Wyrok SN z dnia 27 listopada 2020 r., sygn. III CSK 100/18

Przewidziana w art. 508 k.c. instytucja zwolnienia z długu należy do zdarzeń powodujących wygaśnięcie zobowiązania bez zaspokojenia wierzyciela. Do zwolnienia z długu dochodzi w wyniku umowy stron, tj. wierzyciela i dłużnika. Zatem dla skuteczności wygaśnięcia zobowiązania, wierzyciel swoje oświadczenie w tym przedmiocie powinien złożyć dłużnikowi, a nie osobie trzeciej. Oświadczenie woli o zrzeczeniu się wierzytelności może być wyraźne, ale może nastąpić też przez czynności konkludentne, a więc w sposób dorozumiany, jednak zrzeczenie się przez wierzyciela wierzytelności musi być zaakceptowane przez dłużnika. Możliwość przeciwstawienia się rozporządzającemu skutkowi zwolnienia z długu ze strony dłużnika służy ochronie jego interesu, gdyż dłużnik może nie być, z różnych przyczyn, zainteresowany taką formą zakończenia stosunku prawnego. Argument ten odpada, gdy dłużnik w sposób wyraźny lub dorozumiany oświadczenie wierzyciela akceptuje.

Teza od Redakcji

Sąd Najwyższy w składzie:

SSN Władysław Pawlak (przewodniczący, sprawozdawca)

SSN Paweł Grzegorczyk

‎SSN Krzysztof Strzelczyk

w sprawie z powództwa W. K. ‎przeciwko K.sp. z o.o. w K. o zapłatę, ‎po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej w dniu 27 listopada 2020 r., ‎skargi kasacyjnej powoda od wyroku Sądu Apelacyjnego w (…) z dnia 27 października 2017 r., sygn. akt I ACa (…),

1. oddala skargę kasacyjną;

2. zasądza od powoda na rzecz strony pozwanej kwotę 5400 (pięć tysięcy czterysta) zł, tytułem kosztów postępowania kasacyjnego.

Uzasadnienie

Zaskarżonym wyrokiem Sąd Apelacyjny w (…) oddalił apelację powoda W. K. od wyroku Sądu Okręgowego w K., oddalającego powództwo skierowane przeciwko K. sp. z o.o. w K. o zapłatę kwoty 850 000 zł, z ustawowymi odsetkami od dnia 11 grudnia 2013 r. do dnia zapłaty.

Podstawę rozstrzygnięcia stanowiły następujące ustalenia faktyczne: Do 10 maja 2006 r. powód był jedynym wspólnikiem pozwanej Spółki. W dniu 10 maja 2006 r. zbył na rzecz A. C. część udziałów oraz zawarł z pozwaną spółką pisemną umowę, na podstawie której udzielił jej pożyczki w kwocie 985 000 zł. Spółka była wówczas reprezentowana przez A. U., który działał jako pełnomocnik uprawniony do zawarcia umowy pożyczki na podstawie uchwały zgromadzenia wspólników z dnia 9 maja 2006 r. Przekazanie środków nastąpiło w dwóch transzach w dniach 11 maja 2006 r. oraz 31 marca 2007 r. Pozwana spółka zobowiązała się do zwrotu pożyczki w terminie 14 dni od wezwania, nie wcześniej jednak niż w terminie 2 lat od przekazania kwoty pożyczki. W dniu 18 stycznia 2008 r. powód zawarł z pozwaną Spółką - reprezentowaną przez A. U., który działał jako pełnomocnik uprawniony do zawarcia tej pożyczki na podstawie uchwały zgromadzenia wspólników z dnia 18 stycznia 2008 r. - kolejną pisemną umowę, na podstawie której udzielił jej pożyczki w kwocie 30 500 zł., której zwrot miał nastąpić na analogicznych zasadach jak pierwsza pożyczka. W tym też dniu nastąpiło przekazanie pozwanej kwoty pożyczki.