Interpretacja indywidualna z dnia 20 marca 2023 r., Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, sygn. 0113-KDIPT1-2.4012.31.2023.2.KW

Brak obowiązku rozliczenia podatku VAT w związku z nabyciem kosztów wynajmu stoiska.

Interpretacja indywidualna  – stanowisko nieprawidłowe

Szanowny Panie,

stwierdzam, że Pana stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego w podatku od towarów i usług jest nieprawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

18 stycznia 2023 r. wpłynął Pana wniosek z 18 stycznia 2023 r. o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy podatku od towarów i usług w zakresie braku obowiązku rozliczenia podatku VAT w związku z nabyciem kosztów wynajmu stoiska. Uzupełnił go Pan – w odpowiedzi na wezwanie – pismem z 8 marca 2023 r. (wpływ 8 marca 2023 r.).

Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego (ostatecznie sformułowany w uzupełnieniu wniosku)

Prowadzi Pan działalność gospodarczą jako Agencja Handlowa od dnia 01-09-2015 r. pod symbolem PKD 4616Z. Siedziba firmy mieści się na terenie Polski i nie ma Pan zarejestrowanej działalności poza terytorium Polski. Jest Pan zarejestrowanym podatnikiem VAT o statusie zwolniony w związku z art. 113 ust. 1 ustawy o VAT. Jest Pan zarejestrowanym podatnikiem VAT UE. Współpracuje Pan z dwoma podmiotami z Niemiec, zarejestrowanymi jako czynni podatnicy VAT w oparciu o podpisane umowy współpracy. Niemieckie podmioty są zarejestrowanymi podatnikami VAT UE, nie są natomiast zarejestrowani jako czynni podatnicy VAT na terytorium Polski. Podmioty Niemieckie są podatnikami w rozumieniu art. 28a ust. o VAT. Ww. podmioty Niemieckie nie posiadają siedziby działalności gospodarczej na terenie Polski, siedziby ww. firm znajdują się wyłącznie na terenie Niemiec. Nie posiadają poza siedzibą działalności gospodarczej innego miejsca siedziby. Zgodnie z podpisanymi umowami wykonuje Pan następujące czynności na rzecz ww. podmiotów: prezentuje Pan na targach organizowanych w Polsce, przez Polskie podmioty, towary (katalogi, wzorniki kolekcji ww. firm Niemieckich), przyjmuje Pan zamówienie, kompletuje i przekazuje firmom Niemieckim do realizacji. Za ww. czynności otrzymuje Pan wynagrodzenie zgodnie z umową na podstawie zestawień sprzedaży sporządzonych przez podmioty Niemieckie. Prowizja naliczana jest od wartości w cenach netto poszczególnych sztuk towarów. Wynagrodzenie prowizyjne, które otrzymuje Pan jest obniżane o częściową odpłatność tj. 50%, za koszty wynajmu stoiska na targach na podstawie refaktury, którą wystawia dla Pana podmiot Niemiecki w oparciu o fakturę Polskiego organizatora targów. Polski organizator targów wystawia na rzecz Niemieckiego podmiotu fakturę za czynności: wynajem powierzchni pod stoisko na targach wraz z zabudowaniem (lady, stoły, wieszaki). Usługi wynajmu stoiska na targach nabywają Niemieckie podmioty. Na refakturze wystawionej na Pana firmę podmiot Niemiecki nie wykazuje podatku VAT oraz podatku od wartości dodanej. Na gruncie podatku VAT nie rozlicza Pan otrzymanej refaktury dokumentującej koszt wynajmu stoiska.

Pytanie (ostatecznie sformułowane w uzupełnieniu wniosku)

Czy w oparciu o cytowane wyżej przepisy prawa podatkowego w zakresie rozliczenia podatku VAT słuszne jest Pana stanowisko, że nie rozlicza Pan podatku VAT od refakturowanych kosztów wynajmu stoiska w swojej działalności?

Pana stanowisko w sprawie (ostatecznie sformułowane w uzupełnieniu wniosku)

Zdaniem Wnioskodawcy, w oparciu o przepisy 28e oraz 28g ust. o VAT z dnia 11.03.2004 r. Pana stanowisko jest prawidłowe, tj. nie ma Pan obowiązku rozliczania w swojej działalności gospodarczej podatku VAT z tytułu refakturowanych kosztów wynajmu stoiska.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawił Pan we wniosku jest nieprawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t. j. Dz. U. z 2022 r., poz. 931 ze zm.), zwanej dalej „ustawą”:

Z tej regulacji wynika tzw. zasada terytorialności, zgodnie z którą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają wymienione czynności, ale tylko w sytuacji, gdy miejscem ich świadczenia jest terytorium kraju.

W myśl definicji zawartej w art. 2 pkt 1 ustawy:

Według art. 7 ust. 1 ustawy:

Natomiast art. 8 ust. 1 ustawy stanowi, że:

Z cytowanych wyżej przepisów wynika, że przez usługę należy rozumieć każde świadczenie na rzecz danego podmiotu niebędące dostawą towarów. Pod pojęciem usługi (świadczenia) należy rozumieć każde zachowanie się na rzecz innej osoby, na które składać się może zarówno działanie (uczynienie, wykonanie czegoś na rzecz innej osoby), jak i zaniechanie (nieczynienie, bądź też tolerowanie, znoszenie określonych stanów rzeczy).

Przy ocenie charakteru świadczenia jako usługi należy mieć na względzie, że ustawa zalicza do grona usług każde świadczenie. Zauważyć jednak należy, że usługą będzie tylko takie świadczenie, w przypadku którego istnieje bezpośredni konsument, odbiorca świadczenia odnoszący korzyść o charakterze majątkowym.

W związku z powyższym, czynność podlega opodatkowaniu jedynie wówczas, gdy wykonywana jest w ramach umowy zobowiązaniowej, a jedna ze stron transakcji może zostać uznana za bezpośredniego beneficjenta tej czynności. Przy czym związek pomiędzy otrzymywaną płatnością a świadczeniem na rzecz dokonującego płatności musi mieć charakter bezpośredni i na tyle wyraźny, aby można powiedzieć, że płatność następuje w zamian za to świadczenie.

Przy tym zgodnie z art. 8 ust. 2a ustawy:

Powyższy przepis jest odpowiednikiem art. 28 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L 347, s. 1, ze zm.), zwanej dalej „Dyrektywą 2006/112/WE Rady”, który stanowi, że w przypadku, kiedy podatnik działając we własnym imieniu, ale na rzecz osoby trzeciej, bierze udział w świadczeniu usług, przyjmuje się, że podatnik ten nabył i wyświadczył te usługi.

Oznacza to, że podmiot świadczący (sprzedający) daną usługę nabytą we własnym imieniu, lecz na rzecz osoby trzeciej traktowany jest najpierw jako usługobiorca, a następnie jako usługodawca tej samej usługi. Przeniesienie ciężaru kosztów na inną osobę, nie może być zatem w żaden inny sposób potraktowane niż jako świadczenie usługi w tym samym zakresie.

Warunek zastosowania art. 8 ust. 2a ustawy (art. 28 Dyrektywy 2006/112/WE) stanowi nabycie usługi przez podatnika we własnym imieniu, ale na rzecz osoby trzeciej. W praktyce oznacza to, że podatnik któremu rzeczywisty wykonawca usługi wystawił pierwotną fakturę, nie korzysta z takiej usługi, lecz jej beneficjentem jest osoba trzecia, na rzecz której usługa została przez podatnika zakupiona i której podatnik wystawia kolejną fakturę, obejmującą taką samą usługę.

W przypadku świadczenia usług, istotnym dla prawidłowego rozliczenia podatku od towarów i usług jest określenie miejsca świadczenia danej usługi. Od poprawności określenia miejsca świadczenia zależy, czy dana czynność podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług w Polsce, czy też nie.

Kwestie dotyczące miejsca świadczenia przy świadczeniu usług uregulowane zostały w rozdziale 3 działu V ustawy „Miejsce świadczenia przy świadczeniu usług”.

Stosownie do art. 28a ustawy:

Powyższy artykuł wprowadza drugą definicję podatnika do ustawy. Definicja ta ma zastosowanie tylko w przypadku ustalenia miejsca świadczenia usług. Podatnikiem według tej regulacji, jest podmiot wykonujący samodzielnie działalność gospodarczą.

Ustawodawca odwołuje się w tym celu do definicji działalności gospodarczej wynikającej z art. 15 ust. 2 ustawy.

W myśl ww. art. 15 ust. 2 ustawy:

Zgodnie z ogólną zasadą wyrażoną w art. 28b ust. 1 ustawy:

Jak stanowi art. 28b ust. 2 ustawy:

Na podstawie art. 28b ust. 3 ustawy:

Z powyższych przepisów wynika, że miejscem świadczenia usług na rzecz podatnika, o którym mowa w art. 28a ustawy jest miejsce, w którym podatnik ten posiada siedzibę swojej działalności gospodarczej. Jeżeli jednak usługi te są świadczone na rzecz stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej podatnika znajdującego się w miejscu innym niż jego siedziba działalności gospodarczej, miejscem świadczenia tych usług jest stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej. Tę zasadę ogólną należy stosować, gdy usługa jest świadczona na rzecz podatnika, a przepisy dotyczące szczególnych zasad ustalania miejsca świadczenia, tj. art. 28e, art. 28f ust. 1 i 1a, art. 28g ust. 1, art. 28i, art. 28j ust. 1 i 2 oraz art. 28n ustawy, nie znajdują zastosowania.

Wśród ww. wyjątków wprowadzających szczególne regulacje dotyczące miejsca świadczenia znajdują się m.in. usługi wstępu oraz związane z nieruchomościami.

I tak, zgodnie z art. 28g ust. 1 ustawy:

Z kolei według art. 28e ustawy:

Przepis art. 28e ustawy – jak wynika z jego brzmienia – stanowi wyjątek od zasady, przyjmując jako kryterium nie usytuowanie podmiotu, lecz przedmiotu, którym jest nieruchomość. Usługi które jej wprost dotyczą, mają być opodatkowane według miejsca jej położenia. Kryterium położenia nieruchomości jest tu zatem decydujące – determinuje ono docelowo miejsce opodatkowania usługi związanej z daną nieruchomością. Co istotne, zasada wyrażona w art. 28e ustawy obejmuje wyłącznie usługi, które dotyczą konkretnej nieruchomości – jedynie wówczas można w praktyce zastosować opodatkowanie w miejscu położenia nieruchomości.

Także Dyrektywa 2006/112/WE Rady w art. 47 przewiduje, że miejscem świadczenia usług związanych z nieruchomością, w tym usług rzeczoznawców i agentów nieruchomości, usług zakwaterowania w sektorze hotelarskim lub sektorach o podobnej funkcji, takich jak ośrodki wczasowe lub w miejsca przeznaczone do użytku jako kempingi, przyznawanie prawa użytkowania nieruchomości oraz usług związanych z przygotowywaniem i koordynacją prac budowlanych, takich jak usługi architektów i biur nadzoru budowlanego, jest miejsce, w którym znajduje się dana nieruchomość.

Ustawa nie zawiera definicji pojęcia „nieruchomość” oraz pojęcia „usługi związanej z nieruchomościami”. Niemniej jednak ustawodawca unijny wychodząc naprzeciw oczekiwaniom państw członkowskich wprowadził rozporządzeniem wykonawczym Rady (UE) nr 1042/2013 z 7 października 2013 r. (Dz. Urz. UE L Nr 284 z 26.10.2013 r., s. 1) zmianę do rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) nr 282/2011 z 15 marca 2011 r. ustanawiającego środki wykonawcze do dyrektywy 2006/112/WE w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L 77 z 23.03.2011, str. 1, z późn. zm.) – zwanego dalej „rozporządzeniem 282/2011” – pojęcie „nieruchomość”, jak również wyjaśnił, na czym polegają „usługi związane z nieruchomościami”.

Zgodnie z art. 13b rozporządzenia 282/2011:

W myśl art. 31a ust. 1 rozporządzenia 282/2011:

Jednocześnie, w art. 31a ust. 2 rozporządzenia 282/2011 zawarto wykaz przykładowych usług, które należy uznać za związane z nieruchomościami, czyli usług objętych zakresem stosowania art. 47 dyrektywy 2006/112/WE. Natomiast w art. 31a ust. 3 rozporządzenia 282/2011 zawarto wykaz przykładowych usług, których nie należy traktować jako usług związanych z nieruchomościami, czyli usług nieobjętych zakresem stosowania art. 47 dyrektywy 2006/112/WE.

Jak stanowi art. 31a ust. 2 lit. h rozporządzenia 282/2011:

Natomiast zgodnie z art. 31a ust. 3 lit. b rozporządzenia 282/2011:

Rozwiązania wprowadzone rozporządzeniem 282/2011 mają na celu doprowadzić w całej Unii Europejskiej do wspólnej wykładni i spójnego stosowania przepisu szczególnego, jakim jest art. 47 dyrektywy 2006/112/WE. W tym miejscu wskazać należy, że za usługi związane z nieruchomościami uznano m.in. usługi polegające na użytkowaniu i używaniu nieruchomości. Dotyczy to sytuacji, w której usługodawca pozwala usługobiorcy używać (użytkować) nieruchomości w ramach umów o charakterze umowy najmu lub dzierżawy (bądź podobnych), czy też ustanawiając na jego rzecz prawo użytkowania nieruchomości bądź służebności gruntowe, jak i w ogóle w ramach wszelkich transakcji, na mocy których usługobiorca ma prawo używać nieruchomości. Omawiana reguła ustalania miejsca świadczenia dotyczy także usług polegających na oddaniu do używania (użytkowania) części nieruchomości.

Z art. 2 pkt 9 ustawy wynika, że:

Na podstawie art. 17 ust. 1 pkt 4 ustawy:

Według art. 17 ust. 1a ustawy:

Stosownie do art. 17 ust. 2 ustawy:

Z okoliczności sprawy wynika, że w ramach prowadzonej działalności gospodarczej współpracuje Pan z dwoma podmiotami niemieckimi, wykonując na ich rzecz następujące czynności: prezentuje Pan na targach organizowanych w Polsce (przez Polskie podmioty) towary (katalogi, wzorniki kolekcji ww. firm niemieckich), przyjmuje Pan zamówienie, kompletuje i przekazuje firmom niemieckim do realizacji. Za ww. czynności otrzymuje Pan wynagrodzenie zgodnie z umową na podstawie zestawień sprzedaży sporządzonych przez te podmioty z Niemiec. Prowizja naliczana jest od wartości w cenach netto poszczególnych sztuk towarów. Wynagrodzenie prowizyjne, które otrzymuje Pan jest obniżane o częściową odpłatność tj. 50%, za koszty wynajmu stoiska na targach na podstawie refaktury, którą wystawia dla Pana podmiot niemiecki w oparciu o fakturę polskiego organizatora targów. Polski organizator targów wystawia na rzecz niemieckiego podmiotu fakturę za czynności: wynajem powierzchni pod stoisko na targach wraz z zabudowaniem (lady, stoły, wieszaki). Usługi wynajmu stoiska na targach nabywają niemieckie podmioty, a następnie wystawiają na Pana fakturę za ww. usługi. Niemieckie podmioty są zarejestrowanymi podatnikami VAT UE, nie są natomiast zarejestrowani jako czynni podatnicy VAT na terytorium Polski. Ww. podmioty niemieckie nie posiadają siedziby działalności gospodarczej na terenie Polski, siedziby ww. firm znajdują się wyłącznie na terenie Niemiec. Nie posiadają poza siedzibą działalności gospodarczej innego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej.

Wskazać należy, że nabyte przez Pana od podmiotów niemieckich usługi wynajmu powierzchni pod stoisko na targach organizowanych w Polsce wraz z zabudowaniem (lady, stoły, wieszaki) stanowią usługi związane z nieruchomościami. W związku z tym miejscem świadczenia a zarazem opodatkowania tych usług – w myśl art. 28e ustawy – jest miejsce położenia nieruchomości, tj. w niniejszej sprawie terytorium Polski.

W związku z powyższym skoro w okolicznościach niniejszej sprawy spełnia Pan warunki określone w art. 17 ust. 1 pkt 4 ustawy, nabycie przez Pana ww. usług, dla których miejscem świadczenia jest terytorium kraju, od podmiotów zagranicznych z siedzibą w Niemczech, stanowi dla Pana import usług, o którym mowa w art. 2 pkt 9 ustawy. 

W konsekwencji, stosownie do art. 17 ust. 1 pkt 4 ustawy, w związku z nabyciem usług wynajmu stoiska na targach od podmiotów niemieckich, które – jak wynika z okoliczności sprawy – nie są zarejestrowanymi podatnikami VAT czynnymi w Polsce i nie posiadają siedziby ani stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce, obowiązek rozliczenia podatku VAT z tytułu importu ww. usług ciąży na Panu jako usługobiorcy.

Tym samym Pana stanowisko, z którego wynika, że nie ma Pan obowiązku rozliczania w swojej działalności podatku VAT z tytułu poniesionych kosztów wynajmu stoiska na targach, należało uznać za nieprawidłowe.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego, który Pan przedstawił i stanu prawnego, który obowiązywał w dacie zaistnienia zdarzenia.

Informuję, iż wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (zapytania). Inne kwestie przedstawione we wniosku, które nie zostały objęte pytaniem, nie mogą być – zgodnie z art. 14b § 1 ustawy Ordynacja podatkowa – rozpatrzone.

Tut. Organ wydając interpretację przepisów prawa podatkowego na podstawie art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej nie prowadzi postępowania podatkowego w rozumieniu tej ustawy. Niniejsza interpretacja indywidualna ogranicza się wyłącznie do udzielenia pisemnej informacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego w okolicznościach sprawy przedstawionych przez Pana. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym. Pan jako zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu sprawy. Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem stanu faktycznego podanym przez Pana w złożonym wniosku. Informuję, iż tut. Organ nie jest właściwy do przeprowadzenia postępowania dowodowego, które w przedmiotowej sprawie umożliwiłoby weryfikację opisanego stanu faktycznego.

Jednocześnie podkreślam, że niniejsza interpretacja została wydana na podstawie przedstawionego we wniosku opisu sprawy co oznacza, że w przypadku gdy w toku postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, kontroli celno-skarbowej zostanie określony odmienny stan sprawy, interpretacja nie wywoła w tym zakresie skutków prawnych.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

·Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2022 r., poz. 2651 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Pana sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego i zastosuje się Pan do interpretacji.

·Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

·Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Ma Pan prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 259; dalej jako „PPSA”.

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

‒w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA),

albo

‒w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2022 r. poz. 2651 ze zm.).