Postanowienie SN z dnia 18 lipca 2019 r., sygn. I UK 320/18

Sąd Najwyższy w składzie:

SSN Katarzyna Gonera

w sprawie z odwołania Z. M.
‎przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi w C.
‎o składki,
‎po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w dniu 18 lipca 2019 r.,
‎skargi kasacyjnej ubezpieczonego od wyroku Sądu Apelacyjnego w (…)
‎z dnia 30 maja 2018 r., sygn. akt III AUa (…),

1. odmawia przyjęcia skargi kasacyjnej do rozpoznania;

2. zasądza od odwołującego się (ubezpieczonego) na rzecz organu rentowego kwotę 1.800 (jeden tysiąc osiemset) złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu kasacyjnym.

UZASADNIENIE

Sąd Okręgowy w C., wyrokiem z 9 lutego 2017 r., oddalił odwołanie Z. M. od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w C. z 13 października 2016 r. stwierdzającej, że odwołujący się jest dłużnikiem z tytułu nieopłaconych składek na ubezpieczenia społeczne, Fundusz Pracy i Fundusz Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych w łącznej kwocie 27.704,33 zł (pkt 1), oraz zasądził od odwołującego się na rzecz organu rentowego zwrot kosztów zastępstwa procesowego w kwocie 3.600 zł (pkt 2).

Sąd Okręgowy ustalił, że decyzją z 16 grudnia 2013 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w C. stwierdził, że Z. M. (ubezpieczony), jako osoba prowadząca działalność gospodarczą, podlega obowiązkowo ubezpieczeniom emerytalnemu, rentowym i wypadkowemu w okresie od 1 listopada 2005 r. do 28 lutego 2009 r. Jednocześnie organ rentowy ustalił dla ubezpieczonego podstawę wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne za poszczególne miesiące. Odwołanie Ubezpieczonego od tej decyzji zostało oddalone wyrokiem Sądu Okręgowego w C. z 11 marca 2015 r., który uprawomocnił się 28 kwietnia 2015 r.

Pismem z 2 marca 2016 r. organ rentowy poinformował ubezpieczonego, że wszczął z urzędu postępowanie w sprawie określenia wysokości należności z tytułu składek na ubezpieczenia społeczne, Fundusz Pracy i Fundusz Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych. Po zakończeniu tego postępowania organ rentowy wydał zaskarżoną decyzję z 13 października 2016 r. W odwołaniu od tej decyzji ubezpieczony zarzucił naruszenie art. 24 ust. 4 ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych przez jego niezastosowanie i w konsekwencji wydanie decyzji określającej jego zadłużenie z tytułu składek, mimo że należności te ulegają przedawnieniu z upływem 5 lat od dnia, w którym stały się wymagalne, a zatem obecnie - po przedawnieniu - organ rentowy nie ma prawnej możliwości przymusowego dochodzenia roszczeń z tytułu zaległych składek.