Jak liczyć podstawę wymiaru zasiłku, gdy nastapiło przekroczenie 30-krotności prognozowanego przeciętnego wynagrodzenia

Ustalając wynagrodzenie przyjmowane do podstawy wymiaru zasiłku w sytuacji, gdy wynagrodzenie pracownika za miesiąc, w którym nastąpiło przekroczenie rocznego limitu podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe, w całości jest wliczane do postawy wymiaru zasiłku chorobowego, należy odjąć kwotę faktycznie potrąconych ze środków pracownika składek na ubezpieczenia społeczne.

Podstawę wymiaru zasiłku chorobowego stanowi wynagrodzenie wypłacone pracownikowi u pracodawcy, u którego przysługuje zasiłek chorobowy. Za wynagrodzenie uwzględniane w podstawie wymiaru zasiłku chorobowego uważa się przychód pracownika stanowiący podstawę wymiaru składek na ubezpieczenie chorobowe, po odliczeniu potrąconych przez pracodawcę składek na ubezpieczenia społeczne (13,71%).

Podstawa wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe w roku kalendarzowym jest ograniczona do 30-krotności prognozowanego przeciętnego wynagrodzenia miesięcznego w gospodarce narodowej. W 2017 r. kwota ta wynosi 127 890 zł. Gdy łączne przychody pracownika zsumowane z poszczególnych miesięcy przekroczą w roku kalendarzowym tę granicę, to od nadwyżki płatnik nie pobiera już składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe. Jednak w dalszym ciągu pracodawca opłaca składkę na ubezpieczenie chorobowe (2,45%).

Obliczając podstawę wymiaru zasiłku należy pamiętać, że:

• roczna podstawa wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe podlega ograniczeniu i składki te (11,26%) nie są opłacane, gdy podstawa ich wymiaru przekroczy w danym roku kalendarzowym kwotę odpowiadającą 30-krotności prognozowanego przeciętnego wynagrodzenia miesięcznego w gospodarce na dany rok kalendarzowy (w 2016 r. była to kwota 121 650 zł, a w 2017 r. – 127 890 zł);