Interpretacja indywidualna z dnia 9 stycznia 2023 r., Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, sygn. 0112-KDIL3.4012.422.2022.3.MS

Obowiązek ewidencji wskazanych we wniosku czynności na kasie rejestrującej.

Interpretacja indywidualna

– stanowisko prawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego zdarzenia przyszłego w podatku od towarów i usług jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

25 października 2022 r. wpłynął Państwa wniosek z 12 października 2022 r. o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy obowiązku ewidencji wskazanych we wniosku czynności na kasie rejestrującej. Uzupełnili go Państwo – w odpowiedzi na wezwania – pismem z 18 listopada 2022 r. (wpływ 23 listopada 2022 r.) oraz pismem z dnia 14 grudnia 2022 r. (wpływ 19 grudnia 2022 r.).

Treść wniosku jest następująca:

Opis zdarzenia przyszłego

Gmina (dalej: „Wnioskodawca”) jest zarejestrowanym, czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług. Gmina wykonuje zadania nałożone na nią odrębnymi przepisami prawa, dla realizacji których została powołana. W szczególności wykonuje zadania własne oraz zlecone z zakresu administracji rządowej, a także zadania z zakresu właściwości powiatu.

Gmina dokonała centralizacji rozliczeń podatku VAT ze wszystkimi jednostkami organizacyjnymi. Oznacza to, że z dniem 1 stycznia 2017 r. jedynym czynnym podatnikiem VAT jest Gmina, a jej rozliczenia obejmują wszystkie transakcje zakupu i sprzedaży realizowane przez podległe jednostki.

W ramach struktury organizacyjnej Gminy funkcjonują m in. następujące jednostki: Urząd Miasta (dalej: Urząd) oraz Zarząd Dróg i Komunikacji (dalej: ZDiK), będący jednostką budżetową Gminy.

Dotychczas Wnioskodawca (za pośrednictwem Urzędu oraz ZDiK) wykonywał wyłącznie następujące czynności podlegające opodatkowaniu VAT na rzecz osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej lub rolników ryczałtowych:

·za pośrednictwem Urzędu:

a.dzierżawa gruntów,

b.sprzedaż i zamiana nieruchomości,

c.oddanie gruntów w użytkowanie wieczyste;

·za pośrednictwem ZDiK:

a.sprzedaż bieletów komunikacji miejskiej.

Gmina (za pośrednictwem Urzędu/ZDiK) zamierza dokonać sprzedaży:

·wraku samochodu porzuconego,

·drewna,

·wyposażenia znajdującego się w ewidencji majątku Urzędu umorzonego w 100% w dniu przekazania do używania, a jednocześnie niepodlegającego amortyzacji (wyposażenie nie znajduje się w ewidencji środków trwałych Urzędu).

Czynności te w całości zostaną udokumentowane fakturą.

Dodatkowo Gmina zamierza dokonać sprzedaży materiałów z rozbiórki pozyskanych w wyniku realizacji inwestycji (np. kostka, krawężniki, złom).

Zatem poza ww. czynnościami Gmina (za pośrednictwem Urzędu lub ZDiK) nie dokonywała żadnych innych czynności podlegających opodatkowaniu VAT na rzecz osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej lub rolników ryczałtowych. Niemniej jednaj za pośrednictwem innych scentralizowanych dla celów rozliczania VAT jednostek organizacyjnych wykonywała i wykonuje inne czynności podlegające opodatkowaniu VAT na rzecz osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej.

Urząd oraz ZDiK nie posiadają kas rejestrujących oraz przed dniem scentralizowanych rozliczeń VAT jednostki te były zwolnione z obowiązku prowadzenia ewidencji obrotu i kwot podatku należnego przy zastosowaniu kas rejestrujących na rzecz osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej, na podstawie § 2 ust. 1 Rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 4 listopada 2014 r. w sprawie zwolnień z obowiązku prowadzenia ewidencji przy zastosowaniu kas rejestrujących (t. j. Dz. U. z 2016 r. poz. 1215, dalej: Rozporządzenie z 2014 r.). Zatem było to tzw. zwolnienie przedmiotowe.

W uzupełnieniu z dnia 18 listopada 2022 r. wskazaliście Państwo:

Sprzedaż wraku porzuconego samochodu będzie dokonywana na rzecz osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej i rolników ryczałtowych. Wrak porzuconego samochodu nie jest towarem wymienionym w § 4 Rozporządzenia Ministrów Finansów z dnia 22 grudnia 2021 roku. Czynność sprzedaży będzie udokumentowana fakturą. W/w wrak samochodu nigdy nie był w ewidencji środków trwałych podlegających amortyzacji.

Sprzedaż drewna oraz materiałów z rozbiórki ( krawężniki, kostka, złom, ławki parkowe) będzie dokonywana na rzecz osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej i rolników ryczałtowych. Drewno oraz materiały typu kostka brukowa, krawężniki, złom, itp. nie są towarami wymienionymi w § 4 Rozporządzenia Ministrów Finansów z dnia 22 grudnia 2021 roku. Czynności sprzedaży w/w przedmiotów będą udokumentowane fakturą. Sprzedawane drewno będzie pochodzić z wycinki drzew na terenie miasta, pod planowaną przez Miasto inwestycję. Natomiast złom, kostka brukowa, krawężniki itp. będą pochodzić z rozbiórki środka trwałego np. budynku, placu, który był na ewidencji środków trwałych.

Sprzedaż wyposażenia niskocennego znajdującego się w ewidencji ilościowej Urzędu, które zostało umorzone w 100% w chwili przekazania do używania, a jednocześnie niepodlegającego amortyzacji będzie również dokonywana na rzecz osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej i rolników ryczałtowych. Wyposażenie nie jest ujęte w § 4 Rozporządzenia Ministrów Finansów z dnia 22 grudnia 2021 roku. Sprzedaż wyposażenia niskocennego będzie udokumentowana fakturą. W/w wyposażenie zostało zakupione przede wszystkim w celu administrowania pracą Urzędu. Zakup wyposażenia związany był z dwoma rodzajami czynności:

I przypadek - dotyczy wyłącznie działalności innej niż działalność gospodarcza,

II przypadek - dotyczy działalności gospodarczej, jak i działalności innej niż gospodarcza.

W odpowiedzi na wezwania z 14 grudnia 2022 r. uzupełniliście Państwo opis zdarzenia przyszłego o poniższe odpowiedzi na zadane pytania:

1.Jakie konkretne wyposażenie niskocenne umorzone w 100% w dniu przekazania do użytkowania, które nie zostało nabyte na potrzeby działalności gospodarczej (tj. nabyte wyłącznie do działalności publiczno-prawnej) pytacie Państwo we wniosku - należy wymienić.

Wyposażenie niskocenne znajdujące się w ewidencji ilościowej Urzędu, które zostało umorzone w 100% w chwili przekazania do używania, a jednocześnie nie podlegające amortyzacji, to meble typu: biurka, szafy, krzesła, stoły. Wyżej wymienione wyposażenie było wykorzystywane do działalności innej niż gospodarcza (tj. nabyte wyłącznie do działalności publiczno-prawnej). Wyposażenie to nie jest towarem wymienionym w § 4 Rozporządzenia Ministrów Finansów z dnia 22 grudnia 2021 roku. Czynność sprzedaży będzie udokumentowana fakturą.

2.Jakie konkretne wyposażenie niskocenne umorzone w 100% w dniu przekazania do użytkowania, które zostało nabyte na potrzeby działalności gospodarczej i działalności innej niż gospodarcza pytacie Państwo we wniosku - należy wymienić.

Wyposażenie niskocenne znajdujące się w ewidencji ilościowej Urzędu, które zostało umorzone w 100% w chwili przekazania do używania, a jednocześnie nie podlegające amortyzacji, to meble typu: biurka, szafy, krzesła, stoły. Wyżej wymienione wyposażenie było wykorzystywane do działalności gospodarczej, jak i działalności innej niż gospodarcza. Wyposażenie to nie jest towarem wymienionym w § 4 Rozporządzenia Ministrów Finansów z dnia 22 grudnia 2021 roku. Czynność sprzedaży będzie udokumentowana fakturą.

3.Czy od zakupu wyposażenia, o którym mowa w pkt 1 i 2 przysługiwało Państwu prawo do odliczenia podatku VAT?

W przypadku wyposażenia wykorzystywanego do działalności innej niż gospodarcza Gminie nie przysługiwało prawo do odliczenia podatku VAT (pkt 1). 

W przypadku wyposażenia wykorzystywanego do działalności gospodarczej, jak i działalności innej niż gospodarcza Gminie przysługiwało prawo do odliczenia podatku VAT przy zastosowaniu wskaźnika i prewskaźnika (pkt 2).

Pytanie

Czy istnieje obowiązek ewidencjonowania na kasie rejestrującej sprzedaży wraku samochodu porzuconego, drewna, wyposażenia oraz materiałów z rozbiórki dokonanej za pośrednictwem Urzędu lub ZDiK?

Państwa stanowisko w sprawie

W Państwa ocenie, sprzedaż wraku samochodu porzuconego, sprzedaż drewna oraz sprzedaż materiałów z rozbiórki pozyskanych w wyniku realizacji inwestycji (np. kostka, krawężniki, złom) nie są objęte zwolnieniem przedmiotowym z obowiązku ewidencjonowania na kasie rejestrującej (§ 2 ust. 1 w zw. z załącznikiem do Rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 grudnia 2021 r. w sprawie zwolnień z obowiązku prowadzenia ewidencji sprzedaży przy zastosowaniu kas rejestrujących, Dz. U. z 2021 r., poz. 2442 ze zm.). Tym samym co do zasady winny być zaewidencjonowane na kasie rejestrującej.

Odnosząc się z kolei do sprzedaży (udokumentowanej fakturą) wyposażenia znajdującego się w ewidencji majątku Urzędu umorzonego w 100% w dniu przekazania do używania, a jednocześnie niepodlegającego amortyzacji, zgodnie z art. 47 załącznika do Rozporządzenia z 2021 r. - zwolnieniem z obowiązku ewidencjonowania za pomocą kasy rejestrującej objęta jest dostawa towarów, które na podstawie przepisów o podatku dochodowym są zaliczane przez podatnika do środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych podlegających amortyzacji, jeżeli czynności te w całości zostały udokumentowane fakturą.

Aby Gmina miała prawo do skorzystania ze zwolnienia z obowiązku ewidencjonowania sprzedaży przy zastosowaniu kasy rejestrującej na podstawie § 2 ust. 1 Rozporządzenia z 2021 r. w powiązaniu z poz. 47 załącznika do ww. rozporządzenia, muszą łącznie zostać spełnione następujące warunki:

1.Gmina dokonuje dostawy towarów i świadczenia usług, które na podstawie przepisów o podatku dochodowym są zaliczane przez Gminę do środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych podlegających amortyzacji (będących w ewidencji Urzędu),

2.czynności te w całości zostały udokumentowane fakturą,

3.przedmiotem dostawy nie są towary wymienione w § 4 ust. 1 Rozporządzenia z 2021 r. (dla których istnieje obligatoryjna konieczność fiskalizacji).

Niespełnienie jednego z powyższych warunków oznacza brak możliwości zastosowania ww. zwolnienia przedmiotowego z obowiązku sprzedaży przy zastosowaniu kasy rejestrującej.

Tym samym, jeśli Gmina dokonałaby sprzedaży wyposażenia nieznajdującego się w ewidencji środków trwałych Urzędu bądź ZDiK, wówczas taka dostawa nie będzie objęta zwolnieniem przedmiotowym z obowiązku ewidencjonowania na kasie rejestrującej.

Niemniej mając na uwadze § 3 ust. 1 Rozporządzenia z 2021 r. (tj. zwolnienie podmiotowe dla JST), zgodnie z którym zwalnia się z obowiązku ewidencjonowania za pomocą kas rejestrujących jednostki samorządu terytorialnego w zakresie czynności wykonywanych przez ich jednostki organizacyjne (tj. jednostki budżetowe, samorządowe zakłady budżetowe, urząd gminy, starostwo powiatowe), które na dzień 31 grudnia 2016 r. korzystały ze zwolnienia z takiego obowiązku, Gminie dokonującej sprzedaży za pośrednictwem Urzędu i ZDiK będzie przysługiwało prawo do zwolnienia z obowiązku ewidencjonowania na kasie rejestrującej przedmiotowych czynności, przy założeniu że przedmiotem dostawy nie są towary wymienione w § 4 ust. 1 Rozporządzenia z 2021 r. (których sprzedaż powoduje wyłączenie możliwości zastosowania zwolnienia z § 3 ww. Rozporządzenia).

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawiliście Państwo we wniosku jest prawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t. j. Dz. U. z 2022 r. poz. 931 ze zm.), zwanej dalej ustawą,

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy,

Przez towary, o czym stanowi art. 2 pkt 6 ustawy,

Pod pojęciem sprzedaży – w myśl art. 2 pkt 22 ustawy,

Z kolei stosownie do art. 8 ust. 1 ustawy,

Nie każda czynność stanowiąca dostawę towaru w rozumieniu art. 7 ustawy lub świadczenie usług o którym mowa w art. 8 ustawy podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, bowiem aby dana czynność była opodatkowana tym podatkiem, musi być wykonana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem jest podatnikiem podatku od towarów i usług.

Gmina w opisie sprawy wskazała, że planuje dokonać sprzedaży:

·wraku porzuconego samochodu,

·materiałów pochodzących z rozbiórki swoich środków trwałych tj. kostka brukowa, krawężniki, złom,

·drewna z wycinki,

·ławek parkowych,

·wyposażenia niskocennego umorzonego w 100% w dniu przekazania do używania nabytego do działalności gospodarczej jak i działalności innej niż gospodarcza,

·wyposażenia niskocennego umorzonego w 100% w dniu przekazania do używania nabytego do działalności wyłącznie innej niż gospodarcza

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą kwestii obowiązku ewidencjonowania na kasie rejestrującej powyższej sprzedaży w sytuacji, gdy sprzedaż ta będzie dokonywana przez Urząd lub Zarząd Dróg i Komunikacji.

Dla rozstrzygnięcia powyższej kwestii w pierwszej kolejności należy ustalić, czy w przypadku wykonania powyższych czynności dojdzie do sprzedaży w rozumieniu art. 2 pkt 22 ustawy tj. dostawy towarów lub świadczenia usług. Tym samym należy ustalić czy Gmina w przypadku takiej sprzedaży będzie działała w charakterze podatnika, a dopiero później – czy będzie istniał obowiązek ewidencji tej sprzedaży na kasie rejestrującej.

Z art. 15 ust. 1 ustawy wynika, że

Stosownie do art. 15 ust. 2 ustawy,

Należy zauważyć, że zgodnie z art. 15 ust. 6 ustawy,

Jak wynika z powyższego wyłączenie organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących te organy z kategorii podatników ma charakter wyłączenia podmiotowo – przedmiotowego.

Aby to wyłączenie miało miejsce, muszą zostać spełnione dwa warunki:

1. jego podmiotem jest wyłącznie organ władzy publicznej lub urząd obsługujący ten organ oraz
2. odnosi się jedynie do czynności nałożonych przepisami prawa, dla których powołano te organy, z wyłączeniem czynności realizowanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych.

Z powołanych przepisów wynika, że organy władzy publicznej nie będą podatnikami podatku od towarów i usług w związku z realizacją zadań, które podejmują jako podmioty prawa publicznego, nawet jeśli pobierają należności, opłaty lub składki. Organy te, będą natomiast podatnikami podatku od towarów i usług, w przypadku wykonywanych przez nie czynności na podstawie umów cywilnoprawnych.

Kryterium podziału stanowi charakter wykonywanych czynności: czynności o charakterze publicznoprawnym wyłączają te podmioty z kategorii podatników, natomiast czynności o charakterze cywilnoprawnym skutkują uznaniem tych podmiotów za podatników podatku od towarów i usług, a realizowane przez nie odpłatne dostawy towarów i świadczenie usług podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Generalnie zatem wyłączone od opodatkowania podatkiem od towarów i usług są czynności wykonywane przez podmioty prawa publicznego (organy władzy publicznej i urzędy obsługujące te organy) w ramach sprawowanego przez nie władztwa publicznego.

Podkreślić przy tym należy, że wyłączenie organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących te organy, stanowi odstępstwo od zasady powszechności opodatkowania i jako takie musi być ściśle interpretowane.

Konieczność spełniania dwóch warunków wyłączających organy publiczne z opodatkowania VAT (wykonywanie czynności przez organ podlegający prawu publicznemu oraz wykonywanie danej czynności przez podmiot działający w charakterze organu publicznego w odniesieniu do tej czynności) była wielokrotnie podkreślana przez Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej. Jak stwierdził TSUE w orzeczeniu w sprawie C-4/89 – Comune di Carpaneto Piascentino i inni a Ufficio provinciale imposta sul valore aggiunto di Piacenza – art. 4(5) VI Dyrektywy należy interpretować w taki sposób, aby czynności wykonywane przez organy publiczne w rozumieniu tego przepisu stanowiły czynności wykonywane przez organy prawa publicznego podlegające szczególnym zasadom prawnym mającym do nich zastosowanie. Drugi akapit tej regulacji należy natomiast interpretować w taki sposób, aby Państwa Członkowskie zobowiązane były zapewnić, by organy prawa publicznego traktowane były jak podatnicy w związku z czynnościami wykonywanymi w charakterze organów publicznych w przypadku, gdy czynności te mogą być również podejmowane w ramach działalności konkurencyjnych przez przedsiębiorców prywatnych, jeśli traktowanie tych organów jako podmiotów nieposiadających statusu podatnika mogłoby prowadzić do istotnego naruszenia zasad konkurencji.

Dokonując wykładni art. 15 ust. 6 ustawy i art. 4 (5) VI Dyrektywy należy więc rozgraniczyć sferę imperium, która została wyłączona z opodatkowania podatkiem od towarów i usług od sfery dominium, w której stosownie do wskazanych wyżej przepisów, organy powinny być traktowane jak podatnicy tego podatku.

Innymi słowy organ będzie uznany za podatnika podatku od towarów i usług w dwóch przypadkach – gdy wykonuje czynności inne niż te, które mieszczą się w ramach jego zadań (co wynika z pierwszej części art. 15 ust. 6 ustawy) oraz gdy wykonuje czynności mieszczące się w ramach jego zadań, ale czyni to na podstawie umów cywilnoprawnych. Stąd też, aby uznać, że organ działa w zakresie swoich funkcji ustawowych i jednocześnie nie korzysta z formy cywilistycznej musi zaistnieć sytuacja tego rodzaju, że przy realizacji danego zadania – określonej prawem czynności wykonywanej w interesie publicznym, organ ten wyposażony jest we władztwo publiczne, tj. występuje w pozycji nadrzędnej w stosunku do innych podmiotów uczestniczących w danej czynności.

Jedną z wymienionych rzeczy, którą Gmina zamierza sprzedać jest wrak porzuconego samochodu. Sprzedaż wraku porzuconego samochodu będzie dokonywana na rzecz osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej i rolników ryczałtowych. Czynność sprzedaży będzie udokumentowana fakturą. W/w wrak samochodu nigdy nie był w ewidencji środków trwałych podlegających amortyzacji.

W tym miejscu należy zaznaczyć, że na podstawie art. 2 ust. 1 ustawy z 5 czerwca 1998 r. ustawy o samorządzie gminnym (t. j. Dz. U. z 2022 r. poz. 559 ze zm.),

Zgodnie z art. 2 ust. 2 ustawy o samorządzie gminnym,

W myśl art. 6 ust. 1 ustawy o samorządzie gminnym,

Z kolei stosownie do art. 7 ust. 1, pkt 1, 2 i 14 ustawy o samorządzie gminnym,

Na podstawie art. 91 ustawy z 5 czerwca 1998 r. o samorządzie powiatowym (t. j. Dz. U. z 2022 r. poz. 1526 ze zm.),

Stosownie do art. 2 ust. 1 ustawy o samorządzie powiatowym,

Z kolei zgodnie z art. 4 ust. 1 pkt 6 i pkt 15 powyższej ustawy,

Jednocześnie w art. 4 ust. 4 ustawy o samorządzie powiatowym wskazano,

W myśl art. 50a ust. 1 i 2 ustawy z 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym (t. j. Dz. U. z 2022 r. poz. 988 ze zm.), zwanej dalej ustawą Prawo o ruchu drogowym,

W myśl art. 130a ust. 1 ustawy z 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym,

Zgodnie z art. 130a ust. 2 ustawy Prawo o ruchu drogowym,

Pojazd usunięty z drogi w przypadkach określonych w ust. 1-2 oraz art. 140ad ust. 7 ustawy Prawo o ruchu drogowym,

W myśl art. 130a ust. 5f ustawy Prawo o ruchu drogowym,

Starosta – stosownie do art. 130a ust. 10 ustawy Prawo o ruchu drogowym,

Na podstawie art. 130a ust. 10a ustawy Prawo o ruchu drogowym,

Według art. 130a ust. 10d ustawy Prawo o ruchu drogowym,

Zgodnie z art. 130a ust. 10e ustawy Prawo o ruchu drogowym,

Zgodnie z art. 130a ust. 10f ustawy Prawo o ruchu drogowym,

Natomiast przez umowę sprzedaży, o której mowa w art. 535 ustawy z 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (t. j. Dz. U. z 2022 r. poz. 1360 ze zm.),

Należy zauważyć, że jak wynika z powołanego przepisu art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku od towarów i usług, dla uznania, że dostawa towarów oraz świadczenie usługi podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, bezwzględnym warunkiem jest „odpłatność” za daną czynność.

Kwestia „odpłatności” była niejednokrotnie przedmiotem rozpatrzenia przez Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej. Jak zauważył Trybunał w wyroku 102/86 „czynność można uznać za dokonaną odpłatnie, gdy istnieje bezpośrednia i jasno zindywidualizowana korzyść po stronie dostawcy towaru lub usługi, a ponadto odpłatność za otrzymane świadczenie (towar lub usługę) pozostaje w bezpośrednim związku z czynnością, która miałaby być opodatkowana tym podatkiem”.

Należy też zwrócić uwagę na wyrok C-16/93 pomiędzy R. J. Tolsma a Inspecteur der Omzetbelasting Leeuwarden, gdzie Trybunał zauważył, że czynność „podlega opodatkowaniu wyłącznie wtedy, gdy istnieje związek prawny między usługodawcą i usługobiorcą, w ramach którego następuje świadczenie wzajemne, przy czym wynagrodzenie otrzymane przez usługodawcę stanowi wartość faktycznie przekazaną w zamian za usługi świadczone na rzecz usługobiorcy”.

W orzeczeniu z 5 lutego 1981 r., C-154/80 Trybunał stwierdził, że świadczenie podlega opodatkowaniu jedynie w wypadku, gdy podstawę opodatkowania stanowi świadczenie wzajemne otrzymane przez świadczącego usługę. Musi również istnieć możliwość wyrażenia w pieniądzu wartości tego świadczenia wzajemnego.

Zatem z odpłatnością za dostawę towarów lub świadczenie usług mamy do czynienia w sytuacji, gdy pomiędzy dostawą towarów lub świadczeniem usługi a zapłatą istnieje adekwatny związek.

Odpłatność może przybierać różne formy – nie jest warunkiem to, aby została ustalona lub dokonana w pieniądzu. Odpłatność jako świadczenie wzajemne może również przybrać postać rzeczową – zapłata w innym towarze lub usłudze albo mieszaną – zapłata w części pieniężna i w części rzeczowa. Innymi słowy, dla uznania czynności za odpłatną, wystarczające jest, by istniała możliwość określenia ceny wyrażonej w pieniądzu w stosunku do świadczenia wzajemnego stanowiącego wynagrodzenie za tę czynność.

Samochód, którego wrak będzie sprzedawany, został porzucony co pozwala na stwierdzenie, że nigdy nie był On przez Gminę wykorzystywany do żadnych czynności. Gmina wskazała, że nie był też Jej środkiem trwałym. Zatem, nie można uznać, że Gmina sprzedaje majątek wykorzystywany do działalności publiczno-prawnej.

Jak wynika z przytoczonych przepisów porzucony pojazd, o którym mowa we wniosku, z mocy prawa lub na podstawie postanowień sądu o przepadku rzeczy, staje się własnością Gminy. Samochód będzie sprzedawany co oznacza, że jest spełniony warunek odpłatności. W związku z powyższym biorąc pod uwagę zasadę autonomii prawa podatkowego oraz powołane powyżej przepisy należy stwierdzić, że sprzedaż wraku porzuconego pojazdu usuniętego z drogi i przejętego przez Gminę ma niewątpliwie charakter cywilno-prawny.

Tym samym Gmina sprzedając wrak porzuconego samochodu występuje dla tej czynności w charakterze podatnika, o którym mowa w art. 15 ust. 1 ustawy oraz wykonuje czynności określone w art. 5 ust. 1 ustawy, stanowiące dostawę towarów w świetle art. 7 ust. 1 ustawy.

Gmina planuje również sprzedawać materiały z rozbiórki pozyskane w wyniku realizacji inwestycji np. kostka brukowa, krawężniki, złom. Materiały te będą pochodzić z rozbiórki środka trwałego np. budynku, placu, który był na ewidencji środków trwałych. Sprzedaż będzie dokonywana na rzecz osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej i rolników ryczałtowych. Czynność sprzedaży będzie udokumentowana fakturą.

Jak już wcześniej wskazano, z treści powołanego przepisu art. 15 ust. 6 ustawy o podatku od towarów i usług wynika, że wyłączenie z kategorii podatników organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących te organy ma miejsce wówczas, gdy spełnione zostaną łącznie dwie przesłanki: podmiotem dokonującym czynności jest organ władzy publicznej lub urząd obsługujący ten organ oraz czynność mieści się w zakresie zadań nałożonych odrębnymi przepisami na ten podmiot, dla realizacji których został on powołany i jednocześnie czynność ta nie jest wykonywana na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych.

Wyżej wymieniona norma nakazuje uznać, że w przypadku czynności wykonywanych na podstawie umów cywilnoprawnych, dany podmiot nie działa w charakterze organu, lecz występuje jako zwykły uczestnik obrotu gospodarczego. Wykonywanie bowiem czynności na podstawie umów cywilnoprawnych mogłoby prowadzić do nierówności konkurencyjnej podmiotów działających na rynku oraz „organu władzy”, który korzystałby z wyłączenia z opodatkowania na podstawie ww. przepisu.

Analiza przedstawionego stanu faktycznego oraz brzmienia powołanych przepisów prawa, przy uwzględnieniu orzecznictwa TSUE, prowadzi do stwierdzenia, że Gmina dokonując sprzedaży materiałów pochodzących z rozbiórek swoich środków trwałych występuje w charakterze podatnika w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, gdyż sprzedaż tę należy traktować w kategorii działalności gospodarczej. Jak bowiem wskazuje treść wniosku, dostawa tych towarów („materiałów z odzysku”) dokonywana jest w ramach zawieranych umów cywilnoprawnych, wobec czego stanowi czynność podlegającą opodatkowaniu z uwagi na niespełnienie warunku wyłączającego organy władzy publicznej oraz urzędy obsługujące te organy z kategorii podatników na podstawie art. 15 ust. 6 ustawy.

W tym miejscu należy również dodać, że wyłączenie z opodatkowania VAT w oparciu o wcześniej wspomniany art. 15 ust. 6 ustawy należy rozumieć wąsko. Tylko sprzedaż majątku nabytego przez Gminę do celów prowadzonej działalności publiczno-prawnej i wykorzystywanego wyłącznie do takich celów, pozostanie poza zakresem VAT, natomiast z wyłączenia tego nie może korzystać sprzedaż elementów składowych, czy części tego majątku.

W tym konkretnym przypadku przedmiotem dostawy nie będą bowiem towary używane lecz odpady, złom i inne materiały odzyskane z rozbiórki środka trwałego.

Podsumowując, Gmina sprzedając materiały pochodzące z rozbiórki tj. kostka brukowa czy krawężniki, złom - będzie występowała w charakterze podatnika, o którym mowa w art. 15 ust. 1 i 2 ustawy.

Gmina planuje również dokonać sprzedaży drewna na rzecz osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej i rolników ryczałtowych. Sprzedawane drewno będzie pochodzić z wycinki drzew na terenie miasta, pod planowaną przez Miasto inwestycję. Czynność sprzedaży będzie udokumentowana fakturą.

Mając na uwadze uprzednio przytoczone przepisy mówiące o tym w jakim charakterze Gmina może działać i opis sprawy należy wskazać, że drewno stanowi towar w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług, a jego sprzedaż należy uznać za odpłatną dostawę towaru, o której mowa w art. 7 ust. 1 ustawy.

Drewno które Wnioskodawca zamierza sprzedać nie zostało nabyte przez Gminę w ramach realizacji jego zadań własnych. Brak jest możliwości stwierdzenia, że drzewa zostały w ogóle nabyte do jakiejkolwiek działalności Gminy. Wnioskodawca ww. drewno pozyska z wycinki na terenie Miasta z terenu przeznaczonego na planową inwestycję. A zatem, charakter pozyskania drewna, w żaden sposób nie świadczy o tym, że było ono nabyte i wykorzystywane przez Gminę w celu realizacji zadań, stanowiących działalność publicznoprawną.

Ponadto istotnym elementem w sprawie jest cywilnoprawny charakter transakcji, który przesądza w jakim charakterze Gmina działa w tym przypadku.

Zdaniem Organu, powyższe okoliczności potwierdzają, że opisana we wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej sprzedaż drewna będzie spełniała przesłanki do zakwalifikowania jej jako wykonywanie w ramach działalności gospodarczej, o której mowa w art. 15 ust. 1 i 2 ustawy.

Wnioskodawca planuje również sprzedać na rzecz osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej i rolników ryczałtowych ławki parkowe. Czynność sprzedaży będzie udokumentowana fakturą.

Stosownie do przepisu art. 2 ust. 1 przywołanej już wcześniej ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym,

Jak stanowi art. 6 ust. 1 powołanej ustawy,

Zgodnie z art. 7 ust. 1 pkt 10 ww. ustawy,

Przyjąć należy, (co wynika z powyższych regulacji), że parki, a co za tym idzie – ławki w tych parkach, są w Gminach tworzone i wykorzystywane w celach rekreacyjnych, a nie dla osiągnięcia zysku. Gmina nie uzyskiwała przychodów związanych z wykorzystaniem ławek w parkach. Zdemontowane ławki z parków Gmina wykorzystywała w ramach realizacji zadań własnych. Gmina nie nabywała ławek do parku na potrzeby działalności gospodarczej w rozumieniu w VAT.

Należy uznać, że przedmiotowe ławki były użytkowane dla realizacji celów, które stanowią działalność publicznoprawną – pozostającą poza zakresem opodatkowania podatkiem VAT (w konsekwencji - Gminie nie przysługiwało z tytułu ich nabycia prawo do odliczenia podatku VAT).

Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej w dniu 20 marca 2014 r. wydał postanowienie w sprawie C-72/13 Gmina Wrocław przeciwko Ministrowi Finansów, w którym orzekł, że „dyrektywę 2006/112 należy interpretować w ten sposób, że nie sprzeciwia się ona opodatkowaniu podatkiem VAT transakcji takich jak te zamierzone przez gminę Wrocław, o ile sąd odsyłający stwierdzi, iż transakcje te stanowią działalność gospodarczą w rozumieniu art. 9 ust. 1 tej dyrektywy oraz iż nie są wykonywane przez rzeczoną gminę w charakterze organu władzy publicznej w rozumieniu art. 13 ust. 1 akapit pierwszy owej dyrektywy. Jeśli jednak należałoby uznać te transakcje za wykonywane przez wspomnianą gminę działającą w charakterze organu władzy publicznej, przepisy dyrektywy 2006/112 nie sprzeciwiałyby się ich opodatkowaniu, gdyby sąd odsyłający stwierdził, że ich zwolnienie mogłoby prowadzić do znaczących zakłóceń konkurencji w rozumieniu art. 13 ust. 2 tej dyrektywy”.

W świetle tego orzecznictwa Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej należy uznać, że Gmina sprzedając zdemontowane ławki (będą sprzedawane ławki a nie elementy ławki) będące wcześniej wyposażeniem parku, nie działa w charakterze podatnika, w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy, zatem ich sprzedaż nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Reasumując, Gmina w związku ze sprzedażą zdemontowanych parkowych ławek nie będzie działała w charakterze podatnika VAT. W konsekwencji, będą to czynności niepodlegające opodatkowaniu podatkiem VAT.

Dodatkowo Gmina zamierza dokonać sprzedaży wyposażenia znajdującego się w ewidencji majątku Urzędu umorzonego w 100% w dniu przekazania do używania, a jednocześnie niepodlegającego amortyzacji (wyposażenie nie znajduje się w ewidencji środków trwałych Urzędu).

Z opisu sprawy wynika, że sprzedaż będzie dokonywana na rzecz osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej i rolników ryczałtowych. Sprzedaż wyposażenia niskocennego będzie udokumentowana fakturą.

W/w wyposażenie zostało zakupione przede wszystkim w celu administrowania pracą Urzędu. Zakup wyposażenia związany był z dwoma rodzajami czynności:

I przypadek - dotyczy wyłącznie działalności innej niż działalność gospodarcza,

II przypadek - dotyczy działalności gospodarczej, jak i działalności innej niż gospodarcza.

W I przypadku wskazaliście Państwo, że wyposażenie niskocenne znajdujące się w ewidencji ilościowej Urzędu, które zostało umorzone w 100% w chwili przekazania do używania, a jednocześnie nie podlegające amortyzacji, to meble typu: biurka, szafy, krzesła, stoły. Wyżej wymienione wyposażenie było wykorzystywane do działalności innej niż gospodarcza (tj. nabyte wyłącznie do działalności publiczno-prawnej). Gminie nie przysługiwało przy ich zakupie prawo do odliczenia podatku VAT.

Analizując przepisy prawa i przedstawioną sytuację dotyczącą sprzedaży wyposażenia opisanego w tym przypadku tj. zakupionego wyłącznie do działalności innej niż działalność gospodarcza, należy zrównać ją ze sprzedażą wyżej opisanych zdemontowanych parkowych ławek.

Skoro Gmina ma zamiar sprzedać wyposażenie niskocenne umorzone w 100% w dniu przekazania do używania, a jednocześnie niepodlegającego amortyzacji nabyte w celu realizacji działalności o charakterze publicznym, pozostającej poza zakresem opodatkowania podatkiem od towarów i usług, nie zaś na potrzeby prowadzenia działalności gospodarczej, to nie ma podstaw do uznania, że sprzedaży tej dokona działając jako podatnik podatku od towarów i usług. Sprzedaż nie będzie podlega opodatkowaniu tym podatkiem.

Podsumowując, mając na uwadze przedstawiony stan prawny i opis sprawy należy stwierdzić, że Gmina sprzedając wyposażenie niskocenne (meble typu: biurka, szafy, krzesła, stoły) umorzone w 100% w dniu przekazania do używania, które nie zostały nabyte na potrzeby działalności gospodarczej w rozumieniu ustawy o VAT, służące jej wyłącznie do wykonywania działalności publiczno-prawnej nie działa „w charakterze podatnika”, a to oznacza, że jej sprzedaż nie podlega opodatkowaniu VAT.

W tym miejscu należy zaznaczyć, że powyższe stanowisko nie może być stosowane do sprzedaży wszystkiego wyposażenia znajdującego się w Gminie. Byłoby to nieuprawnione rozszerzenie regulacji umożliwiających zastosowanie wyłączenia z opodatkowania podatkiem VAT.

I tak, w przypadku sprzedaży przez Gminę wyposażenia niskocennego opisanego w II przypadku tj. mebli typu: biurka, szafy, krzesła, stoły, umorzonego w 100% w dniu przekazania do używania, a jednocześnie niepodlegającego amortyzacji, ale nabytego do działalności gospodarczej, jak i działalności innej niż gospodarcza – wyłączenie ze sprzedaży niepodlegającej opodatkowaniu VAT nie będzie miało zastosowania.

Wskazaliście Państwo również, że w przypadku zakupu wyposażenia wykorzystywanego do działalności gospodarczej, jak i działalności innej niż gospodarcza przysługiwało Państwu prawo do odliczenia podatku VAT przy zastosowaniu wskaźnika i prewskaźnika.

Zatem, Gmina dokonując sprzedaży wyposażenia nabytego do działalności gospodarczej, jak i działalności innej niż gospodarcza – będzie prowadziła działalność gospodarczą zdefiniowaną w rozumieniu art. 15 ust. 1 i 2 ustawy.

Gmina – jak wyżej stwierdzono – sprzedając:

§wrak porzuconego pojazdu,

§kostkę brukową, krawężniki, złom pochodzące z rozbiórki środka trwałego,

§drewno,

§wyposażenie (meble typu: biurka, szafy, krzesła, stoły) nabyte do działalności gospodarczej, jak i działalności innej niż gospodarcza

- występuje dla tych czynności w charakterze podatnika. Sprzedaż odbywa się na rzecz osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej i rolników ryczałtowych. W związku z powyższym należy w tym miejscu rozstrzygnąć obowiązek ewidencji powyższej sprzedaży na kasie rejestrującej.

Z opisu sprawy wynika, że wrak porzuconego samochodu, kostkę brukową, krawężniki, złom pochodzące z rozbiórki środka trwałego oraz drewno jak i wyposażenie (meble typu: biurka, szafy, krzesła, stoły) nie są towarem wymienionym w § 4 Rozporządzenia Ministrów Finansów z dnia 22 grudnia 2021 roku. Czynność sprzedaży będzie udokumentowana fakturą.

Gmina planuje dokonać powyższej sprzedaży za pośrednictwem swoich jednostek tj. Urzędu Miasta lub za pośrednictwem Zarządu Dróg i Komunikacji. Jednostki te, jak wskazała Gmina we wniosku – nie posiadają kas rejestrujących, przed dniem scentralizowanych rozliczeń VAT jednostki te były zwolnione z obowiązku prowadzenia ewidencji obrotu i kwot podatku należnego przy zastosowaniu kas rejestrujących na rzecz osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej, na podstawie § 2 ust. 1 Rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 4 listopada 2014 r. w sprawie zwolnień z obowiązku prowadzenia ewidencji przy zastosowaniu kas rejestrujących. Korzystały ze zwolnienia przedmiotowego.

Zgodnie z art. 111 ust. 1 ustawy,

Obowiązek prowadzenia ewidencji sprzedaży przy zastosowaniu kasy rejestrującej dotyczy wszystkich podatników, którzy dokonują sprzedaży na rzecz określonych w ww. przepisie odbiorców. Odbiorcami tymi są:

1)osoby fizyczne, które nie prowadzą działalności gospodarczej, oraz

2)rolnicy ryczałtowi.

W myśl przepisu art. 111 ust. 3a pkt 1 ustawy,

Stosownie do art. 111 ust. 8 ustawy,

Jednostki, za pośrednictwem których planowana jest sprzedaż na podstawie § 2 ust. 1 Rozporządzenie Ministra Finansów w sprawie zwolnień z obowiązku prowadzenia ewidencji przy zastosowaniu kas rejestrujących z dnia 4 listopada 2014 r. (t. j. Dz. U. z 2016 r. poz. 1215) korzystały ze zwolnienia,

W myśl art. 8 pkt 1 i 2 ustawy o szczególnych zasadach rozliczeń podatku od towarów i usług oraz dokonywania zwrotu środków publicznych przeznaczonych na realizację projektów finansowanych z udziałem środków pochodzących z budżetu Unii Europejskiej lub od państw członkowskich Europejskiego Porozumienia o Wolnym Handlu przez jednostki samorządu terytorialnego z dnia 5 września 2016 r. (t. j. Dz. U. z 2018 r. poz. 280),

Natomiast zgodnie z art. 2 pkt 1 powyższej ustawy,

Następnie w rozporządzeniu Ministra Rozwoju i Finansów w sprawie zwolnień z obowiązku prowadzenia ewidencji przy zastosowaniu kas rejestrujących z dnia 20 grudnia 2017 r. (Dz. U. z 2017 r. poz. 2454 ze zm.) w § 3 ust. 1 pkt 5 zapisano,

W kolejnym rozporządzeniu Ministra Finansów w sprawie zwolnień z obowiązku prowadzenia ewidencji przy zastosowaniu kas rejestrujących z dnia 28 grudnia 2018 r. (Dz. U. z 2018 r. poz. 2519 ze zm.) w § 3 ust. 1 pkt 5 powyższe zwolnienie utrzymano do końca 2021 r.

Obecnie kwestie dotyczące zwolnień z obowiązku prowadzenia ewidencji przy użyciu kas rejestrujących niektórych czynności i niektórych grup podatników od 1 stycznia 2022 r. reguluje rozporządzenie Ministra Finansów z dnia 22 grudnia 2021 r. w sprawie zwolnień z obowiązku prowadzenia ewidencji przy zastosowaniu kas rejestrujących (Dz. U. z 2021 r. poz. 2442 ze zm.), zwane dalej rozporządzeniem.

Zwolnienie z obowiązku ewidencjonowania za pomocą kas rejestrujących zostało określone w § 2 i § 3 ww. rozporządzenia.

I tak stosownie do § 3 ust. 1 pkt 5 tego rozporządzenia,

W myśl § 4 ust. 1 rozporządzenia,

Mając na uwadze przywołane przepisy i opis sprawy należy stwierdzić, że skoro jednostki, za pośrednictwem których dokonywana będzie sprzedaż do dnia dostawy będą korzystały ze zwolnienia z ewidencji na kasie rejestrującej na podstawie § 3 ust. 1 pkt 5 rozporządzenia, a przedmiot sprzedaży nie jest towarem wymienionym w § 4 Rozporządzenia Ministrów Finansów z dnia 22 grudnia 2021 r., to również w wyniku tej sprzedaży zwolnienia nie utracą.

Zatem Gmina sprzedając (za pośrednictwem Urzędu lub ZDiK) wrak porzuconego samochodu, kostkę brukową, krawężniki i złom pochodzące z rozbiórki środka trwałego oraz drewno jak i wyposażenie (meble typu: biurka, szafy, krzesła, stoły) nabyte do działalności gospodarczej, jak i działalności innej niż gospodarcza nie będzie miała obowiązku ewidencjonowania tej sprzedaży na kasie rejestrującej, będzie korzystała ze zwolnienia.

Natomiast sprzedając wyposażenie (meble typu: biurka, szafy, krzesła, stoły) niskocenne umorzone w 100% w dniu przekazania do używania, a jednocześnie niepodlegającego amortyzacji nabyte w celu realizacji działalności o charakterze publicznym oraz pochodzące z demontażu parkowe ławki, Gmina nie działa „w charakterze podatnika”, sprzedaż nie podlega opodatkowaniu VAT. Jak wskazano - Gmina będzie działać, jako organ władzy publicznej w rozumieniu art. 15 ust. 6 ustawy o podatku od towarów i usług.

Ponieważ planowana przez Gminę powyższa sprzedaż nie będą podlegać przepisom ustawy (nie jest to sprzedaż w rozumieniu art. 2 pkt 22 ustawy), to względem tych czynności nie występuje obowiązek ich ewidencjonowania przy zastosowaniu kas rejestrujących – bowiem przepisy dotyczące ewidencji sprzedaży przy zastosowaniu kas rejestrujących nie będą miały w takim przypadku zastosowania.

Tym samym, Gmina sprzedając wyposażenie (meble typu: biurka, szafy, krzesła, stoły) niskocenne umorzone w 100% w dniu przekazania do używania, a jednocześnie niepodlegającego amortyzacji nabyte w celu realizacji działalności o charakterze publicznym oraz pochodzące z demontażu parkowe ławki wyłączona jest z obowiązku stosowania kasy rejestrującej w tym zakresie.

Zatem stanowisko Gminy należało uznać za prawidłowe.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe, jednakże z uwagi na inne uzasadnienie niż wskazane przez Gminę.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego, które Państwo przedstawiliście i stanu prawnego, który obowiązuje w dniu wydania interpretacji.

Zaznacza się także, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, wydana interpretacja traci swą aktualność.

Jednocześnie należy podkreślić, że niniejsza interpretacja została wydana na podstawie przedstawionego we wniosku opisu sprawy, co oznacza, że w przypadku, gdy w toku postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, kontroli celno-skarbowej zostanie określony odmienny stan sprawy, interpretacja nie wywoła w tym zakresie skutków prawnych.

Niniejsza interpretacja dotyczy wyłącznie kwestii będących przedmiotem zapytania, nie rozstrzyga natomiast kwestii ewentualnego obowiązku prowadzenia ewidencji sprzedaży opisanych świadczeń przy zastosowaniu kasy rejestrującej przed dniem 1 stycznia 2017 r., kwestii możliwości zastosowania dla sprzedaży poszczególnych rzeczy zwolnienia od podatku oraz sposobu dokumentowania planowanych czynności, gdyż nie było to przedmiotem zapytania.

Dodatkowo informujemy, że zwolnienie z ewidencji na kasie rejestrującej, o którym rozstrzyga niniejsza interpretacja dotyczy tylko tych dwóch wymienionych w interpretacji jednostek (Urząd i ZDiK), które przed 31 grudnia 2016 r. korzystały ze zwolnienia z obowiązku ewidencji na kasie rejestrującej i nie utraciły/nie utracą go z tytułu wykonywania czynności wymienionych w § 4.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

·Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2022 r. poz. 2651 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli: Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i zastosuje się Państwo do interpretacji.

·Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t. j. Dz. U. z 2022 r. poz. 329 ze zm.; dalej jako „PPSA”.

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

·w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

·w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2022 r. poz. 2651 ze zm).