Postanowienie SN z dnia 19 lipca 2022 r., sygn. III PSK 194/21

Sąd Najwyższy w składzie:

SSN Krzysztof Rączka

w sprawie z powództwa G. W.
‎przeciwko Zespołowi Szkół w Z.
‎o ustalenie, że strony łączy umowa zawarta na czas nieokreślony,
‎na posiedzeniu niejawnym w Izbie Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w dniu 19 lipca 2022 r.,
‎na skutek skargi kasacyjnej strony pozwanej od wyroku Sądu Okręgowego w Rzeszowie
‎z dnia 8 marca 2021 r., sygn. akt IV Pa 82/20,

1. odmawia przyjęcia skargi kasacyjnej do rozpoznania;

2. zasądza od strony pozwanej na rzecz powoda kwotę 240 (dwieście czterdzieści) zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu kasacyjnym.

UZASADNIENIE

Wyrokiem z 8 marca 2021 r., sygn. akt IV Pa 82/20 Sąd Okręgowy w Rzeszowie oddalił apelację pozwanego Zespołu Szkół w Z. od wyroku Sądu Rejonowego w Rzeszowie z 17 września 2020 r., IV P 175/19, którym Sąd pierwszej instancji uwzględnił powództwo G. W.

Zaskarżonym wyrokiem z 17 września 2020 r., sygn. akt IV P 175/19, Sąd Rejonowy w Rzeszowie ustalił, że powoda G. W. łączy z pozwanym Zespołem Szkół w Z. stosunek pracy na podstawie umowy na czas nieokreślony od 1 września 2018 r.

Wyrok Sądu pierwszej instancji zaskarżyła apelacją strona pozwana, zarzucając mu sprzeczność istotnych ustaleń Sądu z treścią zebranego w sprawie materiału dowodowego oraz naruszenie art. 3 k.p.c. i art. 5 k.p.c., a także art. 45 ust. 1 Konstytucji RP; art. 233 § 1 k.p.c. oraz art. 10 ust. 6 oraz art. 10 ust. 7 ustawy z 26 stycznia 1982 r. Karta Nauczyciela (Dz.U. z 2017 r., poz. 2203).

Sąd Okręgowy w wyniku rozpoznania apelacji oddalił ją jako nieuzasadnioną.

Sąd drugiej instancji wskazał, że podzielił ustalenia faktyczne oraz rozważania prawne dokonane w przedmiotowej sprawie przez Sąd Rejonowy, a tym samym przyjął je za własne.

Sąd odwoławczy ocenił, że analiza przeprowadzonych w sprawie dowodów wskazuje, iż zarzut naruszenia przez Sąd pierwszej instancji przepisu art. 233 § 1 k.p.c. jest całkowicie niezasadny i bezpodstawny, albowiem Sąd wszechstronnie rozważył całokształt materiału dowodowego w granicach swobodnej oceny dowodów, ponadto brak podstaw do uznania, iż ocena materiału dowodowego w sprawie jest dowolna i sprzeczna z zasadami doświadczenia życiowego oraz wskazaniami wiedzy. Sąd Rejonowy oparł się bowiem na prawidłowo przeprowadzonych dowodach, z zachowaniem wymagań dotyczących źródeł dowodzenia oraz zasady bezpośredniości i dokonał ich oceny bez naruszenia zasad logicznego rozumowania lub doświadczenia życiowego. Kwestionowanie dokonanej przez Sąd oceny dowodów nie może polegać jedynie na zaprezentowaniu własnych, korzystnych dla skarżącego ustaleń stanu faktycznego, dokonanych na podstawie własnej, korzystnej dla niego oceny materiału dowodowego (por. postanowienie Sądu Najwyższego z 10 stycznia 2002 r., II CKN 572/99). Jeżeli z materiału dowodowego Sąd wyprowadza wnioski logicznie poprawne i zgodne z doświadczeniem życiowym, to ocena Sądu nie narusza reguł swobodnej oceny dowodów i musi się ostać, choćby w równym stopniu, na podstawie tego materiału dawały się wysnuć wnioski odmienne. Brak logiki we wnioskowaniu na podstawie zebranych dowodów lub wykroczenie we wnioskowaniu poza te granice albo wbrew zasadom doświadczenia życiowego, daje podstawę do przyjęcia, że przeprowadzona przez Sąd ocena dowodów może być skutecznie podważona (por. wyrok Sądu Najwyższego z 27 września 2002 r., II CKN 817/00).