Interpretacja indywidualna z dnia 10 lutego 2023 r., Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, sygn. 0114-KDIP1-2.4012.536.2022.2.RST

Nieposiadanie stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce oraz miejsce opodatkowania usług.

Interpretacja indywidualna – stanowisko prawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego w podatku od towarów i usług jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

7 listopada 2022 r. wpłynął Państwa wniosek z 2 listopada 2022 r. o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy nieposiadania stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce oraz miejsca opodatkowania usług. Uzupełnili go Państwo – w odpowiedzi na wezwanie – pismem z 19 stycznia 2023 r. (data wpływu 24 stycznia 2023 r.).

Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego

Spółka (Wnioskodawca) jest spółką z siedzibą w Czechach, zarejestrowaną jako czynny podatnik podatku od towarów i usług (dalej: VAT) w Polsce. Spółka zajmuje się projektowaniem, produkcją oraz instalowaniem systemów półkowych (dalej: Towarów) przeznaczonych głównie do ekspozycji sklepowych.

W związku z tym, że Spółka sprzedaje Towary również na rynku polskim, podjęta została decyzja o utworzeniu w Polsce spółki pod nazwą A. sp. z o.o. (…) (dalej: A), mającej za zadanie wspieranie sprzedaży Towarów do polskich klientów. A jest powiązana w sposób pośredni ze Spółką (udziałowcem obu spółek, tzn. Spółki i A jest (…) - spółka z siedzibą w Stanach Zjednoczonych). A jest czynnym podatnikiem VAT zarejestrowanym w Polsce.

Tak jak zostało wspomniane powyżej, działalność A polega na świadczeniu, wyłącznie na rzecz Spółki, szeregu usług mających za zadanie wspieranie sprzedaży Towarów na terenie Polski. Usługi te świadczone są przez A na podstawie umowy o współpracy, zawartej ze Spółką w roku 2009 na czas nieokreślony, która z pewnymi zmianami obowiązuje do dzisiaj (dalej: Umowa). Aktualnie, na podstawie Umowy A realizuje na rzecz Spółki następujące czynności/usługi:

‒utrzymywanie kontaktów z następującymi podmiotami:

·dotychczasowymi i potencjalnymi klientami Spółki w Polsce, w celu ustalenia szczegółów dotyczących planów ich sklepów;

·polskimi firmami transportowymi i spedycyjnymi, z których usług korzysta Spółka w celu dostarczenia swoich produktów do klientów w Polsce;

·polskimi firmami montażowymi, z których usług Spółka korzysta przy montażu produktów dostarczanych przez Spółkę do klientów w Polsce;

·spółką świadczącą usługi księgowe dla Spółki;

‒przygotowanie planów pięter sklepów wskazanych przez Spółkę oraz sporządzanie specyfikacji wyposażenia sklepów;

‒kompleksowa obsługa logistyczna Spółki, tj. magazynowanie, prowadzenie ewidencji magazynowej, przeładunek i załadunek Towarów, przepakowywanie na potrzeby transportu;

‒promowanie Towarów i usług Spółki wśród potencjalnych klientów w Polsce;

‒sporządzanie dowodów przyjęcia na magazyn, wydania i dostawy Towarów za pośrednictwem systemu ERP Spółki;

‒przekazywanie dokumentów do Spółki z wysyłki Towarów w celu archiwizacji, (dalej: Usługi).

Działalność Spółki koncentruje się w Czechach. Personel zatrudniony w centrali w Czechach podejmuje kluczowe decyzje dotyczące działalności Spółki w zakresie produkcji Towarów, ich sprzedaży, marketingu, rozwoju, itp. W związku z powyższym Spółka posiada w Czechach rozwiniętą infrastrukturę w postaci m.in. odpowiednich biur, budynków i urządzeń produkcyjnych, zaplecza logistycznego oraz magazynów, jak również odpowiednio wykwalifikowaną kadrę zarządzającą i pracowniczą.

Natomiast w Polsce działalność Spółki ogranicza się do sprzedaży Towarów na rzecz polskich klientów, która odbywa się przy wsparciu A.

Transport Towarów z Czech do magazynu zlokalizowanego w Polsce (który wynajmowany jest przez A od podmiotu trzeciego) organizowany jest przez Spółkę. Następnie A, przy udziale zasobów własnych oraz zewnętrznych (np. firm transportowych czy też montażowych), w ramach świadczenia usług wsparcia sprzedaży, organizuje proces dystrybucji oraz obsługi sprzedaży i montażu Towarów na rzecz polskich klientów.

Właścicielem Towarów od momentu ich wyprodukowania do momentu sprzedaży (włącznie z okresem, gdy są one składowane w Polsce w magazynie wynajętym przez A) jest Spółka. Tym samym, to Spółka jest stroną umów sprzedaży zawieranych z polskimi klientami oraz to na niej spoczywa odpowiedzialność oraz ryzyko związane z zawieranymi umowami.

Spółka nie dysponuje zasadniczo, poza Towarami przechowywanymi w magazynie wynajętym przez A, w celu ich sprzedaży do polskich klientów, żadnymi zasobami rzeczowymi i technicznymi na terenie Polski. Spółka nie posiada w Polsce praw do jakiejkolwiek nieruchomości np. na podstawie umowy najmu.

Dodatkowo, Spółka nie zatrudnia i nie zamierza zatrudniać żadnych pracowników na podstawie jakiegokolwiek stosunku prawnego w Polsce.

W ramach funkcjonującego na podstawie Umowy modelu współpracy, A jest zobowiązana do zapewnienia prawidłowego przebiegu realizacji dostaw Towarów na rzecz klientów Spółki, z wykorzystaniem zasobów technicznych i rzeczowych zorganizowanych we własnym zakresie lub dostarczonych przez zewnętrznych usługodawców. Tym samym, to A podejmuje decyzje dotyczące tego które zasoby - wewnętrzne czy zewnętrzne oraz w jakim zakresie będą wykorzystane do realizacji Usługi i ma w tym obszarze pełną swobodę.

W szczególności, Spółka nie wydaje poleceń pracownikom czy osobom współpracującym z A. Usługi są świadczone przez A zgodnie z Umową, która wskazuje jedynie na ogólne oczekiwania Spółki co do ich zakresu, natomiast Spółka nie udziela A regularnych instrukcji lub wytycznych, do których A miałaby się stosować na bieżąco. W zakresie realizowanych zleceń A otrzymała jedynie generalne wytyczne zawierające standardy zgodne z polityką Spółki.

Tak jak zostało wspomniane powyżej, Spółka nie ma w Polsce żadnych pracowników. Tym niemniej, w ramach normalnych relacji biznesowych pomiędzy usługobiorcą i usługodawcą, reprezentanci Spółki okazjonalnie przyjeżdżają do Polski w celu omówienia zasad współpracy, weryfikacji standardów świadczonych usług, itp.

W celu realizacji Usług zgodnie z Umową, A zatrudnia na podstawie umów o pracę więcej niż 10 pracowników, w tym menadżera (dalej: Menadżer), który jest osobą odpowiedzialną aktualnie za .in.

‒zarządzanie biurem A;

‒wystawianie zamówień oraz kontrolę prawidłowości otrzymywanych faktur;

‒sporządzanie raportów i zestawień na potrzeby zarządu A;

‒wspomaganie działu handlowego w przygotowaniu projektów, kosztorysów, ofert i dokumentów przetargowych;

‒odbywanie podróży służbowych związanych ze spotkaniami z klientami, dostawcami, uczestnictwem w targach, wystawach;

‒budowanie i kierowanie zespołem A;

‒rekrutację i proponowanie zwolnień pracowników A;

‒negocjowanie umów z dostawcami i klientami;

‒wykonywanie budżetu;

‒zapewnienie terminowej dostawy Towarów do klientów;

‒zarządzanie wewnętrznymi zasobami i zespołami i

Zgodnie z Umową, w związku z potrzebą ewidencjonowania oraz dokumentowania przemieszczania Towarów z magazynu do klienta, pracownicy A korzystają z sytemu ERP udostępnionego przez Spółkę.

Z tytułu świadczenia Usług A otrzymuje stosowne wynagrodzenie, które obejmuje koszty poniesione na świadczenie Usług oraz stosowną marżę zysku.

Uzupełnienie i doprecyzowanie stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego

1.od kiedy Spółka jest zarejestrowana w Polsce jako czynny podatnik podatku VAT;

Spółka zarejestrowana jest jako czynny podatnik VAT od (…)  r., co potwierdzają informacje zawarte na tzw. Białej Liście podatników VAT.

2.w jaki sposób przebiega proces sprzedaży Towarów na terytorium Polski ostatecznemu klientowi i jakie zasoby osobowe oraz techniczne/rzeczowe są w tym procesie niezbędne, tj. należało ogólnie bez wskazywania szczegółów lecz w sposób niebudzący wątpliwości opisać jak konkretnie przebiega „krok po kroku” proces sprzedaży Towarów w tym jakie i do kogo należące zasoby osobowe oraz techniczne (personel/urządzenia/narzędzia) są w tym procesie wykorzystywane;

Spółka zauważa, że już w treści wniosku opisała na czym polega schemat sprzedaży Towarów na terytorium Polski, wskazując że: „Transport Towarów z Czech do magazynu zlokalizowanego w Polsce (który wynajmowany jest przez A od podmiotu trzeciego) organizowany jest przez Spółkę. Następnie A, przy udziale zasobów własnych oraz zewnętrznych (np. firm transportowych czy też montażowych), w ramach świadczenia usług wsparcia sprzedaży, organizuje proces dystrybucji oraz obsługi sprzedaży i montażu Towarów na rzecz polskich klientów.”

Niemniej, mając na uwadze powyższe pytanie, Wnioskodawca wskazuje tytułem uzupełnienia, że Spółka dostarcza Towary z Czech na terytorium Polski na dwa sposoby:

1)z wykorzystaniem magazynu w Polsce, wynajmowanego przez A;

Należy zaznaczyć, że obecnie magazyn w Polsce służy do obsługi dwóch głównych klientów Spółki z Polski, dla których utrzymywany jest (w powyższym magazynie) minimalny poziom zapasu Towarów. W przypadku spadku stanu zapasów do poniżej określonego przez Spółkę poziomu minimalnego, Spółka dokonuje uzupełniających dostaw Towarów z Czech do magazynu w Polsce.

2)bezpośrednio do klientów w Polsce;

Zgodnie z aktualną praktyką biznesową, do pozostałych klientów w Polsce Towary są wysyłane bezpośrednio z Czech na adres wskazany przez klienta.

Dodatkowo, tytułem uzupełnienia, Spółka przedstawia również następujący schemat sprzedaży Towarów na rzecz klientów w Polsce „krok po kroku”:

1)Klient wysyła zapytanie ofertowe zawierające plan sklepu do A z prośbą o wycenę realizacji projektu wyposażenia sklepu w Towary (tzn. systemy półkowe);

2)A określa części składowe Towarów, ich ilość oraz oblicza cenę (na podstawie cennika uzgodnionego między Spółką a klientem), a także wysyła ofertę do klienta;

3)Klient akceptuje ofertę;

4)A zamawia transport oraz montaż (korzystając zawsze z dostawców zewnętrznych), niemniej jednak A zapewnia nadzór nad usługami montażowymi;

5)Spółka wystawia fakturę sprzedaży Towarów na rzecz klienta.

3.czy Towary tj. systemy półkowe są również instalowane na terytorium Polski, jeśli tak to kto dokonuje takiej instalacji (Spółka, A czy inni Podwykonawcy) oraz przy wykorzystaniu czyich zasobów technicznych Towary są instalowane;

Spółka zauważa, ze odnosiła się już do ww. zagadnienia w treści złożonego wniosku wskazując, że: „Aktualnie, na podstawie Umowy A realizuje na rzecz Spółki następujące czynności/usługi:

· utrzymywanie kontaktów z następującymi podmiotami: (...)

‒polskimi firmami montażowymi, z których usług Spółka korzysta przy montażu produktów dostarczanych przez Spółkę do klientów w Polsce.”

Stąd, tytułem uzupełnienia, Spółka wskazuje, że Towary są instalowane przez polskie firmy montażowe, przy użyciu zasobów technicznych należących do tych firm. Następnie, powyższe firmy montażowe (podwykonawcy) wystawiają na Spółkę faktury w związku z wykonaniem usług montażu.

4.czy poza usługami nabywanymi od A w ramach Umowy Spółka nabywa/ będzie nabywała na terytorium Polski jakieś usługi bądź towary, jeśli tak należało wskazać jakiego rodzaju usługi bądź towary są/będą nabywane w tym w jakim celu;

Spółka już w treści wniosku wskazywała, że „Aktualnie, na podstawie Umowy A realizuje na rzecz Spółki następujące czynności/usługi:

·utrzymywanie kontaktów z następującymi podmiotami: (...)

‒polskimi firmami transportowymi i spedycyjnymi, z których usług korzysta Spółka w celu dostarczenia swoich produktów do klientów w Polsce;

‒polskimi firmami montażowymi, z których usług Spółka korzysta przy montażu produktów dostarczanych przez Spółkę do klientów w Polsce;

‒spółką świadczącą usługi księgowe dla Spółki.”

Stąd, jedynie tytułem doprecyzowania, Spółka wskazuje, że poza usługami nabywanymi od A, nabywa od podwykonawców na terytorium Polski usługi montażu Towarów, usługi transportu Towarów oraz usługi księgowe. Powyższe usługi są nabywane w celu wspierania procesu sprzedaży Towarów w Polsce.

5.czy A świadczy / będzie świadczyć usługi także na rzecz innych podmiotów niż Państwa Spółka;

Nie, A aktualnie świadczy usługi wyłącznie na rzecz Spółki, tak jak wskazano w opisie stanu faktycznego/ zdarzenia przyszłego wniosku: „Tak jak zostało wspomniane powyżej, działalność A polega na świadczeniu, wyłącznie na rzecz Spółki, szeregu usług mających za zadanie wspieranie sprzedaży Towarów na terenie Polski.”

6.czy udostępniają / będą udostępniać Państwo, jakiemuś podmiotowi na terytorium Polski jakiekolwiek zasoby (np. osobowe, urządzenia/sprzęt) jeśli tak należało wskazać jakiemu podmiotowi i jakie;

W opisie stanu faktycznego/ zdarzenia przyszłego wniosku Spółka wskazywała już, że: „(...) w Polsce działalność Spółki ogranicza się do sprzedaży Towarów na rzecz polskich klientów, która odbywa się przy wsparciu A. (...) Właścicielem Towarów od momentu ich wyprodukowania do momentu sprzedaży (włącznie z okresem, gdy są one składowane w Polsce w magazynie wynajętym przez A) jest Spółka. Tym samym, to Spółka jest stroną umów sprzedaży zawieranych z polskimi klientami oraz to na niej spoczywa odpowiedzialność oraz ryzyko związane z zawieranymi umowami. Spółka nie dysponuje zasadniczo, poza Towarami przechowywanymi w magazynie wynajętym przez A, w celu ich sprzedaży do polskich klientów, żadnymi zasobami rzeczowymi i technicznymi na terenie Polski. Spółka nie posiada w Polsce praw do jakiejkolwiek nieruchomości, np. na podstawie umowy najmu. Dodatkowo, Spółka nie zatrudnia i nie zamierza zatrudniać żadnych pracowników na podstawie jakiegokolwiek stosunku prawnego w Polsce.”

Stąd, jedynie doprecyzowując powyższe wyjaśnienia, Wnioskodawca wskazuje, że nie udostępnia oraz nie zamierza w przyszłości udostępniać jakiemukolwiek podmiotowi na terytorium Polski jakichkolwiek zasobów osobowych czy technicznych (takich jak urządzenia czy sprzęt).

7.czy pracownicy A mają prawo do negocjowania i zawierania umów w sposób wiążący dla Spółki;

Jak Spółka wskazała już we wniosku: „W celu realizacji Usług zgodnie z Umową, A zatrudnia, na podstawie umów o pracę więcej niż 10 pracowników, w tym menadżera [dalej: Menadżer], który jest osobą odpowiedzialną aktualnie za m.in. (...) negocjowanie umów z dostawcami i klientami (...).” Jednocześnie, w treści wniosku Spółka wskazała również wyraźnie, że: „Właścicielem Towarów od momentu ich wyprodukowania do momentu sprzedaży (włącznie z okresem, gdy są one składowane w Polsce w magazynie wynajętym przez A) jest Spółka. Tym samym, to Spółka jest stroną umów sprzedaży zawieranych z polskimi klientami oraz to na niej spoczywa odpowiedzialność oraz ryzyko związane z zawieranymi umowami.”

W świetle powyższego, jedynie tytułem doprecyzowania, Spółka wyjaśnia, że pracownicy A nie mają prawa do negocjowania oraz zawierania umów w sposób wiążący dla Spółki. Zatem A może złożyć ofertę skierowaną do klienta Spółki, jedynie w sytuacji, gdy istnieje cennik uzgodniony między Spółką a danym klientem. Natomiast w sytuacji, gdy nowy klient wyrazi chęć otrzymania oferty/ nawiązania współpracy, to każdorazowo odsyłany jest do Spółki w celu podjęcia negocjacji cenowych. W zależności od umowy łączącej Spółkę oraz poszczególnych klientów, ceny za Towary są zawsze negocjowane bezpośrednio pomiędzy Spółką a klientami (a konkretnie działem sprzedaży Spółki) i obowiązują przez określony czas (np. 6 miesięcy, 1 rok).

8.czy Państwa Spółka posiada na terytorium Polski jakiś przedstawicieli/handlowców (osoby pozyskujące nowych klientów) lub inne osoby działające na podstawie udzielonego przez Państwa pełnomocnictwa;

Tak jak Spółka wskazywała już we wniosku: „(...) Spółka nie ma w Polsce żadnych pracowników”.

W świetle powyższego, Spółka jedynie doprecyzowuje, że nie ma na terytorium Polski jakichkolwiek przedstawicieli/handlowców lub innych osób działających na podstawie udzielonego pełnomocnictwa, bowiem kontrakty handlowe są negocjowane bezpośrednio pomiędzy Spółką (jej działem sprzedaży) a polskimi klientami.

9.w jaki sposób realizowane jest administrowanie/zarządzanie zwrotami i reklamacjami Towarów jeżeli takowe wystąpią/występują (należało opisać kto pełni takie obowiązki oraz przy wykorzystaniu jakich zasobów technicznych i personalnych będzie ono wykonywane, w jaki sposób będzie przebiegać przyjmowanie zwrotów towarów oraz towarów podlegających reklamacji, gdzie i przez kogo Towary te będą przechowywane, kto/jaki podmiot będzie rozpatrywał reklamacje/zwroty itd.);

Proces reklamacji/zwrotów Towarów w odniesieniu do klientów z Polski wygląda w następujący sposób:

1)Najpierw klient kontaktuje się z pracownikiem A oraz przekazuje mu dokumentację związaną z reklamacją/zwrotem Towarów.

2)Następnie pracownik A sprawdza i przesyła ww. dokumentację do Spółki w celu zatwierdzenia albo odrzucenia reklamacji/zwrotu.

3)Uszkodzony towar co do zasady pozostaje u klienta i nigdy nie jest zwracany (w większości przypadków zwrot byłby nieopłacalny ze względu na koszty transportu).

4)Po przyjęciu reklamacji Spółka proponuje rabat lub wysyła nowy towar bezpośrednio do klienta.

10.czy działalność A w zakresie wspierania sprzedaży Towarów na terytorium Polski jest działalnością pomocniczą w stosunku do działalności podstawowej Spółki realizowanej w Czechach;

Spółka w treści wniosku wskazała, że: „(...) W związku z tym, że Spółka sprzedaje Towary również na rynku polskim, podjęta została decyzja o utworzeniu w Polsce spółki pod nazwą (…) (dalej: A), mającej za zadanie wspieranie sprzedaży Towarów do polskich klientów. A jest powiązana w sposób pośredni ze Spółką (udziałowcem obu spółek, tzn. Spółki i A jest (…)  - spółka z siedzibę w Stanach Zjednoczonych). (...) działalność A polega na świadczeniu, wyłącznie na rzecz Spółki, szeregu usług mających za zadanie wspieranie sprzedaży Towarów na terenie Polski. Usługi te świadczone są przez A na podstawie umowy o współpracy”.

Tym samym, podkreślić należy powtórnie, że A to odrębny od Wnioskodawcy podmiot, którego zadaniem jest wspieranie sprzedaży Towarów Spółki na rzecz polskich klientów.

Spółka jest również odrębnym od A podmiotem, w odniesieniu do którego w treści wniosku wskazano, że „Działalność Spółki koncentruje się w Czechach. Personel zatrudniony w centrali w Czechach podejmuje kluczowe decyzje dotyczące działalności Spółki w zakresie produkcji Towarów, ich sprzedaży, marketingu, rozwoju, itp. W związku z powyższym Spółka posiada w Czechach rozwiniętą infrastrukturę w postaci m.in. odpowiednich biur, budynków i urządzeń produkcyjnych, zaplecza logistycznego oraz magazynów, jak również odpowiednio wykwalifikowaną kadrę zarządzającą i pracowniczą. Natomiast w Polsce działalność Spółki ogranicza się do sprzedaży Towarów na rzecz polskich klientów, która odbywa się przy wsparciu A.”

W świetle powyższego, Spółka ma wątpliwości jak należy rozumieć powyższe pytanie Organu odnoszące się do działalności pomocniczej w stosunku do działalności podstawowej Spółki w Czechach. Mając na uwadze, że Spółka prowadzi w Czechach działalność w bardzo szerokim zakresie, a A świadczy na rzecz Spółki jedynie opisane we wniosku usługi wsparcia sprzedaży, można byłoby im przypisać charakter pomocniczy, ale tylko w potocznym znaczeniu tego słowa, jako usługi wspierające działalność Spółki (w ocenie Spółki, określenie „pomocniczy” ma charakter wysoce ocenny). Niemniej, należy jeszcze raz podkreślić, że są to usługi realizowane przez A, jako odrębny, zewnętrzny podmiot na podstawie zawartej Umowy, na własne ryzyko i przy użyciu własnych zasobów.

11.czy usługi których dotyczy pytanie nr 2 to usługi, do których stosuje się art. 28b (tj. jest to usługa do której nie stosuje się szczególnych zasad ustalania miejsca świadczenia usług na podstawie art. 28e, art. 28f ust. 1 i 1a, art. 28g ust. 1, art. 28i, art. 28j ust. 1 i 2 oraz art. 28n ustawy);

Wnioskodawca wskazuje, że w odniesieniu do usług których dotyczy pytanie nr 2 nie stosuje się szczególnych zasad ustalania świadczenia usług na podstawie art. 28e, art. 28f ust. 1 i 1a, art. 28g ust. 1, art. 28i, art. 28j ust. 1 i 2 oraz art. 28n ustawy).

Pytania ostatecznie sformułowane w odpowiedzi na wezwanie

1.Czy w opisanym stanie faktycznym/zdarzeniu przyszłym Spółka posiada w Polsce stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej?

2.Czy w opisanym stanie faktycznym/zdarzeniu przyszłym usługi nabywane przez Spółkę od A są/ będą opodatkowane na terytorium Polski?

Państwa stanowisko w sprawie ostatecznie sformułowane w odpowiedzi na wezwanie

Państwa zdaniem:

‒ w opisanym stanie faktycznym/zdarzeniu przyszłym Spółka nie posiada w Polsce stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej;

‒ w opisanym stanie faktycznym/zdarzeniu przyszłym usługi nabywane przez Spółkę od A nie są/nie będą opodatkowane na terytorium Polski.

Ad. 1

Z uwagi na okoliczność, że Spółka nie posiada siedziby działalności gospodarczej w Polsce, w celu prawidłowego określenia miejsca świadczenia Usług, kluczowa pozostaje analiza opisanego stanu faktycznego pod kątem ewentualności przypisania Spółce stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium Polski.

W kontekście powyższego, wskazać należy na art. 28b ust. 1 ustawy o VAT, zgodnie z którym miejscem świadczenia usług w przypadku usług realizowanych na rzecz podatnika jest miejsce, w którym podatnik będący usługobiorcą posiada siedzibę działalności gospodarczej, z zastrzeżeniem ust. 2-4 oraz art. 28e, art. 28f ust. 1 i 1a, art. 28g ust. 1, art. 28i, art. 28j ust. 1 i 2 oraz art. 28n ustawy o VAT. Jednocześnie, jak stanowi art. 28b ust. 2 ustawy o VAT, w przypadku, gdy usługi są świadczone dla stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej podatnika, które znajduje się w innym miejscu niż jego siedziba działalności gospodarczej, miejscem świadczenia tych usług jest to stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej.

Definicja stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej uregulowana została w art. 11 Rozporządzenia Wykonawczego. W sytuacji gdy mowa o ewentualnym nabyciu usług przez stałe miejsce działalności gospodarczej, zgodnie art. 11 ust. 1 Rozporządzenia Wykonawczego, oznacza ono dowolne miejsce - inne niż miejsce siedziby działalności gospodarczej podatnika, o którym mowa w art. 10 przedmiotowego Rozporządzenia - które charakteryzuje się wystarczającą stałością oraz odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego by umożliwić mu odbiór i wykorzystywanie usług świadczonych do własnych potrzeb tego stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej. Jednocześnie, na podstawie art. 11 ust. 3 Rozporządzenia Wykonawczego, fakt posiadania numeru identyfikacyjnego VAT sam w sobie nie jest wystarczający, by uznać, że podatnik posiada stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej.

Odnosząc się do przesłanek determinujących wystąpienie stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej, należy również wskazać na bogate orzecznictwo Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej (dalej: TSUE lub Trybunał) w przedmiotowym temacie, w tym na wyroki wydane w sprawach: C-168/84 Gunter Berkholz, C-190/95 ARO Lease BV, C- 390/96 Lease Plan Luxembourg SA, C-605/12 Welmory Sp. z o.o., C-547/18 Dong Yang Electronics, C-931/19 Titanium Ltd czy C-333/20 Berlin Chemie A. Menarini SRL.

W świetle orzecznictwa TSUE, o stałym miejscu prowadzenia działalności można mówić w sytuacji zaistnienia takich kryteriów jak: (i.) odpowiednie zasoby ludzkie i techniczne; (ii.) stałość, a także (iii.) niezależność. Innymi słowy, stałe miejsce prowadzenia działalności może powstać, gdy na terytorium danego państwa występuje odpowiednia struktura w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, niezbędna do prowadzenia działalności gospodarczej przez podatnika, a skala tej działalności pozwala na uznanie, że nie jest ona prowadzona w sposób okresowy. Jednocześnie, działalność z tego miejsca powinna być prowadzona w sposób samodzielny.

Przesłanki kwalifikacji danego miejsca jako stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej zostały również szeroko omówione w krajowym orzecznictwie administracyjnym. Przykładowo, w wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego (dalej: NSA) z 3 października 2019 r., sygn. I FSK 980/17, podniesiono że:

„(...) stałe miejsce prowadzenia działalności jest to miejsce, które charakteryzuje się pewnym minimum stałości wynikającej ze stałej obecności zarówno osób, jak i zaplecza technicznego, która cechuje się dostatecznym stopniem trwałości, aby zapewnić ramy, w których mogą być zawierane umowy. Stałe miejsce prowadzenia działalności powinno charakteryzować się m.in. odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego. To, czy posiadane w danym miejscu siły i środki są odpowiednie, powinno być oceniane każdorazowo w kontekście konkretnych usług. Pamiętać bowiem należy, że owe siły i środki mają być odpowiednie do tego, aby umożliwić albo odbiór i wykorzystanie nabywanych usług, albo świadczenie usług. Innymi słowy, powinno być tak, że to ta właśnie struktura faktycznie konsumuje, zużywa usługi. Jeśli nie jest możliwe, aby dana struktura (z uwagi na swoje zaplecze personalne i techniczne) była w stanie skonsumować nabywane usługi, to należy ją uznać za niebędącą w tym przypadku stałym miejscem prowadzenia działalności”.

Również w wyroku z 19 maja 2022 r., sygn. I FSK 968/20, NSA podniósł że:

„Definicja „stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej” określona w art. 11 ust. 1 rozporządzenia Rady (UE) Nr 282/2011 służy zatem sytuacji określenia czy zagraniczny usługobiorca nabywa np. krajowe usługi poprzez jego „stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej” i dla potrzeb tego miejsca (skonsumowania tych usług w tym miejscu), czy też nie.” Mając na uwadze przedstawione regulacje Rozporządzenia Wykonawczego, a także konkluzje płynące z wyżej wskazanego orzecznictwa TSUE oraz orzecznictwa polskich sądów administracyjnych, zdaniem Wnioskodawcy, nie ma podstaw aby uznać, że Spółka ma na terytorium Polski stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej. W analizowanych okolicznościach faktycznych, Spółka nie posiada bowiem na terytorium Polski zaplecza technicznego i personalnego, determinującego zaistnienie takiego stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej.

Podkreślić należy, że Spółka ma siedzibę działalności gospodarczej w Czechach i posiada tam rozbudowaną infrastrukturę (w postaci m.in. odpowiednich biur, budynków i urządzeń produkcyjnych, zaplecza logistycznego oraz magazynów) oraz kadrę zarządzającą i pracowników. Natomiast w Polsce nie dysponuje żadnym własnym zapleczem technicznym np. w postaci biura, magazynu czy urządzeń. Spółka nie zatrudnia i nie zamierza również zatrudniać w Polsce żadnego personelu na podstawie jakiegokolwiek stosunku prawnego. Działalność Spółki w Polsce ogranicza się jedynie do sprzedaży Towarów na rzecz polskich klientów przy wsparciu A.

W rozpatrywanych okolicznościach faktycznych, za zaplecze techniczne i personalne Spółki na terytorium Polski nie mogą zostać również uznane zasoby A ani jakiegokolwiek innego podmiotu. Podkreślić należy bowiem, że TSUE w swoim orzecznictwie dotyczącym stałego miejsca działalności gospodarczej wskazuje, że własne zaplecze personalne i techniczne nie jest konieczne, o ile dostępność zaplecza innego podmiotu jest porównywalna do dostępności zaplecza własnego. W wyroku wydanym w sprawie C-333/20 Berlin Chemie A. Menarini SRL, TSUE stwierdził między innymi, że:

„O ile posiadanie własnego zaplecza personalnego i technicznego nie jest konieczne, aby móc uznać, że podatnik ma odpowiednią strukturę, która charakteryzuje się wystarczającą stałością w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, w innym państwie członkowskim, o tyle konieczne jest jednak, aby podatnik ten był uprawniony do dysponowania tym zapleczem personalnym i technicznym w taki sam sposób, jak gdyby było ono jego własnym zapleczem, na przykład, na podstawie umów o świadczenie usług lub najmu, na mocy których owo zaplecze pozostawałoby do dyspozycji podatnika i które to umowy nie podlegałyby rozwiązaniu w krótkim czasie”.

Mając na uwadze powyższe, podkreślić należy, iż w opisie stanu faktycznego wskazano, że Spółka nie posiada w Polsce praw do jakiejkolwiek nieruchomości, np. na podstawie umowy najmu. Natomiast przedmiotem współpracy Spółki i A jest jedynie świadczenie przez tą ostatnią Usług, mających za zadanie wspieranie sprzedaży Towarów Spółki na terenie Polski. A jest zobowiązana do zapewnienia prawidłowego przebiegu realizacji dostaw Towarów na rzecz klientów Spółki, z wykorzystaniem zasobów technicznych i rzeczowych zorganizowanych we własnym zakresie lub dostarczonych przez zewnętrznych usługodawców. Tym samym, to A podejmuje decyzje dotyczące tego, które zasoby - wewnętrzne czy zewnętrzne oraz w jakim zakresie będą wykorzystane do realizacji Usługi i ma w tym obszarze pełną swobodę. Innymi słowy, to A dysponuje zapleczem technicznym wykorzystywanym do realizacji Usługi, a zaplecze to nie jest kontrolowane przez Spółkę. Spółka nie ma swobodnego dostępu do pomieszczeń w których przechowywane są Towary. Na takie postrzeganie nie ma również wpływu okoliczność, że w celu monitorowania realizacji Usługi A korzysta z systemu ERP Spółki. Warto podkreślić, że w świetle cytowanego już wcześniej wyroku NSA z 19 maja 2022 r., sygn. I FSK 968/20 sam fakt korzystania z systemu teleinformatycznego będącego własnością innego podatnika nie wskazuje na faktyczne władztwo nad zapleczem technicznym. Sąd podnosi bowiem, że:

„Ponadto trudno zgodzić się z organem, że sam fakt, że „Spółka korzysta z systemu informatycznego będącego własnością Zainteresowanego” oraz, że „Zainteresowany dostarcza Spółce opakowania wykorzystywane do pakowania towarów wysyłanych do klientów i Spółka wykorzystuje regały magazynowe będące własnością Zainteresowanego” stanowią okoliczności wskazujące, że usługobiorca niemiecki posiada faktyczne władztwo nad zapleczem technicznym Spółki”.

W dalszej kolejności, odnosząc się do kwestii zaplecza personalnego, wykonanie Usługi przez A nie wiąże się z zatrudnieniem lub oddelegowaniem pracowników Spółki do Polski. Pracownicy Spółki jedynie okazjonalnie przyjeżdżają do Polski w ramach relacji biznesowych, tym samym nie biorą udziału w czynnościach związanych ze świadczeniem Usług w Polsce. W celu realizacji Usług, A zatrudnia pracowników, którzy podlegają Menadżerowi. Menadżer jest odpowiedzialny m.in. za alokację zasobów, koordynację prac poszczególnych działów czy kontakt z zewnętrznymi dostawcami, a także klientami, działając możliwie jak najbardziej efektywnie w celu realizacji Usługi. Tym samym, to Menadżer oraz zarząd A decyduje np. o tym ile osób oraz w jakim wymiarze czasowym będzie angażowana w realizację Usługi. Podkreślić również należy, że pracownicy A realizujący Usługi nie podlegają kontroli Spółki. Pracownicy A odpowiadają co prawda za utrzymywanie kontaktów z dotychczasowymi i potencjalnymi klientami Spółki w Polsce, niemniej to Spółka jest stroną umów sprzedaży zawieranych z polskimi klientami oraz to na niej spoczywa odpowiedzialność oraz ryzyka związane z zawieranymi umowami. Wskazać należy również, że właścicielem Towarów od momentu ich wyprodukowania do momentu sprzedaży (włącznie z okresem, gdy są one składowane w Polsce w magazynie wynajętym przez A) jest tylko i wyłącznie Spółka.

W kontekście powyższego, warto wskazać na wyrok TSUE w sprawie C-931/19 Titanium Ltd, którego tło stanowiła działalność w zakresie zarządzania nieruchomościami, realizowana przez spółkę Titanium Ltd. z siedzibą na wyspie Jersey. Podmiot ten był właścicielem nieruchomości na terytorium Austrii, którą zdecydował się oddać w najem. Titanium Ltd. upoważniła austriacki podmiot zarządzający nieruchomościami do pośredniczenia w relacjach z usługodawcami i dostawcami, fakturowania czynszu i kosztów eksploatacji oraz prowadzenia rejestrów handlowych i przygotowywania danych dotyczących deklaracji VAT. Świadczenia te były wykonywane przez pełnomocnika w lokalu innym niż lokale należące do Titanium Ltd. Titanium Ltd zachowała m.in. uprawnienia decyzyjne do zawierania i rozwiązywania umów najmu, jak również określania warunków ekonomicznych i prawnych tych umów. W tak zarysowanych okolicznościach faktycznych, TSUE nie zgodził się, że zasoby personalne pełnomocnika mogą być równocześnie traktowane jako zaplecze personalne Titanium Ltd. stwierdzając, że: „W niniejszym przypadku z akt sprawy, którymi dysponuje Trybunał, wynika, że skarżąca w postępowaniu głównym nie posiada żadnego własnego personelu w Austrii i że osoby odpowiedzialne za niektóre zadania w zakresie zarządzania były upoważnione umownie przez tę spółkę, przy czym spółka ta zastrzegła sobie podejmowanie wszystkich ważnych decyzji dotyczących wynajmu omawianej nieruchomości. Tymczasem nieruchomość, która nie ma żadnych zasobów ludzkich umożliwiających samodzielne działanie, w sposób oczywisty nie spełnia ustanowionych w orzecznictwie kryteriów uznania za stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej (…)”.

Mając na uwadze powyższe, warto wskazać, że w wyroku z 29 lipca 2021 r., sygn. I FSK 660/18 NSA, odnosząc się m.in. do cytowanego wyroku w sprawie C-931/19 Titanium Ltd. również nie dostrzegł przesłanek zaistnienia stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w sytuacji, w której: (i) polska spółka zależna oraz jej pracownicy nie podlegali instrukcjom ani kontroli spółki z siedzibą we Włoszech (ii) spółka zależna odpowiadała wyłącznie za rezultat wykonywanych usług, nie zaś za sposób ich wykonania (iii) spółka zależna lub jej pracownicy nie mieli prawa zawierania ani negocjowania kontraktów handlowych w sposób wiążący dla spółki włoskiej, a wszystkie decyzje zarządcze związane z działalnością tej włoskiej spółki podejmowane były na terytorium Włoch.

Tym samym, w analizowanym stanie faktycznym/zdarzeniu przyszłym nie ma żadnych podstaw aby twierdzić, że zasoby techniczne i personalne A bądź jakiegokolwiek innego podmiotu na terytorium Polski mogłyby być ewentualnie traktowane jako zaplecze techniczne i personalne Spółki w Polsce. Co prawda, jak zasygnalizowano w opisie stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego, A otrzymuje od Spółki generalne wytyczne w zakresie standardów wynikających z polityki Spółki, jest to jednak powszechny element praktyk istniejących w relacjach stron w obszarze usług wsparcia sprzedaży i nie wiąże się z kontrolą nad personelem A. Spółka nie wydaje bowiem poleceń pracownikom czy osobom współpracującym ze A, a Usługi są świadczone przez A zgodnie z Umową, która wskazuje jedynie na ogólne oczekiwania Spółki co do ich zakresu, tj. Spółka nie udziela A regularnych instrukcji lub wytycznych, do których A miałaby się stosować na bieżąco. Bez znaczenia, w przedmiotowym zakresie pozostaje również okoliczność, że w ramach normalnych relacji biznesowych pomiędzy usługobiorcą i usługodawcą, reprezentanci Spółki okazjonalnie przyjeżdżają do Polski w celu omówienia zasad współpracy czy weryfikacji standardów świadczonych Usług, działania takie mieszczą się bowiem w zakresie standardowych praktyk przyjmowanych w relacji usługodawca-usługobiorca. W tym kontekście warto wskazać na interpretację indywidualną Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej (dalej: DKIS) z 1 kwietnia 2022 r., znak. 0114-KDIP1-2.4012.470.2021.3.RM, w której organ nie stwierdził przesłanek zaistnienia stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej, bazując na opisie stanu faktycznego, w którym spółka z siedzibą w Niemczech: (i) nabywała od spółki zależnej z siedzibą w Polsce usługę magazynowania oraz dystrybucji towarów będących własnością spółki (ii) posiadała prawo do przekazywania spółce zależnej wskazówek co do standardów jakości usług świadczonych w magazynie, obowiązujących w spółce i/lub u klienta oraz przekazywania wytycznych własnych i/lub klienta związanych z poszczególnymi dostawami towarów (iii) mogła dokonywać okresowych kontroli towarów. Tym samym, DKIS potwierdził, że okoliczność wystosowania wobec kontrahenta wskazówek/wytycznych w zakresie standardów świadczonych usług nie stanowi przesłanki przemawiającej za powstaniem stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce.

Irrelewantna w analizowanym stanie faktycznym, jest również okoliczność, że Spółka i A są podmiotami powiązanymi, a także fakt, iż A świadczy usługi wyłącznie na rzecz Spółki. W tym kontekście, wskazać należy bowiem na wyrok Trybunału wydany w sprawie C-547/18 Dong Yang Electronics sp. z o.o., w którym podkreślono zasadniczo, że identyfikacja stałego miejsca działalności gospodarczej nie powinna się opierać wyłącznie na fakcie współpracy z podmiotem o określonym statusie prawnym, a w oparciu o zaistnienie określonych przesłanek materialnych determinujących ewentualne powstanie stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej. W ocenie TSUE: „(...) uznanie danego miejsca za stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej nie może zależeć wyłącznie od statusu prawnego zainteresowanego podmiotu. W tym względzie, o ile możliwe jest, aby spółka zależna stanowiła stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej swej spółki dominującej (...), o tyle taka kwalifikacja zależy od materialnych przesłanek ustanowionych rozporządzeniem wykonawczym nr 282/2011, w szczególności w jego art. 11, które należy oceniać w kontekście rzeczywistości gospodarczej i handlowej. (...) nie może wywieść istnienia na terytorium państwa członkowskiego stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej spółki mającej siedzibę w państwie trzecim, wyłącznie opierając się na fakcie, że spółka ta posiada w tym państwie członkowskim spółkę zależną”.

Mając na uwadze powyższe, w rozpatrywanej sprawie nie zaistniały okoliczności faktyczne, w świetle których Spółce należałoby przypisać stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium Polski. Takiego miejsca nie może również kreować sam status A jako podmiotu powiązanego ze Spółką.

Odnosząc się z kolei do faktu, że A świadczy usługi wyłącznie na rzecz Spółki, warto wskazać na cytowany już wcześniej wyrok TSUE w sprawie C-333/20 Berlin Chemie A. Menarini SRL, w którym pomimo zaistnienia m.in. takiej okoliczności, TSUE wskazał, że w stanie faktycznym rozpatrywanej przez niego sprawy nie doszło do powstania stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej. W sprawie tej, spółka rumuńska udostępniła spółce niemieckiej zaplecze techniczne (komputery, systemy operacyjne, pojazdy samochodowe), ale co ważniejsze, zaplecze personalne obejmujące ponad 200 pracowników, w tym w szczególności ponad 150 przedstawicieli handlowych. Spółka niemiecka była jedynym klientem spółki rumuńskiej, która świadczyła na jej rzecz, na zasadach wyłączności, usługi marketingowe, regulacyjne, reklamowe i reprezentacji.

Analizując rozpatrywane orzeczenie w sprawie C-333/20 Berlin Chemie A. Menarini SRL należy również zwrócić uwagę, że według TSUE, to samo zaplecze nie może być wykorzystywane do świadczenia i odbioru tych samych usług. W przedmiotowej sprawie Trybunał zauważył, że: „(...) zaplecze personalne i techniczne, które zostało udostępnione spółce niemieckiej przez spółkę rumuńską i które zdaniem rumuńskich organów podatkowych pozwala na wykazanie istnienia stałego miejsca prowadzenia działalności spółki niemieckiej w Rumunii, stanowi również zaplecze, dzięki któremu spółka rumuńska świadczy usługi na rzecz spółki niemieckiej. Tymczasem to samo zaplecze nie może być wykorzystywane jednocześnie do świadczenia i odbioru tych samych usług. Z powyższych rozważań wynika zatem, że usługi marketingowe, regulacyjne, reklamowe i reprezentacji świadczone przez spółkę rumuńską są otrzymywane przez spółkę niemiecką, która wykorzystuje zaplecze personalne i techniczne znajdujące się w Niemczech w celu zawierania i wykonywania umów sprzedaży z dystrybutorami jej produktów farmaceutycznych w Rumunii”.

Stąd też, nie ma możliwości zidentyfikowania stałego miejsca działalności gospodarczej Spółki w Polsce, bowiem przedmiotowe zaplecze byłoby wykorzystywane jednocześnie do świadczenia i odbioru tych samych usług, co w świetle ww. wyroku TSUE nie może mieć miejsca.

Podsumowując powyższe argumenty, w stanie faktycznym/zdarzeniu przyszłym opisanym w niniejszym wniosku nie zaistniały przesłanki aby uznać, że Spółka posiada na terytorium Polski jakiekolwiek zaplecze techniczne i personalne. W konsekwencji, nie można przypisać Spółce stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce. Stąd, w ocenie Wnioskodawcy, zbędna pozostaje analiza kryteriów stałości oraz samodzielności takiego zaplecza jako pozostałych determinantów zaistnienia stałego miejsca działalności gospodarczej.

Znajduje to potwierdzenie w przywoływanej już wcześniej interpretacji indywidualnej DKIS z 1 kwietnia 2022 r., znak. 0114-KDIP1-2.4012.470.2021.3.RM, w której organ, odnosząc się do współpracy w ramach umowy na czas nieokreślony, wskazał że: „Zatem, nie posiadacie Państwo na terytorium Polski wystarczającego zaplecza personalnego i technicznego. Tym samym nie jest spełniona podstawowa przesłanka do uznania, że na terytorium Polski posiadacie Państwo stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej. W tym konkretnym przypadku mimo, że nie macie sprecyzowanej daty zakończenia współpracy z Zainteresowanym (umowa zawarta na czas nieokreślony), z uwagi na fakt, że nie macie bezpośredniej kontroli nad zasobami Zainteresowanego należy stwierdzić, że nie są spełnione przesłanki do uznania, że na terytorium Polski posiadacie Państwo stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej.” (podobnie w interpretacji indywidualnej z 25 sierpnia 2022 r., znak: 0114-KDIP1-2.4012.266.2022.2.RST).

Mając natomiast na uwadze kryterium samodzielności, należy podnieść przede wszystkim, że decyzje zarządcze związane z działalnością Spółki zapadają na terytorium Czech. Na terytorium Czech podejmowane są bowiem kluczowe decyzje dotyczące działalności Spółki w zakresie produkcji Towarów, ich sprzedaży, marketingu, rozwoju, itp. W związku z powyższym, Spółka posiada w Czechach rozwiniętą infrastrukturę w postaci m.in. odpowiednich biur, budynków i urządzeń produkcyjnych, zaplecza logistycznego oraz magazynów, jak również odpowiednio wykwalifikowaną kadrę zarządzającą i pracowniczą. Jak podkreślono już powyżej, Pracownicy A odpowiadają co prawda za utrzymywanie kontaktów z dotychczasowymi i potencjalnymi klientami Spółki w Polsce, niemniej to Spółka jest stroną umów sprzedaży zawieranych z polskimi klientami oraz to na niej spoczywa odpowiedzialność oraz ryzyka związane z zawieranymi umowami. Również, właścicielem Towarów od momentu ich wyprodukowania do momentu sprzedaży (włącznie z okresem, gdy są one składowane w Polsce, w magazynie wynajętym przez A) jest tylko i wyłącznie Spółka. Stąd, nawet w przypadku hipotetycznego uznania zaplecza A równocześnie za zaplecze Spółki (co jak wykazała Spółka, w rozpatrywanej sprawie nie może mieć miejsca), zaplecze to nie wypełniałoby kryterium samodzielności/niezależności, które jest jednym z elementów determinujących zaistnienie stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej.

Finalnie, należy wskazać, że stanowisko zaprezentowane przez Spółkę w niniejszym wniosku znajduje potwierdzenie m.in. w następujących interpretacjach DKIS, w których organ nie zidentyfikował stałego miejsca działalności gospodarczej w związku z nabyciem usług logistycznych lub magazynowania:

‒ interpretacja indywidualna DKIS z 19 sierpnia 2022 r., znak: 0114-KDIP1-2.4012.269.2022.2.PC, która dotyczyła kompleksowej usługi logistycznej związanej ze sprzedażą towarów, od momentu złożenia zamówienia przez klienta, poprzez magazynowanie towarów, aż do obsługi potencjalnych zwrotów towarów.

‒ interpretacja indywidualna DKIS z 25 kwietnia 2022 r. sygn. 0114-KDIP1-2.4012.55.2022.2.RD, która dotyczyła nabycia usług wsparcia przy procesie zakupu i sprzedaży, obsługi logistycznej oraz świadczenia wybranych usług księgowo-podatkowych, w tym:

• kontaktu oraz utrzymywania relacji z klientami i dostawcami,
• wsparcia w ustalaniu warunków zawartych umów,
• poszukiwania nowych klientów i dostawców na rynku,
• kontaktu z podmiotami świadczącymi usługi transportowe i magazynowe.

‒ interpretacji indywidualnej DKIS z 18 marca 2022 r., sygn. 0114-KDIP1-2.4012.14.2022.1.PC, która dotyczyła rozliczenia usług wsparcia w procesie sprzedaży oraz obsługi logistycznej.

W rezultacie, Państwa zdaniem, w opisanym stanie faktycznym/zdarzeniu przyszłym, Spółka nie posiada w Polsce stałego miejsce prowadzenia działalności gospodarczej.

Ad. 2

We wcześniejszej części niniejszego wniosku, Wnioskodawca wskazywał już, że zgodnie z ogólną regułą wyrażoną w art. 28b ust. 1 ustawy o VAT, miejscem świadczenia usług w przypadku świadczenia usług na rzecz podatnika jest miejsce, w którym podatnik będący usługobiorcą posiada siedzibę działalności gospodarczej. Natomiast na mocy art. 28b ust. 2 ustawy o VAT, w sytuacji gdy usługi są świadczone dla stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej podatnika, które znajduje się w innym miejscu niż jego siedziba działalności gospodarczej, miejscem świadczenia tych usług jest to stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej.

Odnosząc się do pytania nr 1 postawionego w ramach niniejszego wniosku, Spółka wykazała, że nie ma podstaw aby przypisać jej istnienie stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce, co oznacza, że Usługi świadczone są przez A na rzecz Spółki jako podatnika z siedzibą działalności gospodarczej na terytorium Czech. Tym samym, w świetle art. 28b ust. 1 ustawy o VAT, Usługi świadczone przez A na rzecz Spółki nie podlegają opodatkowaniu VAT na terytorium Polski.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawiliście Państwo we wniosku jest prawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t. j. Dz. U. z 2022 r. poz. 931 ze zm.) – zwanej dalej ustawą:

Na podstawie art. 7 ust. 1 ustawy:

Zgodnie z art. 8 ust. 1 ustawy:

Kwestie dotyczące miejsca świadczenia przy świadczeniu usług uregulowane zostały w rozdziale 3 działu V ustawy.

Stosownie do art. 28a ustawy:

Wskazany powyżej art. 28a ustawy wprowadza drugą definicję podatnika do ustawy. Definicja ta ma zastosowanie tylko w przypadku ustalenia miejsca świadczenia usług. Podatnikiem według tej regulacji jest osoba wykonująca samodzielnie działalność gospodarczą. Ustawodawca odwołuje się w tym celu do definicji działalności gospodarczej ustalonej w art. 15 ust. 2 ustawy. Za podatników są uznawane również podmioty wykonujące działalność gospodarczą zgodnie z regulacjami innych państw członkowskich oraz państw trzecich.

Zgodnie z ogólną zasadą wyrażoną w art. 28b ust. 1 ustawy:

miejscem świadczenia usług w przypadku świadczenia usług na rzecz podatnika jest miejsce, w którym podatnik będący usługobiorcą posiada siedzibę działalności gospodarczej, z zastrzeżeniem ust. 2-4 oraz art. 28e, art. 28f ust. 1 i 1a, art. 28g ust. 1, art. 28i, art. 28j ust. 1 i 2 oraz art. 28n.

Natomiast jak stanowi ust. 2 art. 28b ustawy:

w przypadku, gdy usługi są świadczone dla stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej podatnika, które znajduje się w innym miejscu niż jego siedziba działalności gospodarczej, miejscem świadczenia tych usług jest to stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej.

Z niniejszych przepisów ustawy wynika zatem, że co do zasady, usługa świadczona na rzecz podatnika w rozumieniu art. 28a ustawy inna niż wskazana w art. 28e, art. 28f ust. 1 i 1a, art. 28g ust. 1, art. 28i, art. 28j ust. 1 i 2 oraz art. 28n ustawy podlega opodatkowaniu w miejscu siedziby działalności gospodarczej usługobiorcy, chyba że jest świadczona dla stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej usługobiorcy, które znajduje się w innym miejscu niż jego siedziba działalności gospodarczej, wówczas miejscem świadczenia tej usługi jest stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej, dla którego ta usługa jest świadczona.

Z treści wniosku wynika, że Wnioskodawca jest spółką z siedzibą w Czechach, zarejestrowaną jako czynny podatnik podatku od towarów i usług w Polsce. Spółka zajmuje się projektowaniem, produkcją oraz instalowaniem systemów półkowych (Towarów) przeznaczonych głównie do ekspozycji sklepowych. W związku z tym, że Spółka sprzedaje Towary również na rynku polskim, podjęta została decyzja o utworzeniu w Polsce spółki A. A jest powiązana w sposób pośredni ze Spółką (udziałowcem obu spółek jest spółka z siedzibą w Stanach Zjednoczonych). Działalność A polega na świadczeniu, wyłącznie na rzecz Spółki, szeregu usług mających za zadanie wspieranie sprzedaży Towarów na terenie Polski. Usługi te świadczone są przez A na podstawie umowy o współpracy, zawartej ze Spółką w roku 2009 na czas nieokreślony. Działalność Spółki koncentruje się w Czechach. Personel zatrudniony w centrali w Czechach podejmuje kluczowe decyzje dotyczące działalności Spółki w zakresie produkcji Towarów, ich sprzedaży, marketingu, rozwoju, itp. W związku z powyższym Spółka posiada w Czechach rozwiniętą infrastrukturę w postaci m.in. odpowiednich biur, budynków i urządzeń produkcyjnych, zaplecza logistycznego oraz magazynów, jak również odpowiednio wykwalifikowaną kadrę zarządzającą i pracowniczą. Natomiast w Polsce działalność Spółki ogranicza się do sprzedaży Towarów na rzecz polskich klientów, która odbywa się przy wsparciu A.

Państwa wątpliwości dotyczą ustalenia czy w opisanym stanie faktycznym/zdarzeniu przyszłym Spółka posiada w Polsce stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej (pytanie nr 1) oraz czy usługi nabywane przez Spółkę od A są/będą opodatkowane na terytorium Polski (pytanie nr 2).

Odnosząc się do przedmiotowej kwestii należy wskazać, że dla ujednolicenia stosowanych zasad dotyczących miejsca opodatkowania transakcji podlegających opodatkowaniu definicja „stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej” została zawarta w rozporządzeniu 282/2011.

Z części wstępnej (preambuły) - punkt (4) wynika, że podstawowym celem niniejszego rozporządzenia 282/2011 jest zapewnienie jednolitego stosowania obecnego systemu VAT, poprzez określenie przepisów wykonawczych do dyrektywy 2006/112/WE, w szczególności w odniesieniu do podatników, dostawy towarów i świadczenia usług oraz miejsca transakcji podlegających opodatkowaniu. Zgodnie z zasadą proporcjonalności określoną w art. 5 ust. 4 Traktatu o Unii Europejskiej niniejsze rozporządzenie nie wykracza poza to, co jest konieczne do osiągnięcia tego celu. Przyjęcie rozporządzenia, jako wiążącego i mającego bezpośrednie zastosowanie we wszystkich państwach członkowskich, w sposób najpełniejszy zapewnia jednolite stosowanie.

Natomiast w punkcie (14) stwierdzono, że:

aby zapewnić jednolite stosowanie zasad dotyczących miejsca dokonania transakcji podlegających opodatkowaniu, należy wyjaśnić pojęcia, takie jak: siedziba działalności gospodarczej podatnika, stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej, stałe miejsce zamieszkania oraz zwykłe miejsce pobytu. Stosowanie możliwie jak najbardziej precyzyjnych i obiektywnych kryteriów powinno ułatwić stosowanie tych pojęć w praktyce; należy przy tym uwzględniać orzecznictwo Trybunału Sprawiedliwości.

W myśl art. 11 ust. 1 rozporządzenia 282/2011:

na użytek stosowania art. 44 dyrektywy 2006/112/WE „stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej” oznacza dowolne miejsce - inne niż miejsce siedziby działalności gospodarczej podatnika, o którym mowa w art. 10 niniejszego rozporządzenia - które charakteryzuje się wystarczającą stałością oraz odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, by umożliwić mu odbiór i wykorzystywanie usług świadczonych do własnych potrzeb tego stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej.

Zgodnie z art. 11 ust. 2 rozporządzenia 282/2011:

na użytek stosowania następujących artykułów stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej oznacza dowolne miejsce - inne niż miejsce siedziby działalności gospodarczej podatnika, o którym mowa w art. 10 niniejszego rozporządzenia - które charakteryzuje się wystarczającą stałością oraz odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, by umożliwić mu świadczenie usług, które wykonuje:

a)art. 45 dyrektywy 2006/112/WE;

b)począwszy od 1 stycznia 2013 r. - art. 56 ust. 2 akapit drugi dyrektywy 2006/112/WE;

c)do 31 grudnia 2014 r. - art. 58 dyrektywy 2006/112/WE;

d)art. 192a dyrektywy 2006/112/WE.

Jak stanowi art. 11 ust. 3 rozporządzenia 282/2011:

fakt posiadania numeru identyfikacyjnego VAT sam w sobie nie jest wystarczający, by uznać, że podatnik posiada stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej.

Na podstawie art. 53 ust. 1 rozporządzenia 282/2011:

na użytek stosowania art. 192a dyrektywy 2006/112/WE stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej podatnika jest brane pod uwagę wyłącznie wtedy, gdy charakteryzuje się ono wystarczającą stałością oraz odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, by umożliwić mu dokonanie dostawy towarów lub świadczenie usług, w których uczestniczy.

Przy wykładni pojęcia „stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej”, odwołując się do orzeczeń TSUE, należy wskazać, że o ww. miejscu można mówić jeżeli występuje odpowiednia struktura w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, niezbędna do prowadzenia działalności gospodarczej oraz istnieje pewna minimalna skala działalności gospodarczej, która pozwala na uznanie, że działalność podatnika w tym miejscu nie jest prowadzona w sposób okresowy, jak również działalność z tego miejsca jest prowadzona w sposób samodzielny w stosunku do działalności siedziby przedsiębiorstwa. W tym zakresie aktualne jest orzecznictwo TSUE, m.in. wyrok C-168/84 Gunter Berkholz, C-231/94 Faaborg-Gelting Linien A/S, C-190/95 ARO Lease By, C-260/95 Commissioners of Customs and Excise v. DFDS A/S, C-390/96 Lease Plan Luxembourg SA, jak również C-605/12 Welmory Sp. z o.o.

Z uwagi na definicję stałego miejsca prowadzenia działalności wynikającą z przedmiotowego rozporządzenia 282/2011, jak również utrwalone orzecznictwo Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej oraz orzecznictwo polskich sądów administracyjnych w powyższym zakresie, wymienić można kilka przesłanek, których zaistnienie powoduje, że można mówić o „stałym miejscu prowadzenia działalności”. Jak wynika z samej nazwy „stały”, to trwale związany z danym miejscem, nieprzenośny, niezmienny. Powyższe wskazuje, że stałe miejsce prowadzenia działalności charakteryzować się musi pewnym określonym stopniem zaangażowania, które pozwala na uznanie, że działalność prowadzona jest w tym miejscu nie w sposób przemijający, czy też okresowy. Konieczna jest zatem pewna określona minimalna skala działalności, która stanowi zewnętrzną oznakę, że działalność w tym miejscu prowadzona jest stale. Zaangażowanie, o którym mowa powinno również przybrać konkretny wymiar osobowo-rzeczowy, pozwalający na świadczenie usług w sposób niezależny. Innymi słowy, dla uznania, że określone miejsce prowadzenia działalności ma charakter stały, konieczne jest istnienie w tym miejscu infrastruktury technicznej oraz personelu ludzkiego, który samodzielnie może świadczyć określone czynności. Taka osobowo-rzeczowa struktura w stałym miejscu prowadzenia działalności powinna występować w sposób stały, tzn. powtarzalny i nieprzemijający.

Pojęcie stałego miejsca prowadzenia działalności nie sposób również rozpatrywać w oderwaniu od definicji działalności gospodarczej, o której mowa w art. 15 ust. 2 ustawy. Zgodnie z tym przepisem:

działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Z uwagi na wskazane w powołanym wyżej przepisie kryteria, stwierdzić należy, że podmiot posiada stałe miejsce prowadzenia działalności na terytorium kraju, jeżeli przy wykorzystaniu na jego terytorium infrastruktury oraz personelu, w sposób zorganizowany oraz ciągły, prowadzi działalność, w ramach której dokonuje czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług. Przyjąć zatem należy, że infrastruktura techniczna i zaangażowanie osobowe musi pozostawać w ścisłym związku z dokonywaniem czynności podlegających opodatkowaniu. Zatem koniecznym jest dla uznania za stałe miejsce prowadzenia działalności aby to miejsce nie tylko wykorzystywało towary i usługi, lecz także samo mogło wykonywać czynności podlegające opodatkowaniu zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy. Przy czym, nie jest konieczne dla uznania działalności podmiotu za stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce, aby przy wykorzystaniu wystarczających środków sam podmiot świadczył usługi czy też dokonywał dostaw towarów. Ważne również aby stworzona struktura działalności podmiotu miała możliwość odbioru i korzystania z usług dostarczonych na własne potrzeby.

Jednocześnie do przyjęcia stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w danym państwie nie jest konieczne posiadanie własnego zaplecza personalnego i technicznego, podatnikowi musi jednak przysługiwać - na podstawie wymogu wystarczającej stałości miejsca działalności - porównywalna kontrola nad zapleczem personalnym i technicznym.

Na podstawie wymienionych przesłanek można uznać, że jeżeli dany podmiot posiada w danym państwie personel oraz strukturę (w tym infrastrukturę techniczną), cechującą się odpowiednią stałością, to posiada stałe miejsce prowadzenia działalności w tym państwie. Bez znaczenia pozostaje natomiast - co należy podkreślić - czy są to pracownicy zatrudnieni bezpośrednio przez ten podmiot, czy też „własna” infrastruktura. Orzecznictwo TSUE wskazuje bowiem, że także korzystanie z zasobów ludzkich i technicznych innego podmiotu może prowadzić do powstania stałego miejsca prowadzenia działalności w innym kraju.

Ponadto orzeczenie NSA z 3 października 2019 r. (I FSK 980/17) porusza kwestię „samowystarczalności” stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej: „To, czy posiadane w danym miejscu siły i środki są odpowiednie, powinno być oceniane każdorazowo w kontekście konkretnych usług. Pamiętać bowiem należy, że owe siły i środki mają być odpowiednie do tego, aby umożliwić albo odbiór i wykorzystanie nabywanych usług, albo świadczenie usług. Innymi słowy, powinno być tak, że to ta właśnie struktura faktycznie konsumuje, zużywa usługi. Jeśli nie jest możliwe, aby dana struktura (z uwagi na swoje zaplecze personalne i techniczne) była w stanie skonsumować nabywane usługi, to należy ją uznać za niebędącą w tym przypadku stałym miejscem prowadzenia działalności. Odpowiednio - stałe miejsce prowadzenia działalności powinno mieć w dyspozycji takie siły i środki, aby było w stanie wyświadczyć usługi, które sprzedaje. Tylko wówczas w odniesieniu do sprzedawanych usług może być ono uznane za stałe miejsce prowadzenia działalności”.

Natomiast w jednym z ostatnich wyroków TSUE C-333/20 z 7 kwietnia 2022 r. w którym Sąd stwierdza, że „Artykuł 44 dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej, zmienionej dyrektywą Rady 2008/8/WE z dnia 12 lutego 2008 r., i art. 11 rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) nr 282/2011 z dnia 15 marca 2011 r. ustanawiającego środki wykonawcze do dyrektywy 2006/112 należy interpretować w ten sposób, że spółka mająca siedzibę w jednym państwie członkowskim nie ma stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w innym państwie członkowskim ze względu na to, iż posiada tam spółkę zależną, która na podstawie umów udostępnia jej zaplecze techniczne i personalne, za pomocą których świadczy ona, na zasadach wyłączności, usługi marketingowe, regulacyjne, reklamowe i reprezentacji, mogące mieć bezpośredni wpływ na wielkość sprzedaży”.

Mając na uwadze orzecznictwo TSUE, powyższe przepisy prawa oraz okoliczności rozpoznawanej sprawy należy stwierdzić, że Spółka nie posiada/nie będzie posiadała stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce. Spółka nie zorganizowała bowiem na terytorium kraju w sposób stały odpowiednich zasobów ludzkich i technicznych umożliwiających samodzielne prowadzenie działalności. Z wniosku wynika, że Spółka zajmuje się projektowaniem, produkcją oraz instalowaniem systemów półkowych (Towarów) przeznaczonych głównie do ekspozycji sklepowych. Spółka sprzedaje Towary również na rynku polskim i w związku z tym została utworzona w Polsce spółka A, mająca za zadanie wspieranie sprzedaży Towarów do polskich klientów. W ramach świadczenia Usług A organizuje proces dystrybucji oraz obsługi sprzedaży i montażu Towarów na rzecz polskich klientów. Spółka nie dysponuje jednak, poza Towarami przechowywanymi w magazynie wynajętym przez A, w celu ich sprzedaży do polskich klientów, żadnymi zasobami rzeczowymi i technicznymi na terenie Polski. Spółka nie posiada także w Polsce praw do jakiejkolwiek nieruchomości, np. na podstawie umowy najmu. Dodatkowo, Spółka nie zatrudnia i nie zamierza zatrudniać żadnych pracowników na podstawie jakiegokolwiek stosunku prawnego w Polsce. Ponadto pracownicy A nie mają prawa do negocjowania oraz zawierania umów w sposób wiążący dla Spółki. Co prawda, reprezentanci Spółki okazjonalnie przyjeżdżają do Polski w celu omówienia zasad współpracy, weryfikacji standardów świadczonych usług, itp. niemniej wizyty te dokonywane są w ramach normalnych relacji biznesowych pomiędzy usługobiorcą i usługodawcą i nie można uznać okazjonalnego przebywania pracowników Spółki w Polsce za wystarczające zaplecze personalne do prowadzenia samodzielnej działalności gospodarczej. Należy także wskazać, że działalność Spółki koncentruje się w Czechach. Personel zatrudniony w centrali w Czechach podejmuje kluczowe decyzje dotyczące działalności Spółki w zakresie produkcji Towarów, ich sprzedaży, marketingu, rozwoju, itp. W związku z powyższym Spółka posiada w Czechach rozwiniętą infrastrukturę w postaci m.in. odpowiednich biur, budynków i urządzeń produkcyjnych, zaplecza logistycznego oraz magazynów, jak również odpowiednio wykwalifikowaną kadrę zarządzającą i pracowniczą. Natomiast w Polsce działalność Spółki ogranicza się do sprzedaży Towarów na rzecz polskich klientów, która odbywa się przy wsparciu A. Co ważne, właścicielem Towarów od momentu ich wyprodukowania do momentu sprzedaży (włącznie z okresem, gdy są one składowane w Polsce w magazynie wynajętym przez A) jest Spółka. Tym samym, to Spółka jest stroną umów sprzedaży zawieranych z polskimi klientami oraz to na niej spoczywa odpowiedzialność oraz ryzyko związane z zawieranymi umowami.

Należy zwrócić uwagę, że dla istnienia stałego miejsca prowadzenia działalność gospodarczej nie jest konieczne posiadanie własnego zaplecza personalnego oraz technicznego i kryterium to może być spełnione również w przypadku korzystania przez usługobiorcę z personelu i infrastruktury technicznej usługodawcy. Jednak w takim przypadku zaplecze to musi być dostępne dla usługobiorcy jak jego własne tj. usługobiorca musi sprawować nad nim kontrolę porównywalną do tej, jaką sprawuje nad zapleczem własnym.

Jednak z analizy wniosku wynika, że w ramach funkcjonującego na podstawie Umowy modelu współpracy to A jest zobowiązana do zapewnienia prawidłowego przebiegu realizacji dostaw Towarów na rzecz klientów Spółki, z wykorzystaniem zasobów technicznych i rzeczowych zorganizowanych we własnym zakresie lub dostarczonych przez zewnętrznych usługodawców. Tym samym, to A podejmuje decyzje dotyczące tego które zasoby - wewnętrzne czy zewnętrzne oraz w jakim zakresie będą wykorzystane do realizacji Usługi i ma w tym obszarze pełną swobodę. W szczególności, Spółka nie wydaje poleceń pracownikom czy osobom współpracującym ze A. Usługi są świadczone przez A zgodnie z Umową, która wskazuje jedynie na ogólne oczekiwania Spółki co do ich zakresu, natomiast Spółka nie udziela A regularnych instrukcji lub wytycznych, do których A miałaby się stosować na bieżąco. W zakresie realizowanych zleceń A otrzymała jedynie generalne wytyczne zawierające standardy zgodne z polityką Spółki. Zatem Spółka nie posiada kontroli nad zapleczem personalnym oraz technicznym A, a w konsekwencji kryterium posiadania przez Spółkę na terytorium Polski zasobów osobowych oraz technicznych/rzeczowych nie zostało spełnione.

Jednocześnie w analizowanej sprawie należy zwrócić uwagę na cytowany już powyżej wyrok TSUE C-333/20 z 7 kwietnia 2022 r. Zdaniem TSUE, istotne z perspektywy określania stałego miejsca prowadzenia działalności jest ustalenie charakteru zaplecza personalnego i technicznego. TSUE orzekł, że to samo zaplecze personalne nie może być wykorzystywane jednocześnie do świadczenia i odbioru tych samych usług. Odnosząc powyższe do analizowanej sprawy należy stwierdzić, że A świadczy na rzecz Spółki usługi mające za zadanie wspieranie sprzedaży Towarów na terenie Polski, zatem oznacza to, że zarówno to samo zaplecze zasobów personalnych jak i techniczne A w przypadku uznania istnienia stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej byłoby wykorzystywane do świadczenia na rzecz Spółki usług wspierania sprzedaży oraz ich odbioru. Innymi słowy, co do zasady jeden podmiot nie powinien być uznany za stałe miejsce prowadzenia działalności innego podmiotu, przynajmniej w zakresie usług które dla tego innego podmiotu świadczy. Zatem analizując zawarty we wniosku opis stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego w kontekście przedstawionego orzecznictwa, należy wskazać, że to samo zaplecze byłoby wykorzystywane jednocześnie do świadczenia i odbioru tych samych usług – tym samym zgodnie z najnowszym wyrokiem TSUE C-333/20 z 7 kwietnia 2022 r. takie miejsce nie powinno być uznane za stałe miejsce prowadzenia działalności.

Podsumowując, oceniając całokształt okoliczności niniejszej sprawy należy stwierdzić, iż Spółka nie posiada / nie będzie posiadać w Polsce stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej.

Ponadto, odnosząc się do miejsca opodatkowania Usług stwierdzić należy, że świadczone przez A Usługi, stanowią usługi, do których stosuje się art. 28b ustawy. Przy czym Spółka posiada siedzibę działalności gospodarczej w Czechach oraz jak wskazano w interpretacji nie posiada / nie będzie posiadała w Polsce stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej. W konsekwencji, Usługi świadczone przez A do których ma zastosowanie art. 28b ustawy nie są / nie będą opodatkowana na terytorium Polski stosownie do art. 28b ust. 2 ustawy. W analizowanej sprawie miejsce opodatkowania Usług należy ustalić zgodnie z ogólną zasadą dotyczącą ustalania miejsca świadczenia usług, o której mowa w art. 28b ust. 1 ustawy. Tym samym Usługi mające za zadanie wspieranie sprzedaży Towarów są / będą opodatkowane w kraju siedziby Spółki.

W konsekwencji, Państwa stanowisko w zakresie pytania nr 1 i 2 należało uznać za prawidłowe.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy:

‒stanu faktycznego, który Państwo przedstawiliście i stanu prawnego, który obowiązywał w dacie zaistnienia zdarzenia, oraz

‒zdarzenia przyszłego, które Państwo przedstawiliście i stanu prawnego, który obowiązuje w dniu wydania interpretacji.

Jednocześnie wskazujemy, że interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego podanym przez Państwa w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

‒Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2022 r. poz. 2651 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli: Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego i zastosujecie się Państwo do interpretacji.

‒Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem czynności, które są przedmiotem decyzji wydanej:

1)z zastosowaniem art. 119a;

2)w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;

3)z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

‒Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi –(t. j. Dz. U. z 2022 r. poz. 329 ze zm.; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

‒w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

‒w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2022 r. poz. 2651 ze zm.).