Postanowienie SN z dnia 13 lipca 2022 r., sygn. IV KO 1/22

Sąd Najwyższy w składzie:

SSN Tomasz Artymiuk (przewodniczący)
‎SSN Jarosław Matras
‎SSN Małgorzata Wąsek-Wiaderek (sprawozdawca)

w sprawie Ł. W.

skazanego za czyn z art. 18 § 2 k.k. w zw. z art. 271 § 1 i 3 k.k. i in.,

po rozpoznaniu na posiedzeniu w Izbie Karnej w dniu 13 lipca 2022 r.,

wniosku obrońcy skazanego o wznowienie postępowania w sprawie zakończonej prawomocnym wyrokiem Sądu Apelacyjnego w […] z dnia 19 czerwca 2019 r., sygn. akt II AKa […], zmieniającym wyrok Sądu Okręgowego w B. z dnia 18 lutego 2019 r., sygn. akt III K […],

na podstawie art. 540 § 3 k.p.k. a contrario,

p o s t a n o w i ł

1. oddalić wniosek;

2. obciążyć skazanego Ł. W. kosztami sądowymi postępowania o wznowienie, w tym wydatkami w kwocie 20 (dwudziestu) złotych.

UZASADNIENIE

Wnioskiem datowanym na 30 grudnia 2021 r. obrońca Ł. W. wniósł o wznowienie postępowania zakończonego prawomocnym wyrokiem Sądu Apelacyjnego w […] z dnia 19 czerwca 2019 r., sygn. akt II AKa […], zmieniającym wyrok Sądu Okręgowego w B. z dnia 18 lutego 2019 r., sygn. akt III K […], i w konsekwencji uchylenie wyroku Sądu odwoławczego i przekazanie sprawy temu sądowi do ponownego rozpoznania. Jako podstawę swojego żądania podał art. 540 § 3 k.p.k. wskazując, że potrzeba wznowienia postępowania wynika z rozstrzygnięcia organu międzynarodowego, działającego na mocy umowy międzynarodowej ratyfikowanej przez Rzeczpospolitą Polską. Jako to rozstrzygnięcie wskazał wyrok Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia 16 listopada 2021 r., wydany w połączonych sprawach od C-748/19 do C-754/19 (ECLI:EU:C:2021:931). Zgodnie z sentencją tego orzeczenia, artykuł 19 ust. 1 akapit drugi Traktatu o Unii Europejskiej (dalej: „TUE”) odczytywany w świetle art. 2 TUE oraz art. 6 ust. 1 i 2 dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/343 z dnia 9 marca 2016 r. w sprawie wzmocnienia niektórych aspektów domniemania niewinności i prawa do obecności na rozprawie w postępowaniu karnym należy interpretować w ten sposób, że stoją one na przeszkodzie przepisom krajowym, zgodnie z którymi Minister Sprawiedliwości państwa członkowskiego może, na podstawie kryteriów, które nie zostały podane do publicznej wiadomości, z jednej strony delegować sędziego do sądu karnego wyższej instancji na czas określony albo na czas nieokreślony, zaś z drugiej strony w każdym czasie, na podstawie decyzji, która nie zawiera uzasadnienia, odwołać sędziego z tego delegowania, niezależnie od tego, czy nastąpiło ono na czas określony, czy na czas nieokreślony.