Wyrok SN z dnia 24 lutego 2021 r., sygn. I NKRS 40/21

W świetle rozważań co do relacji uregulowania z art. 69 p.u.s.p. do zasad wynikających z Konstytucji RP, analizując kwestię przesłanek z art. 69 § 1b p.u.s.p., KRS powinna wykazać, że interes wymiaru sprawiedliwości lub ważny interes społeczny sprzeciwia się pozostawieniu sędziego, który zgłosił Radzie wolę dalszego pełnienia służby sędziowskiej na dotychczasowym stanowisku (art. 61 § 1b zd. 1 w zw. z art. 69 § 1 p.u.s.p). Sformułowanie użyte w art. 69 § 1 p.u.s.p. o „woli dalszego zajmowania stanowiska” wskazuje wyraźnie na powiązanie tego przepisu z konstytucyjną zasadą nieusuwalności sędziów. Uregulowanie z art. 69 § 1b zd. 1 p.u.s.p., choć stanowi o wyrażaniu zgody przez KRS, to w istocie odnosi się do swego rodzaju sprzeciwu, który musi zostać dokładnie uzasadniony przez wskazanie, w czym Rada upatruje braku interesu wymiaru sprawiedliwości lub ważnego interesu społecznego w pozostawieniu sędziego w stanie czynnym.

Teza od Redakcji

Sąd Najwyższy w składzie:

SSN Jacek Widło (przewodniczący)

SSN Paweł Księżak

‎SSN Adam Redzik (sprawozdawca)

w sprawie z odwołania B. Ł. ‎od uchwały Krajowej Rady Sądownictwa nr (…)/2020 z dnia 24 września 2020 r. w przedmiocie dalszego zajmowania stanowiska przez sędziego osiągającego wiek do przejścia w stan spoczynku, po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Kontroli Nadzwyczajnej i Spraw Publicznych 24 lutego 2021 r.,

uchyla zaskarżoną uchwałę i przekazuje sprawę do ponownego rozpatrzenia Krajowej Radzie Sądownictwa.

Uzasadnienie

I.

I.1. Sędzia Sądu Okręgowego w Z. B. Ł. (dalej: Skarżący) pismem z 3 grudnia 2020 r. wniósł odwołanie od doręczonej mu 30 listopada 2020 r. uchwały Krajowej Rady Sądownictwa nr (…)/2020 z 24 września 2020 r., którą Rada – działając na podstawie art. 69 § 1b ustawy z dnia 27 lipca 2001 r. – Prawo o ustroju sądów powszechnych (dalej: p.u.s.p.) – nie wyraziła zgody na dalsze zajmowanie przez Skarżącego stanowiska sędziego.

Zaskarżonej uchwale Skarżący zarzucił naruszenie prawa materialnego i formalnego (art. 398 § 1 pkt 1 i 2 Kodeksu postępowania cywilnego w zw. z art. 44 ust. 3 ustawy z dnia 12 maja 2011 r. o Krajowej Radzie Sądownictwa), a mianowicie prawa materialnego, tj. art. 2 i 180 ust. 1 i 2 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej (dalej: Konstytucja RP) oraz prawa formalnego mające istotny wpływ na wynik sprawy, tj. art. 69 § 1b p.u.s.p.(t.j. Dz.U. 2020, poz. 2072 ze zm., art. 29 ust. 2, art. 33 ust. 1, art. 42 ust. 1 ustawy z dnia 12 maja 2011 r. o Krajowej Radzie Sądownictwa (Dz.U. 2019, poz. 84 ze zm.; dalej: u.KRS) poprzez: