Postanowienie SN z dnia 14 września 2022 r., sygn. I PSK 80/22

Sąd Najwyższy w składzie:

SSN Jarosław Sobutka

w sprawie z powództwa E. B.
‎przeciwko Z. w Z.
‎o zadośćuczynienie w związku z mobbingiem,
‎po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w dniu 14 września 2022 r.,
‎skargi kasacyjnej powódki od wyroku Sądu Okręgowego - Sądu Pracy
‎i Ubezpieczeń Społecznych w Kielcach
‎z dnia 27 września 2019 r., sygn. akt V Pa 61/16,

odmawia przyjęcia skargi kasacyjnej do rozpoznania.

UZASADNIENIE

Powódka E. B. w pozwie skierowanym przeciwko Z. w Z. wniosła o zasądzenie kwoty 50.000 zł. tytułem zadośćuczynienia za krzywdę doznaną wskutek rozstroju zdrowia wywołanego mobbingiem oraz zasądzenie kosztów procesu wg norm prawem przepisanych. Następnie pismem procesowym, złożonym w dniu 27 listopada 2015 r., powódka rozszerzyła powództwo wnosząc o zasądzenie dodatkowo kwoty 42.011,15 zł. tytułem wynagrodzenia za czas pozostawania bez pracy na skutek bezprawnego rozwiązywania umów o pracę z powodu mobbingu.

Sąd Rejonowy w Jędrzejowie wyrokiem z dnia 13 stycznia 2016 r. oddalił powództwo i nie obciążył powódki kosztami postępowania.

Na skutek apelacji powódki, Sąd Okręgowy w Kielcach wyrokiem z dnia 27 września 2019 r. oddalił apelację, zmienił zaskarżony wyrok w zakresie kosztów postępowania, którymi obciążył powódkę, zasądził także od powódki na rzecz strony pozwanej koszty postępowania odwoławczego. Zdaniem Sądu drugiej instancji, Sąd Rejonowy dokonał w sprawie prawidłowych ustaleń okoliczności faktycznych istotnych dla rozstrzygnięcia, w oparciu o które wydał trafny wyrok. Ustalenia te, podobnie jak i dokonaną przez ten Sąd ocenę materiału dowodowego, Sąd Okręgowy w pełni podzielił i przyjął za własne. Zdaniem Sądu Okręgowego, w świetle zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, należało podzielić stanowisko Sądu Rejonowego, że w przedmiotowej sprawie brak jest podstaw do uznania, że wobec powódki stosowany był mobbing w rozumieniu art. 94 § 2 k.p. Przyczyną wypowiedzenia powódce stosunku pracy w trybie art. 20 ust. 1 pkt 2 Karty Nauczyciela, były zmiany organizacyjne, powodujące zmniejszenie liczby godzin, która to przyczyna uznana została w przedmiotowym postępowaniu za rzeczywistą i uzasadnioną, zaś przywrócenie powódki do pracy związane było z oceną przyjętych przez pozwanego pracodawcę kryteriów doboru pracownika do zwolnienia z pracy. Faktem jest, że po prawomocnym zakończeniu postępowania w sprawie IVP 197/12, ponownie w maju 2013 r. pozwany pracodawca wypowiedział powódce stosunek pracy. Z akt sprawy IVP 108/13 wynika, że pozwany wypowiedział powódce stosunek pracy z powodu dalszego ograniczenia liczby godzin w pozwanej placówce, po uprzednim zaproponowaniu jej ograniczenia liczby godzin, co dotyczyło także innych nauczycieli, a na co powódka, jako jedyna nauczycielka, nie wyraziła zgody i co w konsekwencji zadecydowało o jej wyborze do zwolnienia z pracy. Sąd Okręgowy podkreślił, że analiza akt sprawy, sekwencja kolejnych wydarzeń, nie daje podstawy do przyjęcia, że zachowanie pracodawcy, polegające na dwukrotnym wypowiedzeniu powódce stosunku pracy, miało na celu jej nękanie czy też zastraszenie i nie może zostać zakwalifikowane w kategorii mobbingu.