Postanowienie SN z dnia 14 lipca 2022 r., sygn. II KK 244/22

Sąd Najwyższy w składzie:

SSN Małgorzata Wąsek-Wiaderek

w sprawie W. S.

skazanego za czyny z art. 207 § 1 k.k. i in.,

po rozpoznaniu w Izbie Karnej na posiedzeniu w dniu 14 lipca 2022 r.,

w trybie art. 535 § 3 k.p.k., kasacji obrońcy skazanego od wyroku Sądu Okręgowego w W. z dnia 4 lutego 2022 r., sygn. akt VI Ka […], utrzymującego w mocy wyrok Sądu Rejonowego w W. z dnia 1 marca 2021 r., sygn. akt II K […],

p o s t a n o w i ł:

1. oddalić kasację jako oczywiście bezzasadną;

2. zwolnić skazanego W. S. od kosztów sądowych postępowania kasacyjnego, obciążając nimi Skarb Państwa;

3. zasądzić od Skarbu Państwa na rzecz adw. I. D., prowadzącej Kancelarię Adwokacką w W., kwotę 442,80 zł (czterysta czterdzieści dwa złote i osiemdziesiąt groszy), w tym 23 % VAT, tytułem zwrotu kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej skazanemu z urzędu w postaci sporządzenia i wniesienia kasacji.

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 1 marca 2021 r., sygn. akt II K […], Sąd Rejonowy w W. uznał W. S. za winnego czynu z art. 207 § 1 k.k., za który wymierzono mu karę 10 miesięcy pozbawienia wolności (pkt 1); czynu z art. 222 § 1 k.k., za który wymierzono mu karę 3 miesięcy pozbawienia wolności (pkt 2); czynu z art. 207 § 1 k.k., za który wymierzono mu karę 6 miesięcy pozbawienia wolności (pkt 3). Kary jednostkowe zostały połączone i jako karę łączną wymierzono W. S. karę roku pozbawienia wolności (pkt 4). Wyrok zawierał ponadto rozstrzygnięcie w przedmiocie zaliczenia na poczet kary okresu rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie (pkt 5) oraz kosztów procesu (pkt 6).

Apelację od powyższego wyroku wniósł obrońca ówczesnego oskarżonego, zaskarżając wyrok w całości w odniesieniu do czynu z punktu I tego wyroku. Obrońca zarzucił:

„1. błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku, który miał wpływ na jego treść, polegający na błędnym ustaleniu, że oskarżony W. S. swoim zachowaniem wypełnił ustawowe znamiona przestępstwa, o którym mowa w art. 207 § 1 k.k. w sytuacji, gdy zebrane dowody nie pozwalają na stwierdzenie, że oskarżony dopuścił się zarzucanego mu czynu, co skutkowało bezpodstawnym skazaniem oskarżonego;