Postanowienie SN z dnia 28 czerwca 2022 r., sygn. II KO 26/22

Sąd Najwyższy w składzie:

SSN Wiesław Kozielewicz (przewodniczący)
‎SSN Antoni Bojańczyk (sprawozdawca)
‎SSN Marek Motuk

w sprawie T. S. (S.),

skazanego z art. 2 i 7 dekretu z dnia 31 sierpnia 1944 r. o wymiarze kary dla faszystowsko-hitlerowskich zbrodniarzy winnych zabójstw i znęcania się nad ludnością cywilną i jeńcami oraz dla zdrajców Narodu Polskiego (Dz.U. z 1946 r. Nr 69 poz. 377 t.j.)

po rozpoznaniu w Izbie Karnej na posiedzeniu w dniu 28 czerwca 2022 r.

wniosku obrońców skazanego o wznowienie postępowania

w sprawie zakończonej prawomocnym wyrokiem

Sądu Najwyższego z dnia 31 lipca 1953 r., sygn. I.K. 133/53,

zmieniającym wyrok Sądu Wojewódzkiego w W.

z dnia 28 lutego 1953 r., sygn. IV K (…),

na podstawie art. 547 § 1 k.p.k. w zw. z art. 544 § 2 i § 3 k.p.k.

p o s t a n o w i ł:

1. oddalić wniosek o wznowienie postępowania;

2. kosztami sądowymi postępowania wznowieniowego obciążyć skazanego T. S..

UZASADNIENIE

Wyrokiem Sądu Wojewódzkiego w W. z dnia 28 lutego 1953 r. , sygn. IV K (…), T. S. został uznany winnym tego, że w okresie od czerwca 1944 r. do maja 1945 r. na terenie Wschodnich Niemiec, będąc obywatelem polskim, jako członek wojskowej organizacji tzw. „B.”, działając na korzyść Niemiec hitlerowskich, brał udział w działaniach wojennych przeciw Państwu Polskiemu – nie porzucając tych obowiązków mimo pełnej ku temu możliwości, to jest popełnienia czynu zakwalifikowanego z art. 1 pkt 1 dekretu z dnia 31 sierpnia 1944 r. o wymiarze kary dla faszystowsko-hitlerowskich zbrodniarzy winnych zabójstw i znęcania się nad ludnością cywilną i jeńcami oraz dla zdrajców Narodu Polskiego (Dz.U. z 1946 r. Nr 69 poz. 377 t.j., dalej cyt. także jako – dekret sierpniowy) i art. 101 § 2 k.k. z 1932 r., za co sąd wymierzył mu karę 12 (dwunastu) lat więzienia z utratą praw publicznych i obywatelskich praw honorowych na lat 4 (cztery). W tym samym orzeczeniu sąd dwukrotnie nadzwyczajnie złagodził wymierzoną karę. Po raz pierwszy zastosował nadzwyczajne złagodzenie kary o 1/3, to jest do 8 (ośmiu) lat więzienia na podstawie art. 5 § 2 pkt 3 dekretu z dnia 2 sierpnia 1945 r. o amnestii (Dz.U. z 1945 r. Nr 28 poz.172), a następnie o 1/6, to jest do 6 (sześciu) lat i 8 (ośmiu) miesięcy więzienia na podstawie art. 6 i art. 8 § 1 ustawy z dnia 22 lutego 1947 r. o amnestii (Dz.U. z 1947 r. Nr 20 poz.78). Na poczet tak złagodzonej kary zaliczył okres tymczasowego aresztowania od dnia 12 października 1950 r. do dnia 28 lutego 1953 r. Sąd orzekł także o kosztach sądowych.