Postanowienie SN z dnia 20 sierpnia 2019 r., sygn. II PK 225/18

Sąd Najwyższy w składzie:

SSN Jerzy Kuźniar

w sprawie z powództwa M. S.
‎przeciwko G. w W.
‎o ustalenie nieważności wypowiedzenia warunków pracy, ewentualnie o przywrócenie dotychczasowych warunków pracy,
‎po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w dniu 20 sierpnia 2019 r.,
‎skargi kasacyjnej powoda od wyroku Sądu Okręgowego w W.
‎z dnia 12 kwietnia 2018 r., sygn. akt XXI Pa (…)

odmawia przyjęcia skargi kasacyjnej do rozpoznania.

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 12 kwietnia 2018 r., XXI Pa (…), Sąd Okręgowy w W. oddalił apelację powoda M. S. od wyroku Sądu Rejonowego w W. z dnia 25 stycznia 2017 r. w sprawie przeciwko G. w W. o ustalenie nieważności wypowiedzenia warunków pracy, ewentualnie o przywrócenie dotychczasowych warunków pracy. Sąd drugiej instancji podzielił ustalenia faktyczne Sądu Rejonowego jak i ich ocenę prawną, uznając, że wypowiedzenie zmieniające warunki pracy, które powód otrzymał w dniu 25 sierpnia 2016 r. nie naruszało obowiązujących przepisów, w tym także art. 42 § 2 k.p. W ocenie Sądu Okręgowego nieuprawnione są twierdzenia powoda jakoby brak jednostronnego wskazania przez pracodawcę w wypowiedzeniu konkretnego, trzeciego dnia tygodnia, w którym powód miałby świadczyć pracę w lokalu pracodawcy skutkować winno uznaniem, że wypowiedzenie nie spełnia wymogu zaproponowania nowych warunków pracy. Pozwany jednoznacznie wskazał w wypowiedzeniu, że po upływie okresu wypowiedzenia czas pracy świadczony będzie minimum trzy dni w tygodniu, w ramach ustalonego pomiędzy pracodawcą i pracownikiem indywidualnego czasu pracy. Wypowiedzenie zmieniające w swej istocie dotyczyło więc tych warunków pracy, zgodnie z którymi powód do czasu wręczenia wypowiedzenia przez trzy dni w tygodniu świadczył pracę na rzecz pozwanego poza jego lokalem. Ponadto Sąd drugiej instancji uznał, wbrew twierdzeniom powoda, że norma wynikająca z art. 18 ust. 2 ustawy z dnia 6 lipca 1982 r. o radcach prawnych (jednolity tekst: Dz.U. z 2018 r., poz. 2115 ze zm.) stanowi obowiązek stron stosunku pracy ustalenia świadczenia pracy w określonej minimalnej ilości godzin etatu na jakim jest zatrudniony w zakładzie pracy radca prawny. Nie ma zatem na celu „ochrony” interesu radcy prawnego zatrudnionego na podstawie umowy o pracę rozumianego jako gwarant wykonywania swojego zawodu na rzecz innych podmiotów. Tego rodzaju uprawnienie wynika bowiem z art. 6 i 17 ustawy o radcach prawnych. Przewidziana swoboda w zakresie wykonywania zawodu oznacza natomiast, że pracodawca nie może pozbawić radcy prawnego możliwości zatrudniania się (czy to na podstawie stosunku pracowniczego czy też stosunku cywilnoprawnego) na rzecz innych podmiotów. Prawo radcy prawnego do zatrudnienia jednocześnie w więcej niż jednej jednostce organizacyjnej i w wymiarze przekraczającym jeden etat, czy świadczenia zawodu w każdy inny sposób przewidziany w ustawie, nie oznacza jednak wyłączenia możliwości kształtowania przez pracodawcę stosunku pracowniczego w granicach prawa i w sposób zgodny z jego potrzebami. Tak ustalone warunki zatrudnienia są dla stron stosunku pracy wiążące, a ich istotna zmiana, w tym w zakresie rozkładu czasu pracy, wymaga wypowiedzenia warunków pracy, zgodnie z art. 42 § 1 k.p.