Postanowienie SN z dnia 15 września 2022 r., sygn. II USK 724/21

Sąd Najwyższy w składzie:

SSN Krzysztof Staryk

w sprawie z odwołania B. W.
‎przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi w G.
‎o prawo do rekompensaty z tytułu pracy w szczególnych warunkach,
‎po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w dniu 15 września 2022 r.,
‎skargi kasacyjnej odwołującego się od wyroku Sądu Apelacyjnego w Gdańsku
‎z dnia 27 lipca 2021 r., sygn. akt III AUa 1819/20,

odmawia przyjęcia skargi kasacyjnej do rozpoznania.

UZASADNIENIE

W wyroku z dnia 27 lipca 2021 r., sygn. akt III AUa 1819/20, Sąd Apelacyjny w Gdańsku – w sprawie z odwołania B. W. przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi w G.– oddalił apelację odwołującego się od wyroku Sądu Okręgowego – Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Gdańsku z dnia 18 sierpnia 2020 r., sygn. akt VII U 5508/19, w którym Sąd Okręgowy oddalił odwołanie B. W. od decyzji organu rentowego z dnia 19 lipca 2019 r., w której ZUS odmówił przyznania odwołującemu się rekompensaty z tytułu pracy w warunkach szczególnych zgodnie z art. 21 ust. 1 ustawy o emeryturach pomostowych.

Powyższy wyrok Sądu Apelacyjnego odwołujący się zaskarżył skargą kasacyjną. W uzasadnieniu wniosku wskazano na przyczyny przyjęcia skargi kasacyjnej do rozpoznania określone w art. 398⁹ § 1 pkt 2 i 4 k.p.c.

Wskazano, że podstawowe znaczenie dla ubezpieczonego ma kwestia ustalenia prawidłowej wykładni stosowania w jego sprawie przepisów ustawy o emeryturach pomostowych. Skoro więc Sąd Apelacyjny nie neguje stosowania ustawy o emeryturach pomostowych, a jedynie wskazuje, że nie jest to regulacja „wyczerpująca” i należy stosować, „wszelkie przepisy dotyczące warunków”, to niezbędnym jest ustalenie, czy Sąd Apelacyjny naruszył przepis prawa materialnego przez błędną jego wykładnię, że naruszenie art. 32 ust. 4 ustawy o emeryturach i rentach z FUS (jednolity tekst: Dz.U. z 2021 r., poz. 291) nastąpiło poprzez uznanie, iż dyspozycja art. 32 ust 4 ustawy o emeryturach i rentach z FUS powoduje, iż kwestia prawa do rekompensaty zawarta w ustawie o emeryturach pomostowych (jednolity tekst: Dz.U. z 2018 r., poz. 1924 ze zm.) nie będzie miała zastosowania w przedmiotowej sprawie jako regulacja wyczerpująca, gdyż przy ocenie uprawnień do rekompensaty uwzględnić należy wszelkie przepisy dotyczące warunków, na podstawie których osobom wymienionym w art. 32 ustawy o emeryturach i rentach z FUS przysługuje prawo do emerytury, zaś aktem wykonawczym (przepisami dotychczasowymi), do których odsyła ustawa, jest rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego dla pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach i w szczególnym charakterze (Dz.U. z 1983 r. Nr 8 poz. 43). Ustalenie powyższego ma istotne znaczenie dla dalszego biegu sprawy, albowiem decyduje o dopuszczalności łączenia różnych okresów pracy w szczególnym charakterze, jako warunku przyznania rekompensaty. W ocenie skarżącego naruszenie przepisów postępowania, tj. art. 233 § 1 k.p.c. w związku z art. 227 k.p.c. poprzez dowolną, a nie swobodną ocenę dowodów oraz pominięcie dowodów, wskazuje, iż uchybienie to miało istotny wpływ na wynik sprawy, gdyż wpłynęło na stwierdzenie, iż nie został wypracowany przez ubezpieczonego co najmniej 15 letni okres pracy w szczególnym charakterze, co w ostateczności skutkowało oddaleniem apelacji ubezpieczonego, i pozbawieniem go prawa do rekompensaty. W sprawie nastąpiło ewidentne naruszenie prawa materialnego przez błędną wykładnię i niewłaściwe zastosowanie oraz naruszenie przepisów postępowania poprzez dowolną, a nie swobodną ocenę dowodów oraz pominięcie dowodów, które to uchybienie miało istotny wpływ na wynik sprawy.