Postanowienie SN z dnia 7 września 2022 r., sygn. I PSK 58/22

Sąd Najwyższy w składzie:

SSN Maciej Pacuda

w sprawie z powództwa A. Ś.
‎przeciwko Uniwersytetowi […] w K.
‎o przywrócenie do pracy i wynagrodzenie za czas pozostawania bez pracy,
‎po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w dniu 7 września 2022 r.,
‎skargi kasacyjnej powódki od wyroku Sądu Okręgowego - Sądu Pracy
‎i Ubezpieczeń Społecznych w K.
‎z dnia 17 grudnia 2020 r., sygn. akt V Pa […],

odmawia przyjęcia skargi kasacyjnej do rozpoznania.

UZASADNIENIE

Sąd Okręgowy – Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w K. wyrokiem z dnia 17 grudnia 2020 r., wydanym na skutek apelacji wniesionej przez pozwany Uniwersytet […] w K. od wyroku Sądu Rejonowego w K. z dnia 28 lipca 2020 r., zmienił ten wyrok i oddalił powództwo A. Ś. o przywrócenie do pracy u pozwanego oraz wynagrodzenie za czas pozostawania bez pracy oraz rozstrzygnął o kosztach postępowania w obu instancjach.

Powódka A. Ś. wniosła do Sądu Najwyższego skargę kasacyjną od wyroku Sądu Okręgowego z dnia 17 grudnia 2020 r., zarzucając temu wyrokowi naruszenie praw materialnego, to jest art. 120 ustawy z dnia 27 lipca 2005 r. - Prawo o szkolnictwie wyższym.

We wniosku o przyjęcie skargi kasacyjnej do rozpoznania skarżąca powołała się na potrzebę wykładni art. 120 ustawy z dnia 27 lipca 2005 r. - Prawo o szkolnictwie wyższym w sytuacji, gdy Sąd Okręgowy w K. w przeciągu niespełna dwóch lat wydaje dwa różne orzeczenia w analogicznym stanie faktycznym, dokonując całkowicie odmiennej interpretacji wymienionego przepisu. Skarżąca podkreśliła, że ustawodawca nie wypowiedział się w kwestii przepisów przejściowych, mimo że okres vacatio legis był długi, gdyż wynosił aż dwa lata. Trybunał Konstytucyjny w wyroku z dnia 8 listopada 2008 r., K 30/06 wyraźnie stwierdził zaś, iż milczenie ustawodawcy co do reguły intertemporalnej należy uznać za przejaw jego woli bezpośredniego działania nowego prawa, chyba że przeciw jej zastosowaniu przemawiają ważne racje systemowe lub aksjologiczne. Dodatkowo skarżąca podniosła, że w omawianym przypadku statut pozwanej uczelni w § 191 ust. 1 nie określał jednoznacznie, czy na poczet określonych ustawowo 8 lat wlicza się okresy zatrudnienia sprzed 1 października 2013 r. Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 14 maja 2019 r., III PK 62/18, przyjął z kolei, że skoro z wykładni językowej (a także systemowej i funkcjonalnej) nie można wyprowadzić konkluzji temporalnej co do zastosowania przepisu statutowego wyższej uczelni, to należy przyjąć, że ma zastosowanie wobec pracownika naukowego ma art. 120 Prawa o szkolnictwie wyższym ustanawiający od dnia 1 października 2013 r. ośmioletni okres na zdobycie stopnia doktora habilitowanego. Zdaniem skarżącej, dodatkowa kwestia oceniana odmiennie w orzecznictwie Sądu Okręgowego w K. to interpretacja przepisów statutowych w świetle reguły określonej w art. 18 § 1 k.p., zgodnie z którą postanowienia aktów prawnych regulujących stosunek pracy nie mogą być mniej korzystne dla pracownika niż przepisy prawa pracy, a zatem skoro nowelizacja została wprowadzona z dniem 1 października 2013 r., to termin na uzyskanie stopnia naukowego powinien być liczony od tej daty, zaś postanowienia statutu mniej korzystne dla pracownika należy uznać za nieważne i w ich miejsce zastosować przepisy prawa pracy.