Postanowienie SN z dnia 13 września 2022 r., sygn. II PSK 331/21

Sąd Najwyższy w składzie:

SSN Maciej Pacuda

w sprawie z powództwa D. L.
‎przeciwko L. Spółce z o.o. w W.
‎o wynagrodzenie za pracę w godzinach nadliczbowych i zadośćuczynienie,
‎po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w dniu 13 września 2022 r.,
‎skargi kasacyjnej powoda od wyroku Sądu Apelacyjnego w Gdańsku
‎z dnia 24 lutego 2021 r., sygn. akt III APa 9/20,

1) odmawia przyjęcia skargi kasacyjnej do rozpoznania,

2) zasądza od powoda na rzecz pozwanej kwotę 2025 (dwa tysiące dwadzieścia pięć) złotych tytułem kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu kasacyjnym.

UZASADNIENIE

Sąd Apelacyjny – Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Gdańsku wyrokiem z dnia 24 lutego 2021 r. oddalił apelację wniesioną przez powoda D. L. od wyroku Sądu Okręgowego – Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w B. z dnia 5 lutego 2020 r., którym oddalono powództwo w sprawie przeciwko L. Spółce z o.o. w W. o zapłatę wynagrodzenia za pracę w godzinach nadliczbowych w latach 2013-2016 oraz zadośćuczynienie w kwocie 60.000 zł.

Powód D. L. wniósł do Sądu Najwyższego skargę kasacyjną od wyroku Sądu Apelacyjnego z dnia 24 lutego 2021 r., zaskarżając ten wyrok w całości i zarzucając mu naruszenie prawa materialnego, to jest: art. 94 pkt 2, 4, 5 i 9a k.p. w związku z art. 149 k.p., art. 128 k.p., art. 129 k.p. oraz art. 151 § 1, 3 i 4 k.p., a także naruszenie przepisów postępowania, to jest: art. 382 k.p.c. i art. 322 k.p.c.