Postanowienie SN z dnia 7 września 2022 r., sygn. I NSK 26/22

Sąd Najwyższy w składzie:

SSN Leszek Bosek

w sprawie z powództwa P. spółki z o.o. z siedzibą w W.

przeciwko Prezesowi Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów

o stwierdzenie praktyk naruszających zbiorowe interesy konsumentów,

na posiedzeniu niejawnym w dniu 7 września 2022 r. w Izbie Kontroli Nadzwyczajnej i Spraw Publicznych

na skutek skargi kasacyjnej strony powodowej od wyroku Sądu Apelacyjnego
‎w […] z dnia 10 listopada 2021 r., sygn. akt VII AGa […],

1.odmawia przyjęcia skargi kasacyjnej do rozpoznania;

2.zasądza od powoda na rzecz pozwanego kwotę 360 (trzysta sześćdziesiąt) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.

UZASADNIENIE

Pismem z 31 stycznia 2022 r. P. Spółka z o.o. z siedzibą w  W. wniosła do Sądu Najwyższego skargę kasacyjną od wyroku Sądu Apelacyjnego w […] z 10 listopada 2021 r., VII AGa […].

Skarżąca wnosząc o przyjęcie skargi do rozpoznania, powołała się na wystąpienie w sprawie istotnego zagadnienia prawnego (art. 398⁹ § 1 pkt 1 k.p.c.), potrzebę wykładni przepisów prawa wywołujących rozbieżności w orzecznictwie sądów (art. 398⁹ § 1 pkt 2 k.p.c.) oraz oczywistą zasadność skargi (art. 398⁹ § 1 pkt 4 k.p.c.).

Skarżąca sformułowała cztery zagadnienia prawne.

Po pierwsze, czy przepisy ustawy z dnia 23 sierpnia 2007 r. o przeciwdziałaniu nieuczciwym praktykom rynkowym (tekst jedn. Dz.U. 2016, poz. 3 ze zm.) lub inne przepisy prawa polskiego „pozwalały na wyprowadzenie z nich legalizacji reklamy przesadnej (przejaskrawionej) lub reklamy polegającej na wygłaszaniu twierdzeń, których nie należy rozumieć dosłownie”, czy też ich brak, a skoro tak, to czy braki takich przepisów skutkowały tym, że Sąd polski miał obowiązek zastosować bezpośrednio art. 5 ust. 3 zd. 2 dyrektywy 2005/29/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 11 maja 2005 r. dotyczącej nieuczciwych praktyk handlowych stosowanych przez przedsiębiorstwa wobec konsumentów na rynku wewnętrznym oraz zmieniającej dyrektywę Rady 84/450/EWG, dyrektywy 97/7/WE, 98/27/WE i 2002/65/WE Parlamentu Europejskiego i Rady oraz rozporządzenie (WE) nr 2006/2004 Parlamentu Europejskiego i Rady (dalej: „Dyrektywa 2005/29/WE o nieuczciwych praktykach handlowych”) w brzmieniu obowiązującym do jej zmiany dokonanej dyrektywą Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2019/2161 z dnia 27 listopada 2019 r. zmieniająca dyrektywę Rady 93/13/EWG i Dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 98/6/WE, 2005/29/WE oraz 2011/83/UE w odniesieniu do lepszego egzekwowania i unowocześnienia unijnych przepisów dotyczących ochrony konsumenta (dalej: „Dyrektywa 2019/2161”)? Skarżąca wyjaśniła, że przepisy dyrektywy opierają się na zasadzie pełnej harmonizacji, co należy rozumieć w ten sposób, że regulacja krajowa nie może pomijać lub zmieniać rozwiązań prawnych wynikających z treści dyrektywy (s. 19). Zdaniem skarżącej, dyrektywa 2005/29/WE o nieuczciwych praktykach handlowych nie kwalifikuje „praktyki reklamowej polegającej na wygłaszaniu przesadzonych twierdzeń lub twierdzeń” (art. 5 ust. 3 zd. 2) jako praktyki wprowadzającej w błąd (art. 6 i art. 7) lub innej nieuczciwej praktyki handlowej (art. 5 ust. 2 lit. a i lit. b).