Postanowienie SN z dnia 30 września 2022 r., sygn. III KK 277/22

Sąd Najwyższy w składzie:

SSN Zbigniew Kapiński

w sprawie M. K.

skazanego za czyn z art. 13§1 k.k. w zw. z art. 148§1 k.k. i inne

po rozpoznaniu w Izbie Karnej

na posiedzeniu w trybie art. 535 § 3 k.p.k.

w dniu 30 września 2022 r.,

kasacji wniesionej przez obrońcę skazanego

od wyroku Sądu Apelacyjnego w Szczecinie

z dnia 27 października 2021 r., sygn. akt II AKa 86/21,

zmieniającego wyrok Sądu Okręgowego w Koszalinie

z dnia 11 grudnia 2020 r., sygn. akt II K 122/19,

postanowił:

1. oddalić kasację jako oczywiście bezzasadną;

2. obciążyć skazanego M. K. kosztami sądowymi postępowania kasacyjnego.

UZASADNIENIE

Sąd Okręgowy w Koszalinie wyrokiem z dnia 14 grudnia 2018 r., sygn. akt II K 2/18, skazał M. K. na łączną karę 25 lat pozbawienia wolności, zastrzegając, że warunkowe zwolnienie oskarżonego nie może nastąpić wcześniej niż po odbyciu przez niego co najmniej 20 lat orzeczonej kary pozbawienia wolności. Ponadto Sąd ten orzekł wobec M. K. zakaz zbliżania się do pokrzywdzonych oraz zadośćuczynienie za doznaną krzywdę (pkt 7, pkt 8 i 9 wyroku).

Od powyższego wyroku apelacje wnieśli prokuratora i obrońca skazanego.

Obrońca skazanego zaskarżonemu wyrokowi zarzucił:

I.Obrazę przepisów postępowania, mającą istotny wpływ na treść orzeczenia, to jest:

1.art. 7 kpk, art. 410 kpk, art. 4 kpk poprzez ocenę materiału dowodowego z naruszeniem zasad wiedzy, logiki i doświadczenia życiowego, przy nieuwzględnieniu wszystkich okoliczności ujawnionych w toku rozprawy, co miało istotny wpływ na treść orzeczenia, albowiem prowadziła do niesłusznego przypisania oskarżonemu M. K. popełnienia mu czynów opisanych w wyroku, to jest:

- Błędną ocenę jako niewiarygodnych wyjaśnień oskarżonego M. K., w których przyznał się on jedynie do niestanowiącego zagrożenia dla ich zdrowia i życia karcenia małoletnich, które to zachowanie mogło stanowić jedynie o naruszeniu ich nietykalności cielesnej i w których zaprzeczył, aby spowodował u pokrzywdzonych poważne, rozległe obrażenia wynikające z działania z dużą siłą, jak również fotografowania genitaliów dzieci, filmów oraz zgwałcenia w sposób szczegółowo opisany w wyroku. Przy tym Sąd Okręgowy nienależycie rozważył materiał dowodowy, z którego wynika, że oskarżony w czasie, gdy doszło do obrażeń u małoletnich, a więc od stycznia do 18 marca 2018r. stale pracował w systemie zmianowym, dojeżdżając do C., miejscowości oddalonej ok. 35 km. od miejsca pobytu K. W. z dziećmi w D.., przy tym nierzadko bywało, że nocował on w swoim samochodzie i w związku z tym w ciągu dnia, a niekiedy również w nocy nie przebywał w miejscu pobytu oskarżonej i jej synów. Zatem nie jest wykluczone, że w tych długich okresach nieobecności oskarżonego to oskarżona lub osoby trzecie stosowały przemoc wobec pokrzywdzonych. Sama K. W. początkowo przyznała, że stosowała agresję fizyczną w stosunku do dzieci, a w ciągu ostatnich 2 tygodni przed dniem 18 marca 2016r., kiedy dziecko trafiło do szpitala, bardzo mocno pobiła M. W., co pokrywa się z opinią biegłych odnośnie okresu powstania u pokrzywdzonego najcięższych obrażeń, skutkujących narażeniem na bezpośrednie niebezpieczeństwo śmierci małoletniego pokrzywdzonego. Przy tym wyjaśnienia oskarżonego zaprzeczające temu, aby to on stosował drastyczną przemoc wobec pokrzywdzonych, jak również dopuszczał się działań ingerujących w ich sferę seksualną, poparte zostały zeznaniami osób ze środowiska oskarżonego, które miało z nim do czynienia przez wiele lat, z których wynika, że oskarżony był osobą spokojną, bardzo przyjaźnie odnoszącą się do dzieci.