Postanowienie SN z dnia 24 marca 2021 r., sygn. I NO 88/20

Sąd Najwyższy w składzie:

SSN Janusz Niczyporuk (przewodniczący)
‎SSN Paweł Księżak
‎SSN Adam Redzik (sprawozdawca)

w sprawie z odwołania S. B.

od postanowienia Sądu Okręgowego w P. z 16 czerwca 2020 r.,

IV Kz (…) o wytknięciu Sądowi Rejonowemu w P. oczywistej obrazy przepisów,

po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Kontroli Nadzwyczajnej i Spraw Publicznych 24 marca 2021 r.,

utrzymuje w mocy zaskarżone postanowienie.

UZASADNIENIE

Sędzia sądu rejonowego S. B. (dalej: Skarżący) w ustawowym terminie wniósł odwołanie od postanowienia Sądu Okręgowego w P. z 16 czerwca 2020 r., IV Kz (…) o wytknięciu Sądowi Rejonowemu (…) w P. oczywistej obrazy przepisów art. 93 § 1 i art. 117 § 3 Kodeksu postępowania karnego (dalej: k.p.k.) oraz wniósł o uchylenie tego postanowienia.

W uzasadnieniu odwołania Skarżący wskazał, że w rozpoznawanej przez niego jednoosobowo sprawie, której dotyczy zaskarżone postanowienie, po wpłynięciu wniosku prokuratora o umorzenie postępowania i zastosowanie środka zabezpieczającego, wydał zarządzenie o wezwaniu podejrzanego na rozprawę, nie zakładając, że się on na nią nie stawi. Podczas rozprawy Skarżący uznał, że skoro strona będąc prawidłowo zawiadomiona o terminie, nie stawiła się bez usprawiedliwienia, to może prowadzić rozprawę pod jej nieobecność (zwłaszcza, że obecny był obrońca), biorąc pod uwagę, że stawili się główni świadkowie.

Skarżący przyznał, że orzekając powołał opacznie uchylony art. 479 § 1 k.p.k., ale było to wynikiem braku wnikliwej analizy przepisów. Opisane działanie nie miało charakteru złośliwego czy zaplanowanego, a nacechowane było chęcią realizacji swoiście rozumianej ekonomii procesowej. Błędnie wydane ww. zarządzenie spowodowało, że niepoprawnie zinterpretował art. 117 § 3a k.p.k. (zdecydował się przesłuchać na rozprawie wszystkich świadków, a wyjaśnienia podejrzanego odczytał i żadna strona tego nie kwestionowała).

Jeśli chodzi o wytyk dotyczący obrazy art. 93 § 1 k.p.k., Skarżący podniósł, że stanowisko w kwestii odpowiedniej formy rozstrzygnięcia w rozpoznawanej sprawie, nie jest w doktrynie jednoznaczne. Wyjaśnił, że skoro zdecydował się na prowadzenie rozprawy, to uznał, że nie jest tak, że jeśli prokurator występuje z wnioskiem z art. 324 k.p.k., to od samego początku wiadomo, iż sprawca nie był zdolny do popełnienia przestępstwa i od samego początku znana jest przyczyna umorzenia postępowania, co w efekcie wyklucza możliwość wydania wyroku.