Najważniejsze orzeczenia sądowe dotyczące ustalania podstawy wymiaru zasiłku

W praktyce pojawia się wiele problemów z ustalaniem podstawy wymiaru zasiłków nie tylko w przypadku pracowników, ale również osób prowadzących działalność gospodarczą. Poniżej omawiamy najważniej orzeczenia dotyczące kwestii ustalania podstawy wymiaru zasiłku, z których wynika, że w razie zmiany tytułu do ubezpieczeń z obowiązkowego ubezpieczenia pracowniczego (wskutek ustania zatrudnienia) na dobrowolne ubezpieczenie chorobowe (np. z tytułu prowadzenia działalności) w podstawie wymiaru zasiłku nie należy uwzględniać wynagrodzenia otrzymywanego z umowy o pracę.

Podstawę wymiaru zasiłku chorobowego ustala się z uwzględnieniem wynagrodzenia uzyskanego u płatnika składek w okresie nieprzerwanego ubezpieczenia chorobowego, w trakcie którego powstała niezdolność do pracy (art. 36 ust. 4 ustawy zasiłkowej). Wiele wątpliwości pojawiło się wokół pojęcia „okres nieprzerwanego ubezpieczenia chorobowego”, a także na tle stosowania tego przepisu w praktyce, zarówno w sytuacji zmiany pracodawcy, jak i zmiany tytułu do ubezpieczeń. Mimo, że od 1.01.2016 r. zmieniły się zasady ustalania podstawy wymiaru zasiłku, wiele orzeczeń jest nadal aktualnych.

Sąd Najwyższy w wyroku z 18 marca 2015 r. (I UK 233/14) stwierdził, że:

SN

(…) ustanie dotychczasowego i nawiązanie kolejnego stosunku pracy, nawet bez przerwy w zatrudnieniu, powoduje zatem, że zakończony stosunek pracy staje się okresem poprzedniego ubezpieczenia chorobowego, który – na potrzeby nabycia prawa do zasiłku chorobowego – jest okresem wliczanym do okresu wyczekiwania na podstawie art. 4 ust. 2 ustawy zasiłkowej, jednak nie stanowi okresu nieprzerwanego ubezpieczenia chorobowego w rozumieniu art. 4 ust. 1 i art. 36 ust. 4 tej ustawy.

W stanie faktycznym w sprawiepracownica po podjęciu zatrudnienia w nowej firmie przebywała najpierw na zwolnieniu lekarskim, a następnie na urlopie macierzyńskim. Pomiędzy rozwiązaniem umowy o pracę z poprzednim pracodawcą a zawarciem umowy o pracę z nowym pracodawcą nie było dnia przerwy – była ciągłość zatrudnienia.