odliczeń określone zostały w art. 26 ust. 7 i 7b-7g, natomiast rodzaje wydatków na cele rehabilitacyjne uprawniające do odliczeń od dochodu przed opodatkowaniem zawiera art. 26 ust. 7a ww. ustawy, zgodnie z którym:
Za wydatki, o których mowa w ust. 1 pkt 6, uważa się wydatki poniesione na:
1)adaptację i wyposażenie mieszkań oraz budynków mieszkalnych stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności;
2)przystosowanie pojazdów mechanicznych do potrzeb wynikających z niepełnosprawności;
2a) zakup, naprawę lub najem wyrobów medycznych wymienionych w wykazie wyrobów medycznych określonym w przepisach wydanych na podstawie art. 38 ust. 4 ustawy z dnia 12 maja 2011 r. o refundacji leków, środków spożywczych specjalnego przeznaczenia żywieniowego oraz wyrobów medycznych (Dz. U. z 2022 r. poz. 463, 583 i 974) oraz wyposażenia umożliwiającego ich używanie zgodnie z przewidzianym zastosowaniem, z wyjątkiem pieluchomajtek, pieluch anatomicznych, chłonnych majtek, podkładów i wkładów anatomicznych;
3)zakup, naprawę lub najem indywidualnego sprzętu, urządzeń i narzędzi niezbędnych w rehabilitacji oraz ułatwiających wykonywanie czynności życiowych, stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności, oraz wyposażenia umożliwiającego ich używanie zgodnie z przewidzianym zastosowaniem, niewymienionych w wykazie, o którym mowa w pkt 2a, z wyjątkiem sprzętu gospodarstwa domowego;
3a) pieluchomajtki, pieluchy anatomiczne, chłonne majtki, podkłady, wkłady anatomiczne, w kwocie nieprzekraczającej w roku podatkowym 2.280 zł;
4)zakup wydawnictw i materiałów (pomocy) szkoleniowych, stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności;
5)odpłatność za pobyt na turnusie rehabilitacyjnym;
6)odpłatność za pobyt w zakładzie lecznictwa uzdrowiskowego, zakładzie rehabilitacji leczniczej, zakładzie opiekuńczo-leczniczym, zakładzie pielęgnacyjno-opiekuńczym;
6a) odpłatność za pobyt opiekuna osoby niepełnosprawnej zaliczonej do I grupy inwalidztwa lub dzieci niepełnosprawnych do lat 16, przebywającego z osobą niepełnosprawną na turnusie rehabilitacyjnym, w zakładzie lecznictwa uzdrowiskowego lub zakładzie rehabilitacji leczniczej;
6b) odpłatność za zabiegi rehabilitacyjne lub leczniczo-rehabilitacyjne;
7)opłacenie przewodników osób niewidomych I lub II grupy inwalidztwa oraz osób z niepełnosprawnością narządu ruchu zaliczonych do I grupy inwalidztwa, w kwocie nieprzekraczającej w roku podatkowym 2.280 zł;
8)utrzymanie psa asystującego, o którym mowa w ustawie o rehabilitacji zawodowej, w kwocie nieprzekraczającej w roku podatkowym 2.280 zł;
9)opiekę pielęgniarską w domu nad osobą niepełnosprawną w okresie przewlekłej choroby uniemożliwiającej poruszanie się oraz usługi opiekuńcze świadczone dla osób niepełnosprawnych zaliczonych do I grupy inwalidztwa;
10)opłacenie tłumacza języka migowego;
11)kolonie i obozy dla dzieci i młodzieży niepełnosprawnej oraz dzieci osób niepełnosprawnych, które nie ukończyły 25. roku życia;
12)leki, o których mowa w ustawie z dnia 6 września 2001 r. - Prawo farmaceutyczne (Dz. U. z 2022 r. poz. 2301) - w wysokości stanowiącej różnicę pomiędzy faktycznie poniesionymi wydatkami w danym miesiącu a kwotą 100 zł, jeżeli lekarz specjalista stwierdzi, że osoba niepełnosprawna powinna stosować stale lub czasowo te leki;
13)odpłatny przewóz:
a)osoby niepełnosprawnej - karetką transportu sanitarnego,
b)osoby niepełnosprawnej, zaliczonej do I lub II grupy inwalidztwa, oraz dzieci niepełnosprawnych do lat 16 - również innymi środkami transportu niż wymienione w lit. a;
14)używanie samochodu osobowego, stanowiącego własność (współwłasność) osoby niepełnosprawnej lub podatnika mającego na utrzymaniu osobę niepełnosprawną albo dziecko niepełnosprawne, które nie ukończyło 16. roku życia - w wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym kwoty 2.280 zł;
15)odpłatne przejazdy środkami transportu publicznego związane z pobytem:
a)na turnusie rehabilitacyjnym,
b)w zakładach, o których mowa w pkt 6,
c)na koloniach i obozach dla dzieci i młodzieży, o których mowa w pkt 11,
d)opiekuna osoby niepełnosprawnej zaliczonej do I grupy inwalidztwa lub dzieci niepełnosprawnych do lat 16, przebywającego z osobą niepełnosprawną na turnusie rehabilitacyjnym lub w zakładzie lecznictwa uzdrowiskowego, lub zakładzie rehabilitacji leczniczej.
Na podstawie art. 26 ust. 7b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:
Wydatki, o których mowa w ust. 7a, podlegają odliczeniu od dochodu, jeżeli nie zostały sfinansowane (dofinansowane) ze środków zakładowego funduszu rehabilitacji osób niepełnosprawnych, zakładowego funduszu aktywności, Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych lub ze środków Narodowego Funduszu Zdrowia, zakładowego funduszu świadczeń socjalnych albo nie zostały zwrócone podatnikowi w jakiejkolwiek formie. W przypadku gdy wydatki były częściowo sfinansowane (dofinansowane) z tych funduszy (środków), odliczeniu podlega różnica pomiędzy poniesionymi wydatkami a kwotą sfinansowaną (dofinansowaną) z tych funduszy (środków) lub zwróconą w jakiejkolwiek formie.
Stosownie do treści art. 26 ust. 7 pkt 4 ww. ustawy:
Wysokość wydatków na cele określone w ust. 1, z zastrzeżeniem ust. 7c, ustala się na podstawie dokumentu stwierdzającego ich poniesienie, zawierającego w szczególności: dane identyfikujące kupującego (odbiorcę usługi lub towaru) i sprzedającego (towar lub usługę), rodzaj zakupionego towaru lub usługi oraz kwotę zapłaty – w przypadkach innych niż wymienione w pkt 1-3.
W myśl art. 26 ust. 7d ww. ustawy:
Warunkiem odliczenia wydatków, o których mowa w ust. 7a, jest posiadanie przez osobę, której dotyczy wydatek:
1.orzeczenia o zakwalifikowaniu przez organy orzekające do jednego z trzech stopni niepełnosprawności, określonych w odrębnych przepisach, lub
2.decyzji przyznającej rentę z tytułu całkowitej lub częściowej niezdolności do pracy, rentę szkoleniową albo rentę socjalną, albo
3.orzeczenia o niepełnosprawności osoby, która nie ukończyła 16 roku życia, wydanego na podstawie odrębnych przepisów.
Zgodnie z art. 26 ust. 7f ww. ustawy:
Ilekroć w przepisach ust. 7a jest mowa o osobach zaliczonych do:
1.I grupy inwalidztwa – należy przez to rozumieć odpowiednio osoby, w stosunku do których, na podstawie odrębnych przepisów, orzeczono:
a) całkowitą niezdolność do pracy oraz niezdolność do samodzielnej egzystencji albo
b) niezdolność do samodzielnej egzystencji, albo
c) znaczny stopień niepełnosprawności;
2.II grupy inwalidztwa – należy przez to rozumieć odpowiednio osoby, w stosunku do których, na podstawie odrębnych przepisów, orzeczono:
a) całkowitą niezdolność do pracy albo
b) umiarkowany stopień niepełnosprawności.
Ponadto, zgodnie z art. 26 ust. 7g ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:
Odliczenie, o którym mowa w ust. 1 pkt 6, może być dokonane również w przypadku, gdy osoba, której dotyczy wydatek, posiada orzeczenie o niepełnosprawności wydane przez właściwy organ na podstawie odrębnych przepisów obowiązujących do dnia 31 sierpnia 1997 r.
Odliczeniu od dochodu podlegają co do zasady wydatki poniesione od daty uzyskania orzeczenia o niepełnosprawności, chyba że w orzeczeniu tym wskazano, że niepełnosprawność datowana jest wcześniej niż data wydania orzeczenia. W takiej sytuacji podatnik może odliczyć wydatki poniesione po dniu wskazanym w orzeczeniu jako data ustalenia niepełnosprawności.
W myśl art. 26 ust. 13a ww. ustawy:
Wydatki na cele określone w ust. 1 podlegają odliczeniu od dochodu, jeżeli nie zostały zaliczone do kosztów uzyskania przychodów lub nie zostały odliczone od dochodów opodatkowanych na zasadach określonych w art. 30c lub nie zostały odliczone od przychodu na podstawie ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym albo nie zostały zwrócone podatnikowi w jakiejkolwiek formie.
Natomiast z treści art. 26 ust. 7a pkt 6b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wynika, że za wydatki, o których mowa w ust. 1 pkt 6, uważa się wydatki poniesione na odpłatność za zabiegi rehabilitacyjne lub leczniczo-rehabilitacyjne.
Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zawiera definicji pojęcia „zabieg”, „rehabilitacja” oraz „rehabilitacja lecznicza”. Zatem koniecznym jest wyjaśnienie tych pojęć w oparciu o definicje encyklopedyczne oraz wydaną z zakresu rehabilitacji literaturę.
Zgodnie z definicją tych pojęć zawartą w „Słowniku wyrazów obcych” (PWN, Warszawa 1991 r.) oraz „Encyklopedii” PWN, zabieg stanowi interwencję mającą na celu wywołanie określonego skutku, zwykle będącą środkiem zaradczym przeciwdziałającym czemuś (np. skutkom choroby); rehabilitacja jest to przywrócenie choremu sprawności fizycznej i psychicznej poprzez stosowanie odpowiednich zabiegów leczniczych; rehabilitacja lecznicza zaś to połączenie leczenia z postępowaniem usprawniającym, które obejmuje zabiegi fizykoterapeutyczne, wodolecznictwo, światłolecznictwo, elektrolecznictwo, mechanoterapię i kinezyterapię.
Zatem w ramach ww. ulgi podatkowej mieszczą się z pewnością wydatki na zabiegi rehabilitacyjne zlecone przez lekarza poniesione przez osobę niepełnosprawną.
Z treści Pani wniosku wynika, że ma Pani grupę inwalidzką w stopniu lekkim do końca życia. Jest Pani po trzech operacjach stawu biodrowego. (...). Z tego tytułu nie pobierała Pani żadnych świadczeń rentowych, ponieważ pracowała Pani do emerytury.
Zarówno lekarz, jak i fizjoterapeuci zgodnie twierdzą, że aby być sprawną musi Pani ćwiczyć do końca życia. W domu nie ma Pani warunków do ćwiczeń i nie stać Pani też na sprzęty do ćwiczeń. Wszystko to jest na siłowni, włącznie z trenerami, którzy prowadzą zajęcia grupowe i się na tym znają. Dla Pani codzienne ćwiczenia są lekiem i fizjoterapią w jednym.
(...).
Mając na uwadze powyższe stwierdzić należy, że ćwiczenia na siłowni niewątpliwie wpływają na polepszenie ogólnego stanu zdrowia, jednakże nie można czynności tych zakwalifikować do kategorii zabiegów rehabilitacyjnych, o których mowa w art. 26 ust. 7a pkt 6 ww. ustawy, gdyż siłownie są placówkami przeznaczonymi do ogólnej rekreacji – cechuje je ogólnodostępność co oznacza, że są przeznaczone dla wszystkich chętnych do korzystania z nich, a więc, nie tylko dla osób niepełnosprawnych.
Przedmiotem działalności siłowni nie są usługi w zakresie poprawy stanu zdrowia osób niepełnosprawnych korzystających z nich, tak jak to ma miejsce w przypadku placówek specjalizujących się w rehabilitacji.
Na ogół placówki takie, nie zapewniają osobom korzystających z ich usług wykwalifikowanego personelu do wykonywania zabiegów rehabilitacyjnych. Jak wynika z treści sprawy uczęszcza Pani na siłownię, gdzie znajduje się sprzęt potrzebny do ćwiczeń, którego Pani nie posiada oraz są tam trenerzy, którzy prowadzą zajęcia grupowe i się na tym znają. Zatem z opisanego stanu faktycznego wynika, że ćwiczenia na siłowni nie są wykonywane pod nadzorem i przy instruktażu wykwalifikowanego rehabilitanta, co również przemawia za tym, że nie jest to zabieg rehabilitacyjny, o którym mowa w art. 26 ust. 7a pkt 6b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.
Brak jest zatem podstaw do uznania, iż w opisanym stanie faktycznym ponosi Pani wydatki na niezbędne zabiegi rehabilitacyjne, a w konsekwencji wydatki poniesione na ten cel nie uprawniają Pani do skorzystania z odliczeń w ramach tzw. ulgi rehabilitacyjnej.
Wobec powyższego Pani stanowisko należało uznaćza nieprawidłowe.
Dodatkowe informacje
Informacja o zakresie rozstrzygnięcia
Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Panią i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.
Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów podatkowych nie jest ustalanie stanu faktycznego, stanowi to bowiem domenę ewentualnego postępowania podatkowego. To na podatniku ciąży obowiązek udowodnienia w toku tego postępowania okoliczności faktycznych, z których wywodzi on dla siebie korzystne skutki prawne. Organ nie prowadzi postępowania dowodowego, ograniczając się do analizy okoliczności podanych we wniosku. W stosunku do tych okoliczności wyraża swoje stanowisko, które zawsze musi być jednak ustosunkowaniem się do poglądu (stanowiska) prezentowanego w danej sprawie przez Panią. Jeżeli w toku ewentualnego postępowania organ uzna, że zdarzenie opisane we wniosku różni się od zdarzenia występującego w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie Panią chroniła.
Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji
- Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2022 r. poz. 2651 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli: Pani sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego i zastosuje się Pani do interpretacji.
- Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:
Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem czynności, które są przedmiotem decyzji wydanej:
1)z zastosowaniem art. 119a;
2)w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3)z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
- Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:
Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.
Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację
Ma Pani prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego (…). Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz.U. z 2023 r. poz. 259).
Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):
- w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo
- w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA)
Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).
Podstawa prawna dla wydania interpretacji
Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2022 r. poz. 2651 ze zm.).
POTRZEBUJESZ POMOCY?