Interpretacja indywidualna z dnia 24 lutego 2023 r., Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, sygn. 0114-KDIP2-1.4010.277.2022.3.OK

W zakresie ustalenia czy wartość przekazywanych Produktów nie będzie stanowiła podstawy do opodatkowania podatkiem u źródła na gruncie art. 21 ust. 1 ustawy o CIT.

Interpretacja indywidualna – stanowisko nieprawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego w podatku dochodowym od osób prawnych jest nieprawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

8 grudnia 2022 r. wpłynął Państwa wniosek z 5 grudnia 2022 r. o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia czy wartość przekazywanych Produktów nie będzie stanowiła podstawy do opodatkowania podatkiem u źródła na gruncie art. 21 ust. 1 ustawy o CIT, w związku z czym Spółka nie będzie miała obowiązku poboru podatku u źródła od wartości przekazywanych Produktów.

Uzupełnili go Państwo – w odpowiedzi na wezwanie – pismem z 15 lutego 2023 r. (data wpływu 21 lutego 2023 r.).

Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego

Spółka Akcyjna jest polskim rezydentem podatkowym, który prowadzi na terenie Rzeczpospolitej Polskiej działalność z zakresu sprzedaży detalicznej odzieży oraz obuwia poprzez sklepy stacjonarne oraz stronę internetową (dalej: „Wnioskodawca” lub „Spółka”).

W związku z prowadzoną działalnością Wnioskodawca aktualnie zawiera umowy oraz w przyszłości będzie zawierać analogiczne umowy o współpracę (dalej: „Umowa” lub „Umowy”) z zarówno polskimi, jak i zagranicznymi podmiotami, które nie są powiązane (w rozumieniu przepisów o cenach transferowych) ze Spółką (dalej: „Agencje” lub pojedynczo jako „Agencja”). Agencje współpracują natomiast już bezpośrednio z osobami publicznymi prowadzącymi profile w mediach społecznościowych (dalej: „Influencerzy” lub pojedynczo jako „Influencer”).

Współpraca będzie miała charakter reklamowy, z założenia ma bowiem zwiększyć zainteresowanie produktami oferowanymi przez Wnioskodawcę, a jej przebieg będzie opierał się na wykonaniu przez Agencję następujących usług (dalej: „Usługi”):

‒ zapewnieniu przez Agencję, że wybrany przez Spółkę Influencer dokona selekcji produktów z kolekcji ubrań oraz obuwia przedstawionej wcześniej przez Wnioskodawcę, z których Influencer zaprojektuje stylizację, a następnie (po otrzymaniu wybranych produktów) wykona fotografię własnej sylwetki w zaprojektowanej uprzednio stylizacji (dalej: „Fotografia");

‒ przesłaniu przez Agencję Fotografii Spółce w terminie wskazanym w Umowie;

‒ zadbaniu przez Agencję, że Influencer opublikuje wykonaną przez siebie Fotografię wraz z opisem w sposób pozytywny przedstawiający wizerunek Spółki (dalej: „Wpis”) na medium społecznościowym oraz w terminie wskazanym w Umowie;

‒ zobowiązaniu się przez Agencję, że Influencer nie usunie Wpisu w serwisie (medium społecznościowym) przez cały okres aż do usunięcia swojego profilu;

‒ udzieleniu Spółce przez Agencję prawa do wykorzystania Wpisu lub samej Fotografii, na mocy którego Spółka będzie miała możliwość udostępnienia Wpisu i Fotografii na własnych mediach społecznościowych oraz stronach internetowych, na których Spółka dokonuje sprzedaży swoich produktów, i publikacji Fotografii w materiałach promocyjno-reklamowych w formie papierowej lub elektronicznej, bez możliwości ich modyfikacji;

Agencja w Umowie poświadcza, że uzyskała od Influencera wszelkie niezbędne prawa na korzystanie z jego wizerunku oraz prawa do wykorzystania Fotografii, które może przenieść na Spółkę.

Z tytułu powyżej wymienionych Usług Spółka - w oparciu o postanowienia Umowy - wypłaca Agencji wynagrodzenie na podstawie wystawionej przez tę Agencję faktury.

Spółka - w celu możliwości wykonania przez Agencję wskazanych powyżej Usług - zobowiązuje się do dostarczenia na wskazany przez Agencję adres produktów (ubrań i butów), które zostały wybrane przez Influencera do stworzenia stylizacji (dalej: „Produkty”).

Spółka nie traktuje przekazania Produktów jako wynagrodzenia za wykonane Usługi, które - jak zostało wskazane powyżej - określane jest odrębnie w Umowie. Produkty stanowią jedynie próbkę towarów niezbędnych do realizacji usługi reklamowej wykonywanej przez Agencję. Spółka - na mocy zawartej z Agencją Umowy - nie przenosi własności Produktów, jak również nie przekazuje ich w darowiźnie.

Jedynie z przyczyn praktycznych i ekonomicznych Spółka nie żąda zwrotu Produktów. Wysłane przez Spółkę Produkty (należy mieć na uwadze, że są to ubrania oraz obuwie) – po ich uprzednim wykorzystaniu przez Influencera - nie będą bowiem przedstawiały dla Wnioskodawcy żadnej wartości ekonomicznej. Influencerzy - w celu wykonania Fotografii - zmuszeni są odciąć od Produktów metki, a ponadto Fotografie mogą wykonywane być w warunkach środowiskowych lub atmosferycznych, które spowodują zabrudzenie lub zniszczenie Produktów. W związku z powyższym, nawet gdyby Produkty zostały zwrócone po wykonaniu Fotografii, Spółka nie miałaby możliwości ich sprzedaży. Ponadto, gdyby Spółka ubiegała się o zwrot towarów - musiałaby pokryć dodatkowo koszty wysyłki oraz koszty utylizacji Produktów po ich otrzymaniu, co nie znajduje ekonomicznego uzasadnienia. Ewentualnie - kosztami zwrotu Spółka musiałaby obciążyć Agencję, co również biznesowo nie byłoby uzasadnione, ponieważ Produkty są przekazywane jedynie w celu należytego wykonania Umowy przez Agencję na rzecz Spółki.

W związku z powyższym - biorąc pod uwagę uzasadnienie praktyczne, ekonomiczne oraz biznesowe - Spółka świadomie nie zdecydowała się na zawarcie w Umowie postanowienia zobowiązującego Agencję do zwrotu Produktów, w konsekwencji czego nie żąda tego zwrotu.

Jak zostało wskazane powyżej, Spółka - w celu realizacji Umowy przez Agencję - przesyła Produkty na adres wskazany przez Agencję. Wnioskodawca nie ingeruje natomiast w to, co dzieje się z Produktami po wykonaniu Fotografii przez Influencera. Bez znaczenia bowiem pozostaje dla Spółki to, czy te Produkty pozostają do dyspozycji Influencera, czy Influencer pozostawia je Agencji. Z uwagi na irrelewantność tej kwestii, Spółka również nie zdecydowała się na uregulowanie jej w Umowie z Agencją.

Wśród Agencji, z którymi Spółka zawiera Umowy, jak i wśród Influencerów, przy pomocy których Agencje świadczą usługi, występują zarówno podmioty będące polskimi rezydentami podatkowymi, jak i podmioty, które nie posiadają polskiej rezydencji podatkowej.

W świetle powyższego Wnioskodawca powziął wątpliwość, czy w przypadku przekazywania Produktów w celu wykonania Umowy przez Agencję, gdy Agencja i/lub Influencer nie mają statusu polskiego rezydenta, Spółka powinna zakwalifikować wartość przekazanych Produktów jako przychód, o którym mowa w art. 21 ust. 1 ustawy o CIT lub - odpowiednio - w art. 29 ust. 1 ustawy o PIT, a w związku z tym pobrać zryczałtowany podatek dochodowy (dalej: „podatek u źródła" lub „WHT”).

Uzupełnienie i doprecyzowanie opisu stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego

Przedmiotem Państwa zapytania jest okres podatkowy obejmujący lata 2022-2023.

Agencje, z którymi Państwo współpracujecie, są osobami prawnymi.

Agencje/Influencerzy, z którymi Państwo współpracujecie, nie prowadzą działalności gospodarczej poprzez położony na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej zakład. Wypłacane wynagrodzenia nie mają zatem związku z działalnością podmiotów zagranicznych prowadzoną przez zakład w Polsce.

Agencje oraz Influencerzy przedstawiają Państwu certyfikaty rezydencji.

Zawierają Państwo Umowy z Agencjami. Influencer jest wskazany w Umowie jako Partner, natomiast nie jest stroną Umowy, nie podpisuje Umowy (Umowę podpisuje osoba upoważniona do reprezentacji Agencji) oraz nie ponosi odpowiedzialności za należyte wykonanie Umowy.

Zawierane z Agencjami umowy mają charakter umów o świadczenie usługi kompleksowej, których głównym celem jest świadczenie usług reklamowych. Jednocześnie, w ramach tych umów, dochodzi do przeniesienia na Państwa praw do wykorzystania wizerunku Influencera oraz przeniesienie praw do wykorzystania Wpisu i Fotografii.

Całość wynagrodzenia z tytułu Umowy przekazywana jest Agencji na podstawie faktur wystawianych przez Agencję. Państwo nie rozliczają się z Influencerem, natomiast ewentualne rozliczenia pomiędzy Agencją a Influencerem nie wynikają z Umowy i nie są Państwu znane.

Ani z Umów, ani z faktur nie wynika kwota prowizji należnej Agencji oraz kwota wynagrodzenia Influencera. Wynagrodzenie należne Agencji za wykonanie usług ustalane jest w Umowie w kwocie zryczałtowanej.

Dostarczanie produktów w celu wykonania usługi jednoznacznie wynika z zawieranych z Agencjami umów.

Przekazanie produktów nie będzie stanowiło nieodpłatnego świadczenia, bowiem produkty te (jako próbki towarów) mają służyć jedynie właściwemu wykonaniu usługi przez Agencję.

Przepis art. 21 ust. 1 ustawy o CIT powinien zostać zinterpretowany w odniesieniu do Agencji, natomiast przepis art. 29 ust. 1 ustawy o PIT – w odniesieniu do Influencerów.

Wnioskodawca w odpowiedzi na wezwanie ostatecznie sformułował pytanie mające być przedmiotem interpretacji.

Ponadto Wnioskodawca przedstawił własne stanowisko w sprawie oceny prawnej w odniesieniu do ostatecznie przeformułowanego pytania.

Pytanie

Czy prawidłowe jest stanowisko Wnioskodawcy, zgodnie z którym wartość przekazywanych Produktów nie będzie stanowiła podstawy do opodatkowania podatkiem u źródła na gruncie art. 21 ust. 1 ustawy o CIT (w odniesieniu do Agencji) ani na podstawie art. 29 ust. 1 ustawy o PIT (w odniesieniu do Influencerów), w związku z czym Wnioskodawca nie będzie miał obowiązku poboru WHT od wartości przekazywanych Produktów?

Przedmiotem interpretacji jest odpowiedź na pytanie w części dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych. Natomiast odpowiedź na pytanie w części dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych zostanie wydane odrębne rozstrzygnięcie.

Państwa stanowisko w sprawie

Zdaniem Wnioskodawcy, wartość przekazywanych Produktów nie będzie stanowiła podstawy do opodatkowania podatkiem u źródła ani na gruncie art. 21 ust. 1 ustawy o CIT, ani też na podstawie art. 29 ust. 1 ustawy o PIT, w konsekwencji czego Spółka nie będzie miała obowiązku poboru WHT od wartości przekazywanych Produktów.

Uzasadnienie stanowiska Wnioskodawcy

Zgodnie z art. 21 ust. 1 ustawy o CIT podatek dochodowy z tytułu uzyskanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podatników, o których mowa w art. 3 ust. 2 (tj. nierezydentów). przychodów:

1)z odsetek, z praw autorskich lub praw pokrewnych, z praw do projektów wynalazczych, znaków towarowych i wzorów zdobniczych, w tym również ze sprzedaży tych praw, z należności za udostępnienie tajemnicy receptury lub procesu produkcyjnego, za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, w tym także środka transportu, urządzenia handlowego lub naukowego, za informacje związane ze zdobytym doświadczeniem w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej (know-how),

2)z opłat za świadczone usługi w zakresie działalności widowiskowej, rozrywkowej lub sportowej, wykonywanej przez osoby prawne mające siedzibę za granicą, organizowanej za pośrednictwem osób fizycznych lub osób prawnych prowadzących działalność w zakresie imprez artystycznych, rozrywkowych lub sportowych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej,

2a) z tytułu świadczeń: doradczych, księgowych, badania rynku, usług prawnych, usług reklamowych, zarządzania i kontroli, przetwarzania danych, usług rekrutacji pracowników i pozyskiwania personelu, gwarancji i poręczeń oraz świadczeń o podobnym charakterze

- ustala się w wysokości 20% przychodów.

Po pierwsze należy wskazać, że w Umowach zawieranych przez Spółkę z Agencjami wskazywana jest konkretna kwota wynagrodzenia z tytułu świadczonych przez te Agencje Usługi. Kwota wynagrodzenia została określona w formie pieniężnej. Wartość przekazywanych Produktów nie powinna wliczać się do podstawy opodatkowania WHT na gruncie art. 21 ust. 1, bowiem Produkty nie stanowią wynagrodzenia Agencji, lecz służą jedynie jako narzędzie niezbędne do należytego wykonania zobowiązań wynikających z Umowy.

Wynagrodzenie należne Agencji zostało skalkulowane w taki sposób, aby uwzględniało wartość zużytych „narzędzi” przekazywanych przez Spółkę w celu właściwego wykonania usług. Żądanie przez Spółkę od Agencji zwrotu Produktów (przez co jedna ze stron musiałaby ponieść dodatkowy koszt przesyłki) nie miałoby natomiast ekonomicznego ani biznesowego uzasadnienia. Bowiem po wykorzystaniu przez Agencję Produktów w celu wykonania Usług, Produkty te nie będą produktami pełnowartościowymi ze względu na odcięte metki i ewentualne uszkodzenia Z zabrudzenia.

Należy ponadto mieć na uwadze, że model współpracy pomiędzy Wnioskodawcą a Agencją można porównać do szeroko komentowanej w piśmiennictwie instytucji tzw. toolingu polegającego na otrzymaniu przez świadczeniodawcę do dyspozycji określonych narzędzi niezbędnych do wykonania zlecenia przekazywanego mu przez świadczeniobiorcę. W tym zakresie wskazuje się, że bezpłatne udostępnienie określonych dóbr jest w gruncie rzeczy elementem kompleksowego i w sposób oczywisty odpłatnego stosunku kooperacyjnego, który należy rozpatrywać jako całość. Świadczący udostępnia zatem własne narzędzia lub maszyny i choć nie otrzymuje z tego tytułu zapłaty, to jednak uzyskuje swego rodzaju niematerialną, gospodarczo uchwytną korzyść, przede wszystkim w postaci pewności właściwego i zgodnego z oczekiwaniami spełnienia świadczenia przez podwykonawcę, z którym nawiązał współpracę.

Takie podejście znajduje potwierdzenie w interpretacjach indywidualnych prawa podatkowego. Przykładowo, w stanie faktycznym będącym przedmiotem wniosku o interpretację z dnia 30 września 2014 r., nr IPPB5/423-673/14-2/MW, podatnik wskazał, że kontrahent nieodpłatnie udostępnia mu powierzchnię biurową w celu świadczenia usług na jego rzecz, przy czym podatnik ten nie jest uprawniony do zmiany przeznaczenia tej powierzchni biurowej, a udostępniana powierzchnia jest niezbędnym narzędziem służącym wykonaniu usług na rzecz kontrahenta. Bez powierzchni biurowej podatnik musiałby pozyskać tego rodzaju lokale od innego kontrahenta, w związku z czym musiałaby ponieść dodatkowe koszty wynajmu lub zakupu powierzchni, co bezpośrednio skutkowałoby istotnym zwiększeniem kosztu usług. Co więcej, dzięki udostępnieniu powierzchni, wnioskodawca miał możliwość wykonywać swoje usługi w sposób najbardziej dopasowany do potrzeb usługobiorcy. Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie zgodził się, że nie dojdzie wówczas do powstania przychodów z tytułu nieodpłatnego świadczenia po stronie tego podatnika.

Podobnie Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej w interpretacji indywidualnej z dnia 3 grudnia 2019 r., nr KDIB1-1.4010.402.2019.2.ŚS zgodził się z wnioskodawcą, że nie dochodzi do powstania po jego stronie przychodu z tytułu nieodpłatnych świadczeń w sytuacji, gdy kontrahent udostępnia mu bez wynagrodzenia matryce w celu umożliwienia prawidłowej realizacji zlecenia. W interpretacji wskazano, że udostępnione matryce produkcyjne wykorzystywane są wyłącznie w ramach realizacji kontraktu, a ich wykorzystanie umożliwia realizację produkcji części samochodowych w ramach zlecenia zgodnie z narzuconą specyfikacją i wymaganymi przez kontrahenta standardami jakości Ponadto wnioskodawca zaznaczył, że w ramach realizacji kontraktu może potencjalnie zaproponować kontrahentowi korzystniejsze ceny dostarczanych wyrobów w porównaniu z sytuacją, gdyby nie doszło do udostępnienia matryc Redukcyjnych na jego rzecz.

Biorąc pod uwagę powyższe orzecznictwo organów podatkowych oraz przedstawiony przez Wnioskodawcę stan faktyczny, należy stwierdzić, że wartość przekazywanych Produktów w ramach Umów z Agencjami nie będzie stanowiła podstawy opodatkowania WHT na gruncie art. 21 ust. 1 ustawy o CIT.

Odnosząc się natomiast do potencjalnego powstania obowiązku na gruncie art. 29 ust. 1 ustawy o PIT, należy wskazać, że w przepisie tym znajduje się analogiczny jak w art. 21 ust. 1 ustawy o CIT katalog przychodów uzyskiwanych przez osoby fizyczne niebędące polskimi rezydentami na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, od których należy pobrać WHT w stawce 20%.

Przychody, o których mowa powyżej, to m in. przychody z praw autorskich (licencji), z opłat za usługi w zakresie działalności widowiskowej, rozrywkowej lub sportowej, wykonywanej przez osoby fizyczne mające miejsce zamieszkania za granicą, a organizowanej za pośrednictwem osób fizycznych lub osób prawnych prowadzących działalność w zakresie imprez artystycznych, rozrywkowych lub sportowych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, a także przychody z tytułu świadczeń doradczych, księgowych, badania rynku, usług prawnych, usług reklamowych, zarządzania i kontroli, przetwarzania danych, usług rekrutacji pracowników i pozyskiwania personelu, gwarancji i poręczeń oraz świadczeń o podobnym charakterze.

W tym miejscu podkreślenia wymaga okoliczność, że Spółkę z Influencerem nie łączy żadna umowa, a Influencer nie świadczy bezpośrednio na rzecz Spółki żadnych usług, w tym nie przekazuje bezpośrednio praw do swojego wizerunku, czy też praw do wykorzystywania Fotografii (Spółka nabywa te usługi i prawa od Agencji).

Tym samym należy wskazać, że wartość Produktów nie może stanowić podstawy opodatkowania WHT, bowiem nie będzie stanowiła przychodu z tytułu jakichkolwiek świadczeń wymienionych w art. 29 ust. 1 ustawy o PIT, w tym nie będzie to przychód z tytułu usług reklamowych (gdyż Influencer nie świadczy tych usług na rzecz Spółki).

Ponownego zaakcentowania jest warty fakt, że w analizowanym przypadku Influencer otrzymuje Produkty wyłącznie w celu prawidłowego wykonania czynności takich jak przygotowanie stylizacji, która następnie jest uwieczniana na Fotografii. Przekazane przez Spółkę narzędzia (Produkty) nie stanowią z perspektywy Influencera żadnego realnego przysporzenia, a jedynie zapewniają, że realizowane przez Influencera zadanie (wykonanie Fotografii w stylizacji) będzie zgodne z oczekiwaniami jego zleceniodawcy (Agencji). Przekazane Produkty nie będą stanowiły formy wynagrodzenia Influencera za świadczone przez niego w ramach współpracy z Agencją usługi, bowiem Spółka zakłada, że wynagrodzenie ustalane jest pomiędzy Influencerem a Agencją odrębnie.

W konsekwencji należy wskazać, że - w związku z przekazaniem przez Spółkę Produktów w celu wykorzystania ich przez Influencera w stylizacji - wartość tychże Produktów nie będzie stanowiła podstawy opodatkowania podatkiem u źródła również na mocy z art. 29 ust. 1 ustawy o PIT

Podsumowując, w ocenie Wnioskodawcy, za prawidłowe należy uznać stanowisko, zgodnie z którym Spółka nie będzie miała obowiązku poboru WHT w związku z przekazaniem Produktów służących realizacji przez Agencję Usług wynikających z zawartej pomiędzy stronami Umowy.

Doprecyzowania wymaga, że w Państwa ocenie – wartość przekazywanych Produktów nie będzie stanowiła podstawy do opodatkowania podatkiem u źródła ani na gruncie art. 21 ust. 1 ustawy o CIT (w odniesieniu do Agencji), ani też na podstawie art. 29 ust. 1 ustawy o PIT (w odniesieniu do Influencerów), w konsekwencji czego nie będą Państwo mieli obowiązku poboru WHT od wartości przekazywanych produktów.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest nieprawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zakres podmiotowy ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2022 r. poz. 2587; dalej: „ustawa CIT”) jest ściśle związany z instytucją ograniczonego i nieograniczonego obowiązku podatkowego. Powstanie obowiązku podatkowego wyznacza bądź siedziba lub zarząd usytuowany na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (zasada rezydencji), bądź też osiąganie dochodów na tym terytorium (zasada źródła). Zasada ograniczonego obowiązku podatkowego wynika z zasady źródła, która wiąże się z opodatkowaniem dochodu powstałego na terytorium państwa polskiego bez względu na miejsce (kraj), w którym podatnik ma swoją siedzibę lub zarząd, co oznacza opodatkowanie dochodu uzyskanego w Polsce.

W myśl art. 3 ust. 2 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych:

W przepisie tym, wyrażona jest zasada ograniczonego obowiązku podatkowego, w myśl której państwo, na terytorium którego znajduje się źródło uzyskiwania przychodów, ma suwerenne prawo do opodatkowania podmiotów niebędących jej rezydentami podatkowymi w zakresie dochodów uzyskiwanych z takiego źródła.

Zgodnie z art. 3 ust. 3 pkt 5 ustawy o CIT:

Jak stanowi art. 3 ust. 5 ustawy o CIT:

W art. 21 ustawy o CIT, wymienione zostały określone rodzaje należności wypłacane przez podmioty polskie podmiotom zagranicznym, w przypadku uzyskania których, podmiot zagraniczny podlega opodatkowaniu w Polsce podatkiem dochodowym, a obowiązanym do jego naliczenia, potrącenia i odprowadzenia do urzędu skarbowego jest podmiot polski. Podatek ten nazywany jest podatkiem „u źródła” ze względu na szczególny sposób jego poboru, który dokonywany jest przez polski podmiot wypłacający określone należności na rzecz nierezydenta, w trybie i na zasadach wymienionych w art. 26 ustawy o CIT.

Na podstawie art. 21 ust. 1 ustawy CIT:

Przepis art. 21 ust. 2 ustawy CIT, stanowi, że:

Zasady ustalania podatku, wynikające z art. 21 ustawy CIT, będą miały zatem zastosowanie w przypadku braku takich umów, albo wtedy, gdy umowa w sprawie zapobiegania podwójnemu opodatkowaniu, której Polska jest stroną, zawarta z krajem, na którego terytorium podatnik ma siedzibę, nie stanowi inaczej niż polska ustawa.

Obowiązki płatników podatku dochodowego określone zostały w art. 26 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

W myśl art. 26 ust. 1 ustawy CIT,

Natomiast zgodnie z art. 26 ust. 2e ustawy CIT,

Przy czym, jak wynika z art. 26 ust. 7 ustawy o CIT,

Z kolei art. 26 ust. 7a ustawy o CIT stanowi, że:

Jednocześnie szczegółowe reguły składnia tego rodzaju oświadczenia określają przepisy art. 26 ust. 7b-7c i art. 26 ust. 1f ustawy o CIT.

W myśl art. 26 ust. 9 ustawy o CIT,

W złożonym wniosku wskazano, że jesteście Państwo Spółką akcyjną będącą polskim rezydentem podatkowym, która prowadzi na terenie Rzeczpospolitej Polskiej działalność z zakresu sprzedaży detalicznej odzieży oraz obuwia poprzez sklepy stacjonarne oraz stronę internetową. W związku z prowadzoną działalnością aktualnie zawierają Państwo umowy oraz w przyszłości będą zawierać analogiczne umowy o współpracę z zarówno polskimi, jak i zagranicznymi podmiotami (Agencje), które nie są powiązane z Państwa Spółką. Agencje współpracują natomiast już bezpośrednio z osobami publicznymi prowadzącymi profile wmediach społecznościowych („Influencerzy”). Współpraca będzie miała charakter reklamowy, z założenia ma bowiem zwiększyć zainteresowanie produktami oferowanymi przez Państwa, a jej przebieg będzie opierał się na wykonaniu przez Agencję usług wskazanych we wniosku.

Z tytułu Usług, o których mowa we wniosku, Spółka - w oparciu o postanowienia Umowy - wypłaca Agencji wynagrodzenie na podstawie wystawionej przez tę Agencję faktury.

Spółka - w celu możliwości wykonania przez Agencję wskazanych powyżej Usług - zobowiązuje się do dostarczenia na wskazany przez Agencję adres produktów (ubrań i butów), które zostały wybrane przez Influencera do stworzenia stylizacji.

Spółka nie traktuje przekazania Produktów jako wynagrodzenia za wykonane Usługi, które określane jest odrębnie w Umowie. Produkty stanowią jedynie próbkę towarów niezbędnych do realizacji usługi reklamowej wykonywanej przez Agencję. Spółka - na mocy zawartej z Agencją Umowy - nie przenosi własności Produktów, jak również nie przekazuje ich w darowiźnie.

Jedynie z przyczyn praktycznych i ekonomicznych Spółka nie żąda zwrotu Produktów. Produkty są przekazywane jedynie w celu należytego wykonania Umowy przez Agencję na rzecz Spółki. Nie ingerują Państwo w to, co dzieje się z Produktami po wykonaniu Fotografii przez Influencera. Bez znaczenia bowiem pozostaje dla Spółki to, czy te Produkty pozostają do dyspozycji Influencera, czy Influencer pozostawia je Agencji. Z uwagi na irrelewantność tej kwestii, Spółka również nie zdecydowała się na uregulowanie jej w Umowie z Agencją.

Zawierane z Agencjami umowy mają charakter umów o świadczenie usługi kompleksowej, których głównym celem jest świadczenie usług reklamowych. Całość wynagrodzenia z tytułu Umowy przekazywana jest Agencji na podstawie faktur wystawianych przez Agencję. Państwo nie rozliczają się z Influencerem. Ani z Umów, ani z faktur nie wynika kwota prowizji należnej Agencji oraz kwota wynagrodzenia Influencera. Wynagrodzenie należne Agencji za wykonanie usług ustalane jest w Umowie w kwocie zryczałtowanej. Przekazanie produktów nie będzie stanowiło nieodpłatnego świadczenia, bowiem produkty te (jako próbki towarów) mają służyć jedynie właściwemu wykonaniu usługi przez Agencję.

W Umowach zawieranych przez Spółkę z Agencjami wskazywana jest konkretna kwota wynagrodzenia z tytułu świadczonych przez te Agencje Usług. Kwota wynagrodzenia została określona w formie pieniężnej. Wynagrodzenie należne Agencji zostało skalkulowane w taki sposób, aby uwzględniało wartość zużytych „narzędzi”(produktów/odzieży/obuwia) przekazywanych przez Spółkę w celu właściwego wykonania usług. Bezpłatne udostępnienie określonych dóbr jest w gruncie rzeczy elementem kompleksowego i w sposób oczywisty odpłatnego stosunku kooperacyjnego, który należy rozpatrywać jako całość.

Państwa wątpliwości w zakresie podatku dochodowego od osób prawnych dotyczą kwestii ustalenia, czy wartość przekazywanych Produktów nie będzie stanowiła podstawy do opodatkowania podatkiem u źródła na gruncie art. 21 ust. 1 ustawy o CIT (w odniesieniu do Agencji), w związku z czym nie będziecie Państwo mieli obowiązku poboru WHT od wartości przekazywanych Produktów.

A zatem w przedmiotowej sprawie należy przeanalizować art. 21 ust. 1 pkt 2a ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Powyższy przepis art. 21 ust. 1 pkt 2a ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, zawiera otwarty katalog usług, których świadczenie podlega opodatkowaniu ww. podatkiem „u źródła”, czyli w Polsce, czego dowodem jest użyte przez ustawodawcę sformułowanie „oraz świadczeń o podobnym charakterze”. Za „świadczenia o podobnym charakterze” należy uznać świadczenia o podobnym zakresie działań w ramach świadczonych usług. Oznacza to, że aby dane świadczenie można było zakwalifikować do katalogu wskazanego powyżej, należy spełnić takie same przesłanki, aby daną usługę uzyskać, albo wynikają z niej takie same prawa i obowiązki dla stron. Innymi słowy, lista ta obejmuje również takie świadczenia, które zasadniczo są podobne do wymienionych, lecz mogą być np. inaczej określane, przy czym decydujące znaczenie dla stwierdzenia, że dane usługi mieszczą się w katalogu czynności podlegających opodatkowaniu zryczałtowanym podatkiem dochodowym ma treść postanowień umowy zawartej z kontrahentem zagranicznym, a przede wszystkim, charakter rzeczywiście wykonywanych świadczeń.

Decydujące znaczenie dla stwierdzenia, że dane usługi mieszczą się w katalogu czynności podlegających opodatkowaniu zryczałtowanym podatkiem dochodowym ma treść postanowień umowy zawartej z kontrahentem zagranicznym, a przede wszystkim, charakter rzeczywiście wykonywanych świadczeń. Należy pamiętać, że podatnik zawsze ma obowiązek prawidłowego klasyfikowania dokonywanych czynności. Na gruncie prawa podatkowego zasadą jest, że o rodzaju czynności decyduje nie nazwa nadana przez strony, lecz rzeczywisty charakter czynności. W rezultacie o zakwalifikowaniu do konkretnego rodzaju usług decyduje treść czynności.

W orzecznictwie Naczelnego Sądu Administracyjnego podkreśla się, że świadczenia w nim wymienione można podzielić na dwie grupy. Pierwszą stanowią świadczenia wyraźnie nazwane, drugą tworzą świadczenia mające podobny charakter do świadczeń nazwanych. W tej drugiej grupie mieszczą się świadczenia posiadające cechy charakterystyczne dla świadczeń wprost wymienionych w art. 21 ust. 1 pkt 2a ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ale dodatkowo posiadające również elementy charakterystyczne dla świadczeń innych od skonkretyzowanych w tym przepisie. Dla uznania, że świadczenie niewymienione wprost w art. 21 ust. 1 pkt 2a ww. ustawy jest objęte jego zakresem decydujące jest, aby elementy charakterystyczne dla świadczeń wprost wymienionych w omawianym przepisie przeważały nad cechami charakterystycznymi dla świadczeń w nim niewymienionych.

Należy pamiętać, że podatnik zawsze ma obowiązek prawidłowego klasyfikowania dokonywanych czynności. Na gruncie prawa podatkowego zasadą jest, że o rodzaju czynności decyduje nie nazwa nadana przez strony, lecz rzeczywisty charakter czynności. W rezultacie o zakwalifikowaniu do konkretnego rodzaju usług decyduje treść czynności.

Zakresem przedmiotowym art. 21 ust. 1 pkt 2a ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych objęte są usługi: doradcze, księgowe, badania rynku, prawne, reklamowe, zarządzania i kontroli, przetwarzania danych, rekrutacji pracowników i pozyskiwania personelu, gwarancji i poręczeń oraz świadczeń o podobnym charakterze.

W przedmiotowej sprawie istotne będzie wyjaśnienie znaczenia pojęcia: „usług reklamowych”. Przepisy ustawy o CIT, nie definiują tego pojęcia. Wobec braku w ustawie definicji należy posiłkowo odwołać się do wykładni językowej tego pojęcia.

W odniesieniu do rozpatrywanej sprawy należy skupić się na wyjaśnieniu pojęcia „usługi reklamowe”, które zawarte jest w przepisie art. 21 ust. 1 pkt 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zgodnie z internetowym Słownikiem języka polskiego PWN – (...), reklama to działanie mające na celu zachęcenie potencjalnych klientów do zakupu konkretnych towarów lub do skorzystania z określonych usług, plakat, napis, ogłoszenie, krótki film itp. służące temu celowi.

Natomiast zgodnie ze Słownikiem Języka Polskiego pod red. M. Szymczyka (Wyd. Naukowe PWN, Warszawa 2002 r.) reklama oznacza rozpowszechnianie informacji o towarach, ich zaletach, wartości, miejscach i możliwościach nabycia, chwalenie kogoś, zalecanie czegoś przez prasę, radio, telewizję i inne podobne środki, np. plakaty, napisy, głoszenia służące temu celowi.

W związku z brakiem definicji pojęcia „usług reklamowych” w polskim prawie podatkowym właściwym jest także odwołanie się do znaczenia tego pojęcia na gruncie prawa Unii Europejskiej.

Znaczenie pojęcia – „usługi reklamowe” – przedstawione zostało przez Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej m.in. w orzeczeniach w sprawach C-68/92 (Komisja ca Francji), C-73/92 (Komisja ca Hiszpanii) oraz C-69/92 (Komisja ca Luksemburgowi). W ocenie Trybunału pojęcie usług reklamowych należy rozumieć jako wszelką działalność promocyjną, tzn. taką, której celem jest informowanie odbiorców o istnieniu firmy i jakości oferowanych produktów lub usług w celu zwiększenia ich sprzedaży. Usługi reklamowe tworzą wszelkie czynności stanowiące integralną część kampanii reklamowej, które mają na celu reklamę produktu lub usługi. Trybunał jednoznacznie wskazał, że do zakresu tych usług oprócz działań tradycyjnie uważanych za promocję czy reklamę, należy kwalifikować także inne czynności i zdarzenia, nawet jeśli samodzielnie nie zawierałyby treści reklamowych, jeżeli podjęte są w celu lub w związku z kampanią reklamową lub informacyjną. Decydujący charakter przy kwalifikowaniu usług powinien mieć więc związek ich zamówienia z reklamą. W ocenie Trybunału, dla uznania czynności za usługę reklamową wystarczające jest by była ona związana z rozpowszechnianiem wśród odbiorców informacji o istnieniu firmy oraz jakości oferowanych produktów lub usług w celu zwiększenia ich sprzedaży. Taka klasyfikacja według Trybunału powinna mieć miejsce również w przypadku, gdy taki związek jest jedynie pośredni. Zatem zasada ta odnosi się również do każdej czynności, która przyczynia się do rozpowszechniania tych informacji. Według Trybunału, usługi reklamowe nie muszą być wykonywane przez podmioty, które mają świadczenie usług reklamowych w zakresie swojej działalności, bądź które profesjonalnie zajmują się świadczeniem usług reklamowych.

Podobne wnioski w zakresie interpretacji pojęcia „usług reklamowych” zostały zawarte również w komunikacie zamieszczonym na stronie internetowej Ministerstwa Finansów (www.mf.gov.pl) Koszty uzyskania przychodów związanych z nabyciem niektórych rodzajów usług i praw [załącznik: Kategorie usług objętych art. 15 ust. 1]. W komunikacie czytamy: „Interpretując pojęcie „usług reklamowych” warto zwrócić uwagę na orzecznictwo TS UE dotyczące tego rodzaju usług, wydanym na gruncie wykładni dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (…). Podzielić należy pogląd wynikający z tego orzecznictwa, zgodnie z którym „sama idea usług reklamowych wiąże się z rozpowszechnianiem informacji, którego celem jest poinformowanie jak największej rzeszy klientów o istnieniu i jakości towarów lub usług. W konsekwencji zaś celem takiego działania jest zwiększenie sprzedaży towarów i usług. Informacje te są zazwyczaj rozpowszechniane za pomocą standardowych mediów (radio, prasa, telewizja), co nie znaczy jednak, że tylko te media mogą być wykorzystane do rozpowszechniania informacji i reklamy”. Według Trybunału dla uznania czynności za usługę reklamową wystarczające jest, by wiązała się z rozpowszechnianiem wśród odbiorców informacji o istnieniu firmy oraz jakości oferowanych produktów lub usług w celu zwiększenia ich sprzedaży. Odnosi się to nie tylko do kompleksowej usługi reklamowej, ale także do każdej czynności, która stanowi integralną część kampanii reklamowej, a która przyczynia się do rozpowszechniania tych informacji. Powyższą argumentację wspiera również klasyfikacja statystyczna. Zgodnie bowiem z klasyfikacją PKWiU w dziale 73 jako usługi reklamowe sklasyfikowano usługi dotyczące pośrednictwa w sprzedaży miejsca lub czasu na cele reklamowe (73.12). W wyjaśnieniu do powyższej klasyfikacji wskazano, że kategoria ta obejmuje: sprzedaż lub wynajem/dzierżawę czasu lub miejsca na cele reklamowe wykonywane na zlecenie, usługi agencji kupujących miejsce lub czas na cele reklamowe w mediach w imieniu reklamodawców lub agencji reklamowych.

Niewątpliwie, w rozpatrywanej sprawie mamy do czynienia z usługami reklamowymi.

Mając na uwadze powyższe należy jeszcze raz podkreślić, że we wniosku wskazaliście Państwo, że w ramach wykonywanej umowy z zagranicznym kontrahentem, zobowiązują się Państwo do darmowego przekazania próbek produktów(ubrań i butów), które zostały wybrane przez Influencera do stworzenia stylizacji, w celu możliwości wykonania przez Agencję wskazanych w wezwaniu Usług. Produkty są przekazywane jedynie w celu należytego wykonania Umowy przez Agencję na rzecz Spółki.

Z tytułu powyżej wymienionych Usług Spółka - w oparciu o postanowienia Umowy - wypłaca Agencji wynagrodzenie na podstawie wystawionej przez tę Agencję faktury. Zawierane z Agencjami umowy mają charakter umów o świadczenie usługi kompleksowej, których głównym celem jest świadczenie usług reklamowych. Przekazanie produktów nie będzie stanowiło nieodpłatnego świadczenia, bowiem produkty te (jako próbki towarów) mają służyć jedynie właściwemu wykonaniu usługi przez Agencję. W Umowach zawieranych przez Spółkę z Agencjami wskazywana jest konkretna kwota wynagrodzenia z tytułu świadczonych przez te Agencje Usług. Wynagrodzenie należne Agencji zostało skalkulowane w taki sposób, aby uwzględniało wartość zużytych „narzędzi” (produktów/odzieży/obuwia) przekazywanych przez Spółkę w celu właściwego wykonania usług. Bezpłatne udostępnienie określonych dóbr jest w gruncie rzeczy elementem kompleksowego i w sposób oczywisty odpłatnego stosunku kooperacyjnego, który należy rozpatrywać jako całość.

Mając na uwadze powyższe oraz przywołane przepisy wskazać należy, że usługi, które Państwo nabywają od zagranicznych kontrahentów mają także charakter reklamowy i obejmują swoim zakresem świadczenie wymienione w art. 21 ust. 1 pkt 2a ustawy CIT, tj. usługę reklamową. Ponadto wykorzystują Państwo Produkty (odzież oraz obuwie) jako narzędzie niezbędne do należytego wykonania zobowiązań wynikających z Umowy, tj. realizacji umowy reklamowej z zagranicznym kontrahentem. Tym samym należy przyjąć, że wartość ww. Produktów przekazywanych zagranicznej agencji będzie powiększała podstawę do opodatkowania podatkiem u źródła na gruncie art. 21 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Wobec powyższego, Państwa stanowisko należy uznać za nieprawidłowe.

Końcowo należy zaznaczyć, że w odniesieniu do nabywanych od zagranicznych kontrahentów usług w kontekście zastosowania art. 21 ust. 1 pkt 2a ustawy o CIT zasadą jest, że na gruncie postanowień umów dwustronnych, przychody ze świadczenia usług wymienionych w art. 21 ust. 1 pkt 2a ustawy o CIT zalicza się do zysków przedsiębiorstwa, opodatkowanych w państwie siedziby podmiotu świadczącego, z wyjątkiem działania poprzez zakład w drugim umawiającym się państwie. Powyższe możliwe jest z uwzględnieniem przepisów art. 26 ustawy o CIT i wskazanych w nim warunków właściwego formalnego udokumentowania (omawiany przepis zawiera wymóg, polegający na zachowaniu przez płatnika należytej staranności przy weryfikacji warunków wynikających z przepisów szczególnych lub umów o unikaniu podwójnego opodatkowania, pozwalających na zastosowanie niższej stawki podatkowej, zwolnienia lub niepobrania podatku).

Tym samym, w świetle właściwej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania, przy spełnieniu ww. warunków, Spółka nie będzie zobowiązana do poboru podatku u źródła. Wynagrodzenie należy potraktować bowiem jako zyski przedsiębiorstwa, opodatkowane w państwie siedziby podmiotu świadczącego.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy:

‒ stanu faktycznego, który Państwo przedstawili i stanu prawnego, który obowiązywał w dacie zaistnienia zdarzenia

‒ zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Państwa i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywać się będzie ze stanem faktycznym podanym przez Państwa w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Odnosząc się do powołanych we wniosku interpretacji indywidualnych należy stwierdzić, że zostały one wydane w indywidualnych sprawach innych podmiotów, które o ich wydanie wystąpiły, zatem nie wiążą tut. Organu w sprawie będącej przedmiotem wniosku.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

‒Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy Ordynacja podatkowa. Aby interpretacja mogła pełnić funkcję ochronną: Państwa sytuacja musi być zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego oraz muszą się Państwo zastosować do interpretacji.

‒Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

‒Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnegow (…). Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2022 r. poz. 329 ze zm.; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

‒ w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

‒ w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA)

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2022 r. poz. 2651 ze zm.).