Ustalanie prawa i podstawy wymiaru świadczeń chorobowych dla nowo zatrudnionych pracowników

Nowo zatrudniony pracownik nabywa prawo do wynagrodzenia chorobowego i zasiłku chorobowego po upływie 30 dni nieprzerwanego ubezpieczenia chorobowego. Oznacza to, że w razie niezdolności do pracy, która powstanie przed upływem tego okresu, taki pracownik nie otrzyma świadczenia gwarancyjnego z ubezpieczenia społecznego.

W razie niezdolności do pracy wskutek choroby lub odosobnienia w związku z chorobą zakaźną pracownik ma prawo do:

• wynagrodzenia chorobowego - łącznie za 33 dni w ciągu roku kalendarzowego, a w przypadku pracownika, który ukończył 50 lat - za 14 dni w ciągu roku kalendarzowego, finansowanego ze środków pracodawcy;
• zasiłku chorobowego - począwszy od 34 dnia lub 15 dnia niezdolności do pracy w roku kalendarzowym (w przypadku osób, które ukończyły 50 lat), finansowanego ze środków FUS.

Wynagrodzenie i zasiłek chorobowy zasadniczo przysługują ubezpieczonemu, który stał się niezdolny do pracy z powodu choroby w czasie trwania ubezpieczenia chorobowego. Wynagrodzenie chorobowe nie przysługuje w przypadkach, w których pracownik nie ma prawa do zasiłku chorobowego.

Nabycie prawa do świadczeń chorobowych

Pracownik nabywa prawo do zasiłku chorobowego (i wynagrodzenia chorobowego) po upływie tzw. okresu wyczekiwania, który dla osób ubezpieczonych obowiązkowo wynosi 30 dni nieprzerwanego ubezpieczenia chorobowego (art. 4 ust. 1 pkt 1 ustawy zasiłkowej). Od tej reguły istnieją wyjątki. Jeśli nowo zatrudniony pracownik posiada wcześniejszy okres zatrudnienia, wówczas do wymaganego 30-dniowego okresu ubezpieczenia chorobowego należy wliczyć poprzednie okresy takiego ubezpieczenia. Warunkiem jest jednak, aby przerwa między kolejnymi okresami ubezpieczenia chorobowego nie przekroczyła 30 dni lub była spowodowana urlopem wychowawczym, urlopem bezpłatnym albo odbywaniem czynnej służby wojskowej przez żołnierza niezawodowego (art. 4 ust. 2 ustawy zasiłkowej).