Interpretacja indywidualna z dnia 14 lutego 2023 r., Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, sygn. 0114-KDIP2-1.4010.41.2023.1.OK

Niezamortyzowana wartość początkowa nakładów poniesionych przez Spółkę na wynajmowany lokal stanowiących inwestycje w obcym środku trwałym, w przypadku jej likwidacji w okolicznościach przedstawionych w opisie stanu faktycznego, będzie stanowiła dla Spółki koszt uzyskania przychodów na dzień 31 grudnia 2022 r.

Interpretacja indywidualna – stanowisko prawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego w podatku dochodowym od osób prawnych jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

17 stycznie 2023 r. wpłynął Państwa wniosek z 17 stycznia 2023 r. o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia czy niezamortyzowana wartość początkowa inwestycji w obcym środku trwałym, w przypadku jej likwidacji, będzie stanowiła dla Spółki koszt uzyskania przychodów.

Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego

Sp. z o.o. (dalej określana jako „Spółka”) ma siedzibę działalności gospodarczej w Polsce i podlega nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce. Główny przedmiot działalności Spółki to PKD 62.01.Z Działalność związana z oprogramowaniem. Spółka nie planuje zmiany przedmiotu działalności.

Spółka zawarła umowę najmu lokalu mieszkalnego (dalej określanego jako „lokal”). Lokal znajduje się w (…). Umowa najmu została zawarta w 1 lutego 2018 r. Umowa najmu została zawarta na czas nieokreślony.

Lokal jest wykorzystywany w działalności gospodarczej jako miejsce zakwaterowania pracowników lub współpracowników Spółki przyjeżdżających do (…). Czynsz najmu lokalu stanowi dla Spółki koszt uzyskania przychodów zgodnie z art. 15 ust. 1 u.p.d.o.p. Spółka poniosła nakłady inwestycyjne w lokalu. Nakłady te stanowiły dla Spółki inwestycję w obcym środku trwałym w rozumieniu art. 16a ust. 2 pkt 1 u.p.d.o.p. Odpisy amortyzacyjne od tej inwestycji w obcym środku trwałym stanowią dla Spółki koszt uzyskania przychodów zgodnie z art. 15 ust. 6 u.p.d.o.p.

Wynajmujący podjął decyzję o znacznej podwyżce czynszu najmu lokalu od 1 stycznia 2023 r. Zostało to uzasadnione ogólnym wzrostem stawek czynszu najmu w (…). W zaistniałej sytuacji Spółka podjęła decyzję o zakończeniu najmu lokalu z dniem 31 grudnia 2022 r. Zakończenie najmu lokalu wynika z faktu, że czynsz oczekiwany przez wynajmującego jest zbyt wysoki. Na moment zakończenia najmu lokalu inwestycja w obcym środku trwałym nie będzie całkowicie zamortyzowana. Jednocześnie zgodnie z umową po zakończeniu najmu dokonane przez Spółkę nakłady inwestycyjne w lokalu pozostaną własnością wynajmującego i nie będą się wiązały z rozliczeniami między Spółką a wynajmującym.

Poprzez złożenie niniejszego wniosku Spółka zmierza do ustalenia, czy niezamortyzowana wartość początkowa inwestycji w obcym środku trwałym będzie mogła dla niej stanowić koszt uzyskania przychodów. Zakończenie najmu i likwidacja inwestycji w obcym środku trwałym nastąpi w dniu 31 grudnia 2022 r., w związku z czym Spółka prosi o wydanie interpretacji indywidualnej według stanu prawnego obowiązującego na dzień 31 grudnia 2022 r.

Pytanie

Czy niezamortyzowana wartość początkowa inwestycji w obcym środku trwałym, w przypadku jej likwidacji w okolicznościach przedstawionych w opisie stanu faktycznego, będzie stanowiła dla Spółki koszt uzyskania przychodów?

Państwa stanowisko w sprawie

Zasady opodatkowania podatkiem dochodowym od osób prawnych określają przepisy ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (dalej w skrócie u.p.d.o.p.).

Zgodnie z art. 15 ust. 1 u.p.d.o.p. „Kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 (...)”.

Zgodnie z art. 15 ust. 6 u.p.d.o.p. „Kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane zgodnie z art. 16a-16m (...)”.

Zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 6 u.p.d.o.p. „Nie uważa się za koszt uzyskania przychodów strat powstałych w wyniku likwidacji nie w pełni umorzonych środków trwałych, jeżeli środki te utraciły przydatność gospodarczą na skutek zmiany rodzaju działalności”.

Natomiast zgodnie z art. 16a ust. 2 pkt 1 u.p.d.o.p. „Amortyzacji podlegają również, z zastrzeżeniem art. 16c, niezależnie od przewidywanego okresu używania przyjęte do używania inwestycje w obcych środkach trwałych, zwane dalej "inwestycjami w obcych środkach trwałych" - zwane także środkami trwałymi”.

Na podstawie art. 15 ust. 1 u.p.d.o.p. określa się warunki, jakie musi spełniać wydatek, żeby mógł być uznany za koszt uzyskania przychodów. Są to następujące warunki:

a)wydatek został poniesiony przez podatnika (sfinansowany przez podatnika),

b)wydatek ma charakter trwały (nie będzie zwracany podatnikowi),

c)wydatek został poniesiony w celu uzyskania przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów,

d)wydatek nie został wymieniony w katalogu wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów (art. 16 ust. 1 u.p.d.o.p.).

Warunek z pkt a został spełniony, ponieważ wydatek został poniesiony przez Spółkę. Nakłady inwestycyjne w lokalu, które stanowią inwestycję w obcym środku trwałym zostały sfinansowane przez Spółkę.

Warunek z pkt b także został spełniony, ponieważ wydatek ma charakter trwały. Nakłady inwestycyjne w lokalu, które stanowią inwestycję w obcym środku trwałym nie będą zwracane Spółce, a w szczególności nie będą zwracane Spółce przez wynajmującego.

Istotny jest warunek z pkt c, który sprowadza się on do ustalenia, czy poniesiony wydatek pozostaje w związku z działalnością gospodarczą i przychodami Spółki. Spółka zawarła umowę najmu lokalu i poniosła nakłady inwestycyjne w tym lokalu. Zarówno sam lokal, jak i poczynione w nim nakłady były wykorzystywane w działalności gospodarczej Spółki. Tym samym wydatki na nakłady inwestycyjne stanowiące inwestycję w obcym środku trwałym pozostają w związku z działalnością gospodarczą i przychodami Spółki. Również zakończenie najmu w okolicznościach opisanych w stanie faktycznym, a więc w wyniku planowanej znacznej podwyżki czynszu, jest podyktowane względami ekonomicznymi i należy je traktować jako działanie racjonalne oraz związane z działalnością gospodarczą Spółki. W kontekście warunku z pkt c zwraca się również uwagę, że niezamortyzowana wartość początkowa środka trwałego w przypadku jego likwidacji może stanowić koszt uzyskania przychodów, jeśli likwidacja ta nie wynika z okoliczności zawinionych przez podatnika. W omawianym stanie faktycznym likwidacja inwestycji w obcym środku trwałym wynika z planowanej znacznej podwyżki czynszu przez wynajmującego, a w konsekwencji z nieopłacalności najmu z perspektywy Spółki. Tym samym likwidacja inwestycji w obcym środku trwałym jest podyktowana względami ekonomicznymi, które nie wynikają z winy Spółki.

Warunek z pkt d również został spełniony, ponieważ omawiany wydatek nie został wymieniony w art. 16 ust. 1 u.p.d.o.p. zawierającym katalog wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów. W szczególności należy wskazać, że nie znajduje tutaj zastosowania art. 16 ust. 1 pkt 6 u.p.d.o.p. Spółka osiągnie stratę w wyniku likwidacji nie w pełni umorzonego środka trwałego, jakim jest inwestycja w obcym środku trwałym. Jednak likwidacja ta nie będzie wynikała z utraty przydatności na skutek zmiany rodzaju działalności. Spółka rezygnuje z najmu lokalu i likwiduje inwestycję w obcym środku trwałym ze względu na planowaną znaczną podwyżkę czynszu, a nie w związku ze zmianą rodzaju prowadzonej działalności.

Przedstawione stanowisko Spółki potwierdza np. interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 31 marca 2022 r. (sygn. 0111-KDIB2-1.4010.640.2021.1.PB), w której stwierdzono: „Zauważyć bowiem należy, że w rozpatrywanej sprawie wykorzystywana dotychczas w działalności Spółki inwestycja w obcym środku trwałym uległa likwidacji (rozumianej szerzej na potrzeby analizowanej sprawy tzn. również jako pozostawienie poniesionych nakładów u wydzierżawiającego - właściciela nieruchomości), a ich likwidacja, jak wskazał Wnioskodawca, została podyktowana względami ekonomicznymi, tj. rozwiązaniem umowy dzierżawy przez wydzierżawiającego, a nie zmianą rodzaju prowadzonej działalności. Zatem Spółka ma prawo do jednorazowego zaliczenia niezamortyzowanej części inwestycji w obcym środku trwałym (w części dotyczącej poniesionych nakładów adaptacyjnych do kosztów uzyskania przychodu)”.

Reasumując: niezamortyzowana wartość początkowa inwestycji w obcym środku trwałym, w przypadku jej likwidacji w okolicznościach przedstawionych w opisie stanu faktycznego, będzie stanowiła dla Spółki koszt uzyskania przychodów.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest prawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 roku o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2022 r., poz. 2587 ze zm., dalej: „updop”):

Kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 (…).

Stosownie do art. 15 ust. 6 ustawy o CIT (w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2022 r.):

kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane zgodnie z art. 16a–16m, przy czym w przypadku spółek nieruchomościowych odpisy dotyczące środków trwałych zaliczonych do grupy 1 Klasyfikacji nie mogą być w roku podatkowym wyższe niż dokonywane zgodnie z przepisami o rachunkowości odpisy amortyzacyjne lub umorzeniowe z tytułu zużycia środków trwałych, obciążające w tym roku podatkowym wynik finansowy jednostki.

Zasady dotyczące dokonywania odpisów z tytułu zużycia środków trwałych (odpisów amortyzacyjnych) zawarte zostały w art. 16a-16m ww. ustawy.

Zgodnie z art. 16a ust. 1 ustawy o CIT:

amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 16c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

a)budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,

b)maszyny, urządzenia i środki transportu,

c)inne przedmioty

- o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Przy czym, amortyzacji podatkowej podlegają nie tylko budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością stanowiące własność bądź współwłasność podatnika, lecz także te budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością, które są użytkowane przez podatnika na podstawie zawartych umów, bądź wybudowane na cudzym gruncie.

Jak stanowi bowiem art. 16a ust. 2 pkt 1-3 ustawy o CIT,

amortyzacji podlegają również, z zastrzeżeniem art. 16c, niezależnie od przewidywanego okresu używania:

1)przyjęte do używania inwestycje w obcych środkach trwałych, zwane dalej „inwestycjami w obcych środkach trwałych”,

2)budynki i budowle wybudowane na cudzym gruncie,

3)składniki majątku, wymienione w ust. 1, niestanowiące własności lub współwłasności podatnika, wykorzystywane przez niego na potrzeby związane z prowadzoną działalnością na podstawie umowy określonej w art. 17a pkt 1, zawartej z właścicielem lub współwłaścicielami tych składników – jeżeli zgodnie z przepisami rozdziału 4a odpisów amortyzacyjnych dokonuje korzystający

– zwane także środkami trwałymi;

Treść powyższych przepisów oznacza, że amortyzacja podatkowa stanowi formę rozłożonego w czasie, obniżenia kosztów podatkowych wartością używanych w prowadzonej działalności gospodarczej przedmiotów, które zużywają się w dłuższym okresie. Okres amortyzacji jest zwykle zbliżony do standardowego okresu użytkowania danego rodzaju środków trwałych, co znajduje odzwierciedlenie w wysokości stawek amortyzacyjnych wskazanych w Wykazie Stawek Amortyzacyjnych.

Inwestycje w obcym środku trwałym to z kolei nakłady poniesione na obcy środek trwały, który nie jest własnością podatnika, ale jest użytkowany na podstawie zawartej umowy najmu, dzierżawy czy innej umowy o podobnym charakterze.

Amortyzacji w obcym środku trwałym dokonuje się na takich samych zasadach, jak właściciel tego środka trwałego. Czyli co do zasady, zgodnie z art. 16i ustawy o CIT, odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych, z zastrzeżeniem art. 16j-16ł, dokonuje się przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych i zasad, o których mowa w art. 16h ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT.

Wprawdzie art. 16j ust. 4 ustawy o CIT pozwala podatnikom indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla przyjętych do używania inwestycji w obcych środkach trwałych, jednak zapis ten należy traktować jako wyjątek od ogólnej zasady, czyli stosowania stawek określonych w Wykazie.

Zgodnie z art. 16c ustawy o CIT:

amortyzacji nie podlegają:

1) grunty i prawa wieczystego użytkowania gruntów,

2) budynki, lokale, budowle i urządzenia zaliczane do spółdzielczych zasobów mieszkaniowych lub służących działalności społeczno-wychowawczej prowadzonej przez spółdzielnie mieszkaniowe,

2a) budynki mieszkalne, lokale mieszkalne stanowiące odrębną nieruchomość, spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu mieszkalnego oraz prawo do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej,

3) dzieła sztuki i eksponaty muzealne,

4) wartość firmy, jeżeli wartość ta powstała w inny sposób niż określony w art. 16b ust. 2 pkt 2 i 2a,

5) składniki majątku, które nie są używane na skutek zawieszenia wykonywania działalności gospodarczej na podstawie przepisów dotyczących zawieszenia wykonywania działalności gospodarczej albo zaprzestania działalności, w której te składniki były używane; w tym przypadku składniki te nie podlegają amortyzacji od miesiąca następującego po miesiącu, w którym zawieszono albo zaprzestano tej działalności

– zwane odpowiednio środkami trwałymi lub wartościami niematerialnymi i prawnymi.

Wskazany powyżej pkt 2a do art. 16c ustawy o CIT został dodany do ustawy o CIT na mocy art. 2 pkt 33 ustawy z dnia 29 października 2021 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2021 r. poz. 2105; dalej” „ustawa Polski Ład”) i co do zasady ma zastosowanie do odpisów amortyzacyjnych dokonywanych przez podatników wynajmujących podmiotom trzecim nieruchomości mieszkalne od 1 stycznia 2022 r.

Jednakże w celu zniwelowania negatywnych skutków powyższego przepisu ustawodawca wprowadził przepisy przejściowe umożliwiające dokonywanie ww. odpisów jeszcze do 31 grudnia 2022 r.

Jak wynika bowiem z art. 71 ust. 2 ustawy Polski Ład:

podatnicy podatku dochodowego od osób fizycznych i podatnicy podatku dochodowego od osób prawnych mogą, nie dłużej niż do dnia 31 grudnia 2022 r., zaliczać do kosztów uzyskania przychodów odpisy amortyzacyjne od środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych będących odpowiednio budynkami mieszkalnymi, lokalami mieszkalnymi stanowiącymi odrębną nieruchomość, spółdzielczym własnościowym prawem do lokalu mieszkalnego lub prawem do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej, nabytych lub wytworzonych przed dniem 1 stycznia 2022 r.

Z powyższych przepisów wynika, że ustawa Polski Ład wprowadza zmiany w zakresie amortyzacji podatkowej, które polegają na wyłączeniu z kosztów podatkowych odpisów amortyzacyjnych od budynków i lokali mieszkalnych. Wydatki na nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie budynków i lokali mieszkalnych począwszy od 1 stycznia 2022 r., nie będą zatem stanowiły kosztów uzyskania przychodów poprzez odpisy amortyzacyjne, zgodnie z treścią art. 16c pkt 2a ustawy o CIT.

Jednocześnie, na podstawie przepisu art. 71 ust. 2 ustawy Polski Ład podatnicy będą mogli do końca 2022 r., zaliczać do kosztów podatkowych odpisy amortyzacyjne od środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych będących odpowiednio budynkami mieszkalnymi, lokalami mieszkalnymi stanowiącymi odrębną nieruchomość, spółdzielczym własnościowym prawem do lokalu mieszkalnego lub prawem do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej, nabytych lub wytworzonych przed dniem 1 stycznia 2022 r.

Przepis ten pozwala na amortyzację budynków i lokali mieszkalnych jeszcze przez rok. Skorzystają z tej możliwości podatnicy, którzy są w trakcie takiej amortyzacji, oraz tacy, którzy przed 2022 r. byli właścicielami takich nieruchomości lub praw majątkowych i zaczną je amortyzować w 2022 r.

Zatem na podstawie przepisu przejściowego, który jest przepisem szczególnym, podatnicy jeszcze przez rok będą stosować przepisy dotyczące amortyzacji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych obowiązujące na dzień 31 grudnia 2021 r., w odniesieniu do budynków i lokali mieszkalnych nabytych lub wytworzonych przed 1 stycznia 2022 r. Z uwagi na brak stosownego wyłączenia, od 1 stycznia 2023 r. żaden podatnik nie będzie mógł już zaliczać do kosztów podatkowych odpisów amortyzacyjnych od budynków i lokali mieszkalnych.

Jak wskazano bowiem w uzasadnieniu do ustawy Polski Ład (Druk sejmowy nr 1532), w części określonej jako Zmiany w zakresie amortyzowania budynków i lokali mieszkalnych:

Proponowane zmiany zakładają wyłączenie z kosztów podatkowych odpisów amortyzacyjnych od budynków i lokali mieszkalnych. Zmiany dotyczą zatem tych składników, których wartość nie spada, a zasadniczo wzrasta. Projektowane rozwiązanie będzie zbieżne w skutkach w podatku dochodowym z rozwiązaniami dotyczącymi gruntów i prawa wieczystego użytkowania gruntów, które również nie podlegają amortyzacji.

Możliwość zaliczania do kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych od wynajmowanych mieszkań, szczególnie z rynku wtórnego, powoduje, że dochody uzyskiwane z tego tytułu są w obowiązującym stanie prawnym, efektywnie bardzo często nieopodatkowane. Odpisy amortyzacyjne dokonywane od tych składników zmniejszają dochód do opodatkowania do takiego poziomu, że podatek dochodowy nie występuje.

(…) Budynki i lokale mieszkalne powinny zaspokajać przede wszystkim potrzeby mieszkaniowe obywateli. Tymczasem korzystne regulacje podatkowe powodują, iż bardzo opłacalnym obecnie, jest inwestowanie wolnych środków w rynek mieszkaniowy, co ma niewątpliwie wpływ na wzrost cen mieszkań.

Zakłada się, że nieruchomości o charakterze mieszkalnym wykorzystywane w prowadzonej działalności gospodarczej, nie tylko nie będą podlegały amortyzacji, ale również nie będą ujmowane w ewidencji środków trwałych.

W podatku CIT analogicznie jak w podatku PIT wyłącza się możliwość amortyzacji nieruchomości i praw o charakterze mieszkalnym.

Mając na uwadze powyższe, w związku z literalnym brzmieniem art. 16c pkt 2a ustawy o CIT wprowadzonym od 1 stycznia 2022 roku, z prawa do amortyzacji nie może skorzystać podatnik będący właścicielem budynku/lokalu mieszkalnego. W przypadku amortyzacji inwestycji w obcym środku trwałym (będącym budynkiem mieszkalnym), zasadne jest w tym względzie odwołanie się do wykładni systemowej i funkcjonalnej wskazanego powyżej przepisu. Z wykładni tej można wywieść, że skoro z prawa do amortyzacji nie może skorzystać podatnik będący właścicielem budynku/lokalu mieszkalnego, a amortyzacji w obcym środku trwałym dokonuje się na takich samych zasadach jak właściciel tego środka trwałego, to zasadnym jest przyjęcie, że amortyzacji nie podlegają również nakłady inwestycyjne poniesione przez podatnika niebędącego właścicielem takiego budynku/lokalu mieszkalnego.

Wskazać przy tym należy, że w uzasadnieniu uchwały składu siedmiu sędziów Naczelnego Sądu Administracyjnego z 14 marca 2011 r., II FPS 8/10 podkreślono, że w procesie wykładni prawa interpretatorowi nie wolno całkowicie ignorować wykładni systemowej lub funkcjonalnej poprzez ograniczenie się wyłącznie do wykładni językowej pojedynczego przepisu. Może się bowiem okazać, że sens przepisu, który wydaje się językowo jasny, okaże się wątpliwy, gdy go skonfrontujemy z innymi przepisami lub weźmiemy pod uwagę cel regulacji prawnej. Wykładając dany przepis prawa, należy brać pod uwagę m.in. jego relacje do innych przepisów danego aktu normatywnego (wykładnia systemowa wewnętrzna).

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, że prowadzą Państwo działalność związaną z oprogramowaniem. Państwa Spółka nie planuje zmiany przedmiotu działalności. Spółka zawarła umowę najmu lokalu mieszkalnego. Umowa najmu została zawarta 1 lutego 2018 r. na czas nieokreślony.

Lokal jest wykorzystywany w działalności gospodarczej jako miejsce zakwaterowania pracowników lub współpracowników Państwa Spółki przyjeżdżających do (…). Czynsz najmu lokalu stanowi dla Spółki koszt uzyskania przychodów zgodnie z art. 15 ust. 1 u.p.d.o.p. Państwa Spółka poniosła nakłady inwestycyjne w lokalu. Nakłady te stanowiły dla Spółki inwestycję w obcym środku trwałym w rozumieniu art. 16a ust. 2 pkt 1 u.p.d.o.p. Odpisy amortyzacyjne od tej inwestycji w obcym środku trwałym stanowią dla Spółki koszt uzyskania przychodów zgodnie z art. 15 ust. 6 u.p.d.o.p. Wynajmujący podjął decyzję o znacznej podwyżce czynszu najmu lokalu od 1 stycznia 2023 r. Zostało to uzasadnione ogólnym wzrostem stawek czynszu najmu w (…). W zaistniałej sytuacji podjęli Państwo decyzję o zakończeniu najmu lokalu z dniem 31 grudnia 2022 r. Na moment zakończenia najmu lokalu inwestycja w obcym środku trwałym nie będzie całkowicie zamortyzowana. Jednocześnie zgodnie z umową po zakończeniu najmu dokonane przez Państwa nakłady inwestycyjne w lokalu pozostaną własnością wynajmującego i nie będą się wiązały z rozliczeniami między Państwa Spółką a wynajmującym. Zakończenie najmu i likwidacja inwestycji w obcym środku trwałym nastąpi w dniu 31 grudnia 2022 r., w związku z czym Spółka prosi o wydanie interpretacji indywidualnej według stanu prawnego obowiązującego na dzień 31 grudnia 2022 r.

Tym samym w rozpatrywanej sprawie wykorzystywana dotychczas w działalności Spółki inwestycja w obcym środku trwałym uległa likwidacji (rozumianej szerzej na potrzeby analizowanej sprawy tzn. również jako pozostawienie poniesionych nakładów u wynajmującego - właściciela nieruchomości), a ich likwidacja, jak Państwo wskazali, została podyktowana względami ekonomicznymi, tj. rozwiązaniem umowy najmu przez najemcę, a nie zmianą rodzaju prowadzonej działalności.

Zatem, w analizowanej sprawie, niezamortyzowana wartość początkowa nakładów poniesionych przez Spółkę na wynajmowany lokal stanowiących inwestycje w obcym środku trwałym, w przypadku jej likwidacji w okolicznościach przedstawionych w opisie stanu faktycznego, będzie stanowiła dla Spółki koszt uzyskania przychodów na dzień 31 grudnia 2022 r.

Zatem stanowisko Spółki jest prawidłowe.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego, który Państwo przedstawili i stanu prawnego, który obowiązywał w dacie zaistnienia zdarzenia

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywać się będzie ze stanem faktycznym podanym przez Państwa w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

‒Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy Ordynacja podatkowa. Aby interpretacja mogła pełnić funkcję ochronną: Państwa sytuacja musi być zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego oraz muszą się Państwo zastosować do interpretacji.

‒Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem czynności, które są przedmiotem decyzji wydanej:

1)z zastosowaniem art. 119a;

2)w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;

3)z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

‒Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w (…). Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2022 r. poz. 329 ze zm.; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

‒w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

‒w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA)

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2022 r. poz. 2651 ze zm.).