Postanowienie SN z dnia 6 września 2022 r., sygn. II PSK 378/21

Sąd Najwyższy w składzie:

SSN Bohdan Bieniek

w sprawie z powództwa D. M.
‎przeciwko L. […] z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W.
‎o ryczałty za noclegi,
‎po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w dniu 6 września 2022 r.,
‎skargi kasacyjnej strony pozwanej od wyroku Sądu Okręgowego w W.
‎z dnia 28 kwietnia 2021 r., sygn. akt VII Pa […],

1. odmawia przyjęcia skargi kasacyjnej do rozpoznania,

2. zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 1.350 (tysiąc trzysta pięćdziesiąt) zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu kasacyjnym.

UZASADNIENIE

Sąd Okręgowy w W., wyrokiem z 28 kwietnia 2021 r., zmienił wyrok Sądu Rejonowego w W. z 19 czerwca 2017 r. i zasądził od pozwanej L. Sp. z o.o. z siedzibą w W. na rzecz powoda D. M. ryczałty za noclegi z tytułu podróży służbowych.

Skargę kasacyjną od wyroku Sądu Okręgowego złożyła pozwana Spółka. We wniosku o przyjęcie jej do rozpoznania wskazała na występujące w sprawie istotne zagadnienia prawna, a mianowicie: (-) czy w ramach zastosowania art. 77 § 1-5 k.p. w razie ustalenia przez Sąd, że - zgodnie z obowiązującym u pracodawcy regulaminem pracy - pracownikowi (kierowcy w transporcie międzynarodowym) nie przysługiwało odrębne świadczenie w postaci ryczałtu za noclegi w podróży służbowej, tylko - zgodnie z obowiązującym u pracodawcy regulaminem wynagradzania - przysługiwało mu świadczenie określane mianem „diety z tytułu zagranicznej podróży służbowej”, w wysokości 40 euro za dobę podróży służbowej, dopuszczalne jest aprioryczne uznanie przez Sąd, że pracodawca nie rekompensował pracownikowi ewentualnych kosztów noclegu w jakimkolwiek stopniu, bez uprzedniego zbadania przez Sąd, na pokrycie jakich kosztów wypłacana była „dieta”, w sytuacji gdy świadczenie to wielokrotnie przewyższało minimalną wysokość diety, o której mowa w art. 77 § 4 k.p. (tj. 23 albo 30 zł), a w wewnętrznych aktach prawa pracy obowiązujących u pracodawcy nie sprecyzowano, by służyło ono pokryciu jedynie wybranych (konkretnych) kosztów podróży służbowej? (-) czy z uwagi na konieczność zapewnienia konsekwencji i jednolitości orzeczeń, w sprawie z powództwa pracownika o zapłatę ryczałtów za noclegi w podróży służbowej sąd nie mógł pominąć faktu wydania wobec tego pracownika przez inny sąd prawomocnego wyroku uwzględniającego powództwo o zapłatę ryczałtów za noclegi w podróży służbowej za inny okres i powinien był wydać orzeczenie w warunkach związania wynikającego z art. 365 § 1 k.p.c., powielając nadto motywy rozstrzygnięcia i ustalenia zawarte we wcześniejszym prawomocnym wyroku innego sądu, iż pracodawca ten nie wypłacał pracownikowi żadnego świadczenia mającego na celu kompensację kosztów noclegu w podróży służbowej, czy też sąd ten powinien był autonomicznie rozpoznać sprawę i dokonać oceny charakteru świadczeń wypłacanych temu pracownikowi przez pracodawcę według swoich własnych przekonań, zwłaszcza że: a) sąd ten powinien dbać o zapewnienie konsekwencji i jednolitości swoich orzeczeń, co nie jest możliwe do zrealizowania w sytuacji, w której ten sam sąd wydaje wobec tego samego pracodawcy (w niemal identycznym stanie prawnym i faktycznym) zgoła odmienny wyrok, w którym uznaje wypłacane przez tego pracodawcę świadczenie za kompensujące koszty noclegu w podróży służbowej, a oba te wyroki (z dnia 28 kwietnia 2021 r. i 6 maja 2021 r.) dotyczą interpretacji dokładnie tych samych wewnętrznych aktów prawa pracy obowiązujących u tego pracodawcy, a ponadto przy wydaniu obu tych wyroków uczestniczy dwóch tych samych sędziów w ramach obu trzyosobowych składów sędziowskich; b) wydając wyrok, sąd nie uznał się za związany prawomocnym wyrokiem innego sądu na zasadzie art. 365 § 1 k.p.c.; c) prawomocny wyrok innego sądu dotyczył powództwa o zapłatę ryczałtów za noclegi w podróży służbowej za zupełnie inny okres, w związku z czym nie istnieją ustawowe przesłanki do przyjęcia związania prawomocnym wyrokiem innego sądu, a ponadto powód (reprezentowany przez tego samego profesjonalnego pełnomocnika w obu postępowaniach) dokonał podziału swoich roszczeń na dwa niezależnie toczące się postępowania ze świadomością wszelkich ryzyk i związanych z tym konsekwencji; d) nawet gdyby sąd był związany prawomocnym wyrokiem innego sądu, to wynikająca z art. 365 § 1 k.p.c. moc wiążąca orzeczeń dotyczy wyłącznie sentencji orzeczenia, a nie jego uzasadnienia, w szczególności stan związania nie obejmuje motywów rozstrzygnięcia, poglądów prawnych wyrażonych w uzasadnieniu orzeczenia, ani też ustaleń faktycznych; e) wszelkie wyłączenia i wyjątki od zawartej w art. 233 § 1 k.p.a. zasady samodzielności i niezawisłości sądu w dokonywaniu ocen materiału dowodowego należy interpretować ścieśniające?