Postanowienie SN z dnia 22 września 2022 r., sygn. III USK 79/22

Sąd Najwyższy w składzie:

SSN Leszek Bielecki

w sprawie z odwołania R. G.
‎od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w Lublinie
‎o prawo do emerytury,
‎na posiedzeniu niejawnym w Izbie Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w dniu 22 września 2022 r.,
‎na skutek skargi kasacyjnej organu rentowego od wyroku Sądu Apelacyjnego w Lublinie
‎z dnia 22 marca 2022 r., sygn. akt III AUa 126/20,

odmawia przyjęcia skargi kasacyjnej do rozpoznania.

UZASADNIENIE

Sąd Apelacyjny w Lublinie III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych wyrokiem z 3 grudnia 2021 r., III AUa 126/20, oddalił apelację Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w Lublinie od wyroku Sądu Okręgowego w Lublinie z 16 grudnia 2019 r., VIII U 3563/19, zmieniającego decyzję organu rentowego z dnia 16 sierpnia 2019 r. i przyznającemu wnioskodawcy R. G. prawo do emerytury od dnia 16 sierpnia 2019 r.

Organ rentowy zaskarżył powyższy wyrok w całości skargą kasacyjną. Wniósł o przyjęcie skargi kasacyjnej do rozpoznania w oparciu o art. 398 § 2 w związku z art. 398 § 1 pkt 1, 2 i 4 ze względu na potrzebę wykładni przepisu prawnego budzącego poważne wątpliwości interpretacyjne oraz ze względu na oczywistą zasadność niniejszej skargi kasacyjnej. Uzasadniając powyższe wskazał na potrzebę wykładni art. 32 ust. 1a ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (jednolity tekst: Dz.U. z 2022 r., poz. 504 ze zm., dalej jako „ustawa emerytalna”) w związku z § 2 ust. 1 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz.U. z 1983 r. Nr 8, poz. 43 ze zm.) dotyczących prawidłowego ustalenia okresu i wymiaru pracy w warunkach szczególnych jako wykonywanej „stale” - bez przerwy innej niż wymuszona rozkładem czasu pracy (tj. dniem wolnym dla danego pracownika bądź urlopem wypoczynkowym), za którą pracownik otrzymuje umówione wynagrodzenie. W ocenie autora skargi zachodzi konieczność dokonania przez Sąd Najwyższy wykładni powyżej wskazanych przepisów pod kątem prawidłowości zaliczenia do wymaganego stażu pracy w warunkach szczególnych okresów przebywania na zasiłkach chorobowych, co czyni skargę oczywiście uzasadnioną.