Postanowienie SN z dnia 21 września 2022 r., sygn. II PSK 388/21

Sąd Najwyższy w składzie:

SSN Jarosław Sobutka

w sprawie z powództwa G. G.
‎przeciwko S. spółce z ograniczoną odpowiedzialnością w P.
‎o zapłatę,
‎po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w dniu 21 września 2022 r.,
‎skargi kasacyjnej strony pozwanej od wyroku Sądu Okręgowego w Poznaniu
‎z dnia 2 lipca 2021 r., sygn. akt VIII Pa 5/21,

1. odmawia przyjęcia skargi kasacyjnej do rozpoznania,

2. zasądza od S. Sp. z o.o. z siedzibą w P. na rzecz G. G. kwotę 1.350,00 (jeden tysiąc trzysta pięćdziesiąt) złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu kasacyjnym.

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 10 maja 2017 roku G. G. wniósł o zasądzenie na jego rzecz od pozwanej S. sp. z o.o. z siedzibą w P. kwoty 16.688,25 zł. wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie, liczonymi od:

- kwoty 3.449,64 zł. od dnia 11 lipca 2014 r. do dnia zapłaty,

- kwoty 4.536,48 zł. od dnia 11 sierpnia 2014 r. do dnia zapłaty,

- kwoty 4.200,00 zł. od dnia 11 września 2014 r. do dnia zapłaty,

- kwoty 4.502,13 zł. od dnia 11 października 2014 r. do dnia zapłaty,

tytułem wynagrodzenia za pracę w godzinach nadliczbowych, w okresie od czerwca do września 2014 r. Powód wniósł również o zasądzenie na jego rzecz zwrotu koszów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

Wyrokiem z dnia 15 października 2020 r. Sąd Rejonowy Poznań-Grunwald i Jeżyce w Poznaniu oddalił powództwo oraz obciążył powoda kosztami postępowania. Sąd Rejonowy dał co do zasady wiarę stanowisku powoda, iż we wskazanym przez niego spornym okresie regularnie przebywał on w zakładzie pracy, należącym do pozwanej, w wymiarze przekraczającym wymiar jego zatrudnienia - co nie oznacza, że czas ten powód przeznaczał na świadczenie pracy. Wątpliwości co do organizacji pracy w zakładzie pozwanej, w zakresie pracy w godzinach nadliczbowych, nie pozostawiają, zdaniem Sądu pierwszej instancji, zapisy umowy łączącej strony. Praca powoda w godzinach nadliczbowych mogła być możliwa jedynie na pisemne polecenie pracodawcy lub za zgodą wyrażoną przez pracodawcę - żadna z tych sytuacji nie miała miejsca w spornym okresie. Zgromadzony w toku postępowania materiał dowodowy w postaci zeznań świadków, dokumentów czy wreszcie zeznań samych stron, pozwala według Sądu Rejonowego jednoznacznie stwierdzić, iż nawet w przypadku ewentualnego świadczenia przez powoda pracy w godzinach nadliczbowych, decyzję o takiej pracy podejmował on samodzielnie i autonomicznie - nie zgłaszał on tego faktu przełożonym, do czego był bezwzględnie zobowiązany. Sąd stanął na stanowisku, iż w toku postępowania powód nie sprostał ciążącemu na nim ciężarowi dowodu i nie udowodnił świadczenia przez siebie w spornym okresie pracy w godzinach nadliczbowych, a nawet przy przyjęciu że pracę taką świadczył (czego Sąd nie uznał za udowodnione) jako zajmujący w strukturze pozwanej stanowisko kierownicze, nie był uprawniony do wynagrodzenia z tytułu pracy w godzinach nadliczbowych, którą wykonywałby w sposób samowolny, bez wiedzy pracodawcy i ze świadomym naruszeniem wewnątrzzakładowych regulacji dotyczących pracy w godzinach nadliczbowych.